Πηγή: Μετάβαση
Η διαδικασία της Συμφωνίας Ειρήνης στο Σαρμ ελ Σεϊχ είναι ακόμη στα αρχικά της στάδια, εμπεριέχει τεράστιες προκλήσεις και γι’ αυτόν τον λόγο, χρειάζεται να περιμένουμε για ασφαλείς τελικές εκτιμήσεις. Ωστόσο, ορισμένα πρώτα βασικά συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν.
Το κυριότερο συμπέρασμα είναι πως η ηρωική αντίσταση του παλαιστινιακού λαού κατάφερε να εμποδίσει τους τρεις κύριους στόχους της ακροδεξιάς νεοφασιστικής σιωνιστικής κυβέρνησης του Ισραήλ: Την οριστική ματαίωση της ίδρυσης ενός ανεξάρτητου κυρίαρχου κράτους, την εθνοκάθαρση τηςΓάζας και την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης. Με τη μόνη μέθοδο που μπορεί να επιβάλει τέτοιους βάρβαρους στόχους: τη γενοκτονία.
Η προοπτική ίδρυσης ανεξάρτητου κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους παραμένει βέβαια ακόμη μετέωρη, ίσως και δυσκολότερη. Γιατί ως τέτοιο δεν μπορεί να νοούνται τα διάφορα Μπαντουστάν που ψήφισε ο ΟΗΕ ή που προβλέπει η Συμφωνία και αποδέχτηκε ο Αμπάς και ο δεξιός κοσμικός εθνικισμός της συμβιβασμένης κοσμοπολίτικης αστικής τάξης των Παλαιστινίων.
Ωστόσο, το κύριο είναι πως η προοπτική ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους παρέμεινε ανοιχτή, δεν έκλεισε. Και αυτό αποτελεί πολιτική ήττα για τους Νετανιάχου και Τραμπ, και ταυτόχρονα, πολιτική νίκη για την παλαιστινιακή αντίσταση. Η πιο συμβολική πράξη, βέβαια, για την προοπτική αυτή θα είναι ο αφοπλισμός ή όχι και οι βαθμοί ύπαρξης ανεξάρτητης ένοπλης παλαιστινιακής δύναμης στη Γάζα. Κι αυτή είναι η πιο σημαντική διπλωματική μάχη στη δεύτερη φάση που διεξάγεται αυτή τη στιγμή. Ακόμη όμως κι ένας ενδεχόμενος πλήρης αφοπλισμός της Χαμάς δεν θα ενταφιάσει τον παλαιστινιακό αγώνα, όπως έδειξε η παράδοση των όπλων της Φατάχ στη Βηρυτό, το 1982.
Η εκεχειρία και η Συμφωνία επιβλήθηκαν κάτω από τρεις αλληλοσυνδεόμενους παράγοντες που χρειάζεται να δούμε διαλεκτικά:
Πρώτος παράγοντας είναι η αποφασιστική στρατιωτική υπεροπλία των Ισραήλ – ΗΠΑ, που όμως δεν μπορούσε να τσακίσει την παλαιστινιακή αντίσταση χωρίς το θάνατο και άλλων δεκάδων χιλιάδων παλαιστινίων αλλά και όλων των ομήρων. Γεγονός που θα οδηγούσε σε διεθνή κατακραυγή κατά του Ισραήλ, σε τεράστιες ανατροπές στα συμβιβαστικά αραβικά καθεστώτα, ακόμη και σε λαϊκή εξέγερση κατά του Νετανιάχου στο Ισραήλ. Η τυφλά δογματική, φονταμενταλιστική κυβέρνηση και άρχουσα τάξη του Ισραήλ ζούσαν (και ζουν) στον κόσμο τους, στην Παλαιά Διαθήκη. Αδυνατούσαν να αντιληφθούν την αδυναμία τους να σπάσουν την παλαιστινιακή αντίσταση και την παγκόσμια απομόνωσή τους.
Το κατανόησαν γρηγορότερα οι έμπειροι παλιότεροι αποικιοκράτες της Ευρώπης. Το κατανόησε κάποια στιγμή και ο Τραμπ, που επέβαλε στους ακροδεξιούς Σιωνιστές μια ειρηνευτική συνθήκη που δεν ήθελαν, αλλά αναγκάστηκαν να αποδεχτούν. Αρκετά ανακουφισμένοι, είναι αλήθεια. Για αυτό το αποτέλεσμα της αναμέτρησης για το Ισραήλ είναι ο ορισμός της Πύρρειας Νίκης.
Δεύτερος παράγοντας είναι ο ένοπλος, αντικατοχικός και εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστινίων στη Γάζα, που είχε ταξικά προλεταριακό και λαϊκό χαρακτήρα, αλλά διεξήχθη κάτω από αστική και μικροαστική ηγεμονία. Ο ηρωικός αυτός αγώνας αδυνατούσε να επιβάλει μια αποφασιστική στρατιωτική νίκη επί του Ισραήλ (όπως η Χεζμπολάχ, το 2006, σε άλλες συνθήκες βέβαια) λόγω των γενικότερων αντικειμενικών συσχετισμών, αλλά και της υποκειμενικής αδυναμίας της ισλαμιστικής εθνικιστικής ιδεολογίας. Η ιδεολογία αυτή αδυνατεί, αφενός να ενώσει το εργαζόμενο έθνος της Παλαιστίνης -με καταλυτική τη διάσπαση Γάζας και Δυτικής Όχθης-και αφετέρου να διασπάσει το αντίπαλο έθνος του Ισραήλ. Ωστόσο, το δίκαιο του σκοπού, η θέληση για αγώνα μέχρις εσχάτων και ο απάνθρωπος, αποτρόπαιος χαρακτήρας της γενοκτονίας από το σιωνιστικό τέρας, χάρισαν σε όλη την παλαιστινιακή αντίσταση το κυριότερο προτέρημα σε κάθε πόλεμο, το ηθικό πλεονέκτημα.
Και αυτό το πλεονέκτημα έδρασε αποφασιστικά, στον τρίτο και κατά τη γνώμη μας, καταλυτικό παράγοντα για την επιβολή της εκεχειρίας και της υπό εξέλιξη Συμφωνίας Ειρήνης: το σπουδαίο, διεθνές, μαχητικό και πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης της εργατικής τάξης, της νεολαίας και του κόσμου της εργασίας, κυρίως στη «Δύση», αλλά και στο «Νότο». Ένα κίνημα φυσικά αντιφατικό, αλλά με διεθνιστικές, αντιιμπεριαλιστικές, αντικαπιταλιστικές και αντιφασιστικές διαστάσεις. Στο οποίο ανήκει και το κίνημα αλληλεγγύης στην Ελλάδα, με πολύτιμη τη συνεισφορά της ενωτικής κίνησης «March to Gaza», αλλά και του BDS Greece, όπως και της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό Εργατικών Σωματείων και Συλλογικοτήτων.
Πρόκειται για έναν πρωτότυπο «συνδυασμό ένοπλου και μαζικού πολιτικού αγώνα» που διεύρυνε το πεδίο μάχης του παλαιστινιακού λαού στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού, πηγή μεγάλων διδαγμάτων για την αντιμετώπιση του ευρωνατοϊκού ιμπεριαλισμού σε άλλα πεδία και -πάνω από όλα- για τη γενικότερη στρατηγική και τακτική της ανατρεπτικής κι επαναστατικής Αριστεράς στην εποχή μας.
Από αυτή τη σκοπιά πρόκειται για μια μεγάλη ηθική νίκη της αντίστασης του παλαιστινιακού λαού, η πιο πολύτιμη παρακαταθήκη για τη διεκδίκηση στο μέλλον αποφασιστικών νικών επί του Σιωνισμού, αυτού του απόλυτου εκφραστή του καπιταλισμού της εποχής μας.
Βιάστηκε πολύ να πανηγυρίσει ο Ντ. Τραμπ. Δεν διδάχτηκε από τον προκάτοχό του Τζορτζ Μπους Τζ., ο οποίος, το 2003, πάνω στο αεροπλανοφόρο Αβραάμ Λίνκολν, διακήρυττε «Αποστολή Εξετελέσθη» πιστεύοντας ότι «καθάρισε» με τη στρατιωτική νίκη του επί του Σαντάμ Χουσεϊν. Έναν χρόνο μετά, η αντίσταση στο Ιράκ εκτινάχθηκε και στα γειτονικά κράτη, ανδρώθηκε ο ισλαμικός φονταμενταλισμός. Ο τελευταίος έδειξε τα όριά του. Τώρα, έρχεται η ώρα ενός ριζικά ανανεωμένου, μαρξιστικού, εργατικού και επαναστατικού δι-εκδικητή στην Παλαιστίνη και στον αραβικό κόσμο.
