Το Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστρίας συνδυάζει συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις με τον αγώνα για κοινωνικό μετασχηματισμό και κερδίζει τις εκλογές στην πορεία, των Georg Kurz, Sarah Pansy[1]
Μεταφράζει η Αντωνία Πάνου
Αν ρωτήσετε έναν τυχαίο περαστικό στους δρόμους του Σάλτσμπουργκ τι είναι αυτό που ξεχωρίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστρίας (KPÖ), πιθανότατα θα έχει αρκετά να πει – ανεξάρτητα από το αν ψηφίζει το KPÖ ή όχι.
Για παράδειγμα, είναι γνωστό ότι οι αντιπρόσωποι του KPÖ δίνουν ένα μεγάλο μέρος του μισθού τους για να μην χάσουν την επαφή τους με τον κόσμο και ότι τα χρήματα αυτά μοιράζονται σε όσους τα χρειάζονται πιο επειγόντως, και όλα αυτά χωρίς καμία υπηρεσιακή γραφειοκρατία. Ο μέσος περαστικός είναι επίσης πιθανό να γνωρίζει ότι το κόμμα διεξάγει άοκνες εκστρατείες για την προσιτή στέγαση. Συνολικά, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο τυχαίος συνεντευξιαζόμενος να συμπεράνει ότι το KPÖ δεν συμμετέχει σε καβγάδες με άλλα κόμματα- είναι εκεί «για τον λαό».
Για ένα κόμμα που στο παρελθόν κατείχε μόνο μία από τις 40 έδρες στο δημοτικό κοινοβούλιο και επομένως ήταν ασήμαντο στον συσχετισμό δυνάμεων στην κυβέρνηση της πόλης του Σάλτσμπουργκ, αυτό είναι ένα μεγάλο επίτευγμα. Το KPÖ είναι επιδέξιο στο να προβάλλει τις ανησυχίες του πληθυσμού στο τοπικό συμβούλιο και στα μέσα ενημέρωσης πιο εμφανώς από τα άλλα κόμματα, αλλά είναι εκτός του κοινοβουλίου όπου η αποτελεσματικότητα του κόμματος είναι πιο αδιαμφισβήτητη. Και αυτό ακριβώς είναι που διαφοροποιεί την αντίληψή του για την πολιτική από εκείνη όλων των άλλων κομμάτων: ναι, εμείς τα μέλη του KPÖ κατεβαίνουμε στις εκλογές, χρησιμοποιούμε τον χρόνο ομιλίας μας στο κοινοβούλιο και καταθέτουμε προτάσεις εκεί. Αλλά το κάνουμε αυτό γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι πλειοψηφίες που απαιτούνται για μετασχηματιστικές πολιτικές δεν οργανώνονται στο κοινοβούλιο.
Αν δεν έχεις πλειοψηφία, δημιούργησε μία
Ένα σπουδαίο τέτοιο παράδειγμα μπορεί να βρεθεί στο Γκρατς: τη δεκαετία του 1990, το μέλος του δημοτικού συμβουλίου του KPÖ Ernest Kaltenegger κατέθεσε μια πρόταση που προέβλεπε ότι κανείς δεν θα έπρεπε να πληρώνει πάνω από το ένα τρίτο του εισοδήματός του για το ενοίκιο των διαμερισμάτων που ανήκαν στην πόλη, τα οποία γίνονταν όλο και πιο ακριβά. Σε μια εποχή που ο νεοφιλελευθερισμός και οι ιδιωτικοποιήσεις βρίσκονταν στο απόγειό τους, ήταν φυσικά μόνος του: η πρόταση απορρίφθηκε από όλα τα άλλα κόμματα.
Αν το είχε κάνει ως μέλος οποιουδήποτε άλλου κόμματος, αυτό θα ήταν το τέλος της ιστορίας: “Κρίμα που δεν το ήθελαν, είχαμε τόσο καλά επιχειρήματα, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε πλειοψηφία”. Ωστόσο, το KPÖ του Γκρατς ανέλαβε δράση, ξεκίνησε μια μεγάλη εκστρατεία και συνεργάστηκε με τους ενοικιαστές για να συγκεντρώσει 17.000 υπογραφές. Η δημόσια πίεση ήταν τεράστια, με αποτέλεσμα τα άλλα κόμματα να μην έχουν άλλη επιλογή: το KPÖ κατέθεσε ξανά την πρόταση και αυτή τη φορά πέρασε ομόφωνα. Το KPÖ είχε ουσιαστικά δημιουργήσει τη δική του πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.
Αυτό επιβεβαιώθηκε στις επόμενες εκλογές του 1998: με ποσοστό λίγο κάτω από 8%, το κόμμα σχεδόν διπλασίασε τη δημοτικότητά του, θέτοντας τις βάσεις για περαιτέρω επιτυχημένες εκστρατείες και επιτεύγματα που κορυφώθηκαν το 2021. Με 28,8 τοις εκατό, το KPÖ είναι πλέον η ισχυρότερη δύναμη στο Γκρατς. Το μέλος του κόμματος Elke Kahr είναι σήμερα δήμαρχος της πόλης και έχει γίνει μόνο πιο δημοφιλής από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά της.
Το παράδειγμα των συντρόφων του Γκρατς δείχνει ξεκάθαρα γιατί το KPÖ δεν παραιτείται εντελώς από τη στρατηγική χρήση του κοινοβουλίου, αλλά η δύναμή μας εδράζεται σταθερά στο έργο που επιτελούμε στις γειτονιές και όχι στο κοινοβούλιο.
Δεν μπορείς να κάνεις καριέρα στο KPÖ
Δεν θα ήμασταν οι πρώτοι που θα ξεκινούσαμε με τόσο υψηλά ιδανικά, αλλά υπάρχει βέβαια ο κίνδυνος αργά ή γρήγορα να πέσουμε στον κοινοβουλευτισμό, όπως όλοι οι άλλοι: άλλωστε, τα κοινοβούλια έχουν συσταθεί ακριβώς έτσι ώστε τα μέλη τους να κρατούνται συστηματικά μακριά από τον υπόλοιπο πληθυσμό και τα καθημερινά του προβλήματα, περιχαρακωμένα σε πολυτελή κτίρια με όλες τις δυνατές ανέσεις, παχυλούς μισθούς, υπηρεσίες σοφέρ, προσωπικό και τα συναφή.
Για το λόγο αυτό, το KPÖ ακολούθησε το παράδειγμα της Παρισινής Κομμούνας δημιουργώντας σταθερές δομές για να αποφύγει τον παράλληλο κόσμο της επαγγελματικής πολιτικής: όποιος δέχεται μια εντολή για το κόμμα, είτε ως τοπικός σύμβουλος είτε ως ανώτερο μέλος της κυβέρνησης, λαμβάνει το πολύ το μισθό του μέσου ειδικευμένου εργάτη, ο οποίος σήμερα ανέρχεται σε 2.500 ευρώ. Οτιδήποτε υπερβαίνει αυτό το ποσό επιστρέφεται απευθείας στον πληθυσμό κατά τις ώρες διαβούλευσης, χωρίς καμία γραφειοκρατία.
Δεν μας ενδιαφέρουν διχαστικές πολιτισμικές μάχες, πολιτικές ταυτότητας ή συμβολικές χειρονομίες – αντίθετα, είμαστε πλήρως προσηλωμένοι στην υλική βελτίωση των συλλογικών συνθηκών διαβίωσης.
Στο Σάλτσμπουργκ, μπορέσαμε να παράσχουμε συγκεκριμένη βοήθεια σε εκατοντάδες περιπτώσεις πέρυσι. Αυτό είναι μια αξία από μόνο του. Ακόμη και οι πολιτικοί του KPÖ που πραγματοποιούν τις κοινωνικές διαβουλεύσεις ως μέρος της καθημερινής τους εργασίας για το κόμμα επωφελούνται από αυτές: Κάθε πολιτικός που έχει να αντιμετωπίσει ζητήματα όπως η μούχλα στις κοινωνικές κατοικίες, οι αυξανόμενοι λογαριασμοί φυσικού αερίου και η έλλειψη πρόσβασης σε μαθήματα γερμανικής γλώσσας, αντί να ασχολείται με τις ατζέντες των επιτροπών και τις συναντήσεις πίεσης, θα αλλάξει τελικά την πολιτική του προοπτική. Η μείωση του μισθού είναι μια ουσιαστική απόδειξη ότι τηρούμε τις υποσχέσεις μας: μπορούμε να το εφαρμόσουμε ακόμη και την επομένη των εκλογών. Είναι προφανές σε όλους ότι δεν μιλάμε μόνο, αλλά αναλαμβάνουμε πραγματικά δράση.
Ωστόσο, οι ώρες διαβούλευσης δεν είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο αποφεύγουμε να αναλωθούμε υπερβολικά στον κυβερνητικό μηχανισμό: Οι εκπρόσωποι του KPÖ εκτελούν επίσης οργανωτικά καθήκοντα στο κόμμα, συμμετέχουν σε άλλα καθήκοντα που ανακύπτουν και βρίσκονται σε συνεχή επαφή με τους καθημερινούς ανθρώπους, όχι μόνο μέσω των ωρών διαβούλευσης αλλά και μέσω άλλων κομματικών δραστηριοτήτων, όπως τα περίπτερα ενημέρωσης, η συλλογή υπογραφών και η συγκέντρωση υπογραφών από πόρτα σε πόρτα.
Η εργασία στο κοινοβούλιο ή στην κυβέρνηση είναι μια απαραίτητη υπηρεσία για το κόμμα, όπως ακριβώς η καθαριότητα του γραφείου του και η διανομή της εφημερίδας του είναι απαραίτητα καθήκοντα για την επιτυχία του κόμματος. Ωστόσο, καμία θέση δεν απαλλάσσει τον αξιωματούχο από τα άλλα καθήκοντά του: εμείς στο KPÖ είμαστε αφοσιωμένοι στην οργάνωση της κοινωνικής ζωής. Αυτό λαμβάνει χώρα κυρίως έξω από τα κοινοβούλια, γι’ αυτό και το έργο μας δεν επικεντρώνεται στην κοινοβουλευτική πολιτική.
Η πλειοψηφία υπάρχει, απλά πρέπει να την οργανώσετε
Όπως αποδεικνύει το παράδειγμα από το Γκρατς, η αποτελεσματικότητά μας πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από το γεγονός ότι μπορούμε νομιμοποιημένα να πούμε δυνατά και ξεκάθαρα ότι το έργο μας αντανακλά τις ανησυχίες της πλειοψηφίας.
Λαμβάνουμε συνεχώς θετικά σχόλια για το πρακτικό μας έργο στο Σάλτσμπουργκ. Οι άνθρωποι το εκτιμούν επειδή βλέπουν τα οφέλη. Αυτό μας προσδίδει μια νομιμοποίηση που εκτείνεται πολύ πέρα από τη βάση των ψηφοφόρων μας.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, σε ό,τι κάνουμε, δεν εστιάζουμε σε ό,τι είναι διχαστικό, στις διαφωνίες μεταξύ διαφορετικών ομάδων συμφερόντων, αλλά στα κοινά συμφέροντα του 99 τοις εκατό. Δίνουμε προτεραιότητα στα ιδιαίτερα συμφέροντα των μειονοτήτων όχι μόνο επειδή πιστεύουμε ότι είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να βελτιώσουμε συγκεκριμένα τη ζωή των ενδιαφερομένων: η υγιής κοινωνική πολιτική είναι συχνά ο καλύτερος τρόπος όχι μόνο για να βοηθηθούν οι μειονεκτούντες, αλλά και για να αποσπαστεί η υποστήριξη της πλειοψηφίας.
Σε τελική ανάλυση, η βελτίωση της πραγματικής κατάστασης των ανθρώπων σε παραμελημένες γειτονιές ωφελεί περισσότερο τις περιθωριοποιημένες και στερημένες των δικαιωμάτων τους μειονότητες. Το ίδιο ισχύει και για τις ώρες διαβούλευσης και τις άλλες υπηρεσίες υποστήριξης που προσφέρουμε. Δεν ενδιαφερόμαστε για διχαστικές πολιτισμικές μάχες, πολιτικές ταυτότητας ή συμβολικές χειρονομίες – αντίθετα, είμαστε πλήρως αφοσιωμένοι στην υλική βελτίωση των συλλογικών συνθηκών διαβίωσης.
Ποιοι είναι οι άνθρωποί μας;
Ένα αποτελεσματικό αριστερό κόμμα είναι ένα κόμμα όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά για όλους τους μισθωτούς. Το κοινό-στόχος μας δεν είναι η αριστερή σκηνή, αλλά όλοι όσοι είναι δυσαρεστημένοι με τις επικρατούσες συνθήκες και τα καθιερωμένα κόμματα: οι δυσαρεστημένοι, οι περιθωριοποιημένοι, οι απογοητευμένοι, οι μη ψηφοφόροι.
Μέχρι τώρα, η κύρια επιλογή τους όσον αφορά την πολιτική εκπροσώπηση ήταν το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας (FPÖ). Ωστόσο, το κίνητρο της ψήφου συχνά δεν βασίζεται σε οποιαδήποτε προσκόλληση σε ηθικές κοσμοθεωρίες, αλλά μάλλον στην αίσθηση ότι λαμβάνονται σοβαρά υπόψη και στην ταύτιση με τους περιθωριοποιημένους. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την τοποθέτησή μας εκτός της συναίνεσης των άλλων κομμάτων. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργούμε μια βάση υποστηρικτών που θα παραμείνουν πιστοί στο KPÖ μακροπρόθεσμα και αντί να παραμένουν αναποφάσιστοι κατά την προεκλογική περίοδο.
Χωρίς ταξική συνείδηση, δεν υπάρχει ταξική πάλη. Και χωρίς εμπιστοσύνη στο Κομμουνιστικό Κόμμα για την εκπροσώπηση αυτών των ταξικών συμφερόντων, αυτοί οι αγώνες δεν μπορούν να πετύχουν.
Το KPÖ απομακρύνεται από τα χωράφια των άλλων προοδευτικών κομμάτων: δεν στοχεύει στην ανακατανομή των ψήφων εντός του αριστερού στρατοπέδου, ούτε φιλοδοξεί να αποτελέσει μια ανώτερη εκδοχή των Πρασίνων ή ένα πιο αριστερό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPÖ). Οι δυνατότητες αυτών των κομμάτων είναι ούτως ή άλλως περιορισμένες. Αν φιλοδοξούμε να δημιουργήσουμε πλειοψηφίες, πρέπει να απλώσουμε ένα ευρύτερο δίχτυ: απευθυνόμαστε σχεδόν αποκλειστικά στις γειτονιές και στους ανθρώπους που έχουν ξεχαστεί εδώ και καιρό από τα καθιερωμένα κόμματα, όπου οι άνθρωποι είτε δεν ψηφίζουν καθόλου είτε ψηφίζουν τη δεξιά. Αυτό εξηγεί γιατί δεν επιχειρούμε καν να ανταγωνιστούμε τα άλλα κόμματα και αποφεύγουμε σκόπιμα τις συνήθεις πολιτικές διαμάχες, τις απαιτήσεις για παραιτήσεις και τις αμοιβαίες κατηγορίες – το KPÖ ασχολείται με τη μισή πόλη που έχει σταματήσει να συμμετέχει στις εκλογές.
Με τη σταδιακή επαναφορά τους στους κόλπους της αστικής κοινωνίας και την ενσωμάτωσή τους στο έργο μας, ασκούμε διαρκή επιρροή στο πολιτικό τοπίο. Το KPÖ ασχολείται με τον εκδημοκρατισμό τομέων της κοινωνίας που έχουν γυρίσει την πλάτη στην καθιερωμένη πολιτική για σοβαρούς λόγους. Η αυξανόμενη υποστήριξη του κόμματος σε αυτές τις περιοχές αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του είδους της συστημικής αλλαγής για την οποία αγωνιζόμαστε.
Πίεση στο κράτος και οργάνωση της κοινωνίας
Το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για το KPÖ αυξάνεται σημαντικά μετά από κάθε επιτυχημένη εκλογική αναμέτρηση. Ωστόσο, η εστίασή μας έχει εδώ και καιρό επεκταθεί πέρα από τα εκλογικά αποτελέσματα – για εμάς, αποτελούν περισσότερο ένα τεστ για το κατά πόσο η δουλειά μας όλο το χρόνο έχει αποδώσει καρπούς. Έχουμε μια ευρύτερη κατανόηση των δυνατοτήτων μας ως κόμμα: θέλουμε μια κοινωνία βασισμένη στην αλληλεγγύη, οπότε έχουμε ήδη αρχίσει να την οργανώνουμε. Δεν βασιζόμαστε στο κράτος για να διευθετήσει τα πράγματα για εμάς – “αποθεσμοποιούμαστε” χτίζοντας οι ίδιοι κοινοτικές δομές και αναλαμβάνοντας σταδιακά όλο και περισσότερες κρατικές αρμοδιότητες.
Οι φαινομενικά απολιτικές δραστηριότητες, όπως οι υπαίθριες αγορές, τα φεστιβάλ δρόμου, οι συναντήσεις των ενοικιαστών, τα φροντιστήρια, η αποκομιδή απορριμμάτων, οι κουζίνες της γειτονιάς, οι λέσχες βιβλίου, τα καφενεία επισκευών και τα μαθήματα γερμανικών, έχουν έναν ξεκάθαρο στόχο: να βγάλουν τους ανθρώπους από την απομόνωσή τους και να τους δώσουν τη δυνατότητα να βιώσουν την κοινότητα και τα κοινά ενδιαφέροντα. Αυτό αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουν να επιβιώσουν εν μέσω μεγάλων συγκρούσεων. Δεν ζούμε ακριβώς σε επαναστατικούς καιρούς – το ερώτημα λοιπόν είναι, πώς μπορούμε να επιφέρουμε πραγματική αλλαγή;
Χωρίς ταξική συνείδηση, δεν υπάρχει ταξική πάλη. Και χωρίς εμπιστοσύνη στο Κομμουνιστικό Κόμμα για την εκπροσώπηση αυτών των ταξικών συμφερόντων, αυτοί οι αγώνες δεν μπορούν να πετύχουν. Άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει καν τη δυνατότητα βελτίωσης των δικών τους συνθηκών διαβίωσης θα έχουν ελάχιστη πίστη στις προοπτικές μιας απελευθερωμένης κοινωνίας. Όσο οι δικές μας γειτονιές δεν είναι οργανωμένες, δεν έχει νόημα να μιλάμε για παγκόσμια επανάσταση.
Όταν ανατρέχουμε στα μεγάλα κομμουνιστικά κινήματα των προηγούμενων αιώνων, τείνουμε να θυμόμαστε μαζικές διαδηλώσεις και γενικές απεργίες. Ωστόσο, συχνά ξεχνάμε ότι προϋπόθεση για όλα αυτά ήταν τα χρόνια επίπονης προεργασίας στην προπολιτική σφαίρα.
Γιατί αποκαλούμε τους εαυτούς μας κομμουνιστές
“Πάντα το ίδιο συμβαίνει με τους πολιτικούς, όποιο κόμμα κι αν είναι” – τέτοιες δηλώσεις βασίζονται σε πραγματικές εμπειρίες των προηγούμενων δεκαετιών και ως εκ τούτου είναι δύσκολο να ξεπεραστούν. Αυτό ισχύει, εκτός αν αυτοαποκαλείσαι Κομμουνιστικό Κόμμα και τοποθετείς συνειδητά τον εαυτό σου εκτός του καθιερωμένου πολιτικού συστήματος.
Ο κόσμος πιστεύει ότι θέλουμε πραγματικά να κάνουμε τη διαφορά. Αυτό είναι ελκυστικό για τους μη ψηφοφόρους και τους ψηφοφόρους διαμαρτυρίας. Όσο περισσότερο τα καθιερωμένα κόμματα ενώνουν τις δυνάμεις τους και συσπειρώνονται εναντίον μας, τόσο περισσότερο παίζουν ακούσια στο κεντρικό μας μήνυμα ότι είμαστε “διαφορετικοί από τους άλλους”.
Αν θέλουμε πραγματικά να κάνουμε τη διαφορά, πρέπει να ξεπεράσουμε το ηθικό αντανακλαστικό του να θέλουμε να υποστηρίξουμε κάθε καλό σκοπό στον κόσμο και ταυτόχρονα να αντιταχθούμε σε κάθε κακό.
Η τρομολαγνεία των άλλων κομμάτων ήταν σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματική επειδή το KPÖ αψηφά συνειδητά όλα τα στερεότυπα που συνδέονται με τους κακούς κομμουνιστές: παρουσιάζουμε τους εαυτούς μας ως εξαιρετικά προσιτούς, εποικοδομητικούς και θερμούς, είμαστε πάντα χαμογελαστοί και οι αφίσες μας αποτελούνται αποκλειστικά από φιλικούς ανθρώπους και θετικά μηνύματα.
Πέρα από όλες τις στρατηγικές εκτιμήσεις, είναι πιο επείγον από ποτέ να ξαναβάλουμε στην ημερήσια διάταξη μια συγκεκριμένη εναλλακτική λύση στη δυστυχία του κόσμου. Η κομμουνιστική ιδέα έδωσε τη δυνατότητα σε μάζες εργαζομένων να αγωνιστούν για όλες τις βελτιώσεις και τα δικαιώματα που σήμερα θεωρούμε δεδομένα. Στεκόμαστε στις κατακτήσεις τους. Το να μάθουμε για την ξεχασμένη πολιτική παράδοση στην οποία ανήκουμε μεταμορφώνει την οπτική μας για την ιστορία και τον κόσμο.
Χτίζοντας αξιοπιστία
Ένα πολιτικό κόμμα είναι ένα αφηρημένο κατασκεύασμα και χρειάζεται πολύς χρόνος για να το εμπιστευτούν πραγματικά οι άνθρωποι. Ένα άτομο που ενσαρκώνει τις αξίες μας για να τις βλέπουν όλοι, βελτιώνει εκθετικά την αναγνωρισιμότητά μας και λαμβάνει πολύ πιο γρήγορα τις εγκρίσεις για τις οποίες εργαζόμαστε.
Η αναγνωρισιμότητα και η δημόσια εικόνα που έχουν επιτύχει άτομα όπως ο Kay-Michael Dankl στο Σάλτσμπουργκ ή η Elke Kahr στο Γκρατς έχουν καλλιεργηθεί σχολαστικά. Αυτό απαιτεί χρόνια συνέπειας. Ο απώτερος στόχος, φυσικά, είναι να εμπιστεύονται οι άνθρωποι το KPÖ ως οργανισμό στο σύνολό του. Έχουμε ήδη σημειώσει σημαντική πρόοδο από αυτή την άποψη. Παρ’ όλα αυτά, η τοποθέτηση ορισμένων ατόμων στο προσκήνιο είναι ένα απαραίτητο σημείο εκκίνησης για αυτή τη διαδικασία.
Γιατί επικεντρωνόμαστε στη στέγαση; Επειδή δύο κρίσιμοι παράγοντες συγκλίνουν σε αυτό το ενιαίο θέμα: αφενός, η κρίση στέγασης είναι σοβαρή και, αφετέρου, υπάρχει ευρεία ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης σε αυτό το ζήτημα και προθυμία να αντιμετωπιστεί με πολιτικές που καθοδηγούνται από συγκεκριμένες ανάγκες και όχι από κέρδη: Υπάρχει πλειοψηφική υποστήριξη για την ιδέα ότι η αγορά δεν πρέπει να αφεθεί να καθορίσει τη στέγαση.
Στα χαρτιά, όλα τα κόμματα τάσσονται υπέρ της προσιτής στέγασης. Αλλά αν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι ένα συγκεκριμένο κόμμα θα κάνει πραγματικά τη διαφορά μετά τις εκλογές, τότε η θέση του είναι άσχετη – δεν υπάρχει λόγος να το ψηφίσουν.
Το να κάνουμε μια πραγματική διαφορά σε σχέση με ένα ζήτημα που θεωρείται χαμένη υπόθεση εδώ και δεκαετίες απαιτεί μια ασυμβίβαστη συνένωση δυνάμεων. Η απλή απαίτηση βελτιώσεων είναι μια δελεαστική αλλά αναποτελεσματική προσέγγιση. Η πραγματική επιβολή της εφαρμογής τους είναι επίπονη και απαιτεί τόνους πόρων. Το παράδειγμα από το Γκρατς καταδεικνύει ότι απαιτούνται χρόνια επίπονης προσπάθειας για να επιτευχθεί έστω και μια μικρή νίκη. Είναι αδύνατο να το πετύχεις αυτό αν αγωνίζεσαι ταυτόχρονα για όλα τα άλλα σημαντικά αριστερά ζητήματα.
Για το λόγο αυτό, αν θέλουμε πραγματικά να κάνουμε τη διαφορά, πρέπει να ξεπεράσουμε το ηθικό αντανακλαστικό του να θέλουμε να υποστηρίξουμε κάθε καλό σκοπό στον κόσμο και ταυτόχρονα να αντιταχθούμε σε κάθε κακό. Διαφορετικά, θα καταλήξουμε με καθαρή συνείδηση, αλλά οι πραγματικές συνθήκες θα εξακολουθούν να καθορίζονται από άλλους. Αντ’ αυτού, πήραμε συνειδητά την απόφαση να κάνουμε αυτό που κάνουν τα επιτυχημένα κόμματα: να επικεντρώσουμε όλη μας την ενέργεια σε ένα κεντρικό θέμα της δικής μας επιλογής.
Η παρακμή του FPÖ
Παρά το γεγονός ότι το FPÖ προηγούνταν σε όλες τις εθνικές δημοσκοπήσεις για ένα διάστημα και φαινόταν ανέγγιχτο, δεν κατάφερε να σημειώσει πρόοδο στο Σάλτσμπουργκ. Αντιθέτως, όπως συνέβη προηγουμένως στο Γκρατς και τώρα και στο Ίνσμπρουκ, το κόμμα έχει μείνει πολύ πίσω από τις προσδοκίες, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι δεν κάνουμε στο FPÖ τη χάρη να το ανταγωνιστούμε.
Δεν μιλάμε για το αγαπημένο τους θέμα: τη μετανάστευση. Μιλάμε για τη στέγαση και εργαζόμαστε συνεχώς για τη στέγαση, κάνοντας ασταμάτητα εκστρατεία για το θέμα, αναγκάζοντας έτσι τα άλλα κόμματα να ασχοληθούν με το θέμα και κλείνοντας με τη σειρά τους τη ρητορική του FPÖ “διώξτε τους ξένους”.
Ο κόσμος ξέρει ότι μπορεί να απευθυνθεί στους κομμουνιστές με τα προβλήματά του και ότι θα τον πάρουν στα σοβαρά.
Λίγο πριν από τις εκλογές, τα δεξιά κόμματα στο Σάλτσμπουργκ ασχολήθηκαν επίσης με το θέμα που είχε καθιερωθεί εδώ και καιρό ως κεντρικό προεκλογικό ζήτημα: τη στέγαση. Η τελική κινητοποίηση του FPÖ συνίστατο σε χάρτινα ομοιώματα του επικεφαλής υποψηφίου σε φυσικό μέγεθος που κρατούσαν μια πινακίδα. Σε αντίθεση με τις προσδοκίες, δεν έγραφε “Για περισσότερες απελάσεις” ή κάτι τέτοιο. Αλλά έγραφε “Είμαι υπέρ των προσιτών ενοικίων”.
Προηγουμένως, το FPÖ (παρόμοιο με το συντηρητικό ÖVP) είχε προειδοποιήσει για την “αριστερή παρέκκλιση” με μεγάλες αφίσες που κοσμούνταν με σφυρί και δρεπάνι. Αυτό ήταν σαφώς μια αναφορά σε εμάς και το βασικό μας θέμα – τα άλλα κόμματα αυτοπροσδιορίζονται σε σχέση με εμάς. Με τον τρόπο αυτό, απλώς επιβεβαιώνουν το δικό μας επιχείρημα: όλοι είναι εναντίον του KPÖ, εμείς είμαστε η εναλλακτική λύση.
Αυτό είναι κάτι με το οποίο πρέπει να μπορούμε να ζήσουμε, και δεν πειράζει αν υπάρχει πάντα κάποιος που απευθύνει οξείες προειδοποιήσεις εναντίον μας, ενώ ταυτόχρονα υιοθετεί σταδιακά τις θέσεις μας. Ομοίως, πολλοί προειδοποιούν κατά του FPÖ εδώ και δεκαετίες, αλλά αυτό δεν εμπόδισε ποτέ την άνοδό του. Αντί να προειδοποιούμε ενάντια στην ατζέντα τους, παίζουμε τώρα στα δικά μας χωράφια.
Μόλις τώρα ξεκινάμε
Το KPÖ δίνει στους ανθρώπους την αίσθηση ότι υπάρχει μια πραγματική εναλλακτική λύση στα καθιερωμένα κόμματα, κάποιος στην πολιτική που ακούει τις ανησυχίες τους. Ο κόσμος ξέρει ότι μπορεί να απευθυνθεί στους κομμουνιστές με τα προβλήματά του και ότι θα ληφθούν σοβαρά υπόψη. Είμαστε ένα κόμμα που τηρεί αυτά που υπόσχεται πριν από τις εκλογές.
Αυτή η διαδικασία οικοδόμησης εμπιστοσύνης αποδίδει ήδη απτούς καρπούς και η επιτυχία μας στις δημοτικές εκλογές το έκανε ορατό στον έξω κόσμο. Το γεγονός ότι το KPÖ είναι πλέον μέρος της δημοτικής κυβέρνησης δεν αλλάζει το γεγονός ότι θα συνεχίσουμε να επικεντρωνόμαστε σε αυτό που μας κάνει δυνατούς, ώστε να συνεχίσουμε να χτίζουμε τη δύναμή μας. Μόλις τώρα αρχίσαμε.
[1] Ο Georg Kurz ήταν συντονιστής της προεκλογικής εκστρατείας του KPÖ στο Σάλτσμπουργκ.
Η Sarah Pansy είναι μέλος του κοινοβουλίου του κρατιδίου του Σάλτσμπουργκ για το Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστρίας.
