Βλέποντας τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν το Σάββατο στον χώρο του Πολυτεχνείου το μυαλό μου πάει σε μια περίοδο κορύφωσης της ιδεολογικής και πολιτικής σήψης και πολυδιάσπασης
Δεν αναφέρομαι βέβαια στην περίοδο που διανύουμε αλλά σε κάτι λίγο πιο “βαρύ” και αρκετά κοντά μας χρονικά που ως εκ τούτου οι πληγές του είναι ακόμα φρέσκιες και βαθιές .
Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (2015-2019) λοιπόν, όσοι οργανωθήκαμε τότε στην Αριστερά ήρθαμε απευθείας σε επαφή με μια φοβισμένη και απαισιόδοξη εκδοχή της. Μια Αριστερά που περνούσε έντονη κρίση ταυτότητας και που οι προκλήσεις της συγκυρίας ήταν δυστυχώς μεγαλύτερες από εκείνη.
Μια Αριστερά χωρίς όραμα, χωρίς πρόταση, χωρίς προοπτική ήταν στην ουσία μια Αριστερά σε έναν κόσμο που σπάνια ξημέρωνε. Ελλείψει των παραπάνω επικράτησε ο επιβιωτισμός, ο σεχταρισμός και ο κομματοκεντρισμός σε μεγάλο κομμάτι της. Ως εκ τούτου ο πολιτικός φανατισμός οδήγησε και στην αύξηση φαινομένων ενδοκινηματικών αντιπαραθέσεων “οργανωτικού” χαρακτήρα . “Άνθισε” δηλαδή το “ενδοκινηματικό ξύλο”.
Αυτή η όχι και τόσο ελκυστική και απομαζικοποιημένη Αριστερά είχε τμήματα που έσπαγαν κεφάλια με όρους “αστικής επιβολής” αλλά και τμήματα που έπαιζαν το κεφάλι τους στους κοινωνικούς αγώνες, στους πλειστηριασμούς, στην καταδίκη της Χρυσής Αυγής, στους αγώνες των εκπαιδευτικών και αλλού. Βέβαια μπορούσαν και μπορούν να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι κάνουν και τα δύο: να αγωνίζονται ενάντια στο σύστημα και να αναπαράγουν ταυτόχρονα την ιδεολογία του.
Άλλωστε οι σημερινοί φοιτητές οι οποίοι εξέφρασαν τέτοια ακραία βία με σκοπό την “κάθαρση” ενός χώρου και την επιβολή μιας δικής τους νομιμότητας στο όνομα των φοιτητικών συλλόγων (οι οποίοι σίγουρα δεν ενέκριναν τίποτα τέτοιο) είναι οι ίδιοι μερικοί από αυτούς που αγωνίζονται με συνέπεια ενάντια στην εκπαιδευτική πολιτική της ΝΔ μέσα στα πανεπιστήμια.
Πιθανότατα όσοι και όσες αγωνιζόμαστε από τις γραμμές της μαχόμενης ανατρεπτικής Αριστεράς ζούμε ακόμα στη σκιά αυτής της περιόδου. Η αδυναμία να εγγυηθούμε μια προοπτική και μια διέξοδο από αυτή την κατάσταση σε συνδυασμό με την καχυποψία του κόσμου οδηγεί αρκετούς στο να αναζητήσουν έναν σωτήρα, έναν αρχηγό, ένα πρόσωπο (συνήθως αρσενικού γένους) που θα τους βγάλει από την ανημποριά. Αυτό τους οδήγησε στην εξέδρα ενός “χαρισματικού” ηγέτη, στον όποιο έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν με αντάλλαγμα μόνο τη “χαρισματικότητα” του.
Κάποιος που υποτάσσεται εθελοντικά για να προσπαθήσει να ανελιχθεί ανάμεσα στους αυλικούς αυτού του ηγέτη και να φορά το οικόσημο του, αποδέχεται το να κινείται συνεχώς ανάμεσα στην επιβολή και την υποταγή. Αλλού θα υποτάσσεται και αλλού θα επιβάλλεται. Το ένα από αυτά τα φετίχ αναγκαστικά συνυπάρχει με το άλλο στην πολιτική. Και όταν εκείνος ρίχνει τόσο εύκολα “τσεκούρι” σε άλλους το ίδιο εύκολα μπορεί να το φάει και αυτός καθώς έτσι παίζεται το παιχνίδι που διάλεξε.
Βέβαια όλη η ύπαρξη αυτής της πολιτικής παλαίστρας εν τέλει αφορά την αναζήτηση της αλήθειας. Αλλά όταν η αλήθεια είναι σχετική τότε η δική μου και η δική σου αλήθεια μπορούν να είναι παράλληλα και ταυτόχρονα απόλυτες. Όταν συνυπάρχουνε απόλυτες και αδιαπραγμάτευτες αλήθειες σε έναν χώρο είναι αναγκαίο να αλληλοεξοντωθούν γιατί μόνο μία είναι δυνατόν να υπάρχει.
Όμως οι “αλήθειες” δηλαδή οι προσεγγίσεις της πραγματικότητας πρέπει να λειτουργούν σαν ομόκεντροι κύκλοι . Καθώς η κατάκτηση της αλήθειας και κατ’ επέκταση μιας αληθινής ανάλυσης της πραγματικότητας δεν μπορεί παρά να είναι συλλογική προσπάθεια. Από τα αιτήματα των εργατών σε ένα σωματείο και την ανάλυση για το Πανεπιστήμιο μέχρι ένα ριζοσπαστικό μεταβατικό πρόγραμμα και ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα μόνο αυτή η διαπάλη αφορά πραγματικά το εσωτερικό της κομμουνιστικής Αριστεράς και το πλήθος των εκφάνσεων της. Μια δημοκρατική, συλλογική, πλατιά και πάνω απ’ όλα συντροφική διαδικασία διαλόγου.
Όταν η Αριστερά λοιπόν σταματήσει να έχει δογματική και θρησκευτική σχέση με την αλήθεια θα σταματήσει να πιστεύει σε θεούς και σωτήρες και κατ’ επέκταση να αλληλοσκοτώνεται με άλλα δόγματα ή με κατώτερες αιρέσεις (είναι πραγματικά τρομακτικό το πόσο μοιάζουν οι διαμάχες στην ελληνική Αριστερά με τις διαμάχες που υπήρχαν ανάμεσα σε χριστιανούς ανά τους αιώνες).
Η επιστημονική και ειλικρινής αναζήτηση της επαναστατικής αλήθειας οδηγεί σε μια ανώτερη βία, μια βία που εκδηλώνεται την στιγμή που πρέπει από αυτούς που πρέπει και απέναντι σε εκείνους που πρέπει. Αυτή η βία είναι η πραγματικά επαναστατική αν και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι κανείς μα κανείς αυτή τη στιγμή μεταξύ των δυνάμεων της επαναστατικής Αριστεράς δεν διαθέτει ένα τόσο μεγάλο τμήμα της αλήθειας, ώστε να μπορεί να παρουσιάσει μια εναλλακτική που θα μπορούσε να πείσει τις μάζες να ασκήσουν επαναστατική βία. Οφείλουμε λοιπόν βάσει αυτού να προβληματιστούμε και όχι στη βάση του πόσα τραπεζάκια, πόσα καδρόνια και πόσες αφίσες έχουμε.
Τα υπόλοιπα εξυπηρετούν ψυχαγωγικούς σκοπούς και ονειρώξεις μικρών ανθρώπων με μεγάλα οργανωτικά μπράτσα που οδηγούν και πάλι το λαϊκό κίνημα στο να είναι ο μεγάλος χαμένος που θα καθαρίσει το αίμα από τις παλαίστρες τους και θα επωμιστεί το κόστος από τις “αθλοπαιδιές” τους. Σύμφωνα μάλιστα με την τελευταία απόφαση του πρύτανη του ΕΜΠ Χατζηγεωργίου για αναθεώρηση του πλαισίου εορτασμού του Πολυτεχνείου μετά το φετινό περιστατικό βίας φαίνεται ότι δεν την πληρώνει μόνο το σημερινό λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα αλλά ακόμα και η ιστορική του μνήμη και παρακαταθήκη.
