Η προσπάθεια για μια νέου τύπου -Αμερικανικής σήμερα – αποικιοκρατία είναι σε πλήρη εξέλιξη. Ο κίνδυνος να επεκταθεί και να μετατραπεί ο οικονομικός ανταγωνισμός των ΗΠΑ με την Κίνα σε μια παγκόσμια στρατιωτική σύγκρουση μεγαλώνει.
Οι δυνάμεις που αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο περιορίζονται σήμερα στον αποκαλούμενο τρίτο κόσμο. Είναι χώρες οι οποίες έχουν υποστεί τα δεινά της αποικιοκρατίας, έχουν πολιτικές εμπειρίες αποκτημένες με το όπλο στο χέρι και αντιπαρατίθενται προσμετρώντας το σημερινό παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων.
Αυτές οι χώρες σε επίπεδο κρατών αγωνίζονται -ανεξάρτητα από το πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης – να αποτρέψουν ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο.
Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Σε αυτό το μεγάλο ζήτημα ο μόνος ορθολογικά πολιτικός ρόλος που θα μπορούσε να έχει η ΕΕ είναι του ειρηνοποιού.
Η Ευρώπη όμως σήμερα αρνείται αυτόν, το μόνο αυτόνομο, χρήσιμο και γι’ αυτό πρωταγωνιστικό πολιτικό ρόλο που μπορεί να της δώσει η ιστορία σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι φρικιαστικές συνέπειες όσων πολέμων συνέβησαν στα εδάφη της της δίνουν κάθε δικαίωμα να μετατραπεί σε σύμβουλο για ειρηνικές πολιτικές εξελίξεις. Μία τέτοια επιλογή θα της χάριζε παγκόσμιο πολιτικό κύρος και τη δυνατότητα να έχει χρήσιμο και πρωταγωνιστικό ρόλο στις παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις.
Αντί γι’ αυτό όμως ρίχνει λάδι στη φωτιά. Δίνει πολιτική στήριξη στα Αμερικανικά σχέδια, δίνει όπλα στους Ουκρανούς για τη συνέχιση του πολέμου, επιβάλλει οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία οι οποίες τελικά στρέφονται και ενάντια στους Ευρωπαϊκούς λαούς.
Με αυτή την πολιτική η θέση των πάλαι ποτέ ισχυρών αποικιοκρατικών δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Δύσης συνεχίζει να υποβαθμίζεται στον παγκόσμιο καταμερισμό πολιτικής ισχύος.
Η απροκάλυπτη υποταγή τους στους Αμερικάνους έχει κάνει τη Δυτική Ευρώπη, μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας, Νατοϊκό έδαφος σύμφωνα με τις πρόσφατες δηλώσεις του Μπάιντεν.
Οι δηλώσεις του Μακρόν περί …εγκεφαλικά νεκρού ΝΑΤΟ και οι προσπάθειες πολιτικής παρέμβασης των Γερμανών στην Ουκρανία, είχαν πάρει το 2014 τη γνωστή απάντηση από το στόμα της Νιούλαντ «Fuck The EU»! Σήμερα οι Αμερικάνοι τους καλούν να στοιχηθούν σε φάλαγγα κατ’ άνδρα πίσω από τις πολιτικές τους.
Η Ευρωπαϊκή ηγεσία με πλεονάζον αίσθημα ταξικής αυτοσυντήρησης οδηγεί την ΕΕ σε όξυνση των εσωτερικών πολιτικών αντιπαραθέσεων και τους Ευρωπαϊκούς λαούς σε φτωχοποίηση. Αλλάζει σε μια νύχτα στρατηγικές ανάπτυξης, καταστρέφει εμπορικές σχέσεις, αγοράζει ακριβότερο φυσικό αέριο από τις ΗΠΑ και αυξάνει εντυπωσιακά τις πολεμικές δαπάνες.
Αρνείται τις μόνες πολιτικές δυνατότητες που διαθέτει σήμερα να επιχειρήσει και να επιβάλει ουσιαστικό ειρηνικό διάλογο ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία για επίλυση του Ουκρανικού μέσω της διπλωματίας.
Κάτι τέτοιο βέβαια θα απαιτούσε και θα κατέληγε σε συμπόρευση με τις ειρηνόφιλες λαϊκές δυνάμεις των χωρών της. Γεγονός επικίνδυνο για την υπεράσπιση των αστικών ταξικών συμφερόντων.
Καλύτερα λοιπόν ταξικά κυρίαρχοι και πολιτικά φτωχότεροι διεθνώς παρά πολιτικά αξιοπρεπείς και ταξικά επισφαλείς.
Η ΕΕ εντός του Νατοϊκού εδάφους
Στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται για την Ευρώπη απαιτούνται ουσιαστικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της και τις προετοιμάζουν.
Ο αυθεντικός εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι μιλώντας στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δήλωσε: «Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί που έχτισαν οι προκάτοχοί μας τις τελευταίες δεκαετίες έχουν εξυπηρετήσει καλά τους ευρωπαίους πολίτες, αλλά είναι ανεπαρκείς για την πραγματικότητα που εκδηλώνεται σήμερα. Χρειαζόμαστε έναν ρεαλιστικό φεντεραλισμό, ο οποίος να αγκαλιάζει όλους τους τομείς που επηρεάζονται από τους εν εξελίξει μετασχηματισμούς: από την οικονομία και την ενέργεια ως την ασφάλεια. Εάν αυτό απαιτεί την έναρξη μιας διαδικασίας που θα οδηγήσει στην αναθεώρηση των Συνθηκών, θα πρέπει να την αγκαλιάσουμε με θάρρος και εμπιστοσύνη. Πρέπει να ξεπεράσουμε την αρχή της ομοφωνίας και να προχωρήσουμε σε αποφάσεις που λαμβάνονται με ειδική πλειοψηφία».
Απαιτείται λοιπόν η κατάργηση του βέτο
Επιθυμούν σε έναν υπερεθνικό οργανισμό όπως η ΕΕ να έχουν την εξουσία στην πράξη οι δύο κυρίαρχοι άξονες της Γερμανίας και της Γαλλίας. Θέλουν ό,τι τους κάνουν οι Αμερικάνοι στο ΝΑΤΟ να το κάνουν και αυτοί θεσμοθετημένα πλέον στα υπόλοιπα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Παρόλο που γίνεται προσπάθεια να εμφανιστεί η ισχυροποίηση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και των Γαλλογερμανών στην ΕΕ ως αποτέλεσμα Ρωσικής επιθετικότητας, οι προθέσεις αυτές είναι παλαιότερες.
Η πρόθεση των Αμερικανών να χρησιμοποιήσουν την Ουκρανία μέσω καθοδήγησης του Ζελένσκι στο σημερινό της ρόλο χρονολογείται έμπρακτα από το 2014. Η εξοντωτική αντιπαράθεση με οτιδήποτε κινείται σε δημοκρατική κατεύθυνση στη χώρα – χαρακτηριστικά τα γεγονότα στο κτίριο των συνδικάτων στην Οδησσό- η προετοιμασία του Ουκρανικού στρατού από Νατοϊκούς συμβούλους μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν αποκαλύπτουν τον Αμερικανικό στόχο στην περιοχή και καθιστούν τη στρατιωτική αντίδραση της Ρωσίας αναπότρεπτη.
Αντίστοιχα και η πρόθεση κατάργησης του βέτο στην ΕΕ εκφράζεται από επίσημα χείλη το Δεκέμβρη του 2018. Ο επίτροπος Διεύρυνσης (προς Ανατολάς) της ΕΕ Γιοχάνες Χαν μιλώντας στη Handesblatt, αναφέρεται σε πολιτικό ανορθολογισμό της ΕΕ ., η οποία παραλύει από την αρχή της ομοφωνίας. Μιλώντας για λαϊκιστές που ανέρχονται στην εξουσία, υπονοεί ότι κράτη-μέλη χωρίς «σοβαρό» πολιτικό προσωπικό μπλοκάρουν τη λήψη σημαντικών αποφάσεων.
Οι υπερεθνικοί οργανισμοί, ΝΑΤΟ και ΕΕ, ετοιμάζονται να θεσμοθετήσουν την κατάργηση κάθε ψήγματος πολιτικής ανεξαρτησίας των μελών τους. Οι αποφάσεις για ζητήματα στρατηγικού χαρακτήρα μεταφέρονται στα διορισμένα όργανα αυτών των οργανισμών. Στις εκλεγμένες κυβερνήσεις των κρατών απομένει η ευθύνη υλοποίησης των αποφάσεων.
Εμείς στην Ελλάδα έχουμε πλούσια και πικρή οικονομική (όπως μνημόνια) και πολιτική (όπως Κυπριακό) εμπειρία από τέτοιους τρόπους λειτουργίας υπερεθνικών οργανισμών.
Υπάρχουν αντιδράσεις των λαών;
Στη Γερμανία το ποσοστό των πολιτών που τάσσονται υπέρ της προμήθειας όπλων στην Ουκρανία συρρικνώνεται, υποδεικνύει δημοσκόπηση που μεταδόθηκε στις 3 Μάη.
Σύμφωνα με την έρευνα Trendbarometer για λογαριασμό των RTL/ntv, το ποσοστό των Γερμανών που τάσσεται υπέρ των παραδόσεων όπλων μειώθηκε στο 46%, από 55% στις αρχές Απριλίου. Το ποσοστό όσων εναντιώνονται κατηγορηματικά στην αποστολή όπλων αυξήθηκε από το 33% στο 44% το ίδιο διάστημα.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων –το 70%– εκτιμά ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να τερματιστεί μόνο μέσω της διπλωματίας και των συνομιλιών, αντίθετα το 24% θεωρεί πως η λύση χρειάζεται να είναι στρατιωτική.
Η μεταστροφή του κλίματος στη Γερμανία καταγράφεται την ώρα που η ομοσπονδιακή κυβέρνηση εγκρίνει παραδόσεις βαρέων όπλων στην Ουκρανία. Κατά τη δημοσκόπηση, το 57% των Γερμανών θεωρεί ότι η αποστολή όπλων στην Ουκρανία μπορεί να οδηγήσει στην εξάπλωση του πολέμου σε άλλες χώρες, αν όχι στον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 34% δεν θεωρεί πως θα συμβεί αυτό. Η έρευνα διενεργήθηκε από την Παρασκευή ως τη Δευτέρα (29/4 με 2/5) σε αντιπροσωπευτικό δείγμα 1.004 πολιτών της Γερμανίας (Πηγή: ΑΜΠΕ).
Στην ίδια κατεύθυνση με την πλειοψηφία του Γερμανικού λαού βρίσκεται η ανοιχτή επιστολή που απηύθυναν 28 Γερμανοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες στον καγκελάριο Όλαφ Σολτς όπου αναφέρουν:
«Αγαπητέ Καγκελάριε,
εκτιμούμε ότι μέχρι τώρα έχετε εξετάσει προσεκτικά τον κίνδυνο της εξάπλωσης του πολέμου εντός της Ουκρανίας σε όλη την Ευρώπη· ναι, υπάρχει κίνδυνος ενός 3ου παγκοσμίου πολέμου. Ως εκ τούτου, ελπίζουμε πως θα εμείνετε στην αρχική σας θέση και δεν θα προμηθεύσετε με άλλα βαρέα όπλα την Ουκρανία, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Αντίθετα, σας προτρέπουμε να κάνετε ό,τι μπορείτε για να διασφαλίσετε ότι θα επιτευχθεί κατάπαυση του πυρός το συντομότερο δυνατό με έναν συμβιβασμό που μπορούν να αποδεχθούν και οι δύο πλευρές».
Αυτή η μεταστροφή των κοινωνικών διαθέσεων (των Γερμανών και όχι μόνο) για τον πόλεμο φαίνεται να βρίσκονται σε αντίθεση με τις αρχικές φιλοπόλεμες ουσιαστικά διαδηλώσεις κατά των Ρώσων.
Σε πολιτικό επίπεδο η Ευρωπαϊκή αριστερά, για κάποιο σημαντικό λόγο, δεν φαίνεται προς το παρόν ικανή να δώσει απαντήσεις σε μαζικό και εκλογικό επίπεδο. Ίσως η αδυναμία της να ερμηνεύσει τις παγκόσμιες αντιθέσεις που οδηγούν τις σύγχρονες εξελίξεις, είναι αυτή που θέτει πολιτικά στο περιθώριο το συνεπές αγωνιστικό τμήμα της.
Ένα άλλο σημαντικό τμήμα της παίρνει θέση στο πλάι των Νατοϊκών δυνάμεων με τη δικαιολογία ενός φενακισμένου κυβερνητισμού.
Από αυτές προβάλλεται ένα μονοδιάστατο «ουμανιστικό» αφήγημα ανίκανο να δώσει πολιτική διέξοδο στις φιλειρηνικές διαθέσεις των λαών.
Την αδυναμία αυτή αξιοποιούν ακροδεξιές και εθνικιστικές δυνάμεις οι οποίες ουσιαστικά ενισχύουν τις πολεμικές συρράξεις. Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα σε Γαλλία, Ουγγαρία και Σερβία είναι χαρακτηριστικά των εξελίξεων. Στην Ιταλία το ακροδεξιό κόμμα των «Αδελφών Ιταλών» εμφανίζεται δημοσκοπικά να καταλαμβάνει την πρώτη θέση.
Μια μεγάλη πολεμοκάπηλη πολιτική παγίδα φαίνεται να είναι σε πλήρη ανάπτυξη στη κραταιά στρατιωτικά Δύση
Τριάντα χρόνια μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ η αναγκαιότητα συνύπαρξης κρατών με διαφορετικά συμφέροντα και ιστορικές καταβολές γίνεται και πάλι αναγκαία προϋπόθεση για τη σωτηρία του πλανήτη από πυρηνική καταστροφή.
Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος απαιτείται να αφαιρεθεί η πολιτική πρωτοβουλία από τους πρώην πλανητάρχες οι οποίοι επιδιώκουν επανάκτηση της παγκόσμιας κυριαρχίας. Η πολεμική αντιπαράθεση στην Ουκρανία είναι προϊόν αυτής της προσπάθειας.
Οι λαοί και οι οργανώσεις τους έχουν ιδιαίτερο ρόλο και αυξημένες δυνατότητες στο νέο πολυπολικό κόσμο που γεννιέται να αποφύγουν τις καταστροφικές συγκρούσεις που προέκυψαν, σε ανάλογες συνθήκες, κατά τον 1ο και 2ο Παγκόσμιο πόλεμο.
Έμπρακτη μορφοποιημένη ελπίδα ειρηνικής προοπτικής αποτελούν πλέον οι διάσπαρτες στο πλανήτη μικρές χώρες που επιχειρούν να ακολουθήσουν αντικαπιταλιστικές διαδρομές και αυτές που ανεξάρτητα από το πολιτικό τους σύστημα αντιλαμβάνονται τα συμφέροντά τους στην αντιιμπεριαλιστική προοπτική.
Τα πολιτικά ρεύματα του πλανήτη που από ταξικές θέσεις επιχειρούν να πολιτευθούν εντός των κυρίαρχων αντιθέσεων του σημερινού πολιτικού γίγνεσθαι είναι οι ικανές δυνάμεις να πρωτοπορήσουν, να γεννήσουν το αναγκαίο πολιτικό κίνημα για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.
