Ο Ιρανικός Κινηματογράφος έχει εξελιχθεί ακόμα περισσότερο, μοιάζοντας με έναν κήπο γεμάτο ολάνθιστα λουλούδια.
Είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι χώρες στις οποίες συναντάμε έντονο φονταμενταλισμό ή πολιτική καταπίεση, εμφανίζουν αξιοπρόσεκτη πρόοδο σε κάθε τομέα που αφορά την ανθρώπινη τέχνη και δημιουργικότητα. Ίσως διότι η τέχνη καταπαύει τις εσωτερικές τρικυμίες, γαληνεύει την ψυχή και τη βοηθά να παραμένει αισιόδοξη και ψύχραιμη παρά τις ταραχώδεις εξωτερικές συνθήκες.
Ναι, το Ιράν περιέχει μία από τις καλύτερες κινηματογραφικές βιομηχανίες του κόσμου, γοητεύοντας τους θεατές. Συνεπαίρνοντας ακόμα και εκείνους που κρατάνε απέναντί του μία στάση έκπληξης, ακόμα και φόβου λόγω του ακραίου Ισλαμισμού που κυριαρχεί στη χώρα.
Διαχρονικά, ο Κινηματογράφος έχει χρησιμοποιηθεί για να καταγγείλει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, για να σχολιάσει πολιτικά καθεστώτα και να δηλώσει παρόν σε σημαντικές στιγμές μέσα στην Ιστορία.
Η μαγεία του Ιρανικού τοπίου, η Αραβική αίσθηση, τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα όπως η Ιρανική Επανάσταση του 1977-1979, έστρεψε το ενδιαφέρον πολλών κινηματογραφόφιλων σε αυτή τη χώρα που είναι πραγματικά ένας θησαυρός στην παραγωγή ταινιών.
Το Ιράν έχει παραδώσει στην Έβδομη Τέχνη μερικές από τις καλύτερες ταινίες. Το ενδιαφέρον του ίδιου για τα κοινωνικά ζητήματα τα οποία αγγίζουν τον άνθρωπο σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουν καταστήσει τον ίδιο αγαπημένο ακόμα και για τους πιο απαιτητικούς θεατές.
Η “Αγελάδα” είναι μία από τις ταινίες που στιγματίζουν θετικά την τέχνη κινηματογραφίας μίας ολόκληρης χώρας. Ταινία που εισάγει στο νέο Ιρανικό κύμα, καθιστώντας την ίδια μία από τις κομβικές στιγμές στην καριέρα του σκηνοθέτη της και την πορεία του ίδιου.
Το έπος του Dariush Mehrjui, το οποίο χάρη στις προσπάθειες του ίδιου κατάφερε να ξεπεράσει τα Ιρανικά σύνορα και να διεκδικήσει το 1971 το βραβείο της ένωσης κριτικών, γεγονός που θα έστρεφε την παγκόσμια προσοχή στο Ιράν.
Ταινία βαθιά συναισθηματική, η οποία περιγράφει την ιδιαίτερη σχέση ενός ιδιοκτήτη με το ζώο του, το οποίο λειτουργεί ως μία αλληγορία σε δύο ιστορικές περιόδους που χωρίζουν το Ιράν και παράλληλα το ενώνουν. Την περίοδο της εξουσίας του Χομείνί, η οποία οδηγεί το Ιράν ανάμεσα σε μία ακροβασία στη διατήρηση της παράδοσης και την επικράτηση του άκρατου φονταμενταλισμού.
Ταινία που ξετυλίγει την αγωνία της εισόδου σε μία νέα πολιτική περίοδο, με φόντο τον πόνο της απώλειας η οποία αναδύει από μέσα της ξενοφοβία και εχθρικότητα απέναντι στον Άλλο.
Η κινηματογραφική τέχνη στο Ιράν είναι η περίπλοκη σύνθεση ανθρώπινων συναισθημάτων και πολιτικών σχολιασμών, ένα μωσαϊκό ανθρώπινων εμπειριών και κοινωνικών αλλαγών.
Η Αγελάδα είναι μία διείσδυση στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, από το πένθος της απώλειας μέχρι την άρνηση που οδηγεί στη σταδιακή παράνοια. Η τρέλα συμβολίζει την άρνηση της προόδου, την αγωνία για διατήρηση της παράδοσης σε μία εποχή που παραπαίει. Ποιος συμβολίζει την παράδοση, ο Χασάν, η αγελάδα του, οι συγχωριανοί που προσπαθούν να προστατεύσουν τον ίδιο από το γεγονός της απώλειας;
Από τις ταινίες που δεν είναι ιδιοκτησία του Ιράν, του Σουδάν, των ΗΠΑ, της Ινδίας. Αλλά του κόσμου ολόκληρου…
