Στον κόσμο της Αριστεράς προκάλεσε αναστάτωση αφίσα που κυκλοφόρησε με την υπογραφή ΑΝΤΑΡΣΥΑ (με μεγάλα γράμματα) , ΝΑΡ, νΚΑ (με μικρά και από κάτω) και αποκαλεί τη ΛΑΕ και το ΚΚΕ δυνάμεις “του νόμου και της τάξης” εικονίζοντας τον μεν Παν. Λαφαζάνη εν μέσω εθνικιστικών συμβόλων τον δε Δημ. Κουτσούμπα εν μέσω αρχιερέων και αντιπαραθέτοντας τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως τις μόνες συνεπείς, εικονίζοντας μια αντάρτισσα του Δημοκρατικού Στρατού (μέλος του ΚΚΕ μέχρι το θάνατό της) και καλώντας σε “αντάρτικη ψήφο” (η ψήφος δεν είναι μια πράξη εντός του αστικου πλαισίου και το αντάρτικο δεν είναι η ανώτερη μορφή της ταξικής πάλης;)
Η αφίσα, κατ’ αρχήν, ιδιοποιείται τον τίτλο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να προβάλλει την άποψη μιας συνιστώσας της, χωρίς συμφωνία ή ακόμα και απλώς γνώση των λοιπών.
Όμως, το πιο σημαντικό είναι η λογική και το ήθος που επαναφέρει στην πολιτική ζωή και στις αντιπαραθέσεις της Αριστεράς. Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες ενός ευτελισμού της πολιτικής ζωής με τις προσωπικές και μη πολιτικές αναμετρήσεις του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η προεκλογική εκστρατεία κατά βάση ακολουθεί την ίδια τακτική. Η πολιτική υποτιμάται και αναδεικνύονται οι προσωπικές έριδες και οι εύκολοι αφορισμοί. Η Αριστερά μπορεί να ακολουθεί την ίδια αντίληψη για να ορίσει τις εντός της αντιθέσεις;
Πέραν τούτου, είναι ορθό πολιτικά; Η λογική που λανσάρισε πριν αρκετά χρόνια το ΚΚΕ: πέντε κόμματα δύο πολιτικές, υποστηρίζοντας πως εκείνο είναι ο μόνος εκφραστής της πολιτικής της Αριστεράς και εξομοιώνοντας όλες τις πολιτικές δυνάμεις αδιαφορώντας για τις πολιτικές διαφοροποιήσεις τους, αποδοκιμάστηκε από όλη την Αριστερά. Η τωρινή εκδοχή καταχωρίζει δυο βασικές δυνάμεις της Αριστεράς, το ΚΚΕ και τη ΛΑΕ στις δυνάμεις της αντίδρασης. Όσες διαφορές και να έχεις μαζί τους δεν μπορείς να κατατάξεις στην πλευρά της αντίδρασης τις δυνάμεις με τις οποίες βρίσκεστε στην ίδια πλευρά του χαρακώματος στους πολλαπλούς αγώνες (με όσα λάθη και παραλείψεις μπορείς να τους καταλογίσεις), με τους ανθρώπους οι οποίοι υφίστανται διώξεις υπερασπιζόμενοι (ακόμα και με τρόπο με τον οποίο εσύ διαφωνείς) λαϊκά συμφέροντα.
Ούτε να αυτοανακηρύσσεσαι ο μόνος συνεπής και κάτοχος της μόνης αλήθειας.
Αν οι δυνάμεις αυτές ανήκουν στην αντίδραση (στο νόμο και την τάξη) πως μπορείς συμπορεύεσαι σε αγώνες ή ακόμα να συμμετέχεις σε κοινό ψηφοδέλτιο μαζί τους σε μια σειρά δήμους και περιοχές (περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας, δήμος Θεσσαλονίκης, Αιγάλεω, Αγίας Παρασκευής, Καλλιθέας, Χαλανδρίου, Βριλησσίων κ.λπ.);
Μπορούμε να προσχωρήσουμε στην πολιτική αντίληψη πως, καθώς ο φορέας της άποψης είναι ο κάτοχος της μόνης αλήθειας, οι λοιποί οφείλουν να τον ακολουθούν, διαφορετικά συντάσσονται (αντικειμενικά, αλλά και υποκειμενικά όπως δηλώνει η αφίσα) με την αντίδραση;
Σε μια εποχή που το λαϊκό κίνημα έχει υποστεί σοβαρή ήττα, μπορείς να στρέφεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο εναντίον των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς, υπονοώντας πως η αναμέτρηση δεν είναι με τον ταξικό αντίπαλο, αλλά πρωτίστως με τον αντίπαλο εντός των αριστερών τειχών;
Όταν υψώνονται τέτοια τείχη διαχωρισμού με τους αγωνιστές κομμάτων και κινήσεων, με τους οποίους ο ίδιος εσύ επιζητείς κοινή δράση, πως θα οργανωθούν μαζικοί και αποτελεσματικοί αγώνες; Ή μήπως δεν χρειάζονται αυτοί οι αγωνιστές καθώς επαρκούν οι δικές σου δυνάμεις;
Αυτή δεν ήταν ποτέ, ούτε στις δύσκολες περιόδους αλλά ούτε και στις επαναστατικές καταστάσεις, και μάλιστα κυρίως τότε δεν ήταν, η τακτική των επαναστατικών κομμάτων. Η αναζήτηση των συμμαχιών με τις πολλαπλές δυνάμεις που μπορούσαν να συνεισφέρουν στην κοινή υπόθεση, καθόριζε πάντα την έκβαση των αναμετρήσεων στις κρίσιμες ιστορικές καμπές, αλλά και στους καθημερινούς αγώνες.
Η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των δυνάμεων της Αριστεράς, δεν μπορεί να γίνεται με αφοριστικούς χαρακτηρισμούς του τύπου σταλινοφασίστες ή τροτσκιστοπροδότες, όπως εμφανίστηκαν σε πρόσφατα δημοσιεύματα, αλλά με νηφάλια και ουσιαστική κριτική αντιπαράθεση, εξασκώντας ταυτόχρονα και τα όπλα της κοινής δράσης και της ενότητας και πιέζοντας γι’ αυτό.
Οι τοποθετήσεις του τύπου της αφίσας δεν βοηθούν στη συσπείρωση δυνάμεων γύρω από το ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, περισσότερο αποθαρρύνουν εν δυνάμει ή εν ενεργεία ψηφοφόρους και συναγωνιστές. Αυτός ο πολιτισμός δεν προωθεί την ανάγκη υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων και ανοίγει δρόμους για επικίνδυνα ολισθήματα.
Ανεξάρτητα αν θα αποσυρθεί ή όχι η αφίσα (που ακόμη και σε αυτή την περίπτωση συμπυκνώνει μια λογική που κυριάρχησε επί χρόνια και απέτυχε), τα εγχειρήματα που θέλουν να αναμετρηθούν με το κομμουνιστικό σχέδιο του 21ου αιώνα δεν μπορεί να έχουν σχέση με έναν τέτοιο πολιτισμό.
