Δεν έμεινε κλαδί
να μας κρεμάσουν
αφού πετάξαν κάτω την ελιά
κι έκαψαν τον κορμό της.
Δεν έμεινε ούτε στρέμμα
να μας θάψουν
αφού μας πήρανε
και το μποστάνι ακόμα
και μας πετάνε για ταφόπλακα
τον τοίχο του σπιτιού μας.
Κι εσύ που χώνεψες το αίμα
τουλάχιστον ορκίσου:
«Ούτε σπυρί μη γεννηθεί
και μη σταθεί ούτε πέτρα.
Να θάψει η άμμος τις πηγές
να μην τις βρουν
και ξεπλυθούν τα κτήνη.
Από τα χέρια των μαρτύρων
τα κομμένα
που λοιδορούν τον θάνατο
και χαιρετούν τη λευτεριά
απ’ τα χαλάσματα,
χιλιάδες να πετάγονται
τουφέκια του Αγώνα,
και τα χαμένα βρέφη
να τα ταΐζουν οι γονείς
να μη τα θάβουν,
τις πέτρες για τα μνήματα
να βάζουν στις σφεντόνες».
Κι εσύ που από αίμα μπούχτισες
και δεν αντέχεις άλλο,
το σύρμα από τον φράχτη τους
άμα δεν το ξεσκίσεις
γονυπετής να ορκιστείς
στο αραβικό το χώμα:
«Αν γίνει η Γάζα φέρετρο
κι η Παλαιστίνη τάφος,
να βυθιστεί όλη η στεριά,
να γίνει η Γάζα πλοίο,
να μείνει από τον Άνθρωπο,
ένα καράβι άδειο,
ένα μαντήλι ασπρόμαυρο
και λίγη υπερηφάνεια».
