Στις αρχές Μαρτίου πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική συνδιάσκεψη της Νέας Αριστεράς. Η συνδιάσκεψη, ήταν η ιδρυτική πράξη του νέου πολιτικού φορέα και ταυτόχρονα μια προσπάθεια κατοχύρωσης και επικύρωσης του πολιτικού λόγου και της φυσιογνωμίας που ο συγκεκριμένος πολιτικός φορέας θέλει να προβάλλει.
Η Νέα Αριστερά, μεταξύ άλλων, έκανε λόγο για επιστροφή της πολιτικής, για σαφή ανασυγκροτημένο προγραμματικό στόχο και για προοδευτικές εναλλακτικές διακυβέρνησης. Έγινε, επίσης, αναφορά στα κινήματα, στην δικτύωση τους και στην επιθυμητή διάδραση που θέλει να έχει το κόμμα τους με αυτά.
Αναφέρουν στις καταληκτικές θέσεις:
“Προχωράμε με ένα κόμμα που θα παράγει πολιτική, στα μεγάλα και μικρά ζητήματα, στα άμεσα, αλλά με βάση τους μεσο-μακροπρόθεσμους στόχους για ριζικές και ρεαλιστικές μεταρρυθμίσεις, για την επέκταση της δημοκρατίας, για την αλλαγή του καταναλωτικού και παραγωγικού μοντέλου, για τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Για τον σοσιαλισμό όπως τον οραματιζόμαστε.”
Το παρακάτω κομμάτι είναι ενδεικτικό ενός υβριδικού κόμματος που θέλει να χωρέσει μέσα έναν μεταρρυθμισμό τύπου παλαιού Συνασπισμού και ΔΗΜΑΡ, έως την διακήρυξη για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Όπου μέσω “ρεαλιστικών” και ταυτόχρονα “ριζικών” μεταρρυθμίσεων θα διασφαλιστούν οι ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και των εκμεταλλευόμενων στρωμάτων.
Την ασυμβατότητα μεταξύ ρεαλιστικών και ριζικών μεταρρυθμίσεων, την διαπίστωσαν, βέβαια, τα στελέχη της Νέας Αριστεράς την τετραετία 2015-2019 όταν υπηρετούσαν ως υπουργοί, σύμβουλοι, κρατικά στελέχη ή βουλευτές. Και όχι μόνο την διαπίστωσαν. Αλλά εφάρμοσαν πρόθυμα αντιλαϊκές πολιτικές που καμία σχέση δεν έχουν με την Αριστερά: Ανατροπή του δημοψηφίσματος και εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, στρατηγική συμμαχία με ΗΠΑ και Ισραήλ, παραχώρηση εδάφους σε μεγάλες εξορυκτικές εταιρίες, νομοσχέδιο Αχτσιόγλου με περιορισμούς απεργιών, εισαγωγή χρηματιστηρίου ενέργειας, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, δημοσιονομικό μαξιλάρι Τσακαλώτου, συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και μετατροπή των νησιών σε φυλακές προσφύγων, είναι μερικά τρανταχτά παραδείγματα που όλοι θυμόμαστε.
Ταυτόχρονα, και σωστά, στην συνδιάσκεψη της Νέας Αριστεράς έγινε λόγος για μια κοινωνία χαμηλών προσδοκιών. “Μια κοινωνία που της λείπει η αυτοπεποίθηση και η σιγουριά για το μέλλον”. Που μην έχοντας υπόψη μια εναλλακτική πρόταση αδιαφορεί, απέχει ή είναι μέρος του 41% της Νέας Δημοκρατίας. Μια Νέα Δημοκρατία, και μια Δεξιά, η οποία στην συνδιάσκεψη ταυτοποιήθηκε ως ο αποκλειστικός φορέας παραγωγής αντιλαϊκής πολιτικής, βγάζοντας, ουσιαστικά, έξω από το κάδρο τον θεσμικό φορέα λιτότητας όπως είναι η ΕΕ, τον θεσμικό φορέα πολεμικού κινδύνου όπως είναι το ΝΑΤΟ και το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που την προηγούμενη δεκαετία συνέβαλαν στις νίκες του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου. Μεταξύ αυτών των δυνάμεων, βέβαια, και οι ίδιοι οι οποίοι έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στην εμπέδωση του Τhere Is No Alternative, και την διαιώνιση της κοινωνίας χαμηλών προσδοκιών.
Ένα σημείο που χαρακτηρίζει την Νέα Αριστερά είναι ο ετεροπροσδιορισμός της σε σχέση με τον Κασσελακικό ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου τον εκφυλισμό και την αρχηγοκεντρική υφή στηλιτεύουν έντονα. Γίνεται φανερό πως σε επίπεδο πολιτικής αισθητικής επιχειρείται να αποτιναχτεί ο λαϊκιστικός χαρακτήρας, το ύφος και επικοινωνιακός κρετινισμός,”made in america”, που διέπουν αυτή την στιγμή, το προηγούμενο κόμμα τους, τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο ξεχνούν, πως ο αρχηγισμός και το ειδικό βάρος του προέδρου καλλιεργήθηκαν αργά και σταθερά πάνω στην προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα και ο Κασσελάκης προέκυψε ως σύμπτωμα και όχι ως αιτία. Ο Τσίπρας και η πολιτική του πρακτική παραμένουν στο απυρόβλητο ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να παρουσιάσουν το κόμμα τους ως πιο αριστερό και ταυτόχρονα πιο υπεύθυνο πολιτικά από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως είναι λογικό η προγραμματική ουσία και πολιτισμός προσανατολισμός και πρακτική, των δύο κομμάτων, εκ των πραγμάτων δεν έχουν μεγάλες διαφορές. Κινούνται και τα δύο στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης, πρόθυμα να εκπληρώσουν τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες και να υπηρετήσουν τον γεωπολιτικό συσχετισμό δυνάμεων. Ένα πρώτο δείγμα της Νέας Αριστεράς σε αυτή την κατεύθυνση ήταν η μη καταψήφιση, από τους βουλευτές της, άρθρων και ρυθμίσεων του νομοσχεδίου της κυβέρνησης, Ηρακλής 3, για τα κόκκινα δάνεια. Οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις διευκολύνουν την λειτουργία των servicers (εταιρίες διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις) οι οποίοι δουλεύουν για τα funds που διενεργούν τις κατασχέσεις σπιτιών. Ο λόγος που οι βουλευτές της Νέας Αριστεράς ψήφισαν παρών, σύμφωνα με τον Τσακαλώτο, ήταν ότι οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις ήταν οδηγίες της ΕΕ τις οποίες η χώρα οφείλει να ενσωματώσει…
Για τον χώρο της ευρύτερης κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) οι επερχόμενες ευρωεκλογές θα αποτελέσουν καταμέτρηση δυνάμεων και διάταξη συσχετισμών για το ποιά δύναμη θα έχει τον πάνω λόγο στην μετεκλογική συζήτηση για ένα κοινό μπλοκ σοσιαλδημοκρατικών- κεντροαριστερών προδιαγραφών που θα επιχειρήσει να σταθεί ως ο άλλος πόλος απέναντι στην ισχυρή Νέα Δημοκρατία. Ένας πόλος που αναζητείται από το ίδιο το σύστημα προκειμένου να γίνεται απορρόφηση πολιτικών κραδασμών και να μην επέρχονται απρόβλεπτες καταστάσεις.
Οι διεργασίες έχουν αρχίσει από τώρα καθώς αναζητούνται σημεία σύνδεσης μεταξύ Νέας Αριστεράς, κομματιών του ΠΑΣΟΚ (Δούκας, Χριστοδουλάκης), του ΣΥΡΙΖΑ (τάση Τεμπονέρα) αλλά και φορέων έξω από τα τρία κόμματα όπως είναι οι Πράσινοι του Πέτρου Κόκκαλη. Αυτό ήταν επί της ουσίας το αίτημα της εκδήλωσης που διοργάνωσε η “Εφημερίδα των συντακτών” τον προηγούμενο μήνα με τον χαρακτηριστικό, και απόλυτα σαφή, τίτλο «Απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη ποιος;». Επιχειρείται συνεπώς, να δημιουργηθεί ένας χώρος διαλόγου εντός των κομμάτων και πίεσης στις κορυφές ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ προς την “σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων” όπως ανέφερε ο Διονύσης Τεμπονέρας.
Η Νέα Αριστερά παίζει ενεργό ρόλο σε αυτή την σύγκλιση καθώς μέσω αυτού κρίνεται όχι μόνο η συμμετοχή της στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και η πολιτική της επιβίωση. Επιχειρεί λοιπόν να αποτελέσει τον “αριστερό” εταίρο σε μια λογική συσπείρωσης των “προοδευτικών δυνάμεων” ενώ ταυτόχρονα μέσω αριστερής φρασεολογίας-συνθηματολογίας, όπως είδαμε στην συνδιάσκεψη, και συμμετοχής σε κινηματικές στιγμές (απεργίες, πορείες για Παλαιστίνη, φοιτητικό) φιλοδοξεί να αποτελέσει ελκυστή για ένα ανένταχτο αριστερό δυναμικό.
Βέβαια για τον κόσμο της αριστεράς η μνήμη δεν σταματάει στο 2023 ούτε στο 2019. Και οι σύγχρονες αριστερές απαντήσεις επιβάλλουν ρήξεις και αυτοκριτικές που η Νέα Αριστερά δεν θέλει και δεν την ενδιαφέρει να κάνει.
