Πολλαπλά μηνύματα έστειλαν οι γερμανοί ψηφοφόροι και προς διαφορετικές κατευθύνσεις με την ψήφο τους στις 24 Σεπτεμβρίου, έστω κι αν αυτό δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά.
Εκ πρώτης όψης η Άνγκελα Μέρκελ ξεκινά μια τέταρτη θητεία στη γερμανική καγκελαρία, κατακτώντας μια θέση δίπλα στον Αντενάουερ που έχτισε την μεταπολεμική Γερμανία και τον Κολ, που έφερε σε πέρας την προσάρτηση της Ανατολικής Γερμανίας. Το επίτευγμα της Μέρκελ αφορά την ενορχήστρωση της επίθεσης του γερμανικού κεφαλαίου στην ίδια της τη χώρα και όλη την Ευρώπη. Δεν είναι και λίγο…
Το τίμημα ωστόσο που πλήρωσε το γερμανικό κατεστημένο δεν είναι κι αμελητέο, καθώς ο πάλαι ποτέ κραταιός ως …θάνατος γερμανικός δικομματισμός ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν. Αιώνες φαίνεται να έχουν περάσει από τη δεκαετία του ’70, όταν η Δεξιά (CDU/CSU) και οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) κέρδιζαν ακόμη και το 90% των ψήφων. Την Κυριακή η Δεξιά συγκέντρωσε 33% (από 41%) χάνοντας 1 εκ. ψήφους και επιτυγχάνοντας το χειρότερο εκλογικό της ποσοστό από το 1949. Οι Σοσιαλδημοκράτες, που κουβάλησαν τον Ιανουάριο μέχρι και τον Σουλτς από το Ευρωκοινοβούλιο (όπου εξελέγη με το χρίσμα της Μέρκελ, για να μην ξεχνιόμαστε) διεκδικώντας έναν αέρα ανανέωσης, συγκέντρωσαν 21% των ψήφων, χάνοντας 5 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές και πετυχαίνοντας κι αυτοί το χειρότερο αποτέλεσμα τους από το 1933!
Το πρώτο μήνυμα επομένως αφορά το πλήγμα που δέχτηκε ο δικομματισμός. Οι ψηφοφόροι τους γύρισαν την πλάτη λόγω της τυφλής υποταγής τους στα κελεύσματα της αστικής πολιτικής που προκρίνει τη διάλυση του κράτους πρόνοιας και την ελαστικοποίηση της εργασίας. Έτσι, όσο περισσότερο ομοιάζουν Δεξιά και Σοσιαλδημοκράτες, τόσο περισσότερο οι ψηφοφόροι τους μαυρίζουν.
Το δεύτερο μήνυμα είναι η στροφή στην άκρα και άγρια Δεξιά. Αντίθετα όμως με τις δεσπόζουσες ερμηνείες, η άνοδος της φιλοναζιστικής Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) από το 5% στο 13% και των θατσερικών Φιλελεύθερων (FDP) από 5% στο 10% προετοιμάστηκε από την Μέρκελ. Προφανώς και οι δύο αυτοί σχηματισμοί αμφισβητούν σε βαθμό αναιρέσεως ουσιώδεις πλευρές της εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής της, η Μέρκελ ωστόσο τους άνοιξε το δρόμο για να ξεπεραστεί τελικά από τους γνήσιους φιλελεύθερους και τους αμόλυντους ρατσιστές. Η Μέρκελ που θέλει να μείνει στην ιστορία ως «μητέρα του έθνους» ξεκίνησε τις ρατσιστικές επιθέσεις στους λαούς της Νότιας Ευρώπης, όταν ξέσπασε η κρίση για να συγκαλύψει την εξυπηρέτηση που έκανε στην Ντόιτσε Μπανκ με τα λεγόμενα δάνεια διάσωσης κι η ίδια η Μέρκελ επίσης έχει οδηγήσει την τιμή του μισθού στα χαμηλότερα επίπεδα από ιδρύσεως γερμανικού κράτους… Γνήσια τέκνα της επομένως είναι τα ναζίδια της Εναλλακτικής νοσταλγοί του Χίτλερ και του Ολοκαυτώματος, που αναδείχτηκαν σε τρίτο κόμμα, και οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς των Φιλελεύθερων.
Η δεξιά στροφή που συντελείται στη Γερμανία όμως θα έχει και συνέχεια. Η προσπάθεια της Μέρκελ να ανακτήσει μέρος έστω των ψηφοφόρων της που στράφηκαν στην ναζιστική Εναλλακτική για τη Γερμανία (ο ηγέτης της οποίας Αλεξάντερ Γκάουλαντ δήλωσε πρόσφατα ότι «οι Γερμανοί έχουν το δικαίωμα να είναι υπερήφανοι για τα κατορθώματα των Γερμανών στρατιωτών σε δύο παγκοσμίους πολέμους»!) θα σημάνει ότι η ξενοφοβία και ο ρατσισμός στο εξής θα εκπορεύονται κι επισήμως από την καγκελαρία. Σημαίνει επίσης ότι στη νέα Μπούντεστανγκ όπου θα κάθονται 80 ναζί βουλευτές η ίδια η Μέρκελ θα επιχειρήσει να γίνει ο εκφραστής του συνθήματος «πρώτα η Γερμανία», κατ’ αντιστοιχία του συνθήματος που όρισε ως προμετωπίδα του ο Τραμπ στις ΗΠΑ. Οι εκλογές που θα γίνουν το 2018 στη Βαυαρία όπου το αδελφό κόμμα του CDU, το CSU συγκέντρωσε κι αυτό το χαμηλότερο ποσοστό από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (38,5% από 49,3% το 2013) θα επισημοποιήσουν την στροφή στα άκρα δεξιά του πολιτικού mainstream.
Προφανώς, η στροφή στην άκρα Δεξιά που προετοιμάστηκε από την Μέρκελ δεν είναι παρά η αντανάκλαση στο πολιτικό πεδίο πολύ βαθύτερων κοινωνικών διεργασιών που ως κοινό παρανομαστή έχουν την σκλήρυνση της αστικής πολιτικής, όπως συντελείται παγκόσμια εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης. Το 1 εκ. των μεταναστών και προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στη Γερμανία ήταν μόνο η αφορμή. Κι αν δεν υπήρχαν αυτοί, θα βρισκόταν κάτι άλλο. Τα κόμματα σε αυτό το άνυδρο τοπίο προσαρμόζονται στις επιταγές του κεφαλαίου προκρίνοντας την όξυνση της ταξικής πάλης και νέους γύρους ανηλεών επιθέσεων στο εισόδημα και τα κοινωνικά δικαιώματα. Προσδεθείτε…
Πολλαπλά συμπεράσματα επιδέχεται και η ήττα των Σοσιαλδημοκρατών, που μάλλον πρέπει να ζητήσουν κατάργηση των εκλογών καθώς κάθε φορά που στήνονται κάλπες χάνουν λίγα εκατομμύρια ψηφοφόρους, αρχής γενομένης από τις εκλογές του 2005, όταν ο Σρέντερ ηττήθηκε από την Μέρκελ για να συνεχίσουν μέχρι τώρα ακάθεκτοι την πορεία προς τον πάτο. Αιτία της συντριβής του SPD που δεν φαίνεται να έχει ημερομηνία λήξης είναι η χιονοστιβάδα αντεργατικών μέτρων που ψήφισε η κυβέρνησή του (υπό την επωνυμία Χαρτζ 4) με τη συναίνεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Επίσης, η συμμετοχή του στον αποκαλούμενο «μεγάλο συνασπισμό» που έφερε την Μέρκελ στη καγκελαρία και το SPD στο πολιτικό περιθώριο. Για τούτο το λόγο και από νωρίς το απόγευμα της Κυριακής οι σοσιαλδημοκράτες έσπευσαν να ανακοινώσουν ότι δεν θα ενταχθούν στον μεγάλο συνασπισμό εγκαινιάζοντας έτσι μια πορεία απογαλακτισμού της από την Δεξιά. Κι αυτό είναι το τρίτο συμπέρασμα από τις γερμανικές εκλογές, που δεν αφορά μόνο την Γερμανία ούτε καν μόνο το Λίνκε που ετοιμάζεται κι αυτό να προβάρει κυβερνητικά κουστούμια στοχεύοντας να συμμετέχει στην κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές: Στο τέλος του δρόμου της συναίνεσης καραδοκεί ο φασισμός, που προβάλλει ως το διαφορετικό κι η δύναμη της ανανέωσης και της συνέπειας, ενώ για τους πρωταγωνιστές της συναίνεσης πάντα η απαξίωση!
Η πολιτική συντριβή των γερμανών σοσιαλδημοκρατών έχει μια ξεχωριστή επικαιρότητα για τα ελληνικά πράγματα, επειδή ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί το τελευταίο αποκούμπι του ΣΕΒ και των πιστωτών, φλέρταρε με το παράδειγμα του SPD. Θυμάμαι σαν και τώρα να ρωτάω πρωτοκλασσάτο στέλεχος του το Σεπτέμβριο του 2015 για το πώς θα μπορούν να κρατήσουν το κόμμα τους ενωμένο μετά την στροφή 180 μοιρών που έκαναν υπογράφοντας το άθλιο μνημόνιο Τσίπρα τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς. Η φαιδρή απάντηση που έλαβα, σε πλήρη δυσαρμονία με το βαθυστόχαστο ύφος του συνομιλητή ΣΥΡΙΖΑίου, περιέγραφε και επικαλούταν την στροφή 180 μοιρών που έκανε ο Σρέντερ με την ψήφιση της Ατζέντας 2010, για να με πείσει ότι οι ψηφοφόροι είναι ένα πολιτικό σφουγγάρι που απορροφά ό,τι του δώσεις χωρίς αντιρρήσεις και ακολουθεί αδιαμαρτύρητα τις πολιτικές στροφές. Κι αν αυτό συνέβη στη Γερμανία, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί να μη γίνει κι εδώ;
Μερικές φορές όμως αυτό το σφουγγάρι σε σβήνει κι από τον πολιτικό χάρτη…
