Βασική προτεραιότητα, ανάγκη και ευθύνη για τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά, κατά τη δική μας άποψη, πρέπει να είναι η προσπάθεια δημιουργίας ενός μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα αντιπαλέψει αυτή τη πορεία ισοπέδωσης της κοινωνίας και των εργαζομένων.
Αγαπητοί σύντροφοι, αγαπητοί φίλοι,
Εκ μέρους του συλλόγου «Γιάννης Κορδάτος» θα ήθελα κατ΄ αρχάς να σας ευχαριστήσω, για την πρόσκληση στη σημερινή εκδήλωση.
Πριν να διατυπώσω οποιαδήποτε σκέψη, οφείλω να σημειώσω πως τέτοιες πρωτοβουλίες όπως η σημερινή, αποτελούν πρωτότυπες και ελπιδοφόρες κινήσεις. Η συνάντηση οργανώσεων και συλλογικοτήτων με κομμουνιστική αναφορά, που αγωνιωδώς αναζητούν απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα για το πολιτικό υποκείμενο της εποχής μας και το πρόγραμμά του, δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο στην ελληνική πραγματικότητα και όχι μόνο σε αυτήν. Το κείμενο που δημοσιοποιήθηκε αποτελεί μια ιδιαίτερη και θετική συνεισφορά στη συζήτηση καθώς και στην αναζήτηση αυτή.
Η σημερινή εκδήλωση γίνεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη χρονική στιγμή, τόσο όσον αφορά την ελληνική πραγματικότητα, αλλά το ίδιο κρίσιμη όσον αφορά τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, οι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί, η επαναχάραξη συνόρων και η δημιουργία κρατών-προτεκτοράτων, μέσα από υπερτοπικούς πολέμους, αποτελούν την βασική έκφραση αυτής της αντιπαράθεσης. Οξύνονται οι αντιθέσεις σε οικονομικό-στρατιωτικό επίπεδο μεταξύ των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών, κυρίως μεταξύ ΗΠΑ – Κίνας και ΗΠΑ – Ρωσίας.
Αν σ΄ αυτά προσθέσει κανείς και τα βασικά χαρακτηριστικά της σημερινής φάσης ανάπτυξης του καπιταλισμού, με την απόλυτη κυριαρχία των πολυεθνικών μονοπωλίων, την ενίσχυση των μορφών εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, τις υπερεθνικές-διακρατικές – οικονομικές και πολιτικές- ιμπεριαλιστικές ενώσεις (τύπου Ε.Ε, BRICS, NAFTA, το ΔΝΤ, η ΠΤ κ.α.), που έχουν απλωθεί σ΄ όλο τον πλανήτη, την καταστροφή του περιβάλλοντος, έχει σχεδόν μια πλήρη εικόνα της κατάστασης αλλά και της πολύπλευρης κρίσης και των ποιοτικά αναβαθμισμένων ιστορικών αδιεξόδων του καπιταλισμού.
Η πολύπλευρη αυτή κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού – κοινωνική, πολιτική, ηθική – αποτελεί θανάσιμη απειλή για το ανθρώπινο είδος και τον πλανήτη.
Η Ελλάδα βιώνει μια πρωτοφανή σε βάθος και διάρκεια κρίση. Τα μνημόνια αναδιάρθρωσης του ελληνικού καπιταλισμού διαδέχονται το ένα το άλλο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, “η αριστερά της ευθύνης και όχι της στείρας διαμαρτυρίας” κατά τον πρωθυπουργό, συνεχίζοντας τη μνημονιακή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, παραδίδει μαθήματα πολιτικής απάτης και υποκρισίας, προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στους σχεδιασμούς και τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Mπορεί να μη διαθέτουμε έναν αυστηρό επιστημονικό ορισμό για την έννοια της Αριστεράς, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει σε τίποτα να διαπιστώσουμε ότι η μόνη ανατροπή που προκάλεσε αυτή “η εκδοχή της Αριστεράς”, είναι αυτή των προσδοκιών και των ελπίδων, αλλά και των αυταπατών, όλων όσων πίστεψαν ότι μπορεί να καλυτερέψουν έστω και λίγο τη ζωή τους, χωρίς σύγκρουση και ρήξη, χωρίς συνολική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Κι αν ένα πράγμα επιβεβαιώνει η ίδια η ζωή καθημερινά, είναι ότι σήμερα για να μπορείς να εμποδίσεις αντιλαϊκά μέτρα, να κερδίσεις έστω και μερικές ανάσες ανακούφισης, χρειάζεται να βαδίζεις στο δρόμο της πραγματικής ανατροπής που στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την αστική τάξη και την εξουσία της.
Δεν ξέρουμε αν έχει νόημα η χρήση του όρου «Αριστερά της ευθύνης», αλλά αν συμφωνούμε πως έχει, τότε σημαίνει υπεύθυνη στάση απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Και υπεύθυνη στάση απέναντι σε αυτές τις κοινωνικές κατηγορίες σημαίνει οργάνωση της πάλης τους, αγωνία και πάλη για την ενίσχυση των συνδικάτων, υπεράσπιση των εργασιακών σχέσεών τους και του εισοδήματός τους. Σημαίνει ανάδειξη των ευθυνών των μονοπωλίων, εγχώριων και ξένων. Σημαίνει υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας απέναντι στο ξεπούλημα της χώρας.
Η Αριστερά όχι μόνο οφείλει να μιλάει για το σοσιαλισμό, αλλά και να παλεύει για αυτόν. Παράλληλα δε νοείται Αριστερά που να εφαρμόζει μνημόνια και που να υποτάσσεται στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Η κομμουνιστική αριστερά έχει εισέλθει σε μια βαθιά κρίση εδώ και δεκαετίες. Κρίσιμη καμπή αυτής της εποχής υπήρξε η δεκαετία του 1980, μετά την οποία οι σοσιαλιστικές χώρες διαλύθηκαν, ο νεοφιλελευθερισμός επικράτησε, πολλά κομμουνιστικά κόμματα στη Δύση έγιναν πλήρως ρεφορμιστικά ή εξαφανίστηκαν, το εργατικό κίνημα υποχώρησε, οι αστικοδημοκρατικές ελευθερίες συρρικνώθηκαν, νεοναζιστικές ομάδες έκαναν διακριτή την παρουσία τους, εμφανίστηκαν ιδεολογήματα όπως αυτό της παγκοσμιοποίησης, της σύγκρουσης των πολιτισμών, του τέλους της ιστορίας, του κοινοτισμού, της άυλης εργασίας, του καπιταλισμού καζίνο.
Όταν ενέσκηψε η οικονομική κρίση του 2008 και ειδικά στην Ελλάδα μετά το 2010 και την αλλεπάλληλη εφαρμογή των μνημονίων, η πολιτική κρίση στους κόλπους του κομμουνιστικού κινήματος υπερμεγεθύνθηκε. Χρόνιες παθογένειες βγήκαν με ορμή στην επιφάνεια αποδεικνύοντας τη συνολική γύμνια μας.
Ο μεγαλύτερος φορέας της κομμουνιστικής αριστεράς στην Ελλάδα, το ΚΚΕ, αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια στροφή ξένη προς την ιστορία του, αναζητώντας τον επαναστατικό του χαρακτήρα στις τροτσκιστικές ρίζες. Απεμπόλησε την έννοια της πατρίδας και της εθνικής ανεξαρτησίας, ταύτισε την τακτική με τη στρατηγική, αναθεώρησε την ηρωική ιστορία του, υποστήριξε ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα, ακολούθησε μια ακραία σεχταριστική πολιτική.
Σαν συνέπεια:
α) δε συμμετέχει ούτε αυτοτελώς, ούτε μετωπικά στον αγώνα για ρήξη και έξοδο από την ΕΕ, εκτός και αν πρώτα έχει ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα στην Ελλάδα!
β) δε συμμετέχει στην προσπάθεια για δημιουργία ενός μαχητικού κινήματος που θα απαιτήσει άμεσα την ικανοποίηση των επειγουσών αναγκών του λαού δια της εφαρμογής ενός μεταβατικού προγράμματος, γιατί θεωρεί κάθε μεταβατικό πρόγραμμα ως ρεφορμιστικό και ενσωματώσιμο
γ) δε συμμετέχει στον αγώνα για τη συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου και αρνείται τη μετωπική συνεργασία με δυνάμεις που δεν αποδέχονται το σύνολο του προγράμματός του, θεωρώντας τις όλες οπορτουνιστικές.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρά τα θετικά της βήματα, εξακολουθεί να μη διευκρινίζει το χαρακτήρα του μεταβατικού προγράμματος, αρνείται να χρησιμοποιήσει την έννοια της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης, έχει υιοθετήσει τη λογική του αντικαπιταλιστικού προγράμματος και μετώπου, αναδεικνύοντας κυρίως τη βασική αντίθεση «κεφαλαίου-εργασίας», που την εγκλωβίζουν σε μια αριστερίστικη ρητορεία και πρακτική, απευθυνόμενη έτσι εκ των πραγμάτων στον πολύ στενό κύκλο της αριστεράς.
Η ΛΑΕ, που βεβαίως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κομμουνιστική οργάνωση, αλλά έχει κομμουνιστογενή παράδοση, ενώ έκανε το βήμα απογαλακτισμού από το ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζεται συχνά ως η καλή εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, επιμένει στην αντίθεση “μνημόνιο- αντιμνημόνιο”, αποκρύπτοντας την αντίθεση «μονοπωλίων-λαού» και την ανάγκη για συνειδητή αντιιμπεριαλιστική πάλη, για ρήξη και έξοδο από την ΕΕ. Αρνείται να αναδείξει το πρώτο και απαραίτητο ουσιαστικό συμπέρασμα από το φιάσκο της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ· ότι, δηλαδή, όποιος προσδοκά μία ΕΕ χωρίς μνημονιακές πολιτικές πλανάται οικτρά ο ίδιος, καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό, υπονομεύει τη χειραφέτησή του, εμποδίζοντας έτσι την ανάπτυξη της ταξικής του συνείδησης.
ΤΑ ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΦΟΡΕΑ
Οι δυνάμεις της κομμουνιστικής και της κομμουνιστογενούς αριστεράς αποφεύγουν ή απορρίπτουν να συντονιστούν στοιχειωδώς, να βρουν κοινή γλώσσα και να βαδίσουν μαζί. Κι όλα αυτά στην πιο κρίσιμη για το λαό στιγμή μεταπολιτευτικά. Είναι σαφές ότι έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο. Οι κομμουνιστικές οργανώσεις δεν ασκούν στο ελάχιστο την έλξη που ασκούσαν σε προηγούμενες δεκαετίες, έχουν χάσει τη συνδικαλιστική, πολιτική, κινηματική, οργανωτική, ιδεολογική και ηθική τους δύναμη. Η κατάσταση αυτή θα ενταθεί, και ήδη έχει ενταθεί, με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνείδηση πλατιών λαϊκών μαζών η έννοια της αριστεράς αρχίζει να ταυτίζεται με την έννοια της συντήρησης, της ανυποληψίας κι εν τέλει το στερεότυπο «όλοι τα ίδια είναι», θα αποκτήσει ισχύ δίχως προηγούμενο. Σε αυτή την επερχόμενη δύσκολη στιγμή θα χρειαστεί οι πρωτοπόρες δυνάμεις να κρατηθούν όρθιες. Να μη λυγίσουν, να μην επιλέξουν τον καναπέ και την αποστράτευση, να δείξουν πίστη στην επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού – λενινισμού.
Όμως, επιχειρώντας κάτι πραγματικά νέο, ρηξικέλευθο και πρωτοπόρο θα πρέπει να ληφθούν υπόψη ορισμένα προαπαιτούμενα:
[1] Οι επιταγές του Μαρξ με βάση την Κομμούνα (εκλογή, εναλλαγή, ανάκληση κ.λπ.) θα πρέπει επιτέλους να εφαρμοστούν στη λειτουργία μιας νέας κομμουνιστικής οργάνωσης. Η γραφειοκρατικοποίηση είναι ένα καρκίνωμα στο σώμα των κομμουνιστικών κομμάτων. Ίσως είναι υπερβολικά αισιόδοξος ο στόχος της εξάλειψής της, τουλάχιστον όμως απαιτείται λειτουργία και καταστατικό που να εξασφαλίζουν τον εντοπισμό και τον περιορισμό της. Ο κομμουνιστής όχι μόνο δεν πρέπει να είναι γραφειοκράτης, αλλά και πρότυπο ανθρώπου για το κοινωνικό του περιβάλλον: πρωτοπόρος στη σκέψη και στη δράση.
[2] Η γραφειοκρατία δεν είναι η μοναδική νεοπλασία. Εξίσου σημαντική είναι η γνωστή και απολύτως αποτυχημένη πρακτική του φραξιονισμού και του εισοδισμού. Η ειλικρίνεια και οι καθαρές κουβέντες πρέπει να είναι ίδιον των κομμουνιστών και της λειτουργίας των οργανώσεών τους.
[3] Το όποιο πολιτικό υποκείμενο οφείλει να αποκτήσει στενές σχέσεις με την εργατική τάξη και τη νεολαία. Αυτό σημαίνει πρακτικά συγκεκριμένο σχέδιο δουλειάς στους εργασιακούς και νεολαιίστικους χώρους. Χωρίς αυτή τη σύνδεση δεν υπάρχει κανένα απολύτως μέλλον.
[4] Μεγάλο κενό παρουσιάζεται σήμερα και στη θεωρία. Ο καπιταλισμός αλλάζει και οι αλλαγές πρέπει να καταγράφονται, να ερμηνεύονται και να επηρεάζουν την τακτική. Έτσι, καλούμαστε α) να εντοπίσουμε τις αλλαγές στην παραγωγή, β) να δούμε τη σχέση βιομηχανικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου, γ) να κατανοήσουμε τις διαφοροποιήσεις στην ταξική διάρθρωση, δ) να καταγράψουμε τις ροές των κεφαλαίων σε παγκόσμιο επίπεδο, ε) να μελετήσουμε την παραγωγή των νέων αστικών ιδεολογημάτων, στ) να επανεκτιμήσουμε την ιστορία του επαναστατικού κινήματος , ζ) να συντάξουμε ένα επιστημονικό μεταβατικό πρόγραμμα και η) να αποφανθούμε για το χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού.
[5] Ταυτόχρονο μέλημα με τη επαναθεμελίωση κομμουνιστικής οργάνωσης, πρέπει να είναι και η δημιουργία ενός αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού μετώπου. Όχι μόνο ο ένας στόχος δεν αναιρεί τον άλλο, αλλά αντιθέτως λειτουργεί ο ένας συμπληρωματικά για τον άλλο. Το απαράμιλλο παράδειγμα του ΚΚΕ του μεσοπολέμου και του ΕΑΜ, είναι το πλέον διαφωτιστικό και αποδεικτικό του παραπάνω ισχυρισμού. Στις σύγχρονες, λοιπόν, συνθήκες θα πρέπει να οριστεί η πολιτική των συμμαχιών: πότε, με ποιον, γιατί, σε ποια βάση. Τελικά τα ερωτήματα Κόμμα ή Μέτωπο και ποιο από τα δύο πρώτο, είναι ψευτοδιλήμματα.
Τίθεται ένα νόμιμο ερώτημα: ένα κομμουνιστικό κόμμα που ισχυρίζεται ότι είναι τέτοιο, είναι πράγματι κομμουνιστικό; Κάθε φορά θα πρέπει να εξεταστούν α) η ταξική σύνθεση του κόμματος, β) το ποια κοσμοθεωρία πρεσβεύει και με ποιο τρόπο, γ) το πρόγραμμά του, δ) ο τρόπος λειτουργίας του, ε) η στάση της αστικής τάξης απέναντί του και στ) αν εναρμονίζεται η θεωρία με την πράξη. Οι κρίσεις δεν υπόκεινται πάντα στη λογική του άσπρου-μαύρου. Υπάρχουν και οι γκρίζες ζώνες όπου ένα κόμμα μπορεί να είναι οιονεί κομμουνιστικό, μπορεί να τείνει να γίνει κομμουνιστικό ή να τείνει να αποκομμουνιστικοποιηθεί, μπορεί να εκπροσωπεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης με στρεβλό τρόπο κ.λπ. Αν όμως οι βλέψεις μας είναι για τη δημιουργία ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος, θα πρέπει από τώρα στις μικρές μας συλλογικότητες ή αύριο σε κάτι ευρύτερο, τα κριτήρια αυτά να μην τα ξεχνάμε. Αλλιώς η επανάληψη και η αναπαραγωγή όλων των ελαττωμάτων θα είναι νομοτελειακή.
Παράλληλα φέρουμε και μία μεγάλη ιστορική ευθύνη. Οφείλουμε να μην ξεχνάμε τις στρατηγικές μας βλέψεις και το στόχο της αναγέννησης του κομμουνιστικού οράματος, καθήκοντα ιδιαίτερα σύνθετα και δύσκολα. Είναι το κομβικό σημείο το οποίο μας διαχωρίζει από τις ρεφορμιστικές δυνάμεις, είναι το σημείο που γίνεται η ιδεολογική τομή, όπου είναι σαφές ότι η τελική λύση δεν μπορεί παρά να δοθεί με οξύτατη κοινωνική σύγκρουση, δηλαδή με κοινωνική επανάσταση. Αν αυτά δεν υπάρχουν στην οπτική μας, τότε θα χάσουμε την ψυχή μας μετατρεπόμενοι σε τακτικιστές, δίχως προοπτική για το αύριο. Το ‘”κείμενο συμβολής” μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο σε μια τέτοια προοπτική.
Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ
Θα ήταν εθελοτυφλία, αν κάποιος επιχειρούσε να μιλήσει για τον κομμουνισμό της εποχής μας δίχως να κοιτάξει πίσω του. Το κοίταγμα αυτό δε χρειάζεται να συνοδεύεται από ατελείωτα αυτομαστιγώματα και πρόχειρες κρίσεις. Απαιτείται ενδελεχής μελέτη, πολλά δεδομένα, επιστημονική αναζήτηση για να καταλάβουμε τα αίτια μιας βαθιάς και οδυνηρής ήττας, της οποίας τα ωστικά κύματα νιώθουμε έντονα μέχρι και σήμερα και θα τα νιώθουμε για πολλά χρόνια μετά.
Σε μία πρώτη και οπωσδήποτε πρόχειρη προσέγγιση θα λέγαμε πως τα αίτια της ήττας εντοπίζονται α) σε οικονομικές επιλογές που επέτρεψαν τη γέννηση κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής χωρίς τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες, β) το αδυνάτισμα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας με τα σοβιέτ να μετατρέπονται σε σφραγίδες, γ) η εδραίωση ενός γραφειοκρατικού στρώματος που έδειχνε σιγά-σιγά να αυτονομείται από την εργατική τάξη, δ) η πίεση του ταξικού αντίπαλου που πρέπει να πούμε πως συχνά υποτιμάται. Βεβαίως, σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητες δυο παρατηρήσεις: τόσο η ήττα, όσο και τα αίτιά της δεν πρέπει να μας εμποδίζουν να μιλάμε για τις μεγάλες κατακτήσεις του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, πρωτόφαντες για την ανθρωπότητα που επηρέασαν αναμφίβολα και το καπιταλιστικό στρατόπεδο. Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με το αν αυτές οι κοινωνίες ήταν ή όχι σοσιαλιστικές. Έχουν προταθεί διάφορες θεωρήσεις: αυτή του κρατικού καπιταλισμού, αυτή του στρεβλού εργατικού κράτους, αυτή του γραφειοκρατικού σοσιαλισμού, του πρώιμου σοσιαλισμού, των μεταβατικών κοινωνιών κ.λπ. Όπως και να έχει, απαιτείται η συγκέντρωση των κριτηρίων, αλλά μπορούμε να σημειώσουμε μετά βεβαιότητας πως αυτή η προσέγγιση που μας βρίσκει απέναντι είναι αυτή του κρατικού καπιταλισμού.
Με δεδομένο, λοιπόν, ένα παρελθόν που μας δυσκολεύει την πολιτική και ιδεολογική δράση, αναρωτιόμαστε ποιοι είναι σήμερα οι τρόποι για την αναγέννηση του κομμουνιστικού οράματος. Το κλασικό πρόβλημα των κομμουνιστικών δυνάμεων ήταν ανέκαθεν η εύρεση των βέλτιστων δρόμων προκειμένου να δημιουργηθούν συνειδησιακά ρήγματα που θα έφταναν μέχρι και την υιοθέτηση του κομμουνιστικού οράματος από την πλευρά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Υπάρχουν δυο σοβαρά δεδομένα: το ένα είναι πως ο ταξικός αντίπαλος πάντα έχει την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία σε καπιταλιστικές συνθήκες και συχνά όχι μόνο σε αυτές. Το δεύτερο είναι πως έχει αποδειχτεί ιστορικά πως οι κραυγές, η σκέψη που είναι βγαλμένη από κουτάκια, η υστερική και παροξυμμένη κριτική, ποτέ και πουθενά δεν δημιούργησαν μαζικά πολιτικά ρεύματα, παρά μόνο μικρές σέχτες αυτοαναφορικότητας. Το ίδιο συνέβη βεβαίως και από την άλλη. Η ιδεολογικοπολιτική θολούρα, τα συνεχή στρογγυλέματα, ο κοινοβουλευτισμός, εν ολίγοις ο μεταρρυθμισμός, εξαφάνισαν ιστορικά κόμματα ή τα μετέτρεψαν σε θλιβερές σκιές του παρελθόντος τους. Επομένως, καλούμαστε να ανακαλύψουμε το κλειδί και αυτό δεν είναι άλλο από τη διαλεκτική σκέψη που σε αλληλεπίδραση με τη δράση θα βάλει τις βάσεις για την αναγέννηση του οράματός μας.
Παράλληλα, θα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας όλες τις παθογένειες του κομμουνιστικού κινήματος. Μικρομεγαλισμοί, φραξιονισμοί, εισοδισμοί, ατέρμονες συζητήσεις, αδύναμη σύνδεση με την εργατική τάξη, δεύτερες σκέψεις, έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας, γραφειοκρατικοποιημένες λειτουργίες και πολλά άλλα, ας μπουν στο χρονοντούλαπο. Ή τουλάχιστον ας τα εντοπίσουμε, ας δούμε γιατί υπάρχουν, ας συγκροτήσουμε συλλογικότητες που θα βάζουν φραγμούς στη γέννηση τέτοιων διαβρωτικών κι εν τέλει διαλυτικών φαινομένων.
Τέλος, απαιτείται μεθοδική δουλειά στον ιδεολογικό τομέα. Το 2017 είναι μία χρυσή ευκαιρία να μιλήσουμε για το μεγάλο Οκτώβρη και γιατί όχι να μιλήσουμε από κοινού. Δεν έχουμε να απολογηθούμε σε κανένα για το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ου αιώνα. Ο μεγάλος Οκτώβρης είναι εκείνη η ιστορική στιγμή που παρουσιάζεται ασυνέχεια στη συνέχεια. Είναι η στιγμή που οι έσχατοι γίνονται πρώτοι και η ουτοπία μετατρέπεται σε χειροπιαστή πραγματικότητα. Είναι εκείνη η στιγμή που αλλάζει τις υποτιθέμενες στέρεες απόψεις. Σήμερα οι πιο πρωτοπόρες δυνάμεις οφείλουν να υπενθυμίσουν τι ήταν ο Οκτώβρης, γιατί προέκυψε, αλλά δεν μπορούν να μείνουν σε αυτό. Οφείλουν ταυτόχρονα να κάνουν και την προβολή στο σήμερα. Αυτό είναι και το σημείο που διαφοροποιεί τις κομμουνιστικές δυνάμεις από άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις. Και δεν είναι ένα σημείο που πρέπει να αναδειχθεί με το ζόρι μόνο και μόνο για να υπάρχει διαφοροποίηση, αλλά γιατί η κοινωνική επανάσταση είναι μια αδήριτη ιστορική αναγκαιότητα.
Η ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ
Αγαπητοί σύντροφοι.
Μέσα λοιπόν σε μια τέτοια πραγματικότητα μπαίνει επιτακτικά η ανάγκη και για συζήτηση αλλά -και κυρίως- για άμεση δράση.
Βασική προτεραιότητα, ανάγκη και ευθύνη για τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά, κατά τη δική μας άποψη, πρέπει να είναι η προσπάθεια δημιουργίας ενός μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα αντιπαλέψει αυτή τη πορεία ισοπέδωσης της κοινωνίας και των εργαζομένων.
Ένα τέτοιο λαϊκό μέτωπο θα έχει αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό περιεχόμενο. Θα είναι μέτωπο δημοκρατικό και πατριωτικό. Το μέτωπο δεν μπορεί παρά να είναι μια κοινωνική και πολιτική συμμαχία, δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στο μαζικό κίνημα, να έχει πρόγραμμα διεκδικήσεων και πάλης.
Προϋπόθεση για τη συμμετοχή σε μια τέτοια προσπάθεια δεν είναι η ιδεολογικο-πολιτική συμφωνία εφ΄ όλης της ύλης, αλλά η συμφωνία σε ένα πλαίσιο με τέτοιο προσανατολισμό.
Η αγωνιστική ενότητα και συσπείρωση όχι μόνο δεν αναιρούν, αλλά υπογραμμίζουν τη δυνατότητα και την ανάγκη ιδεολογικο-πολιτικής διαπάλης ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις, που διατηρούν την αυτοτέλειά τους.
Από τη μεριά μας, αυτή τη χρονική περίοδο, συμμετέχουμε ενεργά, με άλλες συλλογικότητες της Αριστεράς, με ανένταχτους αγωνιστές, στη συζήτηση για τη δημιουργία μιας πολιτικής μετωπικής κίνησης που θα μελετήσει, θα συνδράμει και θα υποβοηθήσει τη προσπάθεια συγκρότησης ενός τέτοιου μετώπου. Ακολουθώντας σταθερά την πολιτική συμμαχιών θα επιδιώξει να προωθήσει με συνέπεια το συντονισμό και τη συνεργασία όλων των υπαρκτών δυνάμεων της Αριστεράς στην κατεύθυνση αυτή.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, ανεξάρτητα με ποιο τρόπο και ποιοι από εμάς θα συμμετάσχουν στο νέο εγχείρημα για το οποίο συζητάμε, θεωρώ πως είναι αναγκαία η αναζήτηση συμπόρευσή μας στους κινηματικούς δρόμους. Στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, ως σύλλογος διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης, θα συνεισφέρουμε ό,τι μπορούμε για το σκοπό αυτό.
Σε κάθε περίπτωση ας κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο για να μη δώσουμε στην ιστορία τη δυνατότητα να μας καταγράψει στη σελίδα με τους ξοφλημένους και τα φαντάσματα.
Σας ευχαριστώ.
