Παρακολουθώντας, κάποιος, τις προεκλογικές εκστρατείες των κομμάτων, ενόψει των ευρωεκλογών, μπορεί να στοιχειοθετήσει σημεία, συμπεριφορές και λόγους που η συμπυκνωμένη σε γεγονότα και παρεμβάσεις προεκλογική περίοδος προσφέρει.
Βλέποντας παραδείγματος χάρη το Στέφανο Κασσελάκη, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η «σφραγίδα ΣΥΡΙΖΑ» είναι κάτι συμπληρωματικό μπροστά στην υπερπροβολή του προέδρου. Αντιπροσωπευτικά είναι τα προεκλογικά υλικά του κόμματος, συμπεριλαμβανομένου και του περίφημου βαν, με το οποίο ο Κασσελάκης γυρνάει την επικράτεια, στο οποίο δεν αναγράφεται καν το όνομα του κόμματος. Υπάρχει μόνο το πρόσωπο του αρχηγού και το γενικόλογο σύνθημα, «για μια καλύτερη ζωή». Η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ εξαρτάται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, από την γενικότερη αποδοχή του προέδρου, ο οποίος επιδιώκει συνεχώς να μην αφήνει χώρο, στους εναπομείναντες κομματικούς ανταγωνιστές του, δείχνοντας ότι το κόμμα είναι ο ίδιος.
Αντίστοιχα, στο προγραμματικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε μια συρραφή προταγμάτων (υποτιθέμενη αριστερή ταυτότητα, «ιερή συμμαχία του ΝΑΤΟ», «πατρίς θρησκεία οικογένεια») που λίγη σημασία έχει αν διαμορφώνουν κάτι συνεκτικό. Αρκεί να ξυπνούν, αντανακλαστικά, συντηρητικά ή «προοδευτικά» (δεν τους ενδιαφέρει και πολύ), που θα οδηγήσουν στην ψήφιση του Κασσελακικού ΣΥΡΙΖΑ. Ενός απολίτικου και ανερμάτιστου μορφώματος, με σημαία ευκαιρίας, που βασίζεται σε μια αδιαμεσολάβητη σχέση του αρχηγού με το κοινό του. Πάντα βέβαια υπό την παρουσία κάμερας έτσι ώστε να υπάρχει η επακόλουθη κεφαλαιοποίηση στα κοινωνικά δίκτυα.
Το κόμμα της Νέας Αριστεράς, σε αντιπαράθεση με το προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρεί να εκφέρει έναν πιο συνεκτικό λόγο, ο οποίος παραπέμπει σε αυτό που αποκαλούμε, εδώ και κάποιες δεκαετίες, «ευρωπαϊκή αριστερά». Στο δεκάλεπτο προεκλογικό σποτ, βλέπουμε μια σειρά, διαφορετικών γενεών, μελών και στελεχών του κόμματος να υπερασπίζονται τα δημόσια αγαθά, τα εργασιακά δικαιώματα, την προστασία του περιβάλλοντος και το δικαίωμα στην κατοικία.
Προεξέχουσα θέση στο σποτ, έχουν στελέχη της Νέας Αριστεράς, όπως η Αχτσιόγλου, ο Χαρίτσης, ο Τσακαλώτος και ο Βούτσης, που βρίσκονταν σε θέσεις αιχμής στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (2015-2019). Του κυβερνητικού συνασπισμού, που με την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών διαιώνισε και χειροτέρεψε την κατάσταση σε όλα τα μέτωπα, τα οποία το κόμμα της Νέας Αριστεράς προτάσσει ως πολιτικά διακυβεύματα.
Πράγματι, δεν αποτελεί και τόσο μακρινό παρελθόν όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, του 2015-2019, «υπεράσπιζε» τα δημόσια αγαθά, όπως τα περιφερειακά αεροδρόμια, το ελληνικό και τον ΟΣΕ, ξεπουλώντας τα αντί πινακίου φακής. Όταν έπαιρνε «θετικά μέτρα» για τον κόσμο της εργασίας, δυσχεραίνοντας, με το 50% + 1, το δικαίωμα στην απεργία, απελευθερώνοντας ακόμα περισσότερο την κυριακάτικη εργασία, εκτινάζοντας την ελαστική εργασία, αυξάνοντας τους έμμεσους φόρους. Όταν μέσω πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και ξυλοδαρμούς από τα ΜΑΤ, κάθε Tετάρτη στα ειρηνοδικεία, «διασφάλιζαν» το δικαίωμα στην στέγη.
Δεν έχουν επίσης περάσει και τόσο πολλά χρόνια από όταν έδιναν σε εξορυκτικές εταιρίες, καταστροφείς του περιβάλλοντος, την δυνατότητα έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων.
Στο μέτωπο του πολέμου και της γενοκτονίας που διαπράττει αυτή την στιγμή το Ισραήλ στην Γάζα, η Νέα Αριστερά τάσσεται ενάντιων της Ισραηλινής εισβολής και υπέρ μιας ελεύθερης Παλαιστίνης.
Ωστόσο, η κυβέρνηση τους ήταν αυτή που διεύρυνε την συνεργασία και συμμαχία με το Ισραήλ του Νετανιάχου, τόσο σε πολιτικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο και δημιούργησε τον άξονα Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου.
Δεν γνωρίζουμε εάν στον συγκεκριμένο φορέα υπάρχει επιλεκτική αμνησία, το σίγουρο είναι όμως πως, με βάση το πολιτικό της παρελθόν, η αριστερή ρητορική της Νέας Αριστεράς προκαλεί κάποια αμηχανία.
Η συνέχεια που υπάρχει, βέβαια, μεταξύ Νέας Αριστεράς και κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαντλείται στο κυβερνητικό παρελθόν των στελεχών της πρώτης, αλλά και στην άρνηση τους, στο σήμερα, να κάνουν οποιοδήποτε είδους αυτοκριτική για τα πεπραγμένα τους. Για παράδειγμα, στοιχεία σκληρής δημοσιονομικής αναλγησίας και αυστηρότητας, όπως τα 37 δισ. του αποθεματικού ρευστότητας, που άφησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τον Τσακαλώτο υπουργό Οικονομικών, θεωρούνται «θετικά κεκτημένα».
Και οι δύο κληρονόμοι του ΣΥΡΙΖΑ φέρουν την κληρονομιά του κυβερνητισμού. Την υπερασπίζονται ή την ξεχνούν, επιλεκτικά. Εξάλλου με τον έναν η τον άλλο τρόπο, μετά την ήττα του περασμένου Ιουνίου και την φθινοπωρινή διάσπαση του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, οι δύο πολιτικοί σχηματισμοί επιχείρησαν να κάνουν κάποιου είδους επανέναρξη, με στόχο να διασφαλίσουν τις συνθήκες που θα τους διατηρήσουν στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό και την πρόσβαση στο κεντρικό πυρήνα του κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω ενός νέου τύπου λαϊκίστικου μεσσιανισμού, με όρους επικοινωνίας του συρμού, και η Νέα Αριστερά μέσα από την επανεφεύρεση μιας «καθαρής» αριστερής ταυτότητας που πατάει σε δύο βάρκες, αυτή της κοινωνικά ευαίσθητης και συνάμα «υπεύθυνης», μεταρρυθμιστικής παρουσίας και αυτή της κινηματικής φρασεολογίας, χωρίς να λείπουν στοιχεία pop επικοινωνιακής στρατηγικής (βίντεο Αχτσιόγλου στο Τik Τok).
Ξεκάθαρος είναι, συνεπώς, ο στόχος να γίνουν ξανά διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας. Το πιο εφικτό σενάριο, είναι μέσω κάποιας συμμαχίας, ανάγκης, κεντροαριστερών δυνάμεων όπου καταλυτικό ρόλο θα παίξει ενδεχόμενη συμφωνία και επακόλουθη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Και αυτό είναι το μετεκλογικό στοίχημα των συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, που ανεξαρτήτως των διαφορών αισθητικής και άρθρωσης πολιτικού λόγου, βρίσκονται ουσιαστικά στις ίδιες ράγες χάραξης αστικής πολιτικής όπως είναι η πιστή εφαρμογή της δημοσιονομικής ακαμψίας και λιτότητας που επιβάλλεται από την ΕΕ, και φυσικά της ενεργού συμμετοχής στην ΝΑΤΟϊκή πολεμική μηχανή.
