14.6 C
Athens
Τρίτη, 5 Νοεμβρίου, 2024

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το Παλαιστινιακό και η ανάδυση ενός πολυπολικού κόσμου, του Ραφαήλ Ασπρολούπου

 

Πηγή: Antapocrisis

Την Τρίτη στις 23/7 ανακοινώθηκε η υπογραφή συμφωνίας μεταξύ 14 παλαιστινιακών πολιτικών οργανώσεων[1] που μεταξύ άλλων προβλέπει διορισμό προσωρινής κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Μεταξύ αυτών των 14 οργανώσεων είναι και η Χαμάς και η Φατάχ, πάλαι ποτέ ηγέτιδα δύναμη του παλαιστινιακού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και πλέον η δύναμη που απαρτίζει την Παλαιστινιακή Αρχή, τον οιονεί κρατικό θεσμό που προέκυψε από τις Συμφωνίες του Όσλο τη δεκαετία του ’90.

Οπωσδήποτε μια τέτοια συμφωνία μεταξύ των δύο κυρίαρχων παρατάξεων στην Παλαιστινιακή πολιτική σκηνή δε συνιστά πρωτιά (όσο κι αν μπορούμε να ελπίζουμε να καταφέρει να πετύχει εκεί που οι προηγούμενες απέτυχαν). Για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε την ιστορική σημασία της συμφωνίας του Πεκίνου, θα χρειαστεί να κάνουμε μια αναδρομή στο ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο αυτών των συνομιλιών.

Ανάδυση των ισλαμιστικών κινημάτων

Η Παλαιστινιακή Αρχή, τέκνο της μετα-ψυχροπολεμικής περιόδου και των σημαντικών ηττών (στρατιωτικών και πολιτικών) που είχε υποστεί η παλαιστινιακή αντίσταση από τους Ισραηλινούς, γρήγορα δικαιώνει τους φόβους των σφοδρότερων επικριτών της· δηλαδή τ’ ότι σχηματίστηκε όχι για ν’ αποτελέσει πρώτο βήμα στο σχηματισμό παλαιστινιακού κράτους και την έστω και μερική, σταδιακή εκπλήρωση των εθνικών πόθων των Παλαιστινίων, αλλά για ν’ αναλάβει εν είδει υπεργολαβίας το βαρύ κόστος (οικονομικό, πολιτικό κ.ά.) διατήρησης της κατοχής από ένα Ισραήλ που ως συνήθως έψαχνε τρόπους να τα έχει όλα (ουσιαστικά να κατέχει εδάφη χωρίς να υφίσταται το οικονομικό-πολιτικό κόστος της κατοχής).

Πλέον η ίδια η Παλαιστινιακή Αρχή, μέσω του συντονισμού ασφαλείας και ανταλλαγής πληροφοριών με το Ισραήλ (στις οποίες ήταν υποχρεωμένη μέσω των συμφωνιών του Όσλο) θα αναλάμβανε την κατάπνιξη αντιστασιακών («τρομοκρατικών» όπως χαρακτηρίζονταν απ’ το Ισραήλ στη μισητή γλώσσα του κατακτητή) στοιχείων, τη σύλληψη και παράδοσή τους στις Ισραηλινές αρχές.

Μαστιζόμενη από ενδημική διαφθορά και καταστατικά ανίκανη να προσφέρει την παραμικρή βελτίωση στη διαβίωση των Παλαιστινίων που παρέμεναν εκτεθειμένοι στη βαρβαρότητα και τον αυταρχισμό της ισραηλινής κατοχικής μηχανής, η Παλαιστινιακή Αρχή και η Φατάχ, το πολιτικό κόμμα που την απάρτιζε, γρήγορα απαξιώθηκαν, ενώ παράλληλα οι όποιες ελπίδες για ειρηνική επίλυση μέσω διαπραγματεύσεων διαψεύστηκαν.

Το κενό εκπροσώπησης καλύφθηκε από τα ισλαμιστικά κινήματα, που απαρνούμενα τον κοσμικό χαρακτήρα των εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων που διεξήγαγαν τον αγώνα από τη δεκαετία του ‘60 (Φατάχ, PFLP, DFLP, κά) προσπάθησαν να κρατήσουν ζωντανές τις παλαιστινιακές εθνικές διεκδικήσεις απέναντι στην προδοσία που κατηγορούσαν ότι διέπραξε η Φατάχ στο Όσλο, δίνοντας παράλληλα σ’ αυτές ένα πιο θρησκευτικό τόνο. Προσπαθώντας να σμίξουν την ανάγκη διατήρησης και ταυτόχρονα επαναπροσδιορισμού μιας μουσουλμανικής ταυτότητας με την ανάγκη για απελευθέρωση και ανεξαρτησίας, τα ισλαμιστικά κινήματα κατάφεραν αργά αλλά σταθερά[2] να αποκτήσουν μια θέση στην παλαιστινιακή πολιτική σκηνή.

Κυρίαρχη μέσα απ’ αυτά τα κινήματα αναδείχθηκε η Χαμάς, η οποία μάλιστα θα κερδίσει την πρώτη θέση σε βουλευτικές εκλογές για το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο (μια οιονεί βουλή) του 2006[3]. Αυτή η επικράτηση της Χαμάς[4] ήταν απόρροια της απογοήτευσης των Παλαιστινίων με την πορεία των «διαπραγματεύσεων» με τους Ισραηλινούς, της οικονομικής εξαθλίωσης, της παντελούς έλλειψης αναπτυξιακής προοπτικής και της αγανάκτησης με τον αυταρχικό, αντιδημοκρατικό τρόπο διοίκησης της Παλαιστινιακής Αρχής. Δυστυχώς όμως, οι ασύνετοι Παλαιστίνιοι δεν σκέφτηκαν, προτού ψηφίσουν, να ζητήσουν τη γνώμη της «προστάτιδας των λαών», των ΗΠΑ.

 

Επιτήδειοι διαμεσολαβητές, πολεμοχαρείς ειρηνοποιοί – Ο ρόλος των ΗΠΑ

Η «παντοκράτειρα», ήδη με την επικράτησή της επί του χρόνιου αντιπάλου της, της Σοβιετικής Ένωσης, είχε αναλάβει με ιδιαίτερη θέρμη τη θέση της ως πλανητάρχισσας και επιζήτησε να κλείσει και τα υπόλοιπα μέτωπα. Στην κορυφή της λίστας της έβαλε τη Μέση Ανατολή. Ανέλαβε, λοιπόν, βασικό διαμεσολαβητικό ρόλο μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Οι «ειρηνευτικές» προσπάθειες όμως των ΗΠΑ κάθε άλλο παρά τέτοιες ήταν. Σταθερά και πεισματικά συνηγορώντας υπέρ του Ισραήλ, φροντίζοντας κάθε πρόταση που κατατίθεται στο τραπέζι να έχει την εκ των προτέρων αποδοχή του και να εξασφαλίζει τα συμφέροντά του, παραβιάζοντας κάθε αρχή περί αμερόληπτης διαμεσολάβησης, οι πρωτοβουλίες των ΗΠΑ αποσκοπούσαν στην εξασθένιση της όποιας διπλωματικής αντίστασης και ισχύος είχε εναπομείνει στους Παλαιστίνιους και την περαιτέρω εδραίωση κι επέκταση των ισραηλινών κατακτήσεων.

Εξαρχής ναρκοθετημένη, η διπλωματική οδός επεφύλασσε στους Παλαιστίνιους διογκούμενα δεινά και εξευτελισμούς, από την άλλη όμως εξασφάλιζε την εξυπηρέτηση των αμερικάνικων συμφερόντων στην περιοχή. Η ανάδυση λοιπόν των ισλαμιστικών κινημάτων που, με προεξάρχουσα τη Χαμάς, κατήγγειλαν το σκανδαλώδες της υπόθεσης και καταδίκαζαν τις (υπό αμερικανική διαμεσολάβηση) διαπραγματεύσεις ως καταστροφικές κι όποιον τις διεξήγαγε ως προδότη, προτάσσοντας το δρόμο της αμφισβήτησης και του αγώνα, αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερη ανησυχία από Αμερικάνους και Ισραηλινούς.

Η επικράτηση της Χαμάς στις εκλογές του 2006 έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθεί η εργαλειακότητα των επικλήσεων στη δημοκρατία και το σεβασμό της λαϊκής βούλησης από τον ιμπεριαλισμό και τα ενεργούμενά του. Μη διατεθειμένοι να δεχθούν το εκλογικό αποτέλεσμα, Αμερικάνοι και Ισραηλινοί εξοπλίζουν μυστικά την πειθήνια Φατάχ (δύναμη που διοικούσε την Παλαιστινιακή Αρχή) προετοιμάζοντάς την για πραξικοπηματική ανατροπή της Χαμάς. Η Χαμάς, θορυβημένη απ’ το δυναμιτισμό των πρωτοβουλιών για σύγκλιση των πολιτικών δυνάμεων, την άρνηση παραχώρησης κυβερνητικής εξουσίας από την ηττημένη Φατάχ, την απόρριψη των εκκλήσεων για εθνική ενότητα και υπεράσπιση της αντίστασης και αντιλαμβανόμενη ότι αυτές οι κινήσεις αποσκοπούσαν στην εκτροπή της, προλαμβάνει το πραξικόπημα της Φατάχ εξαπολύοντας πρώτη εκείνη επίθεση εναντίον των μελών της στη Γάζα (όπου η πρώτη ήταν οργανωτικά ισχυρότερη), εκδιώκοντάς τα απ’ τον παράκτιο θύλακα.

Τα γεγονότα αυτά οδήγησαν στο πρωτοφανές βάθεμα του ρήγματος μεταξύ Χαμάς και Φατάχ/Παλαιστινιακής Αρχής. Έκτοτε τα Παλαιστινιακά εδάφη χωρίζονται στη Γάζα που διοικείται από τη Χαμάς κι απ’ όπου εκδιώχθηκε η Φατάχ και τη Δυτική Όχθη όπου συμβαίνει το αντίστροφο[5].

 

Συγκρουόμενες στρατηγικές, αγεφύρωτα χάσματα

Στον πυρήνα της αντιπαράθεσης βρίσκεται η σύγκρουση δύο ασυμφιλίωτων και αμοιβαία αποκλειόμενων στρατηγικών: από τη μία αυτή της Χαμάς[6], δηλαδή η επιμονή στο δικαίωμα και την πράξη της (ένοπλης) αντίστασης απέναντι στην ισραηλινή κατοχή[7] και άρνηση υπαγωγής στα εθνοκτόνα αμερικανο-ισραηλινά σχέδια για την περιοχή. Από την άλλη αυτή της Φατάχ, δηλαδή αυτή της υπόκλισης στην αμερικανική κυριαρχία, της υπαγωγής σε ατέρμονες αλυσιτελείς διαπραγματεύσεις μ’ ένα αδιάλλακτο και σθεναρό Ισραήλ, της αποκήρυξης οποιασδήποτε άλλης μορφής αγώνα ως «τρομοκρατίας», της εγκαθίδρυσης ενός δοσιλογικού[8] καθεστώτος «συνεργασίας» με τις κατοχικές ισραηλινές δυνάμεις, της κατάπνιξης της παλαιστινιακής αντίστασης, της αποδοχής ενός καθεστώτος απο-ανάπτυξης, εθνικής υποτέλειας, απώλειας κυριαρχίας, εδαφών και δικαιωμάτων.

Όλες οι μέχρι τώρα προσπάθειες γεφύρωσης των διαφορών Χαμάς-Φατάχ έχουν πέσει στο κενό[9]. Παρά τις όποιες επικλήσεις των ηγεσιών των δύο οργανώσεων στην ανάγκη ενότητας του Παλαιστινιακού λαού, όλες οι περί αυτής συμφωνίες έχουν μείνει ανεφάρμοστες κι όλες οι πρωτοβουλίες έχουν αποβεί άκαρπες. Μερίδιο ευθύνης έχουν βέβαια και τα αραβικά κράτη που αναλαμβάνουν αυτές τις πρωτοβουλίες συμφιλίωσης, φιλοξενούν τις συνομιλίες και διαμεσολαβούν μεταξύ των ομιλητών. Καθώς οι ηγεσίες των κρατών αυτών είναι κατά το μάλλον ή ήττον φιλοαμερικανικές, αποτελούν κάθε άλλο παρά αμερόληπτους διαμεσολαβητές.

Αλλά προφανώς η κύρια ευθύνη για την αποτυχία βαραίνει τους ίδιους τους συνομιλητές. Για να κατανοήσουμε τα αίτιά της πρέπει να μελετήσουμε τα κίνητρα που ωθούν κάθε μέρος σε διαπραγμάτευση.

Η Χαμάς, επιφορτισμένη με το διαχειριστικό εφιάλτη της κυβέρνησης μιας μικρής, ασφυκτικά πυκνοκατοικημένης πολιτείας που τελεί υπό μακροχρόνια στενή πολιορκία, προσπαθεί να μετακυλήσει αυτό το φορτίο. Παρότι η ισραηλινή πολιορκία δεν έχει επιτύχει το στόχο της καλλιέργειας στους κατοίκους της Γάζας εκρηκτικής δυσμένειας απέναντι στην κυβέρνησή τους[10], εντούτοις της έχει προκαλέσει σημαντικό κόστος. Οι πανταχού παρούσες ελλείψεις, οι διακοπές ηλεκτροδότησης και υδροδότησης, ακόμα και το συντηρητικό, θρησκευτικό προφίλ της Χαμάς που έρχεται σε αντίθεση με το πιο κοσμικό πολλών κατοίκων της Γάζας, την έχουν οδηγήσει στην εφαρμογή αντιδημοφιλών μέτρων. Στη βάση της είναι διαδεδομένη η πεποίθηση ότι η ανάληψη της κυβέρνησης της επιφέρει μεγάλο πολιτικό κόστος και τελικά την απομακρύνει από τους στόχους της. Υπό αυτές τις συνθήκες, αναμενόμενα, η ηγεσία της Χαμάς έχει ισχυρό κίνητρο να απεγκλωβιστεί από τη διακυβέρνηση της Λωρίδας της Γάζας και να επικεντρωθεί στις κινηματικές και ανθρωπιστικές δράσεις της που εξάλλου την ανέδειξαν στη θέση της τα προηγούμενα χρόνια. Βέβαια δεν είναι διατεθειμένη να προχωρήσει σε μια άνευ όρων παράδοση της κυβέρνησης και της εξουσίας και ζητά ως ελάχιστους όρους την προάσπιση της νομιμότητας της αντίστασης εναντίον του κατακτητή (αντί της καταστολής της στα πλαίσια του «συντονισμού ασφαλείας») και τον εκδημοκρατισμό και τη διεύρυνση του PLO ώστε να μπορεί όντως να εκπληρώσει την αποστολή του ως «μοναδικός φορέας πολιτικής εκπροσώπησης των Παλαιστινίων». Παρά τους κατά καιρούς τακτικισμούς και καιροσκοπισμούς, η Χαμάς έχει γενικά παραμείνει σταθερή στην επιδίωξη Παλαιστινιακής ενότητας υπ’ αυτές τις αρχές (που βρίσκουν σύμφωνη και τη συντριπτική πλειονότητα των Παλαιστινίων).

Η Φατάχ, από την άλλη, έχει κάθε λόγο να μην επιδιώξει τη σύγκλιση. Η συνθήκη ύπαρξης δύο αντίπαλων Παλαιστινιακών καθεστώτων, της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας και της Φατάχ στη Δυτική Όχθη, είναι εξαιρετικά συμφέρουσα για τους Ισραηλινούς και τους Αμερικάνους πάτρωνές τους. Αφού μεθόδευσαν αυτό το σχίσμα, στη συνέχεια το επικαλέστηκαν ως δικαιολογία  για περαιτέρω επιβράδυνση των «διαπραγματεύσεων». Με δεδομένο τ’ ότι η Παλαιστινιακή Αρχή της Φατάχ στηρίζει την παρασιτική ύπαρξή της στη χρηματοδότηση και την εκπαίδευση των σωμάτων ασφαλείας της απ’ τους Αμερικάνους[11], δύσκολα θα μπορούσε να αποκλίνει από τις βασικές τους κατευθυντήριες και να προβεί σε μια διαδικασία ειλικρινούς διαλόγου με τη Χαμάς. Τ’ ότι ενίοτε προσποιείται ότι το κάνει, οφείλεται στην πολιτική πίεση που δέχεται από τους Παλαιστίνιους, την κοχλάζουσα δυσαρέσκεια των οποίων καταστέλλει με χαρακτηριστική βαναυσότητα. Πολύ απλά η Φατάχ, ειδικά υπό την παραπαίουσα ηγεσία του Μαχμούντ Αμπάς, όντας εγκλωβισμένη στην παγίδα των ατελείωτων διαπραγματεύσεων και των ολοένα και πιο απαράδεκτων υποχωρήσεων, έχει συνδέσει πλέον την ύπαρξή της με αυτή τη στρατηγική[12]. Αναγνώριση της αποτυχίας της προσέγγισης της τελευταίας τριακονταετίας θα σημάνει την εκπαραθύρωση της παρούσας ηγεσίας (αν όχι και τη διάλυση ολόκληρης της οργάνωσης). Κάτι τέτοιο ο Αμπάς δεν είναι διατεθειμένος να το επιτρέψει. Ο μόνος δρόμος γι’ αυτόν είναι η πανηγυρική ήττα της Χαμάς, και ακόμη σημαντικότερα της εναλλακτικής στρατηγικής που αντιπροτάσσει. Η αντίσταση στην ενσωμάτωση, πρέπει να επιφέρει συντριπτικό κόστος. Για να δικαιολογήσει τη στάση και τις αποφάσεις της, η ηγεσία της Φατάχ έχει κάθε λόγο να επιδιώξει την επιβολή αυτού του κόστους τόσο στη Χαμάς όσο και στο λαό της Γάζας για το αποτόλμημά του.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Χαμάς και Φατάχ ιστορικά δεν κατάφεραν τίποτα πέρα από μια τρύπα στο νερό. Αν οι ελάχιστοι όροι που θέτει η Χαμάς, η υπεράσπιση της αντίστασης και ο εκδημοκρατισμός, γίνουν αποδεκτοί, θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα η Φατάχ, που ιστορικά παραιτήθηκε κι απ’ τα δύο καθήκοντα. Οι μέχρι τώρα συσχετισμοί δυνάμεων δεν προσέφεραν μέσο για την υπέρβαση του τέλματος.

Νέοι παίχτες, νέες δυναμικές

Τα δεδομένα αλλάζουν με την είσοδο της Κίνας στο διπλωματικό πεδίο της Μέσης Ανατολής. Πολλοί μπορεί να αντιμετώπισαν με απορία, δυσπιστία ή ειρωνεία την ανάληψη πρωτοβουλίας εκ μέρους της Κίνας για συνάντηση αντιπροσωπειών της Χαμάς και της Φατάχ στο Πεκίνο[13], όμως η ασιατική υπερδύναμη έχει αποδείξει ότι δεν μπαίνει οπορτουνιστικά όπου δει φως. Αντίθετα εφαρμόζει μια οικονομική και διπλωματική στρατηγική μακράς πνοής, μεθοδική και συνεπή. Η εξαιρετική διπλωματική επιτυχία της σύγκλισης Ιράν και Σαουδικής Αραβίας σήμανε και στους πιο επαναπαυμένους και δύσπιστους τις προθέσεις και δυνατότητες της Κίνας: την αναδιαμόρφωση του γεωπολιτικού χάρτη της Μέσης Ανατολής και την αμφισβήτηση του αμερικάνικου μονοπωλίου.

Φυσικά, η διαμεσολάβηση και μόνο του Πεκίνου δεν επαρκεί για την υπέρβαση όλων των κωλυμάτων (παρά τη διεύρυνση των δυνατοτήτων του, δεν κατέχει ακόμα τη δύναμη να αναπλάθει τον κόσμο κατά βούληση). Αλλά ιδιαίτερη κρισιμότητα στη συμφωνία που επιτεύχθηκε προσδίδεται απ’ την ίδια τη συγκυρία. Η αδυσώπητη επίθεση του Ισραήλ μαίνεται με αμείωτη βαρβαρότητα[14], ασκώντας πίεση και στις δύο οργανώσεις.

Η άνοδος στη δημοφιλία της Χαμάς μπορεί να ανακόπηκε, αλλά σίγουρα η δυσμένεια απέναντι στη Φατάχ και ειδικά στον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, διογκώθηκε ραγδαία[15]. Η υποχωρητική ηγεσία της Φατάχ δέχεται αφόρητες πιέσεις. Πνιγμένη στην ανικανότητά της να κάνει οτιδήποτε δεδομένης την άρνησης των Ισραηλινών να σταματήσουν το μακελειό[16], κάθεται και παρατηρεί αβοήθητη τη σφαγή αμάχων στη Γάζα και την ακόμα επιθετικότερη προέλαση και αρπαγή των Ισραηλινών εποίκων στη Δυτική Όχθη.

Από την άλλη η Χαμάς, αν και πόρρω απέχει από την προσδοκούμενη εξολόθρευση απ’ το Ισραήλ, είναι σίγουρο ότι έχει υποστεί πολύ σοβαρές απώλειες. Περ’ απ’ αυτές, αδιαμφισβήτητη είναι και οργή των Παλαιστινίων της Γάζας εναντίον της για τις συνέπειες των ενεργειών της την 7η Οκτώβρη του 2023. Όσο κι αν αυτή η οργή εστιάζει στο Ισραήλ, αναπότρεπτα μέρος της κατευθύνεται και προς την ίδια τη Χαμάς για το βαθμό προετοιμασίας της. Μην ξεχνάμε ότι η καταστροφή που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι (στη Γάζα κι όχι μόνο) τους τελευταίους σχεδόν 10 μήνες δεν έχει προηγούμενο στη μακρά και πολύπαθη ιστορία τους [17].

Μέσα σε αυτό το σκηνικό της ασύλληπτης αιματοχυσίας (παρά την ενδελεχή και λεπτομερή καταγραφή του), με την διεθνή κοινή γνώμη να είναι στα κάγκελα έναντι των δυνάμεων που επιτρέπουν τη συνέχισή της, αναδεικνύεται για άλλη μια φορά η φθίνουσα δύναμη και επιρροή των ΗΠΑ. Με την τρέχουσα παραπαίουσα ηγεσία της (που προτιμά στη συγκεκριμένη περιοχή να επικρατήσει με ηπιότερα μέσα, στρέφοντας τα σκληρότερα προς τη Ρωσία) να αδυνατεί να συγκρατήσει τη δολοφονική μανία του Ισραήλ, και την προαλειφόμενη μέλλουσα ηγεσία της (που αντίθετα προτιμά να επικρατήσει επί της Ρωσίας με ηπιότερα μέσα) να φαίνεται διατεθειμένη να την εξαπολύσει, οι ΗΠΑ φαντάζουν ως ο πρώτιστος προαγωγός της πιο αποτροπιαστικής μορφής πολέμου στον πλανήτη κι η υπερδύναμη που κάθε μέρα επιτρέπει το επιδεικτικό τσαλαπάτημα του διεθνούς δικαίου.

Πεδίο δόξης λαμπρό για την Κίνα λοιπόν, ώστε να αναδείξει το όραμα των BRICS[18] για νέου τύπου παγκόσμια διακυβέρνηση και την ειδική εφαρμογή του στο Παλαιστινιακό. Το μήνυμα είναι απλό: εκεί που οι ΗΠΑ σπέρνουν το χάος και τον όλεθρο, η Κίνα επιδιώκει την δίκαιη ειρήνη. Εκεί που οι ΗΠΑ καταπατούν το διεθνές αλλά και το εθνικό τους δίκαιο[19], η Κίνα το προασπίζεται.

Η τεράστια λαϊκή πίεση κι απαίτηση, το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει οι Παλαιστινιακές πολιτικές δυνάμεις λόγω των υπαρχουσών παθογενειών, η αδυναμία του Ισραηλινού στρατού να πετύχει τους στόχους του και η διαφαινόμενη κόπωσή του[20] σε συνδυασμό με τη διπλωματική απομόνωση του Ισραήλ[21], η επίτευξη συμφωνίας υπό την αιγίδα μιας δύναμης της οποίας το συμφέρον πράγματι ευθυγραμμίζεται με την ειρήνη στην περιοχή και την πρόοδο του Παλαιστινιακού σκοπού αλλά και η ευρεία συμμετοχή 14 παλαιστινιακών πολιτικών οργανώσεων στη συμφωνία του Πεκίνου, διαμορφώνουν μια ουσιωδώς διαφορετική και αγώγιμη συνθήκη για την επίτευξη της ενότητας της Παλαιστινιακής αντίστασης και την προώθηση του αγώνα των Παλαιστινίων.

Για να ευοδώσουν αυτά βέβαια χρειάζεται καταρχάς η Χαμάς να δεχθεί να μοιραστεί την εξουσία της, κάτι το οποίο φαίνεται παραπάνω από πρόθυμη να κάνει, ειδικά σ’ αυτή τη φάση. Κατά δεύτερον, και σημαντικότερα, θα χρειαστεί να ξηλωθεί όλη η τρέχουσα διεφθαρμένη ηγεσία της Φατάχ, προεξαρχόντως του ίδιου του Αμπάς. Χρειάζεται η ανάδειξη άλλων, ενωτικών και αγωνιστικών προσωπικοτήτων στην ηγεσία των Παλαιστινίων ώστε να μπορέσουν να επιτύχουν και να συντηρήσουν μια ένωση. Όλα αυτά τα στοιχεία φαίνεται να συγκεντρώνει στο πρόσωπό του ο ΜαρουάνΜπαργκούτι[22], λαοφιλές στέλεχος της Φατάχ, φυλακισμένος στο Ισραήλ από το 2002, γνωστός για τη δράση και την ηγεσία του κατά τους αγώνες του Παλαιστινιακού λαού κατά την 1η και τη 2η Ιντιφάντα. Το όνομά του είναι στην κορυφή της λίστας των φυλακισμένων που η Χαμάς ζητά απ’ το Ισραήλ να αποφυλακίσει[23], ενώ η Φατάχ προτρέπει Ισραήλ και Αμερικάνους να μην δεχθούν την αποφυλάκισή του[24]. Σε μια απερίγραπτα προδοτική κίνηση, η ηγεσία του ίδιου του του κόμματος, συνηγορεί υπέρ της άδικης κράτησής του ώστε να μην κλονιστεί η εξουσία της, όπως ωμά και κυνικά παραδέχεται.

Ανεξαρτήτως του ποια θα είναι η έκβαση της συμφωνίας του Πεκίνου, είναι ξεκάθαρο πως η ανάμειξη της Κίνας άνοιξε νέες προοπτικές στην παλαιστινιακή υπόθεση. Οι προκλήσεις παραμένουν βουνό και το φορτίο του παρελθόντος δυσβάσταχτο. Η υπαρξιακή απειλή για τον Παλαιστινιακό λαό εντείνεται. Εκμεταλλευόμενος όμως τις νέες δυναμικές που αναδεικνύονται στην παγκόσμια σκηνή και θέτοντάς τες προς την εξυπηρέτηση των σκοπών του, μπορεί να καταφέρει να ανοίξει ένα νέο δρόμο προς την επίτευξη των διαχρονικών και δίκαιων αιτημάτων του.

[1] https://thepressproject.gr/14-parataxeis-stin-palaistini-symfonisan-se-prosorini-kyvernisi-ethnikis-symfiliosis-i-enotita-einai-o-dromos-leei-i-chamas/

[2] Με την ανοχή και στήριξη, αρχικά, του Ισραήλ που, παρά τις όποιες φωνασκίες του για ισλαμικό φονταμενταλισμό, κατ’ αυτό τον τρόπο προσπαθούσε να σπείρει διχόνοια μεταξύ των Παλαιστινίων, βλέποντας τον ανταγωνισμό κοσμικών-ισλαμιστικών κινημάτων ως παίγνιο μηδενικού αθροίσματος (όπου τα κέρδη του ενός συνιστούν απώλειες του άλλου), με τελικό κερδισμένο το ίδιο το Ισραήλ.

[3] Τις τελευταίες που έχουν διεξαχθεί στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και εγγυημένες ως προς την αδιαβλητότητά τους από τον ίδιο τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Τζέιμς Κάρτερ.

[4] Η Χαμάς, κόντρα σ’ όσα αναφέρει ο δυτικός και ειδικά ο ισραηλινός τύπος, δεν ασπάζεται την σαλαφιστική εκδοχή του Ισλάμ που πρεσβεύει το ISIS. Ενδεικτικά, η Χαμάς με την επικράτησή της δεν επέβαλλε το νόμο της σαρία, προτιμώντας μια οργανική και σταδιακή «ισλαμοποίηση» της κοινωνίας. Επίσης, κόντρα στο στόχο εγκαθίδρυσης του ISIS για ένα πανμουσουλμανικό χαλιφάτο, στόχος της Χαμάς είναι η ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους. Η Χαμάς καταστέλλει συστηματικά πυρήνες σαλαφιστικής ερμηνείας του Ισλάμ στη λωρίδα της Γάζας, θεωρώντας την διαστρέβλωση του αυθεντικού του νοήματος.

[5] Το Ισραήλ ασκεί την αποικιοκρατική κυριαρχία του και στα δύο εδάφη, αλλά με διαφορετικό τρόπο: στη μεν Γάζα, υπό την ατίθαση Χαμάς, εφαρμόζει ασφυκτική πολιορκία. Στη δε Δυτική Όχθη, υπό το άβουλο και δοσιλογικό καθεστώς της Παλαιστινιακής Αρχής, συνεχίζει κανονικά το εποικιστικό της πρόγραμμα. Και οι δύο τακτικές συνιστούν προφανώς κατάφωρες παραβάσεις του διεθνούς δικαίου.

[6] Λόγω απλούστευσης την αποδίδουμε στη Χαμάς αλλά αξίζει να σημειώσουμε ότι η στρατηγική αυτή ούτε υποστηρίζεται αποκλειστικά και μόνο απ’ τη Χαμάς, ούτε και αποκλειστικά από ισλαμιστικά κινήματα εν γένει. Παρόμοια στάση τηρούν και αριστερές-κομμουνιστικές οργανώσεις όπως το PFLP, DFLP κ.ά.

[7] Ειρήσθω εν παρόδω ότι η αντίσταση με κάθε μέσο απέναντι σε παράνομη κατοχή (όπως διεθνώς και διαχρονικά χαρακτηρίζεται αυτή του Ισραήλ επί των κατεχόμενων από το 1967 Παλαιστινιακών εδαφών – για την πιο πρόσφατη μόνο απ’ αυτές βλ. https://thepressproject.gr/diethnes-dikastirio-tis-chagis-paranomi-i-katochi-tis-dytikis-ochthis-kai-tis-anatolikis-ierousalim-apo-to-israil/) είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα στη βάση του διεθνούς δικαίου.

[8] https://electronicintifada.net/blogs/tamara-nassar/how-palestinian-authority-abets-israels-colonial-project

[9] Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε: Διακήρυξη του Καΐρου το 2005, Συμφωνία της Μέκκας το 2007, Πρωτοβουλία του Καΐρου του 2008, Συμφωνία του Καΐρου του 2011, Διακήρυξη της Ντόχα του 2012, Συμφωνία του Σάτι του 2014, Συμφωνία του Καΐρου του 2017

[10] Σε κάθε περίπτωση, και παρά την υπαρκτή και σημαντική δυσαρέσκεια πολλών Παλαιστινίων της Γάζας με το καθεστώς της Χαμάς, στο τέλος της ημέρας «όλοι γνωρίζουν ποιος τους βομβαρδίζει». Για περισσότερα δείτε: https://www.antapocrisis.gr/%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce%b3%cf%81%ce%ac%cf%86%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ac%cf%80%ce%bf%cf%88%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%87%ce%b1%ce%bc%ce%ac%cf%82/

[11] https://electronicintifada.net/blogs/omar-karmi/palestinian-factions-sign-beijing-agreement-deep-obstacles-remain

[12] Κατά τραγική ιστορική ειρωνεία, η Φατάχ οφείλει την άνοδό της τη δεκαετία του ’60 ακριβώς στο κίνημα των νεαρών (και ως επί το πλείστο μορφωμένων) Παλαιστίνιων και Αράβων μικροαστών που καταδίκαζαν την υποχωρητική στάση των πρεσβύτερων και προεστών, δηλαδή των Αραβικών ελίτ που τηρούσαν μια υποτακτική στάση απέναντι σε Άγγλους και Αμερικάνους.

[13] https://kosmodromio.gr/2024/04/30/sunomilies-sumfiliwshs-metaksu-xamas/

[14] Μόνο την προηγούμενη Τρίτη (23/7) σημειώθηκε μια απ’ τις πιο αιματηρές επιθέσεις του ισραηλινού στρατού εναντίον αμάχων με 89 νεκρούς, ενώ το προηγούμενο Σάββατο (27/7) σκοτώθηκαν άλλοι 66. Για περισσότερα δείτε:

https://thepressproject.gr/h-pio-aimatiri-israilini-epithesi-ton-teleftaion-8-minon-toulachiston-89-nekroi-kai-250-travmaties-sti-chan-giounis/

https://thepressproject.gr/gaza-toulachiston-66-nekroi-sti-lorida-tis-teleftaies-24-ores/

[15] 90% των Παλαιστίνιων καλούν για παραίτησή του. Περισσότερα εδώ: https://www.pcpsr.org/en/node/985

[16] Και λόγω της απροθυμίας των Αμερικάνων να τους εμποδίσουν, παρά τ’ ότι είναι οι μόνοι που μπορούν να το κάνουν.

[17] Με πάνω από 39.000 νεκρούς ως τώρα, έχει ήδη υπερβληθεί το τριπλάσιο των σκοτωμένων Παλαιστινίων κατά τη Νάκμπα του ’48, χρονιά του μαζικού εκδιωγμού τους και ίδρυσης του Ισραήλ. Δείτε: https://thepressproject.gr/gaza-toulachiston-39-258-oi-nekroi-palaistinioi-apo-tin-enarxi-tou-polemou-schedon-200-meli-tis-unrwa-echoun-skotothei/

[18] Ακρωνύμιο απαρτιζόμενο από τα αρχικά των ακόλουθων χωρών: Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική. Οι χώρες αυτές, μαζί με αυτές που προστέθηκαν κατά τον πρόσφατο κύκλο διεύρυνσης των BRICS+, απαρτίζουν τις ισχυρότερες εκ των αναδυόμενων οικονομιών που ζητούν μια επαναδιαπραγμάτευση της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής, αμφισβητούν την αμερικανική μονοπολικότητα και διεκδικούν μια πιο δημοκρατική, συμπεριληπτική και ισότιμη θεσμική οργάνωση σε επίπεδο οικονομικό, πολιτικό, διακυβέρνησης κ.ά.

[19] Πουλώντας όπλα στο Ισραήλ τα οποία εκείνο χρησιμοποιεί για την τέλεση εγκλημάτων πολέμου, κάτι ρητά απαγορευμένο από την αμερικανική νομοθεσία.

[20] https://kosmodromio.gr/2024/07/24/kopwsh-israhlinwn-efedrwn-sto-boreio/

[21] https://thepressproject.gr/diethnes-dikastirio-tis-chagis-paranomi-i-katochi-tis-dytikis-ochthis-kai-tis-anatolikis-ierousalim-apo-to-israil/

[22] Έρευνες γνώμης δείχνουν ότι συγκεντρώνει συντριπτικά τη μεγαλύτερη αποδοχή μεταξύ άλλων προσωπικοτήτων, κερδίζοντας σε αναμέτρηση με οποιονδήποτε άλλο υποψήφιο (https://www.pcpsr.org/en/node/985).

[23] https://www.theglobeandmail.com/world/article-marwan-barghouti-palestinian-prisoner-israel-hamas/

[24] https://thecradle.co/articles-id/24742

0ΥποστηρικτέςΚάντε Like

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ