Άρθρο της UNITÉ-CGT
Μεταφράζει η Αντωνία Πάνου
Μπορούμε να εκτροχιάσουμε τα σχέδια των αφεντικών. Είναι εφικτό. Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε και να οικοδομήσουμε την εναλλακτική μας λύση. Μια νέα πολιτική ακολουθία ανοίγει και είναι επιτακτική ανάγκη οι εργαζόμενοι να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους, ιδιαίτερα μέσω απεργιών, για να ακουστούν τα αιτήματά τους και να κερδίσουν μια καλύτερη ζωή.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι μεγάλες κοινωνικές νίκες επιτεύχθηκαν όταν ο λαός και οι εργαζόμενοι, χωρίς να περιμένουν ή να σέβονται κάποια συγκεκριμένη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή, ανέλαβαν δράση με αποφασιστικό, μαζικό και οργανωμένο τρόπο.
Η κρίση του καθεστώτος και ο επείγων χαρακτήρας της κατάστασης αποδεικνύουν την ανάγκη για ένα μέγιστο πρόγραμμα διεκδικήσεων, βασισμένο στο Ψωμί και την Ελευθερία, αλλά και την υπεράσπιση της Ειρήνης, με κάθε κόστος, σε μια περίοδο γενικευμένων πολέμων και του κινδύνου γενικού πολέμου.
Για Ψωμί, Ειρήνη και Ελευθερία, περισσότερο από ποτέ, εδώ και τώρα, η ελπίδα βρίσκεται στον αγώνα του Λαού!
Για το Ψωμί!
Οι κοινωνικές ανάγκες του πληθυσμού είναι τεράστιες. Ενέργεια, μεταφορές, στέγαση, απασχόληση, υγεία… η καθημερινή ζωή των Γάλλων γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Η συνεχιζόμενη έκρηξη του πληθωρισμού στραγγαλίζει εκατομμύρια εργαζόμενες οικογένειες.
Το 2021, στην ηπειρωτική Γαλλία, 9,1 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή σχεδόν το 15% του γαλλικού πληθυσμού, ζούσαν κάτω από το χρηματικό όριο της φτώχειας. 11 εκατομμύρια άνεργοι και επισφαλείς εργαζόμενοι βλέπουν τα κοινωνικά τους δικαιώματα να συνθλίβονται.
Οι διαδοχικές κυβερνήσεις των τελευταίων 40 ετών ευθύνονται όλες για την αποβιομηχάνιση, την εργασιακή ανασφάλεια και τη φτώχεια στη Γαλλία.
Για να ζήσουμε, όχι για να επιβιώσουμε, πρέπει να αλλάξουμε τη λογική και το λογισμικό μας. Ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός της κοινωνίας απαιτεί μια διέξοδο από τον καπιταλισμό, ιδίως μέσω της εθνικοποίησης, υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, όλων των βιομηχανιών για την κάλυψη των αναγκών και την παροχή εξουσίας σε εκείνους που δημιουργούν τον πλούτο και διατηρούν αυτή την κοινωνία σε λειτουργία.
Ο κατώτατος μισθός πρέπει να είναι 2.000 ευρώ καθαρά. Η συνταξιοδότηση στα 60, ο καταμερισμός των ωρών εργασίας και η επαναβιομηχανοποίηση είναι αναγκαία. Μια γενική αύξηση των μισθών, των συντάξεων και των παροχών είναι ζωτικής σημασίας. Η αναπροσαρμογή των μισθών με τον πληθωρισμό είναι επείγον ζήτημα.
Για την ειρήνη!
Η ειρήνη, ιδιαίτερα στη Γάζα και την Ουκρανία, είναι ένα μείζον ζήτημα αυτή τη στιγμή. Ούτε ένα ευρώ, ούτε ένας στρατιώτης, ούτε ένα όπλο για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία! Επιβολή της εξόδου της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ! Αυτές οι εγκληματικές και τρομοκρατικές συμμαχίες, καθώς και τα μέτρα που λαμβάνονται για την υποστήριξη της Ουκρανίας, σημαίνουν ότι, μακροπρόθεσμα, ο λαός μας θα αντιμετωπίσει τον κίνδυνο, προς όφελος αποκλειστικά των εργοδοτών, μιας άμεσης στρατιωτικής σύγκρουσης, ιδιαίτερα με τη Ρωσία.
Ας συνεχίσουμε τις κινητοποιήσεις ενάντια στη γενοκτονία που διεξάγει το Ισραήλ στη Γάζα και την Παλαιστίνη! Πρέπει να επιβάλουμε κατάπαυση του πυρός, να τιμωρήσουμε τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και να βάλουμε τέλος στην αποικιοκρατία και το απαρτχάιντ. Πρέπει επίσης να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποτρέψουμε μια νέα ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο.
Η κατάσταση στο Κανάκ, που προκλήθηκε από το γαλλικό αποικιοκρατικό κράτος, και η κράτηση των ηγετών υπέρ της ανεξαρτησίας στην ηπειρωτική Γαλλία, είναι ντροπή και πρέπει να καταγγελθεί. Η απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων του Κανάκ και η εγκατάλειψη του σχεδίου για το ξεπάγωμα του εκλογικού σώματος είναι επείγοντα μέτρα.
Για τις ελευθερίες μας!
Ο Μακρόν έχει καταπατήσει τα θεμελιώδη πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες μας. Η προεδρία του έχει διευρύνει τα όρια ενός Συντάγματος που ωστόσο ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μιας πολύ προσωπικής εξουσίας. Αυτή η εξουσία στηρίζει και συνοδεύει τη βούληση των εργοδοτών να θέσουν τους εργαζόμενους και τις οργανώσεις τους στο περιθώριο.
Η διακυβέρνηση με διατάγματα και στο όνομα της “κατάστασης έκτακτης ανάγκης” έχει, για παράδειγμα, καταστήσει “συνηθισμένη” μια πολύ αυταρχική πρακτική της εξουσίας, με “συμβούλια άμυνας”. Αυτή η εξουσία είναι ήδη ένα ανελεύθερο καθεστώς, το οποίο χρησιμοποιεί την ωμή βία, τη χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης και τη συκοφαντία για να κυβερνήσει. Επομένως, πρέπει να επιστρέψουμε στο τραπέζι του σχεδιασμού. Από το κελάρι στη σοφίτα.
Σε 7 χρόνια, μερικά παραδείγματα: πρωτοφανής και αιματηρή καταστολή των διαδηλώσεων των Κίτρινων Γιλέκων, απαγορεύσεις διαδηλώσεων, κατ’ οίκον περιορισμοί, παράλογη και αυταρχική διαχείριση της πανδημίας, αστυνομική επιτήρηση και νόμοι κατά των απεργιών, συλλήψεις και ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δραστηριότητας και της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη…
Έτσι, για χάρη των ελευθεριών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μας, ήρθε η ώρα να επιβάλουμε την εγκαθίδρυση μιας άμεσης, γνήσιας και λαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που θα προστατεύει και θα ενθαρρύνει την ελεύθερη πολιτική έκφραση και γνώμη, και ιδιαίτερα το δικαίωμα στην απεργία, τη διαδήλωση και την οργάνωση.
