Αναμφίβολα τα τελευταία χρόνια λαμβάνει χώρα μια προσπάθεια «αναβάθμισης» του κέντρου της Αθήνας, η οποία εν μέρει οφείλεται και σε μια διαδικασία «επιστροφής» αστικών στρωμάτων από τα προάστια στις συγκεκριμένες συνοικίες αλλά και στην κυριαρχία λογικών που βλέπουν την πόλη ως προϊόν που πρέπει να γίνει ελκυστικό ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να πωληθεί στους τουρίστες. Πρόκειται για μια ολόκληρη βεντάλια έργων που από την μια στοχεύουν στην αύξηση των αντικειμενικών αξιών και στην επακόλουθη αλλαγή της κοινωνικής σύνθεσης της περιοχής και από την άλλη όντως οδηγούν στην βελτίωση πτυχών της ζωής των κατοίκων της. Απέναντι σε αυτούς τους σχεδιασμούς η απάντηση δεν είναι η υπεράσπιση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων – αβίωτης για πολλούς – αλλά η διεκδίκηση εκείνων των παρεμβάσεων που θα βελτιώσουν συνολικά την ζωή των κατοίκων (καθαριότητα, μεταφορές, ελεύθεροι χώροι, ασφάλεια), επιτρέποντας τους ταυτόχρονα να συνεχίσουν να μένουν στην γειτονιά τους, εφόσον το επιθυμούν.
Προφανώς και πριν από την έναρξη οποιουδήποτε τέτοιου έργου η ενημέρωση και η διαβούλευση με τους κατοίκους είναι απαραίτητη, όπως και η μικρότερη δυνατόν όχληση και επιβάρυνση της γειτονιάς κατά την εκτέλεση του και η αποκατάσταση του πρασίνου και των ελεύθερων χώρων μετά την ολοκλήρωση του. Παράλληλα σε συνεργασία πάντα με την τοπική κοινωνία θα πρέπει να εξασφαλιστεί ότι θα ληφθεί μέριμνα ώστε να διασφαλιστεί ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της περιοχής. Η προσπάθεια βίαιης επιβολής αυτού του σχεδιασμού και η «στρατιωτικοποίησης της περιοχής είναι προφανώς καταδικαστέα. Θα επιμείνω όμως πως η αντιπαράθεση με τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς είναι πολιτική και δεν μπορεί να γίνεται με όρους μιας αέναης οργανωτικής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις καταστολής.
Από εκεί και πέρα είναι ζωτικής σημασίας η ανάγκη μιας βαθύτερης και ουσιαστικότερης δημοκρατίας όπως και κουλτούρας διαλόγου και αντιπαράθεσης εντός της αριστεράς και των κινημάτων, με σεβασμό στις διαφορετικές απόψεις, ακόμα και αν αυτές φαντάζουν σκληρές και άδικες. Κανένα κίνημα δεν είναι υπεράνω κριτικής: καθένα κρίνεται βάσει των στόχων και των αιτημάτων που θέτει, του τρόπου με τον οποίο επιχειρεί να τα πετύχει, από το σε ποια ακροατήρια επιχειρεί να απευθυνθεί και το ποιες κοινωνικές ομάδες επιζητά να εκφράσει και από τις συμμαχίες που επιχειρεί να οικοδομήσει.
Από το αν έχει – και επιδιώκει να έχει – πλατιά κοινωνική απεύθυνση και λαμβάνει υπόψη του τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Σίγουρα εποχές απογοήτευσης από την γενικότερη πολιτική κατάσταση και συσσωρευμένων ηττών συχνά οδηγούν στην οχύρωση σε έναν – υλικό ή θεωρητικό – μικρόκοσμο. Ποτέ όμως δεν πρέπει να χάνουμε την μεγάλη εικόνα και την αναζήτηση της εκπροσώπησης της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας. Το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι σε ορισμένες περιπτώσεις, και λόγω εξουσίας, εμφανίζονται ότι υπηρετούν καλύτερα τα λαϊκά συμφέροντα. Για να ξαναγίνουμε πραγματικά επικίνδυνοι θα πρέπει να πείσουμε την κοινωνία ότι πραγματικός τους εκφραστής μπορεί να είναι μόνο μια μαζική και πραγματικά ριζοσπαστική αριστερά.
