Ο εικονιζόμενος πίνακας έγινε όσο κράτησε η καραντίνα, περίπου σε δύο μήνες. Δυσκολεύομαι να του δώσω όνομα και τίτλο. Κυρίως γιατί είναι μια αρχή που ελπίζω να καλλιεργήσω στο επόμενο διάστημα, αγνώστου διαρκείας και φόβου.

Το σάιτ simatakapnou.art που περιλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του Κυριάκου Κατζουράκη και της δικής μου δεν θα είχε στηθεί – εννοώ ότι πρώτον δεν θα το είχαμε σκεφτεί και δεύτερο θα είχαμε τρομάξει με τον όγκο της δουλειάς που απαιτούσε, δουλειά μισού χρόνου κάθε μέρα – αν δεν είχε προηγηθεί το ταξίδι της τελευταίας ταινίας μας, του Ussak. Αυτό μας έδωσε δύναμη. Στο ταξίδι αυτό συνέβη μια ανταλλαγή που δεν την περιμέναμε: να συναντιέσαι μέσω της δουλειάς σου, όχι μόνο με «ομοϊδεάτες», να συναντιέσαι με την κοινωνία, με τους συμπολίτες σου, να δείχνεις το προϊόν της εργασίας σου και μετά να συζητάς με τους θεατές, που δεν είναι πάντα θετικά διακείμενοι, που έχουν αντιρρήσεις κ.λπ. Μια μεγάλη γκάμα αντιδράσεων. Ευτυχώς στη σούμα, υπερίσχυε συνήθως η ζεστασιά.