Λοιπόν, ξεχάστε όσα ξέρατε. Η Ιστορία ξαναγράφεται και μαζί της τροποποιούνται θεμελιώδη συμπεράσματα. Πάρτε μολύβι και χαρτί και σημειώστε:
Οι ερυθρόδερμοι των ΗΠΑ συμπεριφέρονταν βάναυσα στους αποίκους. Τρανταχτό τεκμήριο: Δεν ζούσαν λευκοί στα «Indian Reservations», όπου «μαντρώνονταν» οι γηγενείς. Στη Νότια Αφρική της εποχής του απαρτχάιντ ήταν κραυγαλέα η ασπλαχνία του γηγενούς πληθυσμού για τους λευκούς. Απόδειξη: Δεν υπήρχαν λευκοί στα «μπατουστάν», τα αυτοδιοικούμενα, απομονωμένα κρατίδια – γκέτο. Για να μην σας πούμε ότι, επί Τρίτου Ράιχ, η ανυπαρξία Γερμανών εκπροσώπων της «Άριας φυλής» στα γκέτο της Βαρσοβίας και του Λοτζ εγείρει την υποψία ότι οι Εβραίοι ήταν ρατσιστές…
Όχι, δεν τρελαθήκαμε… Απλώς κάνουμε μια ιστορική αναγωγή (πάντα σεβόμενοι το «τηρουμένου των αναλογιών») της πρόσφατης τοποθέτησης του Αδ. Γεωργιάδη (στο εξής ΑΓ):
«Παλαιστίνιους μουσουλμάνους στο Ισραήλ θα δείτε πολλούς. Εβραίους στη Γάζα θα δείτε; Αυτή είναι η διαφορά και ο λόγος που είμαστε με το Ισραήλ. Γιατί μας αρέσει ο σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη και στην ανθρώπινη ελευθερία».
Μάλιστα… Γι’ αυτό ο ΑΓ παραμένει φανατικός υποστηρικτής του Ισραήλ. Γι’ αυτό δείχνει ικανός πχ να χαρακτηρίσει «αντισημιτική» ακόμη και τη δήλωση του πρώην αναπληρωτή αρχηγού των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων, Γιαϊρ Γκολάν: «Μια λογική χώρα δεν πολεμά εναντίον αμάχων, δεν σκοτώνει μωρά ως χόμπι και δεν θέτει ως στόχο την εκδίωξη πληθυσμών».
Γι’ αυτό ο ΑΓ παραμένει απτόητος, ανεπηρέαστος από τη θεατή φρίκη της γενοκτονίας και του λιμού, αλλά και από τη «λιποψυχία» που δείχνουν εσχάτως διάφοροι φίλοι του Ισραήλ. Γι αυτό και έσπευσε – μέσω της γνωστής του ανάρτησης και των κατοπινών του δηλώσεων – να προσυπογράψει ατόφια την ισραηλινή προπαγάνδα, με εκφράσεις που πότε θαρρείς πως προέρχονταν από σκονάκι και πότε συναγωνίζονταν σε εμετική χυδαιότητα και τα πιο υστερικά «τρολς»: Επειδή… στη Γάζα δεν ζουν Εβραίοι!
ΟΚ, όχι μόνο για αυτό, αλλά και για κάποια άλλα (εξ ίσου «πειστικά»)… Εμείς σήμερα θα παρακάμψουμε τα «άλλα», ώστε να δούμε εκ του σύνεγγυς κι εκείνη τη «συνιστώσα» της φιλο- σιωνιστικής προπαγάνδας, η οποία πασχίζει να «ξεπλύνει» όσα το Ισραήλ κάνει, προβάλλοντας μια πλασματική εικόνα για αυτό που το Ισραήλ είναι.
Ας επιστρέψουμε όμως στο «επιχείρημα» του ΑΓ για τη Γάζα που… δεν έχει Εβραίους. Αν το διαβάσει ή το ακούσει κάποιος αδαής (αδαής διπλά- και ως προς το τι συμβαίνει στον κόσμο και ως προς το τι εστί ΑΓ), πιθανόν θα νομίσει ότι η Λωρίδα είναι ένα κανονικό – έστω και μικρό – κράτος, που ακολουθεί πολιτική «κλειστών συνόρων». Όχι η γνωστή ως «μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή του κόσμου», όπου πάνω από δυο εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε μια έκταση, κατά 40 τετραγωνικά χιλιόμετρα μικρότερη της Ζακύνθου. Όχι η αποκλεισμένη μονίμως – από το 2007 – Λωρίδα, όπου ακόμη και οι ώρες κανονικής υδροδότησης και ηλεκτροδότησης ορίζονταν από τα κέφια του Ισραήλ.
Εκτός εάν η παρατήρηση του ΑΓ υποδηλώνει την αδημονία του να εγκατασταθούν πάλι Εβραίοι έποικοι στη Γάζα – οπότε η ζωή εκεί θα αφεθεί να ξαναγίνει ανθρώπινη. Και λέμε «πάλι» διότι στις αρχές του αιώνα μας, επί πρωθυπουργίας Αριέλ Σαρόν, έφυγαν οι λίγοι Εβραίοι έποικοι που ζούσαν στο βόρειο τμήμα της Λωρίδας, καθώς το Ισραήλ εκτιμούσε ότι απείρως μεγαλύτερη σημασία είχε η συνέχιση των (παράνομων, με βάση και το Διεθνές Δίκαιο) μαζικών εποικισμών στη Δυτική Όχθη. Δηλαδή η σταθερή πρακτική που ουσιαστικά ναρκοθετεί τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, αφού δεν αφήνει την απαιτούμενη για αυτό εδαφική συνέχεια.
Ο νόμος για το «εβραϊκό έθνος – κράτος» και οι τραμπουκισμοί εναντίον… όλων
Πλάι στο ανόητο ρητορικό ερώτημα αν είδαμε Εβραίους στη Γάζα, η δήλωση του ΑΓ περικλείει και την αναφορά στους πολλούς μουσουλμάνους που ζουν στο Ισραήλ. Στη θρησκευτική και φυλετική ανεκτικότητα, την οποία ο ΑΓ πιστώνει στο Ισραήλ – και μάλιστα με στόμφο και σιγουριά: «Στο Ισραήλ οι Παλαιστίνιοι ζουν ισότιμα με όλους τους άλλους»….
Κρίμα που δεν ρώτησε τον ΑΓ το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ, τον Ιούλιο του 2000, όταν αναγνώρισε ότι οι Άραβες του Ισραήλ υφίστανται συστηματικές διακρίσεις, ιδίως στην απασχόληση… Αλλά το καθεστώς των διακρίσεων επισημοποιήθηκε και επιδεινώθηκε έναν άλλον Ιούλιο, εκείνον του 2018. Τότε εγκρίθηκε από το κοινοβούλιο ο διαβόητος νόμος «περί εβραϊκού έθνους – κράτους». Για την ψήφισή του ο ίδιος ο Νετανιάχου – πρωθυπουργός και τότε – πανηγύρισε ως εξής: «Αυτή είναι μια καθοριστική στιγμή στα χρονικά του Σιωνισμού και στην ιστορία του κράτους του Ισραήλ».
Με αυτόν το νόμο, η αραβική γλώσσα έπαψε να θεωρείται ισότιμη της εβραϊκής και υποβιβάστηκε σε «ειδικό καθεστώς». Όμως οι Άραβες του Ισραήλ (περίπου το 20% του πληθυσμού της χώρας) θα ήταν τυχεροί, εάν είχαν ν’ αντιμετωπίσουν μόνον αυτή τη θεσμοθετημένη υπενθύμιση της «κατωτερότητάς» τους.
Από τότε ευδοκίμησε η τακτική των εκτεταμένων δημεύσεων γης που ανήκε στους αραβικούς δήμους, προκειμένου να εγκατασταθούν Εβραίοι. Επίσης, η δραστική περικοπή κρατικών πόρων σε αραβικούς δήμους. Αυτά είχαν ευθύτατη σχέση με το νόμο του 2018, που αναγόρευσε σε «εθνική αξία» την περαιτέρω ανάπτυξη εβραϊκών οικισμών και σε ύψιστο καθήκον την «ενθάρρυνση και προώθηση της εγκαθίδρυσής τους». Προφανώς σε βάρος «των άλλων»…
Όλα τούτα δεν τα γνωρίζουν μόνον οι εξειδικευμένοι αναλυτές και οι ειδήμονες για τα θέματα της Μέσης Ανατολής. Τα ξέρουν όλοι όσοι δεν εθελοτυφλούν (ενδεικτικά, εδώ). Ο ΑΓ όμως «πουλά τρέλα» και παραμύθια για «ισοτιμία».
Κάτι ακόμη: Ο νόμος «περί εβραϊκού έθνους- κράτους» αναγνωρίζει «δικαίωμα αυτοδιάθεσης» μόνο στους Εβραίους. Ίσως πρέπει αυτή η διατύπωση να συσχετιστεί και με το – όχι και τόσο κρυφό – όνειρο της εβραϊκής θρησκευτικής ακροδεξιάς, που ουσιαστικά κυβερνά σήμερα το Ισραήλ, για προσάρτηση της Δυτικής Όχθης.
Ως σήμερα, στη Δυτική Όχθη γίνονται με την επίκληση του «βιβλικού δικαιώματος» τα… δέοντα: Κατεδαφίσεις σπιτιών, εκδιώξεις παλαιστινιακών οικογενειών από τις εστίες τους, καταστροφές των καλλιεργειών τους, δηλητηρίαση των υδάτινων πόρων τους, επιδρομές εποίκων, βιαιοπραγίες, φόνοι. Αν όμως οι φονταμενταλιστές του Τελ Αβίβ προχωρήσουν και σε προσάρτηση της Δυτικής Όχθης, το κτηνώδες απαρτχάιντ (ας ξινίσουν όσο θέλουν με τον όρο οι απανταχού εξυπνάκηδες) θα θεμελιώνεται, όχι μόνο στη Βίβλο, αλλά και στον «εσωτερικό» νόμο. Θα υπαγορεύεται από μια «κοσμική», κοινοβουλευτική διαδικασία. «Κυριλέ» πράγματα, δηλαδή…
Καθόλου τυχαία, η ενδυνάμωση της εβραϊκής θρησκευτικής ακροδεξιάς πυροδότησε εξτρεμιστικές επιθέσεις και βανδαλισμούς – κι όχι μόνο εναντίον μουσουλμάνων. Πχ στις αρχές του 2023, στην Ιερουσαλήμ, στόχοι Εβραίων εξτρεμιστών έγιναν νεκροταφεία, κοινοτικά κέντρα, καταστήματα, εστιατόρια, αλλά και φυσικά πρόσωπα. Ποιοι υπέστησαν τις επιθέσεις; Μαρωνίτες, Αρμένιοι, χριστιανοί διαφόρων δογμάτων.
Τα συνθήματα, πάντως, που γράφονταν στους τοίχους της Παλιάς Πόλης της Ιερουσαλήμ όντως εξασφάλιζαν κάποια «ισοτιμία»: Όλοι (χριστιανοί, Άραβες, Αρμένιοι) είχαν «την τιμητική τους» στα συνθήματα που άρχιζαν με τις λέξεις «Θάνατος στους…» (εδώ)
Τυπικά, η ισραηλινή κυβέρνηση Νετανιάχου – φονταμενταλιστών τα «καταδίκασε» αυτά. Ουσιαστικά, τα ενθάρρυνε – και συνεχίζει να το κάνει. Πρόκειται άλλωστε για την κυβέρνηση, της οποίας ο υπουργός Εθνικής Ασφάλειας, ο πασίγνωστος Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ, παλαιότερα ως δικηγόρος υπερασπιζόταν ενθουσιωδώς δράστες εμπρηστικής επίθεσης σε χριστιανική εκκλησία. Και το 2021 υποκινούσε (αποδεδειγμένα – άλλωστε καμαρώνει για κάτι τέτοια) «υπερ-ορθόδοξους» Εβραίους τραμπούκους.
Ναι, ο Μπεν-Γκβιρ… Το «διάσημο» στρουμπουλό φασιστοειδές που προεδρεύει του κόμματος «Otzma Yehudit» («Εβραϊκή Δύναμη»). Ο πολιτικός που τον Ιανουάριο του 2025 παραιτήθηκε από την κυβέρνηση (αποχώρησε και το κόμμα του), επειδή συμφωνήθηκε η εκεχειρία στη Λωρίδα της Γάζας. Κι επανήλθε (όπως και το κόμμα του), όταν άρχισαν πάλι οι στρατιωτικές επιδρομές και οι εξολοθρεύσεις αμάχων στη Γάζα.
Η ενδυνάμωση του «Καχανισμού» και η επίθεση κατά των Αρμενίων
Πριν από λίγες ημέρες ο Μπεν-Γκβιρ ηγήθηκε πορείας «υπερ-ορθόδοξων» Εβραίων, η οποία… περιελάμβανε επιθέσεις, προπηλακισμούς και «πλιάτσικα» σε καταστήματα, στη μουσουλμανική συνοικία της Παλιάς Πόλης της Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ του Guardian, η απαθής αστυνομία συμβούλευε καταστηματάρχες να σιωπήσουν, για να μην πάθουν χειρότερα.
Πρόκειται για την πορεία που γίνεται κάθε χρόνο, στην επέτειο της ισραηλινής κατάληψης (1967) και κατοχής της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Κάθε έτος, η πορεία τελεί υπό την αιγίδα – αλλά και τη χρηματοδότηση- των δημοτικών αρχών της πόλης. Την διοργάνωση όμως αναλαμβάνει ο φορέας «Am K’ Lavi», του οποίου προεδρεύει ο Μπαρούχ Καχάνε. Γιος και ομοϊδεάτης του – γεννημένου στο Μπρούκλιν – εξτρεμιστή ραβίνου Μέιρ Καχάνε (1932 – 1990), ιδεολογικού «μέντορα» της πρακτικής των μαζικών εποικισμών και εμπνευστή της ιδέας για «κράτος εβραϊκής ολότητας».
Ο Μ . Καχάνε διεκήρυττε πως όλοι οι Παλαιστίνιοι θα έπρεπε να εκδιωχθούν από τα κατεχόμενα. Επιπλέον, ήταν ένθερμος υποστηρικτής της εδαφικής επέκτασης του Ισραήλ, ώστε αυτό να «φάει» ολόκληρη την Ιορδανία και τμήματα του Λιβάνου και της Συρίας. Πήγε στο Ισραήλ το 1971 και το 1980 ίδρυσε κόμμα, το «Καχ». Το 1984, όμως, το κόμμα χαρακτηρίστηκε δια νόμου ρατσιστικό και του απαγορεύθηκε η κάθοδος στις εκλογές. Συντονιστής της οργάνωσης νεολαίας του «Καχ» υπήρξε ο Μπεν-Γκβιρ.
Στις ημέρες μας ο «Καχανισμός» (έχει χαρακτηριστεί ως ιδιότυπος εβραϊκός φασισμός ή ημι- φασισμός) αναβιώνει, τόσο στο πεδίο των ιδεών, όσο και σε κυβερνητικές επιλογές. Ασκεί επιρροή απείρως μεγαλύτερη από όση είχε παλιά – και με τακτικότατους προσκεκλημένους στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.
Σταχυολογώντας τις θέσεις του Μ. Καχάνε, διαπιστώνει κανείς ότι αρκετές είτε έχουν κατά βάση νομοθετηθεί (πχ το αμιγώς εβραϊκό κράτος) είτε ξεπροβάλλουν ως «Μεγάλες Ιδέες» και στρατηγικοί στόχοι του ακροδεξιού θρησκευτικού φονταμενταλισμού, που κουμαντάρει πια το Ισραήλ.
Κάποιες λίγες, πάντως, από τις παλιές κοινοβουλευτικές προτάσεις του Καχάνε παραμένουν περιθωριακές. Όπως πχ η εισήγησή του να απαγορευθούν οι γάμοι μεταξύ Εβραίων και Αράβων, να καταστεί ποινικό αδίκημα το σεξ μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων, αλλά και να θεσπιστεί εθνικός και θρησκευτικός διαχωρισμός στις δημόσιες υπηρεσίες και στις… παραλίες του Ισραήλ. Ποιος ξέρει, ίσως βγουν κάποια στιγμή και αυτές οι ιδέες από τη ναφθαλίνη, ώστε να θεριέψει κι άλλο ο κατά ΑΓ «σεβασμός» στην ανθρώπινη ύπαρξη και την ανθρώπινη ελευθερία …
«Η βία είναι εβραϊκή αξία και η εκδίκηση θεϊκή εντολή», διακήρυττε ο Μ. Καχάνε. Καλά, ο «υπερ – ορθόδοξος» εβραϊσμός θέλει να εκδικηθεί τους Παλαιστίνιους επειδή αντιστέκονται (όσο και όπως μπορούν), δεν εγκαταλείπουν τη γη τους και αρνούνται να γίνουν «οι Ινδιάνοι» της σύγχρονης εποχής. Θέλει να εκδικηθεί τους μουσουλμάνους, εν γένει, λόγω της «προαιώνιας έχθρας». Τους Αρμένιους, όμως; Ποια εξήγηση υπάρχει για όσα συνέβησαν στην Ιερουσαλήμ τον Δεκέμβριο του 2023, πέρα από το μίσος για τον όποιον «άλλο»;
Αφήνουμε την περιγραφή στην ανακοίνωση που εξέδωσε τότε το Αρμενικό Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, καταγγέλλοντας την επίθεση Εβραίων σε κληρικούς και άλλα μέλη της αρμενικής κοινότητας στην Ιερουσαλήμ:
«Περισσότεροι από 30 ένοπλοι προβοκάτορες με μάσκες, με θανατηφόρα και λιγότερο από θανατηφόρα όπλα, συμπεριλαμβανομένων ισχυρών νευροτοξικών αερίων, που έχουν αδρανοποιήσει δεκάδες κληρικούς μας, εισέβαλαν (…) και ξεκίνησαν τη βίαιη επίθεσή τους». Και ακόμη: «Οι Αρμένιοι κληρικοί στην Ιερουσαλήμ παλεύουν για τη ζωή τους ενάντια σε κατακτητές».
Είπαμε, ο φονταμενταλισμός του Ισραήλ δεν αφήνει κανένα «παραπονούμενο»…
Αντί επιλόγου: Γίνεται «θρησκευτικός πόλεμος»;
Εξυπακούεται κάτι: Ακόμη κι αν τίποτα από τα παραπάνω δεν συνέβαινε, ακόμη κι αν το Ισραήλ ήταν (στο εσωτερικό του) ένα κράτος – υπόδειγμα ως προς τη φυλετική και θρησκευτική ισοτιμία, τα ασύλληπτα εγκλήματα που διαπράττει στη Γάζα θα αρκούσαν για να του εξασφαλίσουν ανεξίτηλο στίγμα. Έχει όμως τη σημασία της η επιλογή του ΑΓ να προχωρήσει στον εκ βάθρων έπαινο μιας υποτιθέμενης «καλής» φυσιογνωμίας του Ισραήλ, σε έναν εξωραϊσμό που μόνο ανίδεους μπορεί να πείθει.
Μήπως το κάνει ο ΑΓ επειδή, συνειδητοποιώντας πόσο εξοργιστικά ηχούν τα λόγια που δικαιολογούν αυτή καθ’ αυτή τη γενοκτονία, «πετάει το μπαλάκι» και σε παράπλευρα θέματα; Μήπως το κάνει με σκοπό να φανεί ως ο πιο «σφαιρικός» υποστηρικτή του Ισραήλ, για λόγους που εκείνος γνωρίζει; Μήπως και τα δύο; Εκείνος ξέρει.
Κατά τεκμήριο, οι ψηφοφόροι του ΑΓ είναι «καλοί χριστιανοί». Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν κάποιοι – και πόσοι- από αυτούς συμμετέχουν στον εσμό των υποκριτών και αδαών, που θεωρούν ότι το παλαιστινιακό αντιπροσωπεύει στις μέρες μας έναν «θρησκευτικό πόλεμο».
Γνωρίζουμε, όμως, το αγαπημένο μότο του εν λόγω εσμού: «Μιλάτε για τη Γάζα, αλλά τι λέτε για τις δολοφονίες χριστιανών από μουσουλμάνους στη Συρία;» (Λες και δεν άκουσαν τι λέμε…). Κι όταν τους λες ότι εκεί διώκει χριστιανούς και Αλαουίτες το «μετεξελιγμένο» Ισλαμικό Κράτος, τη χρησιμότητα του οποίου για τα γεωπολιτικά σχέδια του Τελ Αβίβ ανέλυε διεξοδικά προ δεκαετίας κορυφαίο ισραηλινό think tank (θα το δούμε αναλυτικά στο επόμενο σημείωμά μας), ξύνουν αμήχανα το κεφάλι τους. Και οχυρώνονται πίσω από το «καλά τώρα, όλοι μουσουλμάνοι είναι»… .
Ορισμένοι «καλοί χριστιανοί» πιστεύουν και στα θαύματα ή, έστω, στους προστάτες – αγγέλους. Πιθανόν να το πιστεύουν και οι «καλοί χριστιανοί» που όντως εκλαμβάνουν ως διελκυστίνδα θρησκειών ό,τι βλέπουμε σήμερα στην Παλαιστίνη… Ίσως λοιπόν ελπίζουν ότι κάποιο θεϊκό κόλπο μειώνει την καταπίεση που υφίστανται από την ισραηλινή κατοχή οι 50 – 70 χιλιάδες χριστιανοί Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης. Ίσως πάλι να πιστεύουν ότι οι λιγοστοί (1.500 – 3.000) χριστιανοί της Γάζας προστατεύονται από κάποιον θεϊκό «θόλο», που αφήνει τον θάνατο να τρέχει μόνο όπου υπάρχουν «μουσλίμια».
Δυστυχώς, δεν μπορούν πια να δώσουν αναφορά για την πίστη τους – αν είχαν – οι άνθρωποι που σκοτώθηκαν, όταν οι Ισραηλινοί βομβάρδισαν τον ελληνορθόδοξο Άγιο Πορφύριο, τον παλαιότερο χριστιανικό ναό της Γάζας. Ούτε τα θύματα των ισραηλινών βομβαρδισμών σε βάρος χριστιανικών χωριών του Λιβάνου διαθέτουν τέτοια ευχέρεια. Έτσι, παραμένει αναπάντητο το ερώτημα εάν στον «θρησκευτικό πόλεμο» ο θεός δέχεται ή όχι χριστιανικές «παράπλευρες απώλειες» – και πόσες. Τουλάχιστον ώσπου να «γνωματεύσει» και για αυτό ο ΑΓ.
