UNITÉ CGT – MAGAZINE No 34
Μεταφράζει η Αντωνία Πάνου
Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς τον Σεπτέμβριο του 2024, η oλιγαρχία, αυτές οι μερικές εκατοντάδες οικογένειες που διοικούν τη Γαλλία, χρησιμοποιεί αναμφίβολα, μερικά από τα τελευταία της φυσίγγια στον καθημερινό πόλεμο που την φέρνει αντιμέτωπη με τον lαό και τους εργαζόμενους στο σύνολό τους.
Η χώρα μας βυθίζεται σε μια βαθιά πολιτική κρίση- ο πιο παράνομος πρόεδρος της 5ης Δημοκρατίας και οι δεξιοί σύμμαχοί του είναι μειοψηφία. Η μικρή κάστα που διατηρείται στην εξουσία με μόνιμα πολιτικά «πραξικοπήματα» δεν αντέχει την ήττα, την αντιπολίτευση ή την αμφισβήτηση των υπερφιλελεύθερων πολιτικών.
Ο Μισέλ Μπαρνιέ, πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος, «παλαιοκομματικός» apparatchik, μέλος ενός κόμματος με εξαιρετική μειοψηφία στις δημοσκοπήσεις και στην Εθνοσυνέλευση, διορίστηκε πρωθυπουργός σχεδόν δύο μήνες μετά τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές, υπό την «εποπτεία» της Εθνικής Συσπείρωσης (Λε Πεν).
Ο Εμμανουέλ Μακρόν έχει χάσει κάθε αξιοπιστία. Οι πολιτικές του -που υπαγορεύονται από την ατζέντα των εργοδοτών- και οι ωμοί πολιτικοί ελιγμοί του, η υποτιθέμενη «παντοδυναμία» μιας κυβέρνησης χωρίς πλειοψηφία, σοκάρουν τη χώρα.
Πέρα από τον Πρόεδρο, όλοι οι θεσμοί της 5ης Δημοκρατίας – και η χώρα μας μαζί τους – θα βρεθούν τελικά σε μια αδιέξοδη θεσμική κατάσταση – εκτός από την περίπτωση της σύγκλησης μιας Συντακτικής Συνέλευσης.
Πέρα από τους θεσμούς, αποκαλύπτεται και η πραγματική φύση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος -το οποίο είναι βάναυσο, άδικο και ληστρικό.
Τα κόμματα που συμφωνούν να ακολουθήσουν υπερφιλελεύθερες πολιτικές, και το καθεστώς που τα τρέφει και τα υπηρετεί, είναι παράνομα. Πρέπει επομένως να απομακρυνθούν, είτε από τους θεσμούς είτε από το λαό. Αυτό, άλλωστε, υπογραμμίστηκε ήδη από τα αιτήματα των Κίτρινων Γιλέκων το 2018 και το 2019.
Τα δύο τρίτα του γαλλικού λαού απορρίπτουν τον νέο πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του, η οποία σε καμία περίπτωση δεν αντανακλά την προσδοκία για αλλαγή και κοινωνική πρόοδο. Αυτό το λυκόφως της πολιτικής κάστας και των δισεκατομμυριούχων εντολέων της, προετοιμάζει και επιταχύνει την κρίση του καθεστώτος- το μόνο ερώτημα που έχει σημασία είναι πώς οι εργαζόμενοι, με τις οργανώσεις τους της Γενικής Συνομοσπονδίας Eργασίας (CGT), θα αντισταθούν στη βάναυση επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας μας.
Για να νικήσουμε, πρέπει να οργανωθούμε και να αναλάβουμε απεργιακή δράση
Ο προϋπολογισμός του 2025 προσελκύει ήδη μεγάλη προσοχή. Για τον Μπρούνο Λε μαίρ τους εργοδότες και τους συνεργάτες τους, αφορά μια ειλημμένη συμφωνία.
Από την άλλη μεριά είναι στα χέρια του λαού να συνεχίσει να πληρώνει τους λογαριασμούς των μεγάλων επιχειρήσεων (κάθε χρόνο, και στο όνομα της πολιτικής της προσφοράς, το ένα τρίτο του κρατικού προϋπολογισμού πηγαίνει στις τσέπες των αφεντικών), να υποφέρει τον πληθωρισμό και το υψηλό κόστος ζωής, την αποβιομηχάνιση και την αναγκαστική ανεργία, και να συνεχίσει να σφίγγει το ζωνάρι του λίγο περισσότερο κάθε χρόνο.
Ένα πράγμα είναι βέβαιο: για να νικήσουμε, πρέπει να οργανωθούμε και να αναλάβουμε δράση, μέσω μιας εθνικής διακλαδικής απεργίας, για να επιβάλουμε έναν συσχετισμό δυνάμεων.
Να ξεπεράσουμε τις εξουσίες, τον Μακρόν και τους ομοίους του, αλλά και όσους θέλουν να εγκλωβίσουν το κοινωνικό κίνημα σε στείρες εκλογικές αυταπάτες ή να περιορίσουν την κινητοποίηση των εργαζομένων μέσω αναποτελεσματικών, ανίκανων και απελπιστικών επαναλαμβανόμενων παιδικών παιχνιδιών υπαίθρου.
Γενικές αυξήσεις στους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματα, αναπροσαρμογή των μισθών με τον πληθωρισμό, συνταξιοδότηση στα 60, μάχη για τις θέσεις εργασίας: ο λαός είναι ξεκάθαρος για το τι θέλει.
Έχουμε τη δύναμη και τη νοημοσύνη να έρθουμε σε ρήξη με τον καπιταλισμό και την κοινωνία της μόνιμης ανασφάλειας, της βίας και του ρατσισμού, την «ευτυχισμένη παγκοσμιοποίησή» του.
Αλλά, για να το πετύχουμε αυτό, χρειαζόμαστε, περισσότερο από ποτέ, τη συνομοσπονδιοποίηση των απεργιών και των αγώνων στη χώρα μας. Χρειάζεται επίσης να γίνουμε πιο ριζοσπαστικοί στα μέσα συνδικαλιστικής και κοινωνικής μας δράσης: ανανεούμενες απεργίες, καταλήψεις κυκλικών κόμβων, επανοικειοποίηση εργαλείων εργασίας από απεργούς εργάτες…
Εμπρός λοιπόν, ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας!
Η ημερομηνία της 1ης Οκτωβρίου, εθνική ημέρα απεργιών και διαδηλώσεων, ανοίγει μια πρώτη προοπτική στη δίψα για κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερίες και δημοκρατία που εκφράζεται σε όλη τη χώρα. Αυτό όμως που χρειαζόμαστε πάνω απ’ όλα είναι ένα σχέδιο μάχης και την οικοδόμηση μιας συνομοσπονδιακής διαδικασίας αγώνων και απεργιών.
Για Ψωμί, Ειρήνη, Ελευθερίες, ας ανοίξουμε το δρόμο για μια άνοδο του συσχετισμού δυνάμεων και μια γενική κοινωνική εξέγερση με σαφή στόχο: να κερδίσουμε την κοινωνική πρόοδο, να ανατρέψουμε τον Εμανουέλ Μακρόν, τους δεξιούς και ακροδεξιούς συμμάχους του και το καπιταλιστικό καθεστώς!
