Στο πλαίσιο της εκδήλωσης για τα 10 χρόνια από το θάνατο του Κώστα Τζιαντζή, που θα γίνει την Παρασκευή, το Kommon συμβάλλει στη γνωριμία των αναγνωστών του με τη θεωρητική του προσπάθεια αναρτώντας τέσσερα κείμενα που είχε γράψει και που συνιστούν μια ουσιαστική συμβολή στην αναζήτηση των κομμουνιστών για το επαναστατικό πρόγραμμα της εποχής μας. Σήμερα αναρτάται το δεύτερο κείμενο που έχει θέμα τη διαμόρφωση μιας νέα ιστορικής πρωτοπορίας.
Μια νέα επαναστατική Αριστερά
Σε διεθνή κλίμακα και στη χώρα μας ξεχωρίζει ένα μικρό αλλά αισθητό, κρίσιμο τμήμα εργαζομένων που κινείται στη συγκρότηση μιας νέας επαναστατικής Αριστεράς, έξω από το «περιθώριο» του συστήματος.
Οι δυνάμεις αυτές δε βρίσκονται μόνο ή κυρίως στις όποιες πρωτοπορίες «επέζησαν» από τον κατακλυσμό που καταπόντισε την Αριστερά. Δεν στηρίζονται μόνο ή κυρίως στις επαναστατικές επεξεργασίες και τις πρακτικές που αυτές οι πρωτοπορίες καλούνται να αναδιαμορφώσουν.
Οι δυνάμεις αυτές στηρίζονται στις νέες κοινωνικές πολιτικές τάσεις για την κατάργηση της αγοράς και της εκμετάλλευσης, που γεννιούνται στην καρδιά του συγχρόνου καπιταλισμού και αποτελούν «ισάριθμες νάρκες, ικανές να τον τινάξουν στον αέρα», όπως είπε ο ιδρυτής του «κόμματος» μας.
Στο προηγούμενο στάδιο του καπιταλισμού το κεφάλαιο έδινε στους εργαζόμενους «όλο και από λίγα», ώστε να παίρνει «όλο και περισσότερα» για τα δικά του κέρδη. Σήμερα, για να μπορεί να παίρνει όλο και περισσότερα, δε ζητάει πολλά αλλά «τα ζητάει όλα»·.
Αντίστοιχα, οι εργαζόμενοι για να επιβιώνουν σύμφωνα με τις νέες στοιχειώδεις ανάγκες τους, δεν αρκεί μόνο να αντιστέκονται στο «να τα δώσουν όλα». Αλλά πρέπει να παίρνουν «έστω και λίγα» από τα κέρδη.
Σήμερα, για να μπορεί να παίρνει όλο και περισσότερα, δε ζητάει πολλά αλλά ” τα ζητάει όλα”. Αντίστοιχα, οι εργαζόμενοι για να επιβιώνουν σύμφωνα με τις νέες στοιχειώδεις ανάγκες τους, δεν αρκεί μόνο να αντιστέκονται στο “να τα δώσουν όλα ” Αλλά πρέπει να παίρνουν “έστω και λίγα” από τα κέρδη.
Η επιβίωση δεν είναι πλέον το αντίθετο του θανάτου, αλλά το αντίθετο της ζωής. Και η μάχη της σύγχρονης ζωής ολοένα θα απαιτεί είτε την πλήρη παράδοση των όπλων είτε τον επαναστατικό δρόμο.
Αυτός ο επαναστατικός αγώνας θα ξεπηδάει κυρίως μέσα από τις σύγχρονες δυνάμεις χειραφέτησης της εργασίας και θα είναι ο μόνος ικανός να αναχαιτίσει την κυριαρχία της δεξιάς στροφής στην κοινωνία.
Η πολλαπλή διασταύρωση και ο αμοιβαίος μετασχηματισμός αυτών των νέων δυνάμεων με όλους όσους επιμένουν στην επαναστατική «επαγγελία» θα έχει ως υπέρτατη αρχή τον καθοδηγητικό ρόλο των ίδιων των πρωτοπόρων εργατών και των αντικαπιταλιστικών τους συσπειρώσεων. θα συγκροτείται έτσι μια νέα ιστορική πολιτική πρωτοπορία μέσα από μια επίμονη «εκστρατεία» οργάνωσης της κοινής αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης και δράσης τους. Ένα τέτοιο εγχείρημα έχει να αντιμετωπίσει, εκτός των άλλων, την τεράστια αναντιστοιχία ανάμεσα στις υπάρχουσες αντικαπιταλιστικές πρωτοπορίες και στις νέες ανάγκες της εργατικής χειραφέτησης. Αυτή η νέα ιστορική πολιτική πρωτοπορία δε θα διχάζεται ανάμεσα σε μια ανώτερη προγραμματική και οργανωτική ζώνη για τους μυημένους και σε μια κατώτερη για τους νεοσύλλεκτους.
θα προωθεί την αιρετότητα, τον άμεσο έλεγχο, την ανακλητότητα και τον «εργαζόμενο» χαρακτήρα των αντιπροσωπευτικών της οργάνων, θα συγκροτείται έτσι ένα πανελλαδικό μαχόμενο επαναστατικό «Κοινοβούλιο» των εργατικών αντιπροσώπων, όλων των τμημάτων του νέου εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Αυτό θα συντονίζει και θα αναπτύσσει τον επαναστατικό αγώνα ως άμεση «μικρογραφία» της επανάστασης, και θα διεκδικεί την ηγεμονία του «να τους πάρουμε από τα κέρδη» απέναντι στο «να μη μας τα πάρουν όλα». Έτσι θα είναι σε θέση να συνδέει την επαναστατική τακτική με τη στρατηγική, έχοντας ως κρίκος τη διαπάλη και τη σύγκλιση ανάμεσα στις δύο ζώνες του εργατικού αγώνα και όχι την «προσγείωση» και την υποταγή στην «άμεση πάλη» για τα στοιχειώδη και τα αυτονόητα. Με αυτό τον τρόπο, θα μπορεί να διαμορφώνει ένα στρατηγικό πρόγραμμα επαναστατικής και κομμουνιστικής κατεύθυνσης για ολόκληρη την εποχή και την τάξη, ως βάση για την τακτική και τα συγκεκριμένα προγράμματα πάλης.
θα επιβάλλει, με την αυτοτελή συγκρότηση και ανάπτυξη του, αντικαπιταλιστικές διαφοροποιήσεις και δε θα περιμένει κυρίως από τις όποιες διαφοροποιήσεις να προκύψει η συγκρότηση και η ανάπτυξη του.
Σε αυτό το διαρκές επαναστατικό «Κοινοβούλιο» του εργατικού κινήματος, όλες οι κομμουνιστικές και πολιτικές πρωτοπορίες θα θέτουν σε δοκιμασία τη συμβολή τους για την επαναστατική ηγεμονία και προοπτική. Κι αυτό με την προϋπόθεση ότι θα υπερασπίζουν την ανεξαρτησία του, θα αναγνωρίζουν την καθοριστικότητα των συλλογικών αποφάσεων και πρακτικών, θα ενισχύουν την «πολιτική βαρύτητα» του μαζικού κινήματος και θα συμβάλλουν στην επαναθεμελίωση ενός συνολικού πολιτισμού του επαναστατικού αγώνα.
«Αναζητείται Αριστερά»
Η «επανάκαμψη» της πολιτικής και η περιβόητη ευρωπαϊκή «αριστερή στροφή» αποτελούν χαρακτηριστικές συνέπειες της πρώτης μεγάλης κρίσης του σύγχρονου καπιταλισμού.
Έτσι ο Κέινς επιστρέφει αγνώριστος και με βαμμένο μαλλί στη Γερμανία, ενώ ο Φρίντμαν γιαουρτώνεται στην Αμερική και ο πολυεθνικός Μέρντοχ προβάλλει τις φωτογραφίες της νιότης του με φόντο τα λάβαρα του λενινισμού.
Στο ίδιο ρεύμα σπεύδει και ο δικός μας ο Κύρκος, συμβουλεύοντας τους νέους από τις στήλες της Ελευθεροτυπίας να μελετούν τον Ιμπεριαλισμό, ενώ ο κος Τεγόπουλος της ίδιας εφημερίδας εισέρχεται στο χρηματιστήριο με το άκρως επίκαιρο σύνθημα «ανατρεπτικές ιδέες – μεγάλες επιτυχίες».
Στο μεταξύ το ερώτημα παραμένει.
Μπορεί να υπάρξει ουσιαστική εναλλακτική λύση απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό στα πλαίσια του σημερινού καπιταλισμού ή τουλάχιστον μια ριζική στροφή στα πρότυπα του κράτους πρόνοιας της χρυσής εποχής;
Όσοι αναζητούν ένα δεύτερο ή τρίτο ή τρίτο και μισό δρόμο στα πλαίσια τον σύγχρονου σταδίου του καπιταλισμού, παραβλέπουν ότι η τάση για συνολική κοινωνική βαρβαρότητα που τον χαρακτηρίζει δεν είναι απλά μια πολιτική επιλογή των κυρίαρχων κύκλων ή κάποιο αυτόματο αποτέλεσμα των αρνητικών συσχετισμών. Η τάση για μια στροφή διαρκείας στη συνολική αντεπανάσταση σε βάρος της εργασίας αποτελεί την ουσιαστική, θεμελιώδη και αναγκαία πλευρά των κυρίαρχων χαρακτηριστικών της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας.
Αυτή η τάση φυσικά θα προωθείται μέσα από διαφορετικές πολιτικές, μέσα από διαφορετικές ιστορικές «τακτικές» ανάλογα με τις καμπές της ταξικής πάλης. Η ουσία όμως όλων αυτών, η «στρατηγική», θα παραμένει η ίδια και ασφαλώς θα «ξεγυμνώνεται» όλο και περισσότερο στη νέα εποχή.
Σήμερα οι κυρίαρχες δυνάμεις, ειδικά στην Ευρώπη, επιχειρούν να «τετραγωνίσουν τον κύκλο». Κινούνται ανάμεσα σε μια νέα ένταση της υπερεκμετάλλευσης και στην «κοινωνική αντιμετώπιση» της. Γνωρίζουν ότι η υπερεκμετάλλευση είναι παράγοντας ακόμα βαθύτερης κρίσης των κερδών αλλά και πολιτικής αφύπνισης των καταπιεζομένων. Λόγω αυτής της αντίφασης η επαναστατική διέξοδος προβάλλει ήδη στο βάθος.
Μήπως όμως μια τέτοια εκτίμηση υποτιμά αυτά τα πρώτα δραματικά συμπτώματα της αδυναμίας των «πάνω» να κυβερνάνε με τον «παλιό τρόπο»;
Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι, στο βαθμό που αυτές οι διαπιστώσεις οδηγούν το νέο εργατικό κίνημα να συγκροτείται κυρίως με βάση τις δυνάμεις των «κάτω» που τείνουν να μη θέλουν πλέον να κυβερνώνται «με τον παλιό τρόπο».
Η πολύμορφη οργάνωση αυτών των δυνάμεων σε μια νέα εργατική, επαναστατική ανεξάρτητη, μετωπική και αυτοδιοικούμενη Αριστερά αποτελεί πλέον το μεγάλο ζητούμενο για το κομμουνιστικό εργατικό κίνημα και στη χώρα μας.
