Πηγή: Kosmodromio
«Για να με έχεις φίλο, θέλω το Αιγαίο». Σκέψεις πάνω στα τρέχοντα εθνικά ζητήματα.
Μελετώντας τις ειδήσεις των τελευταίων ημερών και βλέποντας το τι συνέβη με τον Πρωθυπουργό στη Νέα Υόρκη οδηγήθηκα σε μια σειρά από σκέψεις τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ.
Η παρουσία Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη, στο πλαίσιο της 80ής Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, δεν μπορεί παρά να προκαλέσει ανησυχία. Ο πρωθυπουργός της χώρας δεν κατάφερε στο ελάχιστο να παράξει αξιόλογα αποτελέσματα εξωτερικής πολιτικής. Αντίθετα, το τι έγινε εκεί και κυρίως το τι δεν έγινε, θα πρέπει να μας βάλουν σε σκέψεις.
Η πολυαναμενόμενη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον πρόεδρο της Τουρκίας δεν έγινε. Την ακύρωσε η τουρκική πλευρά. Τέτοιες ακυρώσεις έχουν πραγματική πολιτική σημασία. Και καθώς γίνεται λόγος για φιάσκο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, χρήσιμο είναι να θυμάται κανείς πως ένα τέτοιου είδους φιάσκο μπορεί να κρύβει κινδύνους και να έχει σοβαρές συνέπειες.
Από την επίσκεψη Μητσοτάκη λοιπόν έχουμε φωτογραφίες που θα μας θυμίζουν πως ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν συναντήθηκε με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, δεν συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Τουρκίας, παρά συναντήθηκε μόνο με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Συρίας, ηγετική μορφή του ISIS (Ισλαμικό Κράτος) που βαρύνεται με ειδεχθή και μαζικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας γενικά, και κατά των χριστιανών ειδικά. Επίσης συναντήθηκε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και με τη νέα πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, Κίμπερλι Γκίλφοϊλ η οποία δεν έχει έρθει καν ακόμη στην Αθήνα.
Να σημειώσουμε εδώ πως από τις 20 Ιανουαρίου του 2025 οι ΗΠΑ δεν έχουν Πρέσβη στην Αθήνα. Θα μπορούσαμε λοιπόν να διαπιστώσουμε πως η παρουσία της Αθήνας σε αυτήν την κορυφαία ετήσια διαδικασία έδειξε μια υποβαθμισμένη παρουσία και σημασία της Ελλάδας.
Η Τουρκία στη Νέα Υόρκη
Η Τουρκία από την πλευρά της, πέτυχε σ’ αυτή την ετήσια Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ακριβώς το αντίθετο. Ο Πρόεδρος της γείτονος συναντήθηκε επί δυόμισι ώρες στον Λευκό Οίκο με Αμερικανό ομόλογό του. Συζήτησαν για ζητήματα οικονομικής και αμυντικής συνεργασίας, για τη Συρία, για την Παλαιστίνη. Προφανώς και για άλλα που δεν δημοσιοποιήθηκαν. Ίσως συζήτησαν και για τα Ελληνοτουρκικά. Λέω, ίσως, αναλογιζόμενος πως η Τουρκία έχει ανοιχτά ζητήματα, όχι μόνο τόσο στη Συρία όσο και στην Παλαιστίνη, αλλά και στην Κύπρο, στο Αιγαίο και ευρύτερα στην Ανατολική Μεσόγειο. Έχει με άλλα λόγια ανοιχτά ζητήματα με την Ελλάδα (και την Κύπρο). Αυτά δεν αναφέρθηκαν στις ανακοινώσεις μετά τη συνάντηση των δύο ηγετών (Τραμπ-Ερντογάν).
Ούσα περιζήτητη συνεργάτιδα η γειτονική χώρα μπορεί να ζητά ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ, ενδεχομένως και από την Ε.Ε., προκειμένου να παραμείνει φιλική προς αυτές. Και τα ανταλλάγματα μπορούν κάλλιστα να είναι στο Αιγαίο και στην ευρύτερη περιοχή ενδιαφέροντος της Ελλάδας. Δεν ήταν τυχαίο εξάλλου πως πριν πάει ο Ερντογάν στη Νέα Υόρκη ο ηγέτης των Γκρίζων Λύκων, Ντεβλέτ Μπαχτσελί είπε πως, λόγω Παλαιστίνης, η Τουρκία πρέπει να ξεκόψει από τη Δύση και να συνεργαστεί με τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία. Αυτό το είπε για να έχει επιχείρημα ο Ερντογάν στις συναντήσεις με τον Τραμπ. «Άστε μας να πάρουμε αυτά που θέλουμε, αλλιώς θα πάμε στο άλλο στρατόπεδο!»
Μετά από αυτή τη συνάντηση ο Ντόναλντ Τραμπ συναντήθηκε με τους ηγέτες αραβικών και μουσουλμανικών κρατών. Στην επίσημη αυτή συνάντηση ο πρόεδρος Ερντογάν καθόταν εκ δεξιών του. Το πρωτόκολλο έχει συμβολισμούς που με τη σειρά τους έχουν πραγματική πολιτική σημασία. Ο Τραμπ με αυτόν τον τρόπο έδειξε πόσο μεγάλη σημασία δίνει στην Τουρκία. Το κρατάμε αυτό για παρακάτω.
Η Ελλάδα απομονώνεται και απεμπολεί το διεθνές δίκαιο
Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης και των ελληνικών κρατικών αρχών είναι ξεκάθαρα φιλοϊσραηλινή. Απότοκο της αλλαγής πορείας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της τελευταίας δεκαετίας, όταν η Ελλάδα εγκατέλειψε πλήρως την πολιτική υπεράσπισης των Παλαιστινίων και προέταξε μια πολιτική προνομιακής εταιρικής σχέσης με το Ισραήλ, είναι η υποστήριξη προς αυτό που η διεθνής κοινότητα ονομάζει πλέον «γενοκτονία των Παλαιστινίων». Το Ισραήλ βρίσκεται γι’ αυτό στη θέση του υπόδικου στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ο Νετανιάχου έχει εναντίον του ένα διεθνές ένταλμα σύλληψης.
Από το 1974, όταν ο τουρκικός στρατός κατέλαβε το 38% της Κύπρου, η Ελλάδα βρίσκεται σε ανοιχτή πολιτική και διπλωματική αντιπαράθεση με την Τουρκία. Σε όλους τους τόνους και με όλες τις αφορμές η χώρα μας τόνιζε την ανάγκη τήρησης του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων του ΟΗΕ που ζητούν τη λήξη της κατοχής του βόρειου τμήματος του νησιού. Η Τουρκία από τη μεριά της, έχει αντεπιχειρήματα κυρίως για τους λόγους που την οδήγησαν στις στρατιωτικές επιχειρήσεις «Αττίλας 1 και 2» το καλοκαίρι του 1974 και τα αντεπιχειρήματα έχουν να κάνουν με λαβές που έδωσε η τότε δικτατορία του Ιωαννίδη.
Ο Ιωαννίδης και η χούντα του οργάνωσαν πραξικόπημα στην Κύπρο, η Τουρκία είδε κίνδυνο για την ασφάλεια των Τουρκοκυπρίων και ενεργώντας όπως ισχυρίζεται στη βάση του άρθρου 4 των συμφωνιών της Ζυρίχης επενέβη για να προστατεύσει την τουρκοκυπριακή κοινότητα από τους Έλληνες και Ελληνοκύπριους φασίστες. Ας το κρατήσουμε αυτό. Δεν θα επεκταθούμε εδώ στο φιάσκο της επιστράτευσης που οργάνωσε η χούντα, ούτε στο ότι η Ελλάδα δεν πολέμησε την Τουρκία. Να σημειώσουμε μόνο πως τότε το Ισραήλ βοήθησε με διάφορους τρόπους την τουρκική στρατιωτική επίθεση.
Από αυτό το διεθνές δίκαιο απομακρύνεται τώρα η Ελλάδα. Το τελευταίο διάστημα έχουν υπάρξει δηλώσεις κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών, προεξάρχοντος του πρώην αντισημίτη και νυν ανανήψαντα αναφανδόν υποστηρικτή του Ισραήλ, Σπύρου Άδωνι Γεωργιάδη που αμφισβητούν τον ΟΗΕ και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Έτσι μέσα σε τέσσερις ημέρες ο υπουργός Υγείας δήλωσε πως η Ελλάδα κακώς αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και μετά είπε πως οι αποφάσεις του ΟΗΕ δεν παίζουν ρόλο. Οι θέσεις αυτές δεν καταδικάστηκαν από την υπόλοιπη κυβέρνηση. Η Τουρκία το σημειώνει αυτό.
Παράλληλα, ο υπουργός Μετανάστευσης, γιος του δηλωμένου ναζιστή Κώστα Πλεύρη, και φορέας ακραίων δεξιών και ρατσιστικών απόψεων, Θάνος Πλεύρης έφερε στη Βουλή νόμο για τη μετανάστευση που παραβιάζει το ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο καθώς αναστέλλει το ανθρώπινο δικαίωμα να μπορεί κανείς να καταθέσει αίτηση χορήγησης πολιτικού ασύλου. Ο νόμος ψηφίστηκε και έτσι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της βάσει των διεθνών συμβάσεων που έχει υπογράψει. Η Τουρκία σίγουρα το σημειώνει και αυτό.
Τέλος, όταν έγινε η επίθεση με drones ενάντια στον στολίσκο που πλέει προς τη Γάζα για να υποστηρίξει τους Παλαιστινίους, επίθεση που όλα δείχνουν πως έγινε με ορμητήριο τη Σούδα, οι ελληνικές αρχές δεν επενέβησαν, δεν προστάτευσαν τα πλοία και τα σκάφη, παρόλο που η επίθεση έγινε μέσα στον ελληνικό τομέα ευθύνης για την έρευνα και τη διάσωση στη θάλασσα. Το περιστατικό συνέβη 30 μίλια έξω από τη Γαύδο.
Εδώ η Τουρκία σημειώνει δύο πράγματα. Πρώτον, πως η Ελλάδα δεν ανταποκρίνεται στις διεθνείς υποχρεώσεις της. Δεύτερον, πως η Ελλάδα εκ των πραγμάτων εγκαταλείπει μια θαλάσσια ζώνη και δεν την αντιμετωπίζει πλέον ως περιοχή ευθύνης της. Ίσως να πρέπει η Λιβύη να αναλάβει τη συγκεκριμένη περιοχή;
Η προσκόλληση της χώρας μας στο Ισραήλ μας απομονώνει διεθνώς. Την ώρα που το Παλαιστινιακό Κράτος αναγνωρίζεται από μεγάλες δυνάμεις, την ώρα που η οργή για τη συντελούμενη γενοκτονία οδηγεί σε πολιτικές μετατοπίσεις ακόμη και την Μελόνι της Ιταλίας ή τη Βρετανία, η Ελλάδα παραμένει στο πλευρό του Ισραήλ.
Προς προστασία του στολίσκου η Ισπανία και η Ιταλία έστειλαν φρεγάτες, πολεμικά πλοία. Η Ελλάδα κινείται στον αντίποδα. Ακόμη και στο εσωτερικό της χώρας, Ισραηλινοί ύποπτοι για τέλεση εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας χαίρουν ασυλίας, αισθάνονται ελεύθεροι να βιαιοπραγούν ενάντια σε πολίτες και σε κατοίκους της χώρας μας, ενώ αν κάποιος αντιδράσει στις βίαιες ενέργειές τους ρισκάρει να κατηγορηθεί από την αστυνομία, η οποία βλέπει θύτες στο πρόσωπο των θυμάτων. Και αυτό το σημειώνει η Τουρκία.
Μια σύγκριση Ελλάδας και Τουρκίας
Πολλά σημειώνει η Τουρκία. Και θα δούμε παρακάτω για ποιο λόγο. Ας μην ξεχνάμε όμως πως η Τουρκία είναι μια χώρα περίπου 85 εκατομμυρίων ανθρώπων με μέσο όρο ηλικία τα 33 έτη. Το 25% του πληθυσμού είναι παιδιά ως 14 ετών. Τα δύο τρίτα του πληθυσμού ανήκουν στις ηλικίες 15-65 και μόνο το 7,55 είναι άνω των 65 ετών. Πρόκειται για τη 17η ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο και αναπτύχθηκε κατά 4,2% κατά το προηγούμενο έτος. Διαθέτει σημαντική πολιτική επιρροή στον κόσμο με ιδιαίτερη παρουσία και στην Αφρική. Πρόκειται για μια σημαντική περιφερειακή δύναμη παγκόσμιας εμβέλειας και για μια νέα στην ηλικία δυναμική κοινωνία. Η Τουρκία πέρα από αυτά είναι και σημαντικός παραγωγός όπλων και στρατιωτικών συστημάτων.
Η Ελλάδα από την άλλη, είναι μια χώρα με εντελώς αντίστροφα χαρακτηριστικά. Η διάμεση ηλικία είναι περίπου τα 44 έτη, η ομάδα ηλικιών από 0 ως 14 έτη είναι στο 13% του πληθυσμού, οι άνω των 65 στο 23%. Οι ηλικίες 15 ως 64 έτη αντιστοιχούν στο 64%. Είναι σαφής εδώ η υπεροχή της Τουρκίας.
Στην οικονομία η Ελλάδα υπολείπεται σαφώς, οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι στο μισό της Τουρκίας και το είδος της οικονομίας διαφέρει σημαντικά καθώς βάση της τουρκικής οικονομίας είναι η βιομηχανία και η αγροτική παραγωγή ενώ στην Ελλάδα η βιομηχανία έχει σαφώς μικρότερο μερίδιο στην συνολική οικονομική δραστηριότητα. Γι’ αυτό και εκφράζονται αμφιβολίες για την ποιότητα της ελληνικής οικονομίας, για την ανθεκτικότητα της και για τις προοπτικές της. Τέλος, η Ελλάδα έχει εδώ και χρόνια εγκαταλείψει ουσιαστικά την παραγωγή οπλικών και αμυντικών συστημάτων, εξαρτημένη σχεδόν πλήρως από εισαγωγές. Η οικονομική κατάσταση των δύο χωρών δεν συγκρίνεται. Εις βάρος μας.
Κι αν έρθουν νύχτα; Ένα σενάριο
Αν η Τουρκία θελήσει να επιτεθεί στην Ελλάδα προκειμένου να κατακτήσει θέσεις στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο θα χρειαστεί δύο πράγματα. Την ισχύ ώστε να νικήσει τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και πειστικές δικαιολογίες για να νομιμοποιήσει την πράξη. Επίσης θα πρέπει να εξασφαλίσει τη μη ανάμειξη άλλων δυνάμεων. Ακόμη και την σύμπραξή τους.
Ας φανταστούμε μια γειτονιά όπου δραστηριοποιούνται ένας κουρασμένος μεσήλικας βιοτέχνης, που έχει και τρία χωράφια και έχει και κάποια ενοικιαζόμενα δωμάτια το καλοκαίρι. Απέναντί του βρίσκεται ένας σφριγηλός 30άρης βιομήχανος που τον κάνουν παρέα πολλοί. Ο 30άρης θέλει να πάρει ένα χωράφι από τον μεσήλικα και ξέρει πως δεν υπάρχει αστυνομία να τον σταματήσει. Πάει λοιπόν μια νύχτα και του το παίρνει και με τη βία το κρατάει.
Πώς θα αντιδράσουν οι διάφοροι άλλοι βιομήχανοι και επιχειρηματίες που συνεργάζονται τόσο με τον βιομήχανο, όσο και με τον βιοτέχνη; Με ποιον έχουν πιο πολλές ευκαιρίες για δουλειές και κέρδη; Τι θα αλλάξει στα οικονομικά τους αν ένα χωράφι αλλάξει χέρια και μάλιστα πάει σε χέρια πιο πλούσιο, πιο νεανικά, πιο δυναμικά; Και θα φωνάζει ο τριαντάρης πως επενέβη γιατί ο μεσήλικας είναι διεφθαρμένος, τον απειλούσε και δεν σεβόταν τους ανθρώπους. Ο βιοτέχνης είναι ένα επικίνδυνο και εγκληματικό στοιχείο. Οι άλλοι βιομήχανοι θα πουν, ναι, φίλε, δίκιο έχεις, κρίμα που χρειάστηκε βία, αλλά τι να κάνουμε; Δεν υπάρχει και αστυνομία στην περιοχή, κατανοούμε. Και μετά όλοι μαζί θα κάνουν μπίζνες.
Ποια διαφορά δηλαδή θα υπάρχει από μια αλλαγή της κατάστασης στο Αιγαίο για τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, την Κίνα ή την Ινδία, για την Ιταλία, που ήδη έχει συνεργασίες στρατιωτικού χαρακτήρα με την Τουρκία; Καμία διαφορά. Για να μη φανταστούμε τα σιωπηλά πανηγύρια που θα κάνουν κάτι Ιταλοί αξιωματικοί και άλλοι φασίστες που φαντασιώνονται την Κέρκυρα δικιά τους!
Η Τουρκία για να εισβάλει θα πρέπει να βρει αφορμές. Οι αφορμές αυτές της δίνονται από την παρούσα κυβέρνηση. Η Ελλάδα απομακρύνεται από το διεθνές δίκαιο και άρα μειώνονται οι δυνατότητές της να το επικαλεστεί όταν χρειαστεί. Εξάλλου, η Τουρκία ισχυρίζεται πως η Ελλάδα παράνομα έχει στρατό στα νησιά.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπάθησε βέβαια να αφοπλίσει τα νησιά εν μέρει δίνοντας τανκς και πυρομαχικά και δεν ξέρουμε τι άλλο στο καθεστώς Ζελένσκι για να πολεμήσει τη Ρωσία. Η Ρωσία επίσης λοιπόν έχει καεί από ενδεχόμενος υποστηρικτής μας ενάντια στην Τουρκία. Ο μερικός αφοπλισμός των νησιών δεν αρκεί στην Τουρκία όμως.
Η Τουρκία θα επικαλεστεί επίσης την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα, θα επικαλεστεί τον νόμο Πλεύρη για το άσυλο, την υποστήριξη της χώρας μας στο κράτος-εγκληματία, το Ισραήλ, την ενεργή συνέργεια της χώρας μας στη γενοκτονία. Μια προβοκάτσια της ΜΙΤ (τουρκική μυστική υπηρεσία) με μία βόμβα, για παράδειγμα, σε ένα τζαμί στην Κομοτηνή ή κάποια βίαιη δράση Ελλήνων φασιστών ενάντια σε μουσουλμάνους μετανάστες, ένα αιματηρό πογκρόμ σε μια πόλη ίσως, θα δώσουν το έναυσμα για την τουρκική επίθεση.
Η Τουρκία θα πει στον κόσμο πως η φασιστική και ρατσιστική Ελλάδα, που σκοτώνει μουσουλμάνους, πρέπει να συμμορφωθεί, να πάψει να αποτελεί κίνδυνο. Θα θυμίσει εξάλλου την έντονη παρουσία της Χρυσής Αυγής στην αστυνομία και στον στρατό, η οποία δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει και ενάντια στην οποία οι ελληνικές κυβερνήσεις κάθε χρώματος δεν έκαναν τίποτε. Έως και 50% των αστυνομικών ψήφισαν Χρυσή Αυγή το 2012, κανείς δεν ελέγχθηκε, κανείς δεν αποτάχθηκε.
Οι τουρκικοί μηχανισμοί προπαγάνδας θα θυμίζουν στους Ευρωπαίους πολίτες πως η Ελλάδα και μετά τα μνημόνια εξακολουθεί να είναι μια βαθιά διεφθαρμένη χώρα, θα θυμίσει πως οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι πλήρωσαν με δισεκατομμύρια τα προγράμματα διάσωσής που πήγαν στις τσέπες μιας μικρής ελίτ τραπεζιτών και επιχειρηματιών, Ελλήνων, με τη σύμπραξη των ελληνικών κυβερνήσεων. Θα κουνάει το χαρτί που θα λέει «ΟΠΕΚΕΠΕ». Έχει η Ελλάδα τα μέσα να αντιτάξει κάτι σε αυτήν την πολύπλευρη προπαγάνδα; Μα, δεν έχει τα μέσα να συναντηθεί μισή ώρα με τον Τραμπ, ούτε για μια φωτογραφία!
Έχουμε στρατό, θα αντιτείνει κάποιος. Ναι, θα πω εγώ, και το 1974 είχαμε. Και σκέφτομαι κάτι τραγικό. Αν η Τουρκία δωροδοκήσει 10.0000 αξιωματικούς του στρατού, της αστυνομίας και άλλους σημαντικούς κρατικούς λειτουργούς με 50.000 δολάρια έκαστον, πολλοί θα έλεγαν, «ναι». Αυτό θα κόστιζε στην Τουρκία το 7% του ετήσιου τζίρου μόνο από τις εξαγωγές όπλων που κάνει αυτή η χώρα ετησίως. Δεν αξίζουν 500 εκατομμύρια δολάρια για να πάρεις το μισό Αιγαίο; Και τα διπλά θα άξιζαν, φρονώ. Γνωρίζοντας δε καλά, τι βαθμός διαφθοράς υπάρχει ακριβώς σε αυτά τα σώματα, όπως οι αστυνομικοί, οι στρατιωτικοί και οι δικαστικοί, δε μας είναι δύσκολο να φανταστούμε την επιτυχία του εγχειρήματος. Και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να δυσκολέψει πολύ την αμυντική προσπάθεια.
Άβολες διαπιστώσεις
Είδαμε πριν από λίγο καιρό τη στρατηγική ήττα της Αρμενίας από το Αζερμπαϊτζάν με τη βοήθεια της Τουρκίας και του Ισραήλ. Η Ελλάδα σίγησε. Ποιος μας εγγυάται πως σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης το Ισραήλ θα σταθεί στο πλευρό μας; Ποια διεθνή εικόνα και ποια ηθική κατάπτωση θα προσδώσει κάτι τέτοιο, επίσης; Αυτό θα έστρεφε τη διεθνή κοινότητα ακόμη πιο έντονα εναντίον μας: «Οι Έλληνες φασίστες πολεμούν μαζί με τους σιωνιστές εγκληματίες», αυτό θα λεγόταν.
Όντως, κύκλοι στην ελλαδική και κυπριακή δημοκρατία αλλά και στο Ισραήλ έχουν μιλήσει τελευταία για πόλεμο με σκοπό την εκδίωξη των Τούρκων από την κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο. Και αυτό το σημειώνει η Τουρκία. Και μπορεί να το δείξει ως δείγμα επιθετικότητας με στόχο την αυτόχθονα κοινότητα των Τουρκοκυπρίων.
Ποιος πιστεύει όμως, στ’ αλήθεια πως το Ισραήλ θα μας συνδράμει; Γιατί να εμπλακεί το Ισραήλ σε έναν πόλεμο με την Τουρκία; Μήπως το Ισραήλ αντιθέτως περιμένει τη στιγμή αδυναμίας ώστε να εντείνει την παρουσία του στην νότια Κύπρο και σταδιακά να την αποικιοποιήσει; Τέτοιοι φόβοι εκφράζονται τον τελευταίο καιρό από πολλούς Ελληνοκύπριους. Εξάλλου, στο Ισραήλ γίνεται αναφορά σε «Ελλάδα και Νήσους» λες και πρόκειται για κάτι ξεχωριστό. Μήπως προετοιμάζονται για την κατάσταση μετά από ένα ελληνοτουρκικό πόλεμο;
Πώς μπορούμε να αντιδράσουμε σε όλα αυτά; Φοβούμαι πως δεν έχουμε τις δυνάμεις. Η αντιπολίτευση προσκολλημένη σε ένα ευρωσύστημα που κάνει τις ζωές μας καθημερινά δύσκολες έως και αφόρητες, δεν εμπνέει. Οι πολιτικές δυνάμεις που δεν ακολουθούν τη συστημική πολιτική δεν μπορούν να προτάξουν μια ρεαλιστική προοπτική άμυνας και εξόδου από τη συνολική κρίση, ούτε στα εθνικά ζητήματα, και ούσες κατακερματισμένες δίνουν μάχες οπισθοφυλακής. Οι σχηματισμοί δεξιά της ΝΔ με βεβαρυμμένο παρελθόν δεν μπορεί παρά να αποτελούν παράγοντα κινδύνου για τα εθνικά ζητήματα.
Δυστυχώς, είμαστε στη λάθος πλευρά της Ιστορίας και είμαστε μόνοι. Όπως το 1922. Όπως το 1974.
