Στη Λωρίδα της Γάζας, ολοκάθαρη γενοκτονία. Στη Δυτική Όχθη – όπου δεν διοικούσε καν η Χαμάς – φανερή εθνοκάθαρση, η οποία μάλιστα εξελισσόταν πολύ πριν από την 7η Οκτωβρίου 2023. Και εσχάτως «προληπτική» επίθεση εναντίον του Ιράν και «ρυμούλκηση» των ΗΠΑ στη σύρραξη (διότι όταν το «κράτος – νταής» της Μέσης Ανατολής αδυνατεί να «τελειώσει τη δουλειά», οφείλει να παρέμβει ο μεγάλος κηδεμόνας του). Κι όμως…
Κι όμως, υπάρχει μια γραμμή άμυνας της φιλο – ισραηλινής προπαγάνδας που άνετα τα παρακάμπτει όλα τούτα. Αβασάνιστα προσπερνά (ό,τι έχει απομείνει από) το διεθνές δίκαιο. Προσπερνά εύκολα τα πεινασμένα παιδιά στη Γάζα των 56.000 νεκρών (χωρίς να υπολογίζονται οι θαμμένοι κάτω από τα ερείπια), την αναγωγή του λιμού σε «στρατηγικό όπλο», τις κατά συρροή θανατώσεις αμάχων την ώρα που συγκεντρώνονται για να παραλάβουν τρόφιμα, τα πογκρόμ των τραμπούκων εποίκων στη Δυτική Όχθη. Όλα. Και τα προσπερνά, καλώντας μας να δούμε ένα υποτιθέμενο συμφέρον μας. Να δούμε το Ισραήλ σαν ανάχωμα που ωφελεί την Ευρώπη. Σαν φράγμα που, αν… δεν αντέξει, τότε θα καταφθάσουν στη Γηραιά Ήπειρο αγριεμένα κύματα ισλαμικής τρομοκρατίας και θα μας πνίξουν.
Ναι, αν «δεν αντέξει», αν «δεν κρατήσει»… Διότι – όλα κι όλα- η κυβερνώσα ισραηλινή θρησκευτική Δεξιά μπορεί να οραματίζεται ένα επεκτεινόμενο «Μεγάλο Ισραήλ», εξακολουθεί όμως να ισχυρίζεται πως το κράτος αυτό «αμύνεται».
Τη θεωρία για το υποτιθέμενο ανάχωμα έχουν προβάλλει και αναπαράγει ως τώρα προπαγανδιστές του Ισραήλ, αλλά και άφθονοι ακραιφνείς υποστηρικτές του «δικαιώματός του» να διαπράττει διαδοχικά, απερίγραπτα εγκλήματα. Φυσικά πρωτοστατούν σε αυτήν την… κατήχηση οι ακροδεξιοί. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, τέτοιες τοποθετήσεις έχουν κάνει πχ οι Θάνος Πλεύρης και Άδωνις Γεωργιάδης.
Αξιοπρόσεκτο είναι ότι η θεωρία τούτη προβάλλεται οποιοσδήποτε κι οτιδήποτε κι αν τίθεται, κάθε φορά, στο στόχαστρο του Ισραήλ. Παλαιστίνιοι της Γάζας, Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης, Χαμάς, Χεζμπολάχ, Χούθι, Βηρυτός, χωριά του Λιβάνου, περιοχές της Συρίας, Ιράν – οι πάντες και τα πάντα. Μοιάζει με «σκονάκι» για κάθε πρόβλημα…
Αν φανταστούμε ότι το Ισραήλ στο απώτερο μέλλον θα δοκίμαζε να προσαρτήσει, πέρα από κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, κάποιο «κομμάτι» πχ της Ιορδανίας, είναι βέβαιο ότι θα βρίσκονταν φωστήρες που θα ανακάλυπταν κίνδυνο… εξαγωγής τρομοκρατίας από τη χώρα αυτή στην Ευρώπη.
Ας αφήσουμε, όμως, τις υποθέσεις και ας έλθουμε στη θεωρία ως έχει τώρα, για το Ισραήλ που… προτάσσει τα στήθη του, ώστε να μην φθάσουν σε εμάς, τους Ευρωπαίους, οι αφιονισμένοι «ισλαμο- τρομοκράτες». Για το Ισραήλ που τους αποδυναμώνει ή τουλάχιστον τους κρατά απασχολημένους, εμποδίζοντάς τους να υλοποιήσουν βίαια σχέδια στην Ευρώπη. Ας δούμε, λοιπόν, αν και κατά πόσο αυτός ο ισχυρισμός αντέχει στην αναμέτρησή του με τα πραγματικά δεδομένα.
Το πρώτο κεντρικό ερώτημα αφορά τους Παλαιστίνιους, οι οποίοι υφίστανται την ισραηλινή κατοχή: Υπάρχει, πλέον, κάποιος φορέας της παλαιστινιακής αντίστασης που επιδίδεται σε «κτυπήματα» ανά την Ευρώπη, είτε «τυφλά» είτε με ισραηλινούς στόχους; Όχι, εδώ και δεκαετίες.
Ούτε η Χαμάς που ιδρύθηκε το 1987, ούτε άλλη παλαιστινιακή οργάνωση συμπεριλαμβάνουν κάτι τέτοιο στην τακτική και στρατηγική τους. Δεν ζούμε στους καιρούς του «Μαύρου Σεπτέμβρη» και των αεροπειρατειών, ούτε στις εποχές της οργάνωσης του Αμπού Νιντάλ. Αυτές οι πρακτικές, στην Ευρώπη και αλλού (εκτός Μέσης Ανατολής), ήταν πυκνές στη δεκαετία του 1970. Κατόπιν – μιλώντας πάντα για τους Παλαιστίνιους – αραίωσαν και ουσιαστικά εγκαταλείφθηκαν κατά τη πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990. Τώρα, για όσους το «ξεχνούν», έχουμε εισέλθει στο δεύτερο τέταρτο του 21ου αιώνα.
Ας σημειωθεί δε πως οι παλαιστινιακές οργανώσεις που κάποτε υιοθετούσαν την τακτική των «χτυπημάτων» στην Ευρώπη δεν είχαν θρησκευτικό – θεοκρατικό χαρακτήρα. Παρεμπιπτόντως: Μόχθησαν πολύ, παλιότερα, η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ – ναι, το Ισραήλ- έως ότου ισχυροποιήσουν τον ισλαμικό φονταμενταλισμό στις τάξεις των Παλαιστινίων (αλλά αυτό «ξεφεύγει» από τα όρια του παρόντος σημειώματος).
Ποιοι φονταμενταλιστές «χτυπούν» πλέον στη Γηραιά Ήπειρο;
Όσοι, λοιπόν, διατείνονται πως το Ισραήλ μας προφυλάσσει σήμερα από κάποια «μετακόμιση» της παλαιστινιακής ένοπλης δράσης στην Ευρώπη, αναμασούν μια διπλή αρλούμπα. Πρώτον, κινούνται εκτός χρόνου. Με λίγη καλή θέληση και ισχυρότερη τάση για ρετρό θα μπορούσαν να επικαλεστούν και την κατάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου από τους Άραβες, από το 711 ως το 724 μ.Χ….
Το δεύτερο και πολύ σημαντικό δεν αφορά μόνο τους Παλαιστίνιους. Είναι κάτι ευρύτερο: Αυτά που γίνονται ή δεν γίνονται στη Δύση ως αντανάκλαση εξελίξεων στη Μέση Ανατολή μπορεί να τροποποιηθούν ανά πάσα στιγμή επί τα χείρω, όταν τα πράγματα επιδεινώνονται στο μεσανατολικό πεδίο. Έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, μπορεί ασφαλώς να γίνει κάτι αντίστοιχο και στο μέλλον.
Πριν από λίγες ημέρες διοχετεύτηκαν στον Τύπο οι ανησυχίες Ευρωπαίων αξιωματούχων για ενδεχόμενη αναζωπύρωση της τρομοκρατίας στα μέρη μας, αλλά και για νέα μεταναστευτικά και προσφυγικά κύματα, εάν τυχόν προσλάμβαναν ανεξέλεγκτες διαστάσεις τα παρεπόμενα της ισραηλινής επίθεσης στο Ιράν (την οποία κατά τα άλλα «κάλυψε» η ΕΕ, με ιδιαίτερο δε ενθουσιασμό η Γερμανία).
Δεν νομίζουμε ότι διαβάζουν «βουλωμένο γράμμα» οι συγκεκριμένοι διπλωμάτες – αξιωματούχοι, διαγιγνώσκοντας τέτοιους κινδύνους. Αλλά είναι σαν να αναγνωρίζουν, άθελά τους, την απύθμενη υποκρισία ή βλακεία (συνήθως «βασιλεύει» η πρώτη) όσων ισχυρίζονται ότι παρέχει σε εμάς, τους Ευρωπαίους, κάποιου είδους ασπίδα το κράτος που κάνει «προληπτικούς» πολέμους κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, που εξολοθρεύει αμάχους, που «σκοτώνει βρέφη από χόμπι» (κατά τη γενναία δήλωση του Γιαϊρ Γκολάν, πρώην αναπληρωτή αρχηγού του Γενικού Επιτελείου του ισραηλινού στρατού), που φιλοδοξεί να ξεριζώσει πληθυσμούς από τις εστίες τους.
Είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά και κατόπιν η Ευρώπη να αναμένει κάποια… αύρα γαλήνης ή να βλέπει μείωση των προσφύγων και των μεταναστών που της κτυπούν την πόρτα;
«Ναι, αλλά στην Ευρώπη γίνονταν ήδη τρομοκρατικά κτυπήματα με σφραγίδα ισλαμικού φονταμενταλισμού», θα πει κάποιος. Πολύ σωστά, αλλά πρέπει να δούμε ποια ακριβώς είναι αυτή η σφραγίδα. Φθάνουμε, έτσι, στο δεύτερο κεντρικό ερώτημα: Ποιοι ισλαμιστές είναι αυτοί που «κτυπούν» στην Ευρώπη, από τη χαραυγή του 21ου αιώνα ως σήμερα;
Όταν έγινε η επίθεση στο Ιράκ (με πρόσχημα τα ανύπαρκτα «όπλα μαζικής καταστροφής» του καθεστώτος Σαντάμ), η Αλ Κάιντα ανέλαβε να «εκδικηθεί». Το έκανε με αιματηρότατες βομβιστικές επιθέσεις σε δυο πρωτεύουσες χωρών που συμμετείχαν στη «συμμαχία των προθύμων». Πρώτα στο σιδηρόδρομο της Μαδρίτης (τον Μάρτιο του 2004, τρεις ημέρες προτού διεξαχθούν βουλευτικές εκλογές στην Ισπανία) και κατόπιν (Ιούλιος 2005) στο Λονδίνο.
Σταδιακά, η «σκυτάλη» πέρασε στο Ισλαμικό Κράτος (ISIS), για το οποίο κάποτε ο Τόνι Μπλερ, πρωθυπουργός της Βρετανίας την περίοδο της εισβολής στο Ιράκ, παραδέχθηκε – έστω και ανόρεκτα- κάτι πασιφανές: Μιλώντας στο CNN τον Οκτώβριο του 2015 και απαντώντας σε σχετική ερώτηση αναγνώρισε ότι η επίθεση κατά του Ιράκ και η κατοχή της χώρας γέννησαν και ισχυροποίησαν τον ISIS, ο οποίος διαμορφώθηκε σε αυτό που γνωρίζουμε το 2006. Το 2014 αποσχίστηκε από την Αλ Κάιντα, ανακηρυσσόμενος σε Ισλαμικό Χαλιφάτο.
Τα τελευταία χρόνια, ο ISIS (είτε οργανωμένα παρακλάδια του είτε «μοναχικοί λύκοι» που ανταποκρίνονται σε δικά του κελεύσματα) ευθύνονται για τη μερίδα του λέοντος – σχεδόν για το σύνολο – των «κτυπημάτων» που σημειώνονται πέραν της Μέσης Ανατολής. Από τη Μόσχα και το Σόλιγκεν της Γερμανίας, έως τη Νέα Ορλεάνη.
Οι πάντες αναγνωρίζουν ότι ο ISIS αντιπροσωπεύει τη χειρότερη, την πλέον αδίστακτη κι απάνθρωπη έκφανση του ισλαμικού φονταμενταλισμού, λίγοι όμως έχουν την ειλικρίνεια να μιλήσουν ανοικτά για κάτι άλλο: Την αξιοποίησή του εκ μέρους του Ισραήλ!
Μήπως υπερβάλουμε; Μήπως αδικούμε τη «μοναδική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής»; Ας αφήσουμε να μιλήσουν γεγονότα και κάποια κείμενα…
«Χρήσιμο εργαλείο ο ISIS, θα ήταν στρατηγικό λάθος η καταστροφή του».
Στις αρχές Αυγούστου 2016, εννέα μήνες αφ’ ότου ο Τόνι Μπλερ παραδέχθηκε ότι ο ISIS υπήρξε «γέννημα – θρέμμα» της επίθεσης του 2003 στο Ιράκ, συνέταξε έκθεση για την εν λόγω οργάνωση ο πανεπιστημιακός καθηγητής Εφρέμ Ινμπάρ, τότε διευθυντής του κορυφαίου ισραηλινού Κέντρου Ερευνών BESA. Ενός think tank που ασκεί μεγάλη επιρροή, συνεργαζόμενο στενά – μεταξύ άλλων – με τις κυβερνήσεις του Ισραήλ, την πρεσβεία των ΗΠΑ στη χώρα και το ΝΑΤΟ.
Η έκθεση – εισήγηση του BESΑ προς την ισραηλινή κυβέρνηση ήταν σαφής: Θα αποτελούσε «στρατηγικό λάθος» η καταστροφής του ISIS, διότι αυτός ήταν αξιοποιήσιμος εναντίον της Χεζμπολάχ και του Ιράν. Η ισχύς του έπρεπε μεν να μειωθεί (πρακτικά, όπως έδειξαν οι κατοπινές εξελίξεις, να αυξομειώνεται αναλόγως των συγκυριών και των… αναγκών του Ισραήλ), αλλά όχι να εκλείψει. Η δε κυβέρνηση των ΗΠΑ έσφαλε (ο Ομπάμα προήδρευε τότε), καθώς έδειχνε «ανίκανη να αναγνωρίσει το γεγονός ότι ο ISIS μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο, ώστε να υπονομευθεί το φιλόδοξο σχέδιο της Τεχεράνης για κυριαρχία στη Μέση Ανατολή».
Αυτά, το καλοκαίρι το 2016. Αν κάνουμε ένα απότομο άλμα στο χρόνο, από τότε έως το σήμερα, θα σταθούμε στην αποκάλυψη που έκανε (Ιούνιος 2025) ο πρώην υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Αβίγκντορ Λίμπερμαν: Η χώρα του χρησιμοποιεί στη Γάζα ένοπλη ομάδα, συνδεόμενη με τον ISIS. Το γραφείο του Νετανιάχου ουσιαστικά το επιβεβαίωσε, ανακοινώνοντας: «Το Ισραήλ εργάζεται για να νικήσει τη Χαμάς με διάφορους τρόπους, κατόπιν σύστασης όλων των επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας».
Πολλά και σημαντικά όμως είχαν συμβεί, χρόνια νωρίτερα. Τον Ιούνιο του 2017, δηλαδή ένα έτος… παρά ένα μήνα αφ’ ότου το BESA πρότεινε τη δέουσα «γραμμή», η Τεχεράνη επλήγη από πολύνεκρη επίθεση (με πυροβόλα και βόμβες), σε τρία σημεία της. Ήταν το πρώτο τρομοκρατικό χτύπημα στην ιρανική πρωτεύουσα, από τις αρχές του 21ου αιώνα. Δράστης ο ISIS που λίγο αργότερα, το 2019, θα γνώριζε την ήττα στο Ιράκ και τη Συρία (η Χεζμπολάχ ήταν ένας από τους βασικούς συντελεστές της συγκεκριμένης έκβασης του πολέμου). Η ήττα και η αποκαθήλωση του «χαλιφάτου», όμως, δεν σήμανε και διάλυση του ΙSIS. Κάθε άλλο.
Σύμφωνα με στοιχεία του Συριακού Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (29/6/2024), από το 2019 και μια πενταετία περίπου ο ISIS έκανε στη Συρία πάνω από 2.250 επιχειρήσεις και σκότωσε γύρω στους 4.100 ανθρώπους. Η συνέχεια, γνωστή: Η σημαντική αποδυνάμωση της Χεζμπολάχ και η φυγή δυνάμεών της από τη Συρία (πήγαν στο Λίβανο για να αντιμετωπίσουν τον ισραηλινό στρατό), άνοιξε το δρόμο στον ISIS που εξυπηρέτησε την κοινή γεωπολιτική επιδίωξη του Τελ Αβίβ και της Άγκυρας. Δηλαδή την πτώση του καθεστώτος Άσαντ.
Ο ISIS συνέχισε να προκαλεί μακελειά στο Ιράν. Από τις επιθέσεις του στο Αχβάζ (2018) και το Σιράζ (2022) έχασαν αθροιστικά τη ζωή τους 38 άτομα. Οι ιρανικές αρχές ανακοίνωσαν (αληθές ή μη, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε) ότι απέτρεψαν δώδεκα ακόμη επιθέσεις του ISIS. Δεν απέτρεψαν όμως τη σφοδρότερη, που έστειλε στον άλλο κόσμο 84 ανθρώπους, τον Ιανουάριο του 2024. Σε τόπο και σε χρόνο «υψηλού συμβολισμού»: Κοντά στον τάφο του στρατηγού Κασέμ Σουλεϊμανί, στην επέτειο της δολοφονίας του από τους Αμερικανούς (3/1/2020).
Εν ολίγοις, όταν η επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας αγρίευε, ο ISIS σκότωνε «άπιστους σιϊτες» στο Ιράν. Στον διεθνή και εγχώριο Τύπο έβλεπε κανείς αναφορές, σαν και τούτη: «Αμερικανοί αξιωματούχοι θεωρούν “περίεργη” τη στιγμή που διάλεξε το ISIS να πραγματοποιήσει την επίθεση, με τον πόλεμο να μαίνεται στη Γάζα» (Protagon, 7/1/2024). Τα εισαγωγικά που περικλείουν τη λέξη «περίεργη» μας επιτρέπουν να φανταστούμε τους αξιωματούχους των ΗΠΑ χαμογελαστούς, την ώρα που εξέφραζαν την – μάλλον απλοϊκή, προσποιητή – απορία τους.
Τα εμετικά ψέματα και η Βίβλος ενός Τεξανού γερουσιαστή
Άλλοι Αμερικανοί παράγοντες, πάντως, δεν νιώθουν υποχρεωμένοι να τηρούν φραστικά προσχήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής του Τέξας, Τεντ Κρουζ. Ο κύριος αυτός ανήκει στην ομάδα των «γερακιών» που πίεσαν τον Τραμπ να προχωρήσει σε βομβαρδισμούς του Ιράν, εν αντιθέσει προς άλλους υποστηρικτές του Αμερικανού προέδρου, οι οποίοι εισηγούνταν το αντίθετο.
Σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του Τ. Κρουζ φάνηκε η άγνοιά του για πολλά και βασικά που αφορούν το Ιράν. Δεν φάνηκε όμως κανένας δισταγμός ή και προβληματισμός του, μόλις ρωτήθηκε κατά πόσο σκέφτεται ποιοι θα μπορούσαν να κυριαρχήσουν στο Ιράν, εάν καταρρεύσει το σημερινό καθεστώς των μουλάδων. Κι όταν στην ερώτηση αναφέρθηκε ως παράδειγμα η Συρία, ο Κρουζ απάντησε: «Πρέπει να περιμένουμε και να δούμε τι θα κάνει ο ISIS μόλις κυβερνήσει. Όχι βιαστικά συμπεράσματα, παρακαλώ!».
Προφανώς τύποι σαν τον Κρουζ δεν θεωρούν επαρκές «δείγμα γραφής» τις έως τώρα θανατώσεις Αλαουϊτών και Χριστιανών. Για αυτά τα εγκλήματα ίσως μπορεί να θεωρηθεί «αθώα» η συριακή κυβέρνηση των «μεταλλαγμένων» τζιχαντιστών – ή, έστω, να εγκληθεί για ολιγωρίες… Τόσο «αθώα», όσο «αθώο» ήταν και είναι το επίσημο Ισραήλ για την τρομοκρατία των εποίκων στη Δυτική Όχθη ή για τις επιθέσεις «υπερ-ορθόδοξων» φονταμενταλιστών εναντίον χριστιανικών στόχων (ναών, κοιμητηρίων, κέντρων και καταστημάτων) στην Ιερουσαλήμ.
Είπε το 2016 το BESA ότι οι Αμερικανοί πολιτικοί θα έπρεπε να πάψουν να θεωρούν «ταμπού» την αναγνώριση της χρησιμότητας του ISIS, αλλά μερικοί εξ αυτών φαίνεται πως δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο και δεν «κρύβουν λόγια»…
Έπειτα από όλα αυτά και με δεδομένο πως ο ISIS αποτελεί στις ημέρες μας το κύριο – σχεδόν αποκλειστικό – υποκείμενο τρομοκρατικών δράσεων στην Ευρώπη, πόσο πειστική ηχεί η έκκληση να …ευγνωμονούμε το Ισραήλ που «κρατά μακριά μας» τα ισλαμικά χτυπήματα; Όχι και τόσο…
Αντί επιλόγου, ας επισημάνουμε μία ακόμη «αξία χρήσης» του ISIS. Όχι – αυτή- επιχειρησιακή ή γεωπολιτική, αλλά προπαγανδιστική. Όσο πύκνωναν οι ισραηλινές αγριότητες στη Γάζα, τόσο η φιλο- ισραηλινή προπαγάνδα πάσχιζε, αφενός να ισχυροποιήσει τη λογική της «συλλογικής τιμωρίας» και αφετέρου να χρεώσει τους Παλαιστίνιους θηριωδίες του ISIS.
Παράδειγμα: Σχεδόν δέκα χρόνια αφ’ ότου έμαθε η υφήλιος ότι στο Ιράκ και τη Συρία ο ISIS σκότωνε ομοφυλόφιλους (ποιος ξεχνά τις φρικτές σκηνές, με τα μέλη του ISIS να ρίχνουν ανθρώπους από ταράτσες; ), οι ανεκδιήγητοι, αδίστακτοι «συνήγοροι» του Ισραήλ παρουσίαζαν ως δράστες εκείνων των εγκλημάτων τους… Παλαιστίνιους. Κατά κανόνα στα social media, αλλά σιγά μην περιοριζόταν σε αυτά ο Αδ. Γεωγιάδης (εδώ).
Πού ποντάρουν, άραγε; Στο χρόνο που φθείρει τη μνήμη; Στην αμάθεια ; Στην προσδοκία ότι απευθύνονται κυρίως σε ένα κοινό που προτάσσει το «έλα, μωρέ, όλοι οι μουσουλμάνοι ίδιοι είναι»; Στο δόγμα του Γκέμπελς για τη δύναμη που διαθέτουν τα επαναλαμβανόμενα ψέματα; Σε κάθε περίπτωση, είναι φανερό πως η φιλο- ισραηλινή προπαγάνδα μπορεί να βρίσκει ευήκοα ώτα εκεί που ανθούν, μαζεμένα, πολλά στερητικά άλφα. Άγνοια, αμνησία, ανοησία…
Φαντάζει τουλάχιστον τιμιότερη η χοντροκεφαλιά του θρησκόληπτου προαναφερθέντος τεξανού γερουσιαστή, του Κρουζ, που όταν αδυνατεί να βρει «εγκόσμια» επιχειρήματα υπέρ του Ισραήλ καταφεύγει στις γραφές: «Η Βίβλος αναφέρει πως όποιος θα ευλογήσει το Ισραήλ θα ευλογηθεί και όποιος καταραστεί το Ισραήλ θα καταραστεί και ο ίδιος».
Τετράγωνη λογική, όχι αστεία…
ΥΓ: Σε επόμενο σημείωμά μας θα δούμε κατά πόσο το Ισραήλ σώζει τους Ευρωπαίους και από κάποια μυστηριώδη, υποβόσκουσα «ιρανική απειλή».
