Η προέλευση του αντιαραβικού ρατσισμού του Ισραήλ, του Λόρενς Ντέιβιντσον

Ο αντιαραβικός ρατσισμός που διαποτίζει το σύγχρονο Ισραήλ μπορεί να αναχθεί στις συμπεριφορές του παλιού ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, υποστήριξε ο Λόρενς Ντέιβιντσον το 2012, σε αυτή την προειδοποιητική πρόβλεψη της σημερινής ισραηλινής γενοκτονίας.

Στα μέσα του 19ου αιώνα, η πολυεθνική αυτοκρατορία βρισκόταν σε εξέλιξη ως το κυρίαρχο πολιτικό παράδειγμα στην Ευρώπη. Το αντικατέστησε το έθνος-κράτος, μια πολιτική μορφή που επέτρεπε τη συγκέντρωση εθνοτικών ομάδων εντός των δικών τους πολιτικών συνόρων.

Αυτό, με τη σειρά του, σχημάτισε πολιτισμικά και «φυλετικά» φυτώρια για έναν εθνικισμό «εμείς (ανώτεροι) εναντίον αυτών (κατώτεροι)» που θα υποστήριζαν τους περισσότερους μελλοντικούς πολέμους της Δύσης. Πολλά από αυτά τα εθνικά κράτη ήταν επίσης αυτοκρατορικές δυνάμεις που επεκτεινόταν σε ολόκληρο τον κόσμο και, φυσικά, η σωβινιστική τους άποψη που βασιζόταν στο κράτος συνοδευόταν από αυτά.

Ο σιωνισμός γεννήθηκε σε αυτό το περιβάλλον του εθνικισμού και του ιμπεριαλισμού, που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στον χαρακτήρα και τις φιλοδοξίες του ισραηλινού κράτους.

Η καταδίκη του Theodor Herzl, 

Ο ιδρυτής του σύγχρονου Σιωνισμού, πρέσβευε ότι οι αιώνες του αντισημιτισμού ήταν θετική απόδειξη ότι οι Εβραίοι της Ευρώπης δεν μπορούσαν να αφομοιωθούν στην κύρια δυτική κοινωνία. Θα μπορούσαν να είναι ασφαλείς μόνο αν είχαν ένα δικό τους εθνικό κράτος.

Αυτή η πεποίθηση αντανακλούσε επίσης τα ευρωπαϊκά κυρίαρχα αισθήματα της εποχής.

Οι ιδρυτές του σύγχρονου Σιωνισμού ήταν τόσο Εβραίοι όσο και Ευρωπαίοι και (ως εκ τούτου) είχαν αποκτήσει την πολιτισμική αίσθηση ανωτερότητας της Δύσης σε σχέση με τους μη Ευρωπαίους.

Αυτή η αίσθηση ανωτερότητας θα έπαιζε σημαντικό ρόλο όταν μια συμφωνία (Διακήρυξη Balfour) υπογράφηκε το 1917 μεταξύ του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Οργανισμού και της βρετανικής κυβέρνησης.

Η συμφωνία όριζε ότι, σε αντάλλαγμα για την υποστήριξη των Σιωνιστών της βρετανικής πολεμικής προσπάθειας (ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν σε εξέλιξη), οι Βρετανοί θα βοηθούσαν (θεωρώντας ως δεδομένη τη νίκη τους) να δημιουργηθεί ένα «Εβραϊκό εθνικό σπίτι» στην Παλαιστίνη.

Το ότι καμία πλευρά σε αυτή τη διαπραγμάτευση δεν σκέφτηκε πολύ τον παλαιστίνιο γηγενή πληθυσμό δεν ήταν παράβλεψη.

Χρόνια αργότερα, το 1945 (στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου), οι Βρετανοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν επίσημα την κυρίαρχη άποψη. Βγήκαν από τον πόλεμο με πληθυσμό επιβαρυμένο από εξαιρετικά υψηλούς πολεμικούς φόρους. Η διατήρηση της βρετανικής αυτοκρατορίας θα διατηρούσε αυτούς τους φόρους υψηλούς και έτσι οι Βρετανοί ψηφοφόροι εξέλεξαν πολιτικούς που θα μετέτρεπαν την αυτοκρατορία σε μια κοινοπολιτεία, παραχωρώντας ανεξαρτησία σχεδόν σε όλα τα υπερπόντια εδάφη της Βρετανίας.

Ένα από αυτά τα εδάφη ήταν η Παλαιστίνη.

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι σε άλλες ευρωπαϊκές αποικίες, όπου διέμεναν μεγάλος αριθμός Ευρωπαίων, κατά την εποχή που ακολούθησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είδαν την τελική τους απελευθέρωση από τους αποικιοκράτες καθώς η εξουσία μετατοπίστηκε στους ιθαγενείς. Η Κένυα και η Αλγερία είναι παραδείγματα που δείχνουν ότι αυτή η διαδικασία ήταν σκληρή και αιματηρή, αλλά συνέβη.

Και όταν συνέβη, η επίσημη κυρίαρχη σκέψη ηττήθηκε.

Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι Ευρωπαίοι (ή οι Δυτικοί) είδαν το φως και έπαψαν να είναι ρατσιστές, αλλά ότι οι κυβερνήσεις τους είδαν τελικά την ανάγκη να σταματήσουν να ενεργούν με τον μέχρι τότε τρόπο.

Μερικές Συνέπειες

Δυστυχώς, στην περίπτωση της Παλαιστίνης, αυτή η διαδικασία απο-αποικισμού δεν συνέβη ποτέ.

Σε αυτή την περίπτωση οι Ευρωπαίοι άποικοι δεν ήθελαν η κυρίαρχη μητέρα χώρα να μείνει και να τους προστατεύει. Τους ήθελαν έξω για να μπορέσουν να φτιάξουν μαγαζί μόνοι τους. Είχαν την ευκαιρία τους μετά την αποχώρηση των Βρετανών το 1947.

Αμέσως μετά, οι Σιωνιστές άρχισαν να εκτελούν έναν προετοιμασμένο σχέδιο να κατακτήσουν τους «Αγίους Τόπους» και να διώξουν ή να υποτάξουν τον γηγενή πληθυσμό.

Και τι γίνεται με εκείνη την κυρίαρχη άποψη που έβλεπε τον Ευρωπαίο ανώτερο και τον ντόπιο κατώτερο;

Αυτή θεσμοθετήθηκε σε τις πρακτικές του νέου ισραηλινού κράτους.

Αυτό έκανε το Ισραήλ ένα από τα ελάχιστα (το άλλο είναι το απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής) αυτοπροσδιοριζόμενα «δυτικά» εθνικά κράτη που συνεχίζουν να εφαρμόζουν παλαιού τύπου κυρίαρχες πολιτικές: έκαναν διακρίσεις κατά του παλαιστινιακού πληθυσμού με κάθε τρόπο που μπορούσε να φανταστεί κανείς, τον ώθησε σε κλειστές περιοχές συγκέντρωσης και προσπάθησε να ελέγχει τη ζωή τους με μεγάλη λεπτομέρεια.

Αν κάποιος θέλει να μάθει τι σήμαινε αυτό για τον εξελισσόμενο χαρακτήρα των πολιτών του Ισραήλ που τώρα θα ζούσαν το αποικιακό δράμα ως αυτοκρατορική δύναμη από μόνοι τους, θα μπορούσε να ρίξει μια ματιά σε ένα βιβλίο του Sven Lindqvist με τίτλο Εξολοθρεύστε όλους τους βάρβαρους (1996). Αυτό το έργο δείχνει πειστικά ότι η κυριαρχία στους γηγενείς λαούς που συχνά αντιστέκονται, υποτιμώντας και εξευτελίζοντας τους, σκοτώνοντας ή τιμωρώντας τους τακτικά όταν διαμαρτύρονται, οδηγεί τους αποικιοκράτες να αναπτύξουν πολιτικές γενοκτονίας.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι Σιωνιστές που δημιούργησαν και τώρα συντηρούν το Ισραήλ διακατέχονται από αυτή τη διαδικασία.

Για πολύ καιρό Ισραηλινοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι δοκίμασαν τη γενοκτονία μέσω ενός πειράματος σκέψης.

Συνέχισαν να υποστηρίζουν ότι οι Παλαιστίνιοι δεν υπάρχουν.

Η πιο διάσημη περίπτωση αυτής της άποψης ήταν η ισραηλινή πρωθυπουργός Γκόλντα Μέιρ, η οποία στις 15 Ιουνίου 1969 ισχυρίστηκε ότι «Δεν υπήρχαν Παλαιστίνιοι. Δεν υπάρχουν.»

Ένας από τους λόγους που εξέφρασε αυτή τη γνώμη ήταν ότι οι Άραβες της Παλαιστίνης δεν είχαν ποτέ το δικό τους εθνικό κράτος.

Άλλοι ακολούθησαν μια διαφορετική προσέγγιση αρνούμενοι όχι τόσο την ύπαρξη των Παλαιστινίων, αλλά μάλλον την ανθρωπιά τους.

Σε διάφορες περιόδους και σε διάφορα πλαίσια, συνήθως ως απάντηση σε πράξεις αντίστασης κατά της κατοχής, οι Ισραηλινοί ηγέτες αναφέρουν τους Παλαιστίνιους ως «θηρία που περπατούν στα δύο πόδια» (Menachem Begin), «κροκόδειλοι» (Εχούντ Μπαράκ) και «κατσαρίδες» (Ραφαέλ Εϊτάν).

Φυσικά, αυτά τα συναισθήματα δεν περιορίζονταν στην ισραηλινή ηγεσία. Σύντομα διαπέρασαν το μεγαλύτερο μέρος του σιωνιστικού πληθυσμού επειδή η παλιά αυτοκρατορική προπαγάνδα ανωτερότητας-κατωτερότητας είχε γίνει βασικό στοιχείο της βασικής τους εκπαίδευσης.

Οι Ισραηλινοί δίδαξαν τα παιδιά τους την κυρίαρχη άποψη, την ενίσχυσαν με προκατειλημμένες αναφορές στα μέσα ενημέρωσης, χαρακτήρισαν την αναπόφευκτη αντίσταση στην οποία προσφεύγουν οι Παλαιστίνιοι ως αντισημιτισμό και την εξέλαβαν ως απόδειξη της ανάγκης καταστολής και ελέγχου αυτού του πληθυσμού των «Άλλων».

Και, από τη σιωνιστική σκοπιά, όλη αυτή η διαδικασία λειτούργησε εξαιρετικά καλά.

Σήμερα όλοι, εκτός από μια χούφτα Ισραηλινών Εβραίων, αντιπαθούν και φοβούνται τους ανθρώπους που κατέκτησαν και εκτόπισαν. Εύχονται να φύγουν. Και, όταν η αντίστασή τους γίνεται λίγο «υπερβολική», είναι πλέον πολύ πρόθυμοι να τους δουν να απομακρύνονται.

Γάζα: «Σκουπίστε την με βόμβες»

Έτσι, κατά τη διάρκεια του τελευταίου (2012) γύρου αντιστασιακών πυραύλων από τη Γάζα και της εκδικητικής δολοφονίας που προήλθε από την ισραηλινή πλευρά, ακούσαμε τα εξής:

«Πρέπει να μετατοπίσουμε τη Γάζα πίσω στον Μεσαίωνα καταστρέφοντας όλες τις υποδομές, συμπεριλαμβανομένων των δρόμων και του νερού». (Eli Yishai, νυν Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης).

«Δεν πρέπει να υπάρχουν ρεύμα στη Γάζα, βενζίνη ή κινούμενα οχήματα, τίποτα. Πρέπει να ισοπεδώσουμε ολόκληρες γειτονιές… να ισοπεδώσουμε όλη τη Γάζα» (δημοσιογράφος Gilad Sharon στο Jerusalem Post);

«Δεν υπάρχουν αθώοι στη Γάζα. Κόψτε τους… σκοτώστε τους Γάζες χωρίς σκέψη ή έλεος». (Μιχαήλ Μπεν-Αρί, μέλος της Κνεσέτ)·

Η Γάζα θα πρέπει να «βομβαρδιστεί τόσο δυνατά ώστε ο πληθυσμός να φύγει στην Αίγυπτο» (Ισραήλ Κατς, σημερινός Υπουργός Μεταφορών).

Η Γάζα πρέπει να «σκουπιστεί με βόμβες» (Avi Dichter, νυν Υπουργός Άμυνας Εσωτερικού Μετώπου).

Οι Ισραηλινοί στρατιώτες πρέπει «να μάθουν από τους Σύρους πώς να σφάζουν τον εχθρό» (εξέχων Ισραηλινός Ραβίνος Yaakov Yosef).

Τέλος, υπήρξαν οι πολυάριθμες, αυθόρμητες διαδηλώσεις απλών Ισραηλινών πολιτών, τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο τμήμα της χώρας, όπου ακούγονταν φωνές και φωνές όπως «Δεν τους αξίζει να ζουν. Πρέπει να πεθάνουν. Να πεθάνουν τα παιδιά σας. Διώξτε όλους τους Άραβες».

Αν δεν υπήρχε το γεγονός ότι ο έξω κόσμος παρακολουθούσε, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διάσημες ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις θα είχαν μπει στον πειρασμό να κάνουν όλα όσα επιθυμούσαν αυτοί οι υπουργοί, οι κληρικοί και οι πολίτες. (Σήμερα ο έξω κόσμος έχει μικρή επίδραση στην υποστήριξη των δυτικών κυβερνήσεων για τη συνεχιζόμενη γενοκτονία).

Αφού ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου συμφώνησε σε κατάπαυση του πυρός το 2012, μια ομάδα Ισραηλινών στρατιωτών έδειξαν την απογοήτευσή τους χρησιμοποιώντας το σώμα τους για να γράψουν (στα Εβραϊκά) τις λέξεις “Bibi Loser” (Η Μπίμπι είναι παρατσούκλι του Νετανιάχου).

Ήταν μια προκαθορισμένη φωτογράφιση και η εικόνα μπορεί πλέον να βρεθεί εύκολα στο ίντερνετ.

Αυτό που φαίνεται να ενοχλεί πραγματικά τους Ισραηλινούς πολίτες δεν είναι ότι ο Μπίμπι σκότωσε και ακρωτηρίασε πάρα πολλούς αθώους Παλαιστίνιους πολίτες, αλλά μάλλον ότι δεν σκότωσε και ακρωτηρίασε αρκετούς από αυτούς για να προσφέρει στους Ισραηλινούς «ασφάλεια και ασφάλεια».

Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας ήταν η τυπική διαδικασία λειτουργίας να δαιμονοποιείς αυτούς που πολεμάς και να υποβιβάζεις σε κατώτερη θέση αυτούς που κατακτάς. Όμως, όπως δείχνει το έργο του Lindqvist, υπήρχε κάτι διαφορετικό στον τρόπο με τον οποίο οι Ευρωπαίοι έκαναν αυτή τη δουλειά.

Η βαθιά ρατσιστική αντίληψη που στηρίζει τον σύγχρονο ιμπεριαλισμό τον έκανε ιδιαίτερα διεστραμμένο.

Τώρα που το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική δεν υπάρχει πια, οι Ισραηλινοί είναι οι τελευταίοι επιζώντες κληρονόμοι αυτής της τρομερής κληρονομιάς. Όπου κι αν μας οδηγούν οι Ισραηλινοί και οι Σιωνιστές τους, δεν είναι στο φως, είναι κάπου πολύ, πολύ σκοτεινό.

Ο Lawrence Davidson είναι καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο West Chester στην Πενσυλβάνια. Είναι ο συγγραφέας του Foreign Policy Inc.: Ιδιωτικοποίηση του εθνικού συμφέροντος της Αμερικής; Η Παλαιστίνη της Αμερικής: Λαϊκές και Επίσημες Αντιλήψεις από το Μπάλφουρ έως τον Ισραηλινό Κράτος και Ισλαμικός Φονταμενταλισμός.