Πολιτική Κίνηση «για ένα Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο»
Απόφαση Πανελλαδικής συνέλευσης
Α. Η νέα περίοδος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών
1.Η στάση μας για τα γεγονότα στην Ουκρανία ορίζεται συνολικά από τη σκοπιά των άμεσων και μεσοπρόθεσμων λαϊκών συμφερόντων και της σταθερής επιδίωξης για τη συγκρότηση και μαζική πολιτική παρουσία αυτού που σήμερα υπάρχει μόνο σπερματικά:
Ενός σύγχρονου, απελευθερωτικού, ταξικού και ανεξάρτητου εργατικού κινήματος, του πολιτικού του μετώπου και των αντίστοιχων κομμάτων εργατικής αναφοράς και κομμουνιστικής στόχευσης.
Κάθε πράξη, κάθε πολιτική θέση – και επομένως και η θέση για τον πόλεμο στην Ουκρανία – στοχεύουν σε αυτόν το σκοπό.
Για να ερμηνευθούν και κατανοηθούν οι ραγδαίες και ιστορικού χαρακτήρα εξελίξεις στην Ουκρανία, από το πραξικόπημα του Μαϊντάν έως την εξελισσόμενη ρωσική εισβολή, χρειάζεται η συγκεκριμένη και συνεχής παρακολούθηση των «τοπικών» εξελίξεων.
Καθώς όμως σε αυτές εμπλέκονται άμεσα παγκόσμιες δυνάμεις, οι εξελίξεις απαιτείται να τεθούν κάτω από το πρίσμα της εποχής μας, το πρίσμα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και των νέων ιμπεριαλιστικών χαρακτηριστικών του.
2.Ο καπιταλισμός από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 περνά στο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και στην αντίστοιχη νέα εποχή.
Στο νέο στάδιο όχι απλά κληρονομούνται βασικά χαρακτηριστικά της ιμπεριαλιστικής εποχής (μονοπώλια, λυσσώδες ξαναμοίρασμα των γεωπολιτικών δρόμων εμπορίου και περιοχών, κυριαρχία των κεφαλαίων στην εξαγωγή απέναντι στα εμπορεύματα κ.α.) αλλά παίρνουν και παροξυσμική μορφή.
Οι πόλεμοι στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, άρα και ο εν εξελίξει πόλεμος, μήτρα έχουν ακριβώς τις σύγχρονες τάσεις κυριαρχίας και ξαναμοιράσματος των γεωπολιτικών σφαιρών επιρροής, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων εμπορίου και των μεριδίων εκμετάλλευσης από τη μισθωτή εργασία.
Στο κείμενο του Σύγχρονου Κομμουνιστικού Σχεδίου «Για τις επαναστάσεις και τον κομμουνισμό του 21ου Αιώνα – Ζητήματα στρατηγικής» (Δεκέμβρης 2019) ανάμεσα στα άλλα επισημαίνεται:
«Ο καπιταλισμός της εποχής μας, μπαίνει σε μια νέα ιστορική περίοδο μετά την πρώτη δομική κρίση του 2007-09, την «κρίση του αιώνα», όπως χαρακτηρίστηκε…
Στην πρώτη, ‘’ανώριμη’’, περίοδο του, σχηματικά από τη δεκαετία του 1970-80 μέχρι τη δομική κρίση του 2007-09, η δυναμική των αντιθέσεων του κεφαλαίου εκδηλώθηκε με τις νεοσυντηρητικές επιθέσεις στο εισόδημα και στον τρόπο αμοιβής των εργαζομένων, στις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, την κρίση στην Αργεντινή και τη Νοτιοανατολική Ασία, τις βαθιές αναστατώσεις του τραπεζικού συστήματος σε περισσότερες από 130 χώρες, τους τοπικούς και υπερτοπικούς πολέμους και τη συνακόλουθη εκτίναξη της ταξικής πάλης.
Στη δεύτερη, «ώριμη», περίοδο στην οποία εισέρχεται, η δυναμική των αντιθέσεων γεννά βαθύτερες τάσεις βαρβαρότητας, αλλά και βαθύτερη δυναμική στον υπερκορεσμό του, δίνει νέες, ανώτερες, δυσκολίες αλλά και υλικές δυνατότητες για να ανταποκριθεί η σύγχρονη εργατική τάξη στην «ιστορική αποστολή» της […]
Η σχέση – αντίθεση μεταξύ της παγκοσμιοποίησης και του έθνους – κράτους, δηλαδή της σχέσης ανάμεσα στην αντικειμενική τάση για παγκόσμια ολοκλήρωση της αγοράς και τον αιώνιο νόμο του καπιταλισμού, τον ανταγωνισμό, που τείνει να ματαιώνει την πραγματοποίηση αυτής της τάσης, παίρνει νέες διαστάσεις.
Οδηγεί τα σύγχρονα μονοπώλια να αγκυρώνονται στο έθνος, να ενισχύεται η πολιτική του νέου εθνικού προστατευτισμού, ειδικά ανάμεσα στις ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία …
Η αντίθεση αυτή προσδίδει νέες επικινδυνότερες διαστάσεις στην εξέλιξη των πολεμικών ανταγωνισμών και πολεμικών δαπανών που αυξάνονται.
Ο καπιταλισμός ως πολιτική των κανονιοφόρων επιστρέφει εκδικητικά και με ανώτερους κινδύνους παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών πολέμων, σε πείσμα όσων πίστεψαν ότι έχει θαφτεί κάτω από την παγκοσμιοποίηση…»
Είμαστε ακριβώς σε αυτήν την κατάσταση που εξελίσσεται άκρως δυναμικά και επικίνδυνα.
3. Στη νέα εποχή, ο πόλεμος από ακραία μορφή εκμετάλλευσης μετατρέπεται σε βασική τάση του συστήματος, σε μοχλό ανάκαμψης από την οικονομική κρίση (πολεμική βιομηχανία), σε κύριο μέσο ενίσχυσης της πολιτικής κυριαρχίας του κεφαλαίου απέναντι στους εργαζόμενους («αντιτρομοκρατική» πολιτική, διπλωματία της κυριαρχίας), σε μέθοδο «επίλυσης» των ανταγωνισμών και επέκτασης της «δημοκρατίας της αγοράς» (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Ουκρανία κ.α.).
Οι σύγχρονοι στρατοί γίνονται πιο ταξικοί από ποτέ (μισθοφορικοί, δυνάμεις ταχείας αντίδρασης) και τα νέα όπλα καταστροφής, μαζικής ή επιλεγμένης. δημιουργούν νέους όρους διεξαγωγής των πολέμων.
4.Γι’ αυτούς τους λόγους το σύνθημα «Όχι στον Πόλεμο» αποκτά βαθύτερα ταξικά, αντιιμπεριαλιστικά και σύγχρονα χαρακτηριστικά. Από τις 24 Φεβρουαρίου η ανθρωπότητα είναι μάρτυρας του πολέμου ανάμεσα στη Ρωσία (και Λευκορωσία) από τη μια και την Ουκρανία από την άλλη. Η Ρωσία έχει συνάψει στρατηγική συμμαχία με την Κίνα, ενώ η Ινδία, το Ιράν κ.α., αλλά και με άλλο τρόπο, η Κούβα και η Βενεζουέλα, δεν καταδίκασαν τη ρωσική επίθεση (επέλεξαν τη στάση της «αποχής» στον ΟΗΕ). Η Ουκρανία στηρίζεται ανοιχτά από τις συνασπισμένες νατοϊκές δυνάμεις, την ΕΕ και τους άλλους συμμάχους των ΗΠΑ.
Ο πόλεμος αυτός είναι ένα άλμα στη μεταπολεμική συνέχεια – αλυσίδα των πολέμων. Φαίνεται να εγκαινιάζει ένα νέο γύρο στρατιωτικών αναμετρήσεων ανάμεσα στα νέα μπλοκ που αρχίζουν να παίρνουν σχήμα. Να μπαίνουμε σε ένα τρίτο παγκόσμιο γύρο ιμπεριαλιστικών πολέμων της εποχής του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Β. Η αμερικανονατοϊκή ιμπεριαλιστική πολιτική
5.Η κρίση του 2007-09 εμφάνισε τους νέους οικονομικούς συσχετισμούς: τη σημαντική υποχώρηση των ΗΠΑ σε σχέση με όλους τους ανταγωνιστές τους, κυρίως όμως σε σχέση με την Κίνα, αλλά και με όλες τις χώρες των BRICS, Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία, Νότια Αφρική.
Οι ΗΠΑ, ο μέχρι πρότινος αδιαμφισβήτητος «ηγεμόνας της αυτοκρατορίας», βρίσκεται μπρος σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση: δεν αμφισβητείται πλέον μόνο στρατιωτικά και πολιτικά, όπως μεταπολεμικά από την ΕΣΣΔ, αλλά και οικονομικά, πρωτίστως από την Κίνα.
Γι’ αυτό αντιδρούν άκρως επιθετικά, προκαλούν τους αντιπάλους τους, δεν αφήνουν σε ησυχία τον πλανήτη, χρησιμοποιούν τη στρατιωτική μηχανή τους, τις βάσεις τους και κυρίως τη δύναμη του χρήματος, των διεθνών οικονομικών οργανισμών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος όπου κυριαρχούν.
Από την επιδίωξη της παγκόσμιας κυριαρχίας απορρέει η όλο και πιο στενή περικύκλωση της Ρωσίας, η στόχευση της Κίνας, το νέο αμυντικό δόγμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όπου ορίζονται ως στρατηγικοί αντίπαλοι η Ρωσία και η Κίνα, η συμφωνία AUKUS στον Ειρηνικό, το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014, η επιβολή δασμών στα κινέζικα προϊόντα κ.α.
6. Μετά τον κλονισμό της αμερικάνικης ηγεμονίας και την υποχώρηση των ΗΠΑ λόγω της κρίσης του 2008, οι κυρίαρχες μερίδες των αμερικανικών ελίτ και των πολυεθνικών απαίτησαν από το πολιτικό προσωπικό τους μια γενική ανασυγκρότηση εντός της χώρας, με έναν πακτωλό παροχών, ταυτόχρονα με μια επιθετική εκστρατεία για την επανασταθεροποίηση της αμερικανικής ηγεμονίας στον κόσμο.
Ανέθεσαν στον Μπάιντεν την αποστολή και ευθυγράμμισαν σε αυτή τη γραμμή όλους όσους μπορούσαν.
Η απόφαση για εγκατάσταση αμερικανικών πυραύλων στα ουκρανικά εδάφη συνιστά πρόκληση πρώτης γραμμής για το ρωσικό λαό και την ειρήνη.
Με το μυαλό στον κύριο αντίπαλο των ΗΠΑ, την Κίνα, η κυβέρνηση Μπάιντεν επιδιώκει μια ήττα της Ρωσίας, την οποία πρώτα δαιμονοποίησε, παίζοντας αδίστακτα με τον κίνδυνο να αιματοκυλήσει όλη την Ευρώπη, να βυθίσει τον πλανήτη στον όλεθρο.
Το «χρυσόμαλλο δέρας» της αμερικανικής εκστρατείας του Μπάιντεν δεν είναι άλλο από το φυσικό αέριο και προοπτικά το «πετρέλαιο του 21ου αιώνα», τις σπάνιες γαίες.
Φωνασκώντας για την «εξάρτηση» της Ευρώπης από το φθηνό ρωσικό αέριο, οι ΗΠΑ επιχειρούν να την «απεξαρτήσουν» για να πουλήσουν το δικό τους πανάκριβο, σχιστολιθικό αέριο, το οποίο εξορύσσουν από τα τρίσβαθα της γης καταστρέφοντας ανεπανόρθωτα το περιβάλλον, και το μεταφέρουν με καράβια από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, ακόμη και από τις ακτές του Ειρηνικού, προσθέτοντας επί πλέον κόστος.
Προς μεγάλη χαρά των Ελλήνων εφοπλιστών, οι οποίοι αφού απέσπασαν μεγάλα μερίδια κέρδους από την Κίνα μεταφέροντας τα εμπορευματοκιβώτιά της (με αντάλλαγμα το λιμάνι του Πειραιά), τώρα μεταφέρουν υγροποιημένο αέριο LNG αρπάζοντας γερές φέτες κερδών από το μεγάλο αμερικανικό αφεντικό (και τώρα, κατά την παλιά συνήθεια τους, σπάνε φυσικά ναύλους προκειμένου να μεταφέρουν ρωσικό πετρέλαιο κερδοσκοπώντας από τον πόλεμο και τις κυρώσεις).
Αυτοί, οι εφοπλιστές και οι άλλοι έμποροι φυσικού αερίου και παραγωγοί ενέργειας πίεσαν τον Μητσοτάκη για να προχωρήσει στη βίαιη απολιγνιτοποίηση.
Ποιος πληρώνει αυτή την πολιτική; Η εργατική τάξη, τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, οι μικροί μαγαζάτορες, που βλέπουν τους λογαριασμούς ρεύματος, φυσικού αερίου, το πετρέλαιο θέρμανσης και τη βενζίνη να εκτινάσσονται στα ύψη. Ενώ θα μπορούσε με έναν συνδυασμό ελεγχόμενης περιβαλλοντικής χρήσης του λιγνίτη, υδροηλεκτρικής ενέργειας, ήπιας χρήσης των ΑΠΕ σε συνδυασμό με φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο, να απολαμβάνει φθηνό ρεύμα ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί, με χαμηλότερες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα.
- Η κυβέρνηση των ΗΠΑ ωθεί επιπλέον στην ξέφρενη κούρσα των εξοπλισμών σε κάθε γωνιά του πλανήτη – με το αζημίωτο φυσικά, τις πωλήσεις των δικών τους όπλων, πυραύλων και αεροπλάνων.
Αποχωρεί μονομερώς από τις συμφωνίες περιορισμού των πυρηνικών, ενώ έχει καταπατήσει κάθε συμφωνία που σύναψε με τη Ρωσία εδώ και 30 χρόνια.
Το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, οι πολιτικοί των ΗΠΑ, οι κατασκευαστές όπλων και πυρηνικών, οι στρατοκράτες του Πενταγώνου αγκαλιάζονται σφιχτά με την πυρηνική καταστροφή καθώς η απειλή Πούτιν για ενδεχόμενη χρήση πυρηνικών είναι πραγματική.
Η αμερικάνικη αστική τάξη υλοποιεί ως διπλωματική πολιτική τη διπλωματία όχι του αμοιβαίου οφέλους στις διακρατικές σχέσεις αλλά αυτήν της δημιουργίας ενός «συνασπισμού κρατών με διακηρυγμένο σκοπό την παγκόσμια κυριαρχία» υπό την ηγεμονία της.
Η Ουκρανία είναι ακριβώς ένα ακόμη πεδίο αναμέτρησης για την παγκόσμια καπιταλιστική κυριαρχία.
Παρά τις συμφωνίες Γκορμπατσόφ – Γέλτσιν με τους δυτικούς για περιορισμούς των ορίων του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ θέτουν σε εφαρμογή την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Επί Ομπάμα (με πρεσβευτή στο Κίεβο τον Τζέφρι Πάϊατ, που ακολούθως ήρθε στην Αθήνα και διεκπεραίωσε τη στροφή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής), ενορχηστρώνοντας το πραξικόπημα του Μαϊντάν στην Ουκρανία, σε συμμαχία με νεοναζιστικές συμμορίες και εγκαθιστώντας ένα εθνικιστικό καθεστώς–μαριονέτα, κατάφεραν να μεταφέρουν στην Ευρώπη τα ενδεχόμενα πεδία των μαχών.
Τα νήματα της μαριονέτας τα κινεί και τώρα ένας «δημοκρατικός» πρόεδρος, ο Μπάιντεν.
8. Με την αντιρωσική εκστρατεία τους οι ΗΠΑ επιδίωξαν και κατάφεραν να ευθυγραμμίσουν τους υποδεέστερους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους. Οι ηγέτες της ΕΕ δέχτηκαν να γίνουν οι λαοί τους πεδία βολής των νέων πολέμων.
Από την ΕΕ δεν πρέπει πλέον να περιμένει κανείς κάτι φιλειρηνικό, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜεΡΑ25, αυταπατώμενοι και εξαπατώντας, υποστηρίζουν.
Η ΕΕ μέσα σε λίγες ημέρες έχει αναδειχθεί σε ανοιχτά πολεμική μηχανή με ιστορικού χαρακτήρα ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ, όπως ο επιθετικός επανεξοπλισμός της Γερμανίας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή η ακύρωση της ουδετερότητα της Φινλανδίας και της Σουηδίας.
Ο πόλεμος δεν είναι ανάμεσα στη δημοκρατία δυτικού τύπου και στον αυταρχισμό της Ανατολής, όπως υποστηρίζει το ευρω-ατλαντικό στρατόπεδο, αλλά πόλεμος των νέων ιμπεριαλισμών και του σύγχρονου ενεργειακού ανταγωνισμού, είναι πόλεμος για την παγκόσμια κυριαρχία, με τους αμερικανονατοϊκούς να επιδιώκουν να παραμείνουν στο τιμόνι του.
Οι λαοί δεν πρέπει να ακολουθήσουν το αμερικανικό πολεμικό κάλεσμα για «συσπείρωση των δημοκρατών» ενάντια στα «αυταρχικά καθεστώτα» της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν, της Βόρειας Κορέας και άλλων, μέσα στα οποία τσουβαλιάζουν τη Βενεζουέλα και, ακόμη πιο προκλητικά και άδικα, την Κούβα. Και προφανώς δεν είναι τυχαία η στάση που κρατούν αυτές οι χώρες στην τωρινή κρίση.
9.Ταυτόχρονα εκδηλώνεται ένας εν εξελίξει οικονομικός πόλεμος. Οι κυρώσεις είχαν προετοιμαστεί εδώ και χρόνια, αλλά αποκτούν πρωτοφανείς διαστάσεις. Ακόμη και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι διατραπεζικές συναλλαγές ήταν σεβαστές. Τώρα τα μέτρα σε βάρος ρωσικών τραπεζών διαταράσσουν τα άγια των αγίων του καπιταλισμού, την τραπεζική πίστη.
Μετά την στρατιωτική περικύκλωση, οι κυρώσεις πήραν τη μορφή πολιορκίας για τους λαούς.
Δεν στρέφονται μόνον εναντίον των οικονομικών ελίτ, αλλά και – πρωτίστως τελικά – εναντίον των λαών. Οι κυρώσεις σπάνε όχι μόνον εφοδιαστικές αλλά και κρίσιμες χρηματοπιστωτικές αλυσίδες με μεγάλες επιπτώσεις, πρώτα για το ρωσικό αλλά και για όλους τους λαούς, τις χώρες και οικονομίες.
(Για την ώρα δεν έσπασαν ορισμένες ζωτικής σημασίας αλυσίδες αγωγών φυσικού αερίου, κάτι που δεν αποκλείεται.)
Οι εξελίξεις αυτές αποτελούν χρήση της αμερικανικής χρηματοπιστωτικής κυριαρχίας, όμως ταυτόχρονα, οδηγούν σε αμφισβήτηση της με τη δημιουργία ενός άλλους συστήματος από τη συνασπισμένη δύναμη Κίνας – Ρωσίας.
Οι τεράστιες αυτές χρηματοπιστωτικές ανακατατάξεις συνοδεύονται από επίσης τεράστιες οικονομικές αναστατώσεις, οι οποίες είναι σε εξέλιξη και βαραίνουν τις λαϊκές πλάτες.
Ήδη το κύμα της ακρίβειας σε βασικά είδη της λαϊκής κατανάλωσης, η κερδοσκοπία των ΗΠΑ και του μεγάλου κεφαλαίου, η ασυδοσία του μονοπωλιακού συστήματος και η αδυναμία, απροθυμία και εν τέλει υποτακτική πολιτική των κυβερνήσεων, η οποία συγκροτείται εντός των οικονομικών και πολιτικών ολοκληρώσεων (Ευρωπαϊκή Ένωση κ.λπ.) φέρνει τον κόσμο στα πρόθυρα της επισιτιστικής κρίσης.
Ακόμα και το εμπάργκο και τις κυρώσεις θα τα πληρώσουν ακριβά οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου, όπως και τη χρηματοδότηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων και των πολεμικών επιχειρήσεων.
Η φτώχεια και η πείνα είναι το παρόν και το μέλλον του πολυπολικού νέου κόσμου μας. Πρόκειται για τη μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι λαοί και τα κινήματα. Είναι το πεδίο δοκιμασίας της σύγχρονης κομμουνιστικής προσπάθειας, του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς.
Πυρηνικός αφοπλισμός, δραστική μείωση των πολεμικών εξοπλισμών
Όχι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους – ειρήνη και φιλία των λαών
Κοινή πάλη των εργατικών, αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων.
Αντιπολεμικό κίνημα σε κάθε χώρα.
Κανένας πόλεμος δεν είναι αναπόφευκτος και αναπότρεπτος.
Καμιά νίκη δεν είναι αδύνατη.
Γ. Οι καπιταλιστικές «νέες δυνάμεις»
10.Η Ρωσία, από την άποψη της συνολικής ισχύος (οικονομικός πλούτος, στρατιωτική ισχύς, γεωπολιτική θέση, πληθυσμός, φρόνιμα λαού) θεωρείται η δεύτερη ισχυρότερη χώρα του κόσμου, κάτω από τις ΗΠΑ και πάνω από την Κίνα.
Είναι η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα του κόσμου, μεγάλου γεωπολιτικού βάρους και με ανυπολόγιστες πλουτοπαραγωγικές πηγές, η ένατη με βάση τον πληθυσμό, η πρώτη στρατιωτική δύναμη, η ενδέκατη–δωδέκατη με βάση την οικονομική της ισχύ, με έντονη εσωτερική γεωγραφική ανισομέρεια και έντονη επίσης την κοινωνική διαστρωμάτωση, τη διαφορά πλουσίων και φτωχών, με ραγδαία τη συγκρότηση μονοπωλίων και μονοπωλιακών ομίλων εντός και εκτός των συνόρων της.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, στη Ρωσία επικράτησε ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, τον οποίο υπηρέτησαν όλοι οι σημερινοί ηγέτες της.
Το φαγοπότι της ιδιωτικοποίησης μετά την κατάρρευση ήταν αμύθητο. Ένα μέρος του κρατικού τομέα όμως επανήλθε μετά το 2000 – πάνω από το 30% – στο οποίο δεσπόζει η στρατιωτική-πολεμική βιομηχανία και η ενέργεια.
Δεν πρόκειται βεβαίως για μια μορφή εργατικού κράτους (έστω γραφειοκρατικού, ή παραμορφωμένου) αλλά για ένα αστικό κράτος «ρώσικης απόχρωσης», που λειτουργεί ως «ο συλλογικός σύγχρονος κεφαλαιοκράτης» με τριτεύοντα τον όποιο κοινωνικό του ρόλο, ο οποίος μάλιστα συρρικνώνεται από την γενικευμένη επιχειρηματικοποίηση.
Η Ρωσία όπως εξελίχθηκε είναι μια ανεπτυγμένη χώρα, στην κορυφή της καπιταλιστικής πυραμίδας του νέου σταδίου του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, είναι μια σύγχρονη καπιταλιστική χώρα με ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά.
Η πολιτική συμμαχιών της Ρωσίας απέναντι στο Βιετνάμ, την Κούβα, τη Νικαράγουα, τη Βενεζουέλα, καθορίζεται στη βάση των εμπορικών και κρατικών συμφερόντων. Ταυτόχρονα τις στηρίζει –όπως και η Κίνα – απέναντι στην επιθετικότητα των ΗΠΑ.
Οι υπαρκτοί, παλιοί δεσμοί του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου» χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση των παραπάνω.
Η σημερινή υπό τον Πούτιν κυβέρνηση εκφράζει τα συμφέροντα του ρωσικού κεφαλαίου, της κυρίαρχης ρωσικής αστικής τάξης και ειδικά των πιο αναπτυγμένων πολυκλαδικών και πολυεθνικών μονοπωλίων της. Κυριαρχείται από μια αυταρχική, εθνικιστική ιδεολογία, η οποία την οδηγεί σε προνομιακές σχέσεις με εθνικιστικά ή ακροδεξιά κινήματα σε όλο τον κόσμο.
Τα διαγγέλματα του Πούτιν έδειξαν ότι η σημερινή ρωσική αστική τάξη αντλεί την ιδεολογία της από το μέλλον της ρωσικής ολιγαρχίας σε συνδυασμό με μια αναφορά στο κυριαρχικό παρελθόν της χώρας, είτε σοβιετικό είτε τσαρικό.
11.Η Κίνα είναι μια υψηλότατου επιπέδου καπιταλιστική χώρα «κινέζικου τύπου» που έχει περάσει στο νέο στάδιο. Είναι, με βάση τις εκτιμήσεις των ίδιων των αστικών κέντρων, η τρίτη ισχυρότερη συνολικά χώρα του κόσμου, η πρώτη οικονομικά, αδύναμη αλλά εν αναπτύξει στρατιωτικά, η πρώτη πληθυσμιακά, υψηλότατου γεωπολιτικού ειδικού βάρους και πλουτοπαραγωγικών πηγών – κυρίως όσον αφορά τις σπάνιες γαίες.
Η Κίνα διαφέρει από τον δυτικό καπιταλισμό ως προς τη διοικητική της δομή και το πολιτικό της σύστημα, είναι μονοκομματικό κράτος.
Διαφέρει επίσης στην έκταση του κρατικού τομέα στην οικονομία που είναι κυρίαρχος με μια ισχυρή κρατική γραφειοκρατία.
Η ανάπτυξη της πέρασε από την παράδοση της κινέζικης εργατικής τάξης επί δεκαετίες ως βορά στο διεθνές κεφάλαιο, σε συνδυασμό με ένα ιδιαίτερα αντιδημοκρατικό πολιτικό καθεστώς.
Τη δεκαετία του 90 πολυάριθμα δυτικά μονοπώλια μεταφέρθηκαν στην Κίνα τόσο εξ αιτίας του υψηλού επιπέδου εργατικού δυναμικού όσο και εξ αιτίας των πολύ χαμηλών εργατικών αμοιβών.
Τα τελευταία χρόνια ακολούθησε μια πολιτική δημιουργίας εσωτερικής αγοράς με κοσμογονικές επιπτώσεις στην κατανάλωση πρώτων υλών, μέτρων διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και εργατών, στη δημιουργία πολυεθνικών πολυκλαδικών μονοπωλίων.
Μέσω του νέου «δρόμου του μεταξιού» είναι σε εξέλιξη οικονομικές κυρίως αλλά και ορισμένες γεωπολιτικές επεκτάσεις σε Ασία, Ευρώπη, Αφρική και Νότια Αμερική, που στηρίζονται σε νέες και παλιές μεθόδους εκμετάλλευσης (όπως και στο εσωτερικό της Κίνας) της εργατικής της τάξης (δες π.χ. . COSCO).
Αξιοποιώντας ιστορικούς δεσμούς που διαμορφώθηκαν από την κινέζικη αντιαποικιακή επανάσταση και τις μετέπειτα απόπειρες σοσιαλιστικής στόχευσης, η σημερινή κυβέρνηση επιδιώκει μια σειρά συμμαχιών με την Κούβα, τη Βενεζουέλα, το Ιράν, με χώρες της Αφρικής και της Λ. Αμερικής κ.λπ. με στόχο την επέκταση του τεράστιου συσσωρευμένου κεφαλαίου της και την εκμετάλλευση των εργαζομένων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους. Ταυτόχρονα τις στηρίζει –όπως και η Ρωσία- απέναντι στην επιθετικότητα των ΗΠΑ.
Και στην Κίνα, οι όποιες κατακτήσεις απέμειναν από την επανάστασή της μέχρι τη δεκαετία του 1980, έχουν δεχτεί ισχυρά πλήγματα.
Πρόκειται για ένα ιδιόμορφο κρατικοκαπιταλιστικό κράτος που χρειάζεται να μελετήσουμε καλύτερα.
Και στις δύο χώρες (Ρωσία, Κίνα) αναπτύσσονται μικρά, σύγχρονα, πρωτόλεια αλλά σε κάθε περίπτωση ελπιδοφόρα μαρξιστικά ρεύματα που βρίσκουν την έκφρασή τους μέσα από τη συγκρότηση και δράση μικρών ανεξάρτητων κομμουνιστικών κινήσεων, οι οποίες συνεχίζουν και επικαιροποιούν τις επαναστατικές παραδόσεις και για αυτό διώκονται από τις δυνάμεις καταστολής.
12.Για την Ινδία, το ειδικό βάρος που είχε στο κίνημα των αδεσμεύτων συνοδευόταν από μια σκληρή κοινωνικοταξική διαστρωμάτωση και εκμετάλλευση. Τώρα φαίνεται πως τείνει σε στρατηγικής σημασίας συμφωνία με την Κίνα και τη Ρωσία. Η εξέλιξη αυτή μετατοπίζει το κέντρο βάρους της ισχύος στην Ανατολή.
Δ. Για το σύγχρονο «πολυπολικό κόσμο»
13.Η κρίση και η εν συνεχεία μεγάλη ισχυροποίηση νέων καπιταλιστικών δυνάμεων, καθώς και η μεταφορά των κέντρων παραγωγής πλούτου από τη Δύση στην Ανατολή και δευτερευόντως στη Λατινική Αμερική και την Αφρική, δημιουργούν ήδη έναν ιμπεριαλιστικό – καπιταλιστικό πολυπολικό κόσμο, όπως εκτιμούσαμε ως ρεύμα ήδη από το 2012–13.
Η αδυναμία να ξεπεραστεί με σταθερότητα η κρίση, η εμφάνιση της πανδημίας και η τριπλή συγχρονισμένη κρίση όξυναν στο έπακρο τους ανταγωνισμούς.
Οι BRICS, αλλά και η Τουρκία και η Νιγηρία με άλλο τρόπο, διεκδικούν να προσαρμοστεί ο γεωπολιτικός συσχετισμός στα νέα, πρωτίστως οικονομικά, δεδομένα.
Ρωσία και Κίνα προωθούν τις επιδιώξεις των αστικών τους τάξεων με ευάρεστες λέξεις περί ελεύθερου εμπορίου, πολυπολικού κόσμου, αντιφασιστικού αγώνα κ.λπ. Οι λαοί δεν πρέπει να παρασυρθούν από αυτές.
14.Μέσα από τις εξελίξεις στην Ουκρανία, ο πολυπολικός κόσμος στρατιωτικοποιείται και κινείται πλέον στη δημιουργία δυο στρατιωτικοπολιτικών μπλοκ με τεράστιους κινδύνους καταστροφής της ανθρωπότητας: Το αμερικανονατοϊκό – «δυτικό» (ΗΠΑ, ΕΕ, Βρετανία, Ιαπωνία, Αυστραλία, Ν. Κορέα) και το ρωσοκινεζικό – «ανατολικό» (Ρωσία, Κίνα, Ιράν). Με πιθανούς συμμάχους ή ενδιάμεσους, την Ινδία, Βραζιλία, Πακιστάν, Ν. Αφρική κ.α.
Στην κούρσα αυτή ανοίγει και ως πραγματικότητα η απειλή χρήσης των πυρηνικών όπλων.
Από αυτόν τον πολυπολικό καπιταλιστικό κόσμο τίποτα καλό δεν μπορούν να περιμένουν οι λαοί. Είναι κόσμος οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη και ασφάλεια για τους λαούς.
Οι στρατηγικές αντιπαλότητες για το εμπόριο, τις επενδύσεις, τις τεχνολογικές καινοτομίες θα συνοδεύονται από μια σύγχρονη κούρσα εξοπλισμών, στρατιωτικούς ανταγωνισμούς και μάχες για την εδαφική επέκταση.
Ιδιαίτερα σκληρά δοκιμάζεται και θα δοκιμάζεται το ιμπεριαλιστικό κέντρο της ΕΕ, στο οποίο συμμετέχει και η Ελλάδα.
15.Τα νέα αντίπαλα στρατόπεδα και αντιθέσεις μπορεί να διαμορφώνουν κάποιες δυνατότητες για τους λαούς, μόνο όμως υπό την κρίσιμη προϋπόθεση της αναγέννησης ενός λαϊκού και εργατικού κινήματος, ισχυρού και ικανού να εκμεταλλευτεί αυτές τις αντιθέσεις. Αλλά επωφελής για τους λαούς «εκμετάλλευση των αντιθέσεων» των ιμπεριαλιστών μπορεί να αποδειχθεί θετική για τον απελευθερωτικό αγώνα της μισθωτής εργασίας και των λαών μόνον με τον όρο της ανεξαρτησίας του από όλους.
16.Τα παραπάνω δεν σημαίνουν «ίσες αποστάσεις» απέναντι στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Μια πολιτική «ίσων αποστάσεων» είναι έξω από τη ζώσα κίνηση της ταξικής πάλης και των κοινωνικών αντιθέσεων, διότι συσκοτίζει το γεγονός ότι η συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης στο ΝΑΤΟ είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το λαό μας, ότι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι οι πυροκροτητές του πολέμου. Αυτοί είναι ο πρώτος εχθρός, αυτούς οφείλει να βάλει πρωτίστως στο στόχαστρο του το αντιπολεμικό κίνημα στη χώρα μας.
Ο ελληνικός λαός και το αντιπολεμικό κίνημα του έχουν έναν ακόμη λόγο να στραφούν πρωταρχικά εναντίον τους: με τις βάσεις και τις παραχωρήσεις στις ΗΠΑ, οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και παλιότερα του ΠΑΣΟΚ, έχουν βάλει την Ελλάδα βαθιά μέσα στην επιθετική και πολεμοχαρή συμμαχία του ΝΑΤΟ, έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ορμητήριο πολέμων και σε μαγνήτη πυραύλων.
Αντιαμερικανική λαϊκή πολιτική όμως δεν σημαίνει φιλο– ρωσική πολιτική.
Σημαίνει ανεξάρτητη, πολυδιάστατη, φιλειρηνική, αντιιμπεριαλιστική πολιτική, με ισότιμη, όσο είναι δυνατόν, συνεργασία των λαών, υποστήριξη της διπλωματίας στη βάση του αμοιβαίου οφέλους αντί της πολιτικής διπλωματίας της επιδίωξης της κυριαρχίας του ενός επί του άλλου.
Καμιά συμμετοχή της Ελλάδας στα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ.
Ε. Το ουκρανικό ζήτημα στη νέα περίοδο των ανταγωνισμών
17.Η Ουκρανία, είναι η δεύτερη, μετά τη Ρωσία, σε έκταση ευρωπαϊκή χώρα, η όγδοη πολυπληθέστερη χώρα στην Ευρώπη, όπου οι Ουκρανοί αποτελούν περίπου το 78% του πληθυσμού, ενώ οι Ρώσοι είναι η μεγαλύτερη μειονότητα, αποτελώντας το 17,3%
Μια χώρα με ορυκτό πλούτο, καλλιέργειες δημητριακών («ο σιτοβολώνας της Ευρώπης») και αναπτυγμένες βιομηχανίες που όμως παραμένει μεταξύ των φτωχότερων χωρών της Ευρώπης.
Είναι ένα ακόμη πεδίο αναμέτρησης για την παγκόσμια καπιταλιστική κυριαρχία.
Είναι άξιο επισήμανσης ότι στις ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες υπήρξαν πολλές φωνές στο εσωτερικό της ελίτ από εξέχουσες προσωπικότητες της που προειδοποιούσαν ότι το «μεγάλο παιγνίδι» με την Ουκρανία και την επέκταση του ΝΑΤΟ γύρω από τη Ρωσία «ανοίγει την πόρτα του τρελοκομείου», όπως του Κίσιντζερ, του Κέναν, δυο πρώην αρχηγών της CIA και άλλων. Όμως αυτοί ήταν αδύνατον να ελέγξουν τις εξελίξεις. Το ίδιο ισχύει και για ανάλογες φωνές στο ρωσικό στρατόπεδο.
18.Η ουκρανική Ακροδεξιά συνιστά έναν ισχυρό πολιτικό εφιάλτη ο οποίος απλώς κρυβόταν τα τρία τελευταία χρόνια «κάτω από το χαλί» της κυβέρνησης, είναι κυβερνητικό παιδί.
Ήρθε στο προσκήνιο στην Ουκρανία με το πραξικόπημα του 2014. Η Ρωσία απάντησε στο πραξικόπημα εκείνο προσαρτώντας την Κριμαία και υποστηρίζοντας αυτονομιστές στην ανατολή, κινήσεις που προκάλεσαν σκληρά μέτρα από τη «Δύση». Χιλιάδες ακροδεξιοί πήγαν στην ανατολή για να πολεμήσουν τους Ρώσους και τους αυτονομιστές.
Από τότε η ισχύς των υπερεθνικιστών αυξήθηκε δραματικά και ραγδαία, βοηθούμενη και από τη δημόσια αγανάκτηση για τα σκάνδαλα διαφθοράς της κυβέρνησης.
Οι ίδιοι οι ακροδεξιοί της χώρας πιστεύουν ότι η ιδεολογία τους θα επικρατήσει όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Φέρνουν ως παράδειγμα τις κυβερνήσεις της Πολωνίας και της Ουγγαρίας και την άνοδο του ακροδεξιού κόμματος στη Γερμανία και αλλού.
Οι ίδιοι έχουν επαφές με τα ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα και ομάδες και είναι πλέον γνωστό ότι ακροδεξιοί από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες πολέμησαν και πολεμούν στην Ουκρανία.
Υπάρχει επομένως θέμα που αφορά το μέλλον της Ουκρανίας, όχι μόνο ως ελεύθερου, αλλά και ως ενός αστικοδημοκρατικού κράτους, καθώς η κυβέρνησή της είναι ανίκανη να ελέγξει το τέρας που η ίδια δημιούργησε .
19.Η ρωσική κυβέρνηση απέναντι σε αυτήν την κατάσταση επέλεξε μια γενικευμένη εισβολή από τέσσερα γεωγραφικά σημεία. Είχε προηγηθεί η αναγνώριση των λαϊκών δημοκρατιών. Η αναγνώριση όμως των ουκρανικών περιοχών του Ντονπάς όπως έγινε από τη ρωσική κυβέρνηση σημαίνει στην πράξη αλλαγή συνόρων με τη βία ή την απειλή της βίας.
Η εισβολή αποκτά γενικευμένα χαρακτηριστικά στο πλαίσιο της σύγχρονης τακτικής ανάπτυξης του πολέμου.
Ήταν «αναγκαστική» η ρωσική επίθεση;
Μπορεί αυτή η πολιτική να απαντήσει στο «ουκρανικό ζήτημα» από τη σκοπιά ενός πλατιού λαϊκού κινήματος;
Βοηθά τους λαούς (και τον ρωσικό) η προσφυγή στα όπλα; Βοηθά την αυτονομία των «λαϊκών δημοκρατιών» (όχι την απόσχιση τους); Το σαφή προσδιορισμό των λαϊκών δικαιωμάτων; Γιατί η ρωσική κυβέρνηση δεν απευθύνθηκε αποφασιστικά στο φιλειρηνικό κίνημα με σαφήνεια, σε μια σειρά χώρες (Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Κούβα, Ιράν, Συρία, Βιετνάμ, Αγκόλα, Βενεζουέλα, Βολιβία, Χιλή), αλλά και σε προσωπικότητες αστικοδημοκρατικών πεποιθήσεων που γνωρίζουν και αντιτίθενται στην καταστροφική για την ανθρωπότητα πολιτική των ΗΠΑ και των ευρωπαίων νατοϊκών συμμάχων τους ;
20.Η προσφυγή στα όπλα και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο είναι μια επικίνδυνη πολιτική για την ασφάλεια και για την ειρήνη, «σπρώχνει τα πράγματα σε αντιδραστικότερες ατραπούς». Συσπείρωσε τους Νατοϊκούς, δίνει πάτημα για στρατιωτικοποίηση και προσφέρει το έδαφος μιας τεράστιας ιδεολογικής επίθεσης, που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Ήδη η Γερμανία επανεξοπλίζεται με ένα πρόγραμμα μαμούθ ύψους 100 δισ., γράφοντας άλλη μια φορά στα παλιά υποδήματα της τις συμφωνίες της λήξης του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Η ΕΕ αλλάζει σελίδα και αποστέλλει πολεμική βοήθεια στην Ουκρανία. Στην Ιαπωνία(!) συζητείται – ντροπαλά είναι αλήθεια – το ζήτημα του πυρηνικού της εξοπλισμού.
Το κύμα των προσφύγων είναι τεράστιο καθώς πάνω από 10 εκατομμύρια, σύμφωνα με την υπεύθυνη αρμοστεία, έχουν φύγει ή έχουν μετακινηθεί μέσα στην Ουκρανία.
Για όλους αυτούς τους λόγους η ρωσική επίθεση δεν μπορεί να βρει σύμφωνους τους λαούς, τους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες όσο κι αν διακατέχονται από δίκαιη οργή για την ωμή παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και για τα από κοινού εγκλήματα με το καθεστώς – μαριονέτα του Κιέβου και των φασιστικών συμμοριών στο Ντονμπάς.
Δικαιολογημένα μεγάλο μέρος της ελληνικής Αριστεράς καταδίκασε την εισβολή!
21.Οι παρακάτω θετικοί όροι – στόχοι για το φιλειρηνικό κίνημα θα αποτελούσαν στοιχείο αποφυγής του πολέμου καθώς και τη βάση για μια θετική έξοδο από τον πόλεμο και τη βάση ως προς την οποία κρίνουμε τα τεκταινόμενα.
Θετική διέξοδος θα ήταν μια συμφωνία που θα προέβλεπε:
– Άμεσο τερματισμό της ρωσικής επίθεσης και των εχθροπραξιών με ταυτόχρονη δέσμευση του ΝΑΤΟ ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στον οργανισμό.
– Αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων και στρατιωτικών συμβούλων από τη χώρα.
– Διάλυση των νεοναζιστικών στρατιωτικών σχηματισμών και απαγόρευση των νεοναζιστικών οργανώσεων.
– Ακύρωση της αναγνώρισης των ΛΔ του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ από τη Ρωσία και χορήγηση σε αυτές (στα όρια που ίσχυαν πριν το 2014) ειδικού καθεστώτος, όπως προέβλεπε η συμφωνία του Μινσκ.
– Καθιέρωση της ρωσικής γλώσσας, ως δεύτερης κρατικής γλώσσας, όπως πριν το 2014 και κατοχύρωση των δικαιωμάτων (γλώσσα, πολιτισμός, ιστορία κ.α.) των μειονοτήτων εντός της Ουκρανίας
– Πραγματοποίηση εκλογών με διεθνείς παρατηρητές.
Λέμε όχι στη ρωσική εισβολή, στην πολιτική επέκτασης του ΝΑΤΟ και την πολιτική περικύκλωσης της Ρωσίας
Όχι στη διπλωματία της επιβολής μέσω της ισχύος.
Ουκρανία αδέσμευτη, ανεξάρτητη δίχως πυρηνικά, ξένους στρατούς και βάσεις.
Στ. Η επικίνδυνη εμπλοκή της κυβέρνησης Μητσοτάκη
22.Η ελληνική κυβέρνηση ολοκληρώνει την αντιδραστική αναδίπλωση της εξωτερικής της πολιτικής, αλλάζει αποφασιστικά το κυρίαρχο μέχρι πριν χρόνια δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της το οποίο ακολουθούσε τη λογική των φιλικών σχέσεων με τους Άραβες και με τη Ρωσία. Τώρα ο άξονας Ελλάδα-Ισραήλ-ΗΠΑ επιβάλλεται.
Σπεύδει από τις πρώτες να ευθυγραμμιστεί με την αμερικάνικη γραμμή και να στείλει όπλα στην Ουκρανία στρεφόμενη ευθέως εναντίον της Ρωσίας- εξέλιξη εξαιρετικά επικίνδυνη και με σίγουρες τις δυσμενές συνέπειες για την εξέλιξη του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού.
Εν τω μεταξύ, η δήλωση του αρμόδιου υπουργού περί «πραγματικών προσφύγων» από την Ουκρανία, την ώρα που στο Αιγαίο ξεβράζονται πτώματα των άλλων προσφύγων, που δεν έχουν μοίρα, αποτελεί εκδήλωση του επίσημου ρατσισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που υπηρέτησε και εξέλιξε αυτό το νέο δόγμα της εξωτερικής πολιτικής στηρίζει τη νατοϊκή πολιτική με κάποιες δευτερεύουσες διαφοροποιήσεις και όχι μόνο συντάσσεται με τις κυβερνητικές επιλογές αλλά καλεί, μάλιστα, την ΕΕ να παρέμβει «πιο αποφασιστικά» καλλιεργώντας το δηλητήριο ότι τάχα η ιμπεριαλιστική συμμαχία μπορεί να γίνει «κρίκος λύσης».
Καμιά χρήση ελληνικού εδάφους, υποδομών και λιμανιών ως στρατιωτικά-πολεμικά προγεφυρώματα, όπως γίνεται με τις στρατιωτικές βάσεις σε Αλεξανδρούπολη, Σούδα, Στεφανοβίκειο.
Κανένας φαντάρος και στρατιωτικός έξω από την Ελλάδα. Έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και οι Νατοϊκές βάσεις από τη χώρα.
Έξω το ΝΑΤΟ από την Ουκρανία, Ουκρανία ανεξάρτητη, δημοκρατική, ουδέτερη, χωρίς αλλαγή συνόρων, δίχως πυρηνικά, ξένους στρατούς και βάσεις.
Να σταματήσει άμεσα η ρωσική εισβολή.
Διάλυση του ΝΑΤΟ – όχι στα στρατιωτικά μπλοκ.
Αθήνα, 21/3/2022
