Τις προηγούμενες ημέρες, η Ιταλία σείστηκε από ένα πρωτοφανές κύμα κινητοποιήσεων, όπου εκφράστηκε η λαϊκή αντίθεση στην γενοκτονία που πραγματοποιεί εδώ και δύο χρόνια το κράτος δολοφόνος του Ισραήλ ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό. Σε διάστημα λιγότερο των δεκαπέντε ημερών πραγματοποιήθηκαν δύο μεγάλες πολιτικές απεργίες και ευρύτερες κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, οι οποίες αποτέλεσαν τομή για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, τόσο στην Ιταλία, όσο και συνολικότερα.
Στις 22 Σεπτεμβρίου, ύστερα από κάλεσμα της USB (Συνδικαλιστική Ένωση Βάσης) καθώς και άλλων ανεξάρτητων ταξικών συνδικάτων, πραγματοποιήθηκε η πρώτη γενική απεργία. Εργαζόμενοι από κάθε γωνία της χώρας σταμάτησαν την δουλειά και συμμετείχαν σε μια από τις πιο μαζικές απεργίες των τελευταίων είκοσι χρόνων. Οι συγκεντρώσεις σε πάνω από 80 πόλεις ήταν εξαιρετικά δυναμικές, ενώ υπήρξαν αποκλεισμοί βασικών λιμανιών (με μπλοκάρισμα στρατιωτικού υλικού), αυτοκινητοδρόμων, σιδηροδρομικών σταθμών, καθώς και κλείσιμο σχολείων, πανεπιστημίων και δημόσιων υπηρεσιών. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις έσπασαν στην πράξη τον αυταρχισμό της κυβέρνησης Μελόνι, η οποία αποτελεί βασικό σύμμαχο και συνοδοιπόρο του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ και των ΗΠΑ.
Ένας εντυπωσιακός παράγοντας έκφρασης της κοινωνικής δυναμικής ήταν ότι το γεγονός πως η προκήρυξη και η οργάνωση της απεργίας πραγματοποιήθηκε από ταξικές δυνάμεις, έξω από τον έλεγχο της παραδοσιακής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Η τριτοβάθμια συνομοσπονδία CGIL, που βρίσκεται κοντά στο κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα, βρέθηκε αναγκασμένη να ακολουθήσει και να συμμετάσχει στην απεργία, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, κάτω από την πίεση της βάσης και της ευρύτερης κοινωνικής κινητοποίησης.
Η συνέχεια ήρθε στις 3 Οκτωβρίου, μια μόλις μέρα μετά την απαγωγή των αγωνιστών της Global Sumud Flotilla από τις ισραηλινές αρχές. Η απεργιακή κινητοποίηση επαναλήφθηκε, με εξίσου εντυπωσιακή συμμετοχή και παλμό, αποδεικνύοντας πως το κύμα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη δεν ήταν μια στιγμιαία έκρηξη, αλλά η απαρχή ενός ευρύτερου κινηματικού ρεύματος με διάρκεια κοινωνική γείωση και προοπτική. Από το Βορρά μέχρι την Σικελία και τα νησιά, οι πλατείες γέμισαν ξανά με απεργούς και ανθρώπους όλων των ηλικιών, που κρατούσαν τις σημαίες τις Παλαιστίνης, απαίτησαν «να σταματήσει εδώ και τώρα η γενοκτονία» και καταδίκαζαν για άλλη μια φορά την ιταλική κυβέρνηση.
Σύμφωνα με τα ιταλικά συνδικάτα, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν στις περισσότερες από εκατό συγκεντρώσεις, με την συμμετοχή στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα να εκτιμάται γύρω στο 60%. Η ομοσπονδία μεταλλεργατών (FIOM) εκτιμά τα ποσοστά συμμετοχής σε μεγάλα εργοστάσια πάνω από 80%, ενώ σημαντική ήταν και η συμμετοχή στο εμπόριο και τις υπηρεσίες. Ακόμα και σε τομείς όπου παραδοσιακά οι απεργίες έχουν χαμηλότερη συμμετοχή, όπως οι μεταφορές, τα ποσοστά ξεπέρασαν το 40%, προκαλώντας διακοπές στα μέσα μεταφοράς σε Μιλάνο, Ρώμη και Νάπολη.
Η αντίδραση της κυβέρνησης Μελόνι ήταν σφοδρή, πράγμα που ανέδειξε την έντονη δυσφορία και προβληματισμό που της προκάλεσαν οι κινητοποιήσεις. Η ίδια η πρωθυπουργός αφού δήλωσε ότι θεωρεί την αποστολή της Flottila «ανεύθυνη» συνέχισε λέγοντας ότι η απεργία «δεν θα βοηθήσει τους Παλαιστίνιους αλλά θα βλάψει τους Ιταλούς». Αντίστοιχα ο Σαλβίνι επιτέθηκε στα συνδικάτα κατηγορώντας τα για «παράνομη απεργία» και απείλησε με ποινικές κυρώσεις. Ανάλογες αντιδράσεις είχαν και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες όπως ο υπουργός Δημόσιας Διοίκησης και ο υφυπουργός Εργασίας.
Παρά τις κυβερνητικές απειλές, οι πανιταλικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό συνεχίστηκαν, με αποκορύφωμα μια μεγαλειώδη διαδήλωση, στην Ρώμη στις 4 Οκτωβρίου. Οργανωμένη από παλαιστινιακές κοινότητες, συνδικάτα βάσης και ελεύθερα κοινωνικά κέντρα, η διαδήλωση επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά τη συνέπεια και συνέχεια του μαζικού κινήματος και προοιώνισε νέες αγωνιστικές εκδηλώσεις.
Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών στην Ιταλία έδειξαν ότι υπάρχει ένα βαθύ κοινωνικό μέτωπο απόλυτα ικανό να παραλύσει μια χώρα, να γεμίσει τις πλατείες, να μπλοκάρει ροή όπλων, καυσίμων και εμπορευμάτων προς το Ισραήλ και να δημιουργήσει ρωγμές στην κυρίαρχη πολιτική. Παράλληλα ,όπως είδαμε, το κίνημα εμφανίζεται με εξαιρετικά μαζικούς όρους και ενώ κατεβαίνει στον δρόμο για την Παλαιστίνη, την ίδια στιγμή, μιλά για εργασία, στέγη, υγεία, παιδεία και τερματισμό της εξοπλιστικής φρενίτιδας και πολεμικής απειλής.
Πρόκειται για μια νέα ποιοτικά κινηματική φάση, διεθνιστικής αντίστασης στην γενοκτονία και ταυτόχρονης ανάδειξης ότι το σταμάτημα της σιωνιστικής και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας (ως η πιο ξεκάθαρη έκφραση κοινωνικής αδικίας) συνδέεται με τους αγώνες για μια αξιοπρεπή ζωή. Η σύγχρονη πάλη για «ειρήνη» και «ψωμί» μπορεί να εμφανιστεί με όλο και πιο προωθημένες μορφές, να αποσπάσει νίκες στο «εδώ και τώρα» και να ενισχύσει την συλλογική αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης και των λαών, ανοίγοντας τον δρόμο για ευρύτερες κατακτήσεις.
