Πηγή: The Electronic Intifada
Μεταφράζει η Αντωνία Πάνου
Η δολοφονία από το Ισραήλ του Χασάν Νασράλα, του γενικού γραμματέα της Χιζμπαλάχ, σε μια αποκαλυπτική βομβιστική επίθεση στο νότιο προάστιο της Βηρυτού την Παρασκευή είναι πιθανό, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, να προκαλέσει τεράστιο σοκ, απόγνωση και αποθάρρυνση στους υποστηρικτές της αντίστασης στον Σιωνισμό στον Λίβανο και σε ολόκληρη την περιοχή.
Αυτό ακριβώς είναι ο σκοπός του.
Τα γεγονότα
Επιβεβαιωμένη από τη Χεζμπολάχ το Σάββατο, η δολοφονία του Νασράλα έρχεται μετά από μια σειρά τακτικών επιτυχιών στα πρώτα στάδια της εξελισσόμενης πλήρους κλίμακας επίθεσης του Ισραήλ στο Λίβανο, μια επίθεση ανοικτού τέλους που μπορεί, κάλλιστα να ισοδυναμεί σε βαρβαρότητα με τη συνεχιζόμενη γενοκτονία του Τελ Αβίβ στη Γάζα.
Αυτές είναι τρομερές και δύσκολες σκέψεις για να τις ενστερνιστεί κανείς, ιδιαίτερα μετά από σχεδόν ένα χρόνο γενοκτονίας.
Πρώτα ήταν οι επιθέσεις με τους βομβητές και τα ασύρματα τηλέφωνα, ακολουθούμενες από μια σειρά δολοφονιών των ανώτερων ηγετών της Χεζμπολάχ και τώρα του επικεφαλής της ίδιας της οργάνωσης.
Όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο Νασράλα στην τελευταία του ομιλία, η οργάνωση υπέστη σοβαρό πλήγμα με τις επιθέσεις με τους βομβητές. Τα χειρότερα έπονταν. Προφανώς υπήρχαν σοβαρές παραβιάσεις στην ασφάλεια.
Το κύρος του Νασράλα ως τακτικού και στρατηγικού στοχαστή, ως του πιο εξέχοντος και αξιόπιστου ηγέτη του Άξονα Αντίστασης, και ως προσωπικότητας ικανής να εμπνέει και να καθησυχάζει τους υποστηρικτές του ακόμη και στις χειρότερες στιγμές, δεν μπορεί να υπερτιμηθεί.
Η ευφορία στο Ισραήλ, στην Ουάσιγκτον και σε ορισμένες αραβικές πρωτεύουσες, θα ξεπεραστεί μόνο από τη θλίψη των υποστηρικτών του Νασράλα, οι οποίοι είναι πολύ περισσότεροι.
Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απώλεια είναι πραγματική και μεγάλη από την άποψη μιας αντίστασης που αντιμετωπίζει όχι μόνο το τρομερό οπλοστάσιο του Ισραήλ, αλλά και όλους τους πόρους των Ηνωμένων Πολιτειών και της συλλογικής Δύσης.
Η ικανότητα του Ισραήλ να πραγματοποιήσει αυτή τη σειρά επιθέσεων – σε γρήγορη διαδοχή- θα κλονίσει την εμπιστοσύνη πολλών στη θρυλική ικανότητα και την επιχειρησιακή ασφάλεια της Χεζμπολάχ.
Οι επιθέσεις θα συμβάλουν, σε κάποιο βαθμό, στην αποκατάσταση του κύρους που έχει χάσει το Τελ Αβίβ μεταξύ των δυτικών και αραβικών υποστηρικτών του, μετά από ένα χρόνο στρατιωτικής αποτυχίας στη Γάζα και την αποτυχία του να αποτρέψει τη στρατιωτική επίθεση της Χαμάς που εξολόθρευσε τη μεραρχία της Γάζας του ισραηλινού στρατού στις 7 Οκτωβρίου 2023.
Και παρόλο που η Χεζμπολάχ σφυροκοπεί με ρουκέτες τα ισραηλινά στρατιωτικά μέσα και τους οικισμούς στο βόρειο τμήμα της ιστορικής Παλαιστίνης, πολλοί στην περιοχή αναρωτιούνται γιατί η απάντηση της αντιστασιακής ομάδας στην κλιμακούμενη επιθετικότητα του Ισραήλ δεν ήταν πιο σκληρή και σκληρότερη – ακόμη και όταν το Ισραήλ ενέτεινε τον βομβαρδισμό των αμάχων σε ολόκληρο τον Λίβανο και εντός της πρωτεύουσάς του.
Ένα άλλο ερώτημα που απασχολεί πολλά χείλη είναι γιατί το Ιράν, το οποίο ορκίστηκε αντίποινα μετά τη δολοφονία του ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγιε από το Ισραήλ στην Τεχεράνη τον Ιούλιο, ενήργησε με τόση αυτοσυγκράτηση. Υπάρχει μια αυξανόμενη αντίληψη ότι η απουσία αντίδρασής του απλώς ενθάρρυνε την ολοένα και πιο θρασύδειλη βία του Ισραήλ.
Το «σοκ και δέος» δεν είναι νίκη
Εν μέσω της ταχέως μεταβαλλόμενης κατάστασης και του χειμάρρου των συναισθημάτων μετά από ένα χρόνο ζωντανής μετάδοσης της γενοκτονίας στη Γάζα, που τώρα επεκτείνεται από το Ισραήλ στο Λίβανο, είναι δύσκολο να διατηρήσει κανείς μια μακρόπνοη άποψη. Αλλά αυτό είναι απαραίτητο για την ορθή ανάλυση.
Αξίζει να θυμόμαστε το εξής: Σχεδόν σε κάθε ασύμμετρο πόλεμο, όταν η ισχυρότερη πλευρά – ο εισβολέας ή ο αποικιοκράτης – περνάει στην επίθεση, συχνά φαίνεται να πετυχαίνει γρήγορη και εντυπωσιακή επιτυχία.
Πράγματι, «σοκ και δέος» είναι το όνομα ενός δυτικού, συγκεκριμένα αμερικανικού, στρατιωτικού δόγματος, που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1990 και διαφημίστηκε ρητά όταν οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ το 2003.
Ονομάζεται επίσης «ταχεία κυριαρχία» και έχει ως στόχο την αποθάρρυνση και την παράλυση του αντιπάλου με τη χρήση συντριπτικών και θεαματικών επιδείξεων βίας.
Ο στόχος, σύμφωνα με τους συντάκτες του δόγματος, είναι να «υπερφορτωθούν τόσο πολύ οι αντιλήψεις του αντιπάλου και η κατανόηση των γεγονότων, ώστε ο εχθρός να είναι ανίκανος να αντισταθεί σε τακτικό και στρατηγικό επίπεδο».
Αυτό το έχουμε δει ξανά και ξανά τις τελευταίες δεκαετίες και το βλέπουμε και τώρα.
Μόλις λίγες εβδομάδες μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτέθηκαν στο Αφγανιστάν, ανατρέποντας γρήγορα την κυβέρνηση των Ταλιμπάν με το πρόσχημα ότι είχε παράσχει καταφύγιο στον Οσάμα Μπιν Λάντεν.
Η αμερικανική αυτοπεποίθηση μετά από αυτή την ταχεία φαινομενική επιτυχία ώθησε αναμφίβολα την Ουάσιγκτον να προχωρήσει στο επόμενο σχέδιό της: την εισβολή στο Ιράκ τον Μάρτιο του 2003.
Με την κυβέρνηση του Σαντάμ Χουσεΐν να ανατρέπεται γρήγορα και τα αμερικανικά άρματα μάχης να ελέγχουν τη Βαγδάτη, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους εκφώνησε τον περιβόητο λόγο του «Αποστολή εξετελέσθη» την 1η Μαΐου του ίδιου έτους – λόγια που τον στοίχειωσαν καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες έμπλεξαν σε έναν πόλεμο φθοράς κατά της αντίστασης τόσο στο Αφγανιστάν όσο και στο Ιράκ.
Αυτές οι γρήγορες νίκες, ή τουλάχιστον έτσι φάνηκαν στην αρχή, προκάλεσαν τότε πραγματικούς φόβους ότι οι αμερικανικές δυνάμεις θα κυλούσαν προς τη Δαμασκό και την Τεχεράνη, ή ίσως και προς άλλα «κράτη-παρίες» στη λίστα των στόχων της Αμερικής.
Γνωρίζουμε τώρα, από τα λεγόμενα Afghanistan Papers, ότι οι πολεμοκάπηλοι στην Ουάσιγκτον αναγνώριζαν εξ αρχής ότι είχαν χάσει τον πόλεμο, αλλά έλεγαν ψέματα στο αμερικανικό κοινό για σχεδόν δύο δεκαετίες ότι κέρδιζαν.
Και όταν ήρθε η αμερικανική απόσυρση από το Αφγανιστάν τον Αύγουστο του 2021, η ταπεινωτική αποχώρηση από το αεροδρόμιο της Καμπούλ συγκρίθηκε ευρέως με τις χαοτικές σκηνές των ηττημένων Αμερικανών που εκκενώνονταν με ελικόπτερα από την οροφή της αμερικανικής πρεσβείας στη Σαϊγκόν του Βιετνάμ.
Όσον αφορά το Ισραήλ επίσης, αυτό το μοτίβο ήταν εμφανές. Όταν το Ισραήλ εισέβαλε στον Λίβανο το 1982 – μια επίθεση που ονόμασε «Επιχείρηση Ειρήνη για τη Γαλιλαία» – οι δυνάμεις του σάρωσαν γρήγορα βόρεια προς τη Βηρυτό, πολιορκώντας και καταλαμβάνοντας μια αραβική πρωτεύουσα για πρώτη φορά στην ιστορία του σιωνιστικού κράτους εποίκων.
Το Ισραήλ δολοφόνησε δεκάδες χιλιάδες Λιβανέζους και Παλαιστίνιους πολίτες και εκδίωξε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Αλλά η επιτυχία – από την οπτική γωνία του Τελ Αβίβ- γρήγορα μετατράπηκε σε αποτυχία.
Κατά τη διάρκεια μιας μακράς κατοχής, η αντίσταση στο Ισραήλ αυξήθηκε, ιδίως από τη Χεμπολάχ, η οποία δεν υπήρχε καν κατά τη στιγμή της ισραηλινής εισβολής.
Η Χεζμπολάχ και άλλες ομάδες αντίστασης μάτωσαν τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής για δύο δεκαετίες σε έναν εξαντλητικό πόλεμο φθοράς, μέχρι που το Ισραήλ αποσύρθηκε ηττημένο από τον κατεχόμενο νότιο Λίβανο τον Μάιο του 2000.
Ακόμη και στο πλαίσιο της υποστηριζόμενης από τους Αμερικανούς ισραηλινής γενοκτονίας στη Γάζα, οι συνεχείς διακηρύξεις του Ισραήλ ότι έχει θέσει αυτό ή εκείνο το τμήμα της Γάζας υπό τον απόλυτο έλεγχό του, καταρρέουν γρήγορα. Το γεγονός είναι ότι η αντίσταση συνεχίζει να αγωνίζεται σε κάθε τμήμα της Γάζας.
Μέχρι στιγμής κάθε ισραηλινοαμερικανικό σχέδιο «για την επόμενη μέρα», στο οποίο μια ηττημένη Χαμάς θα αντικατασταθεί από μια υποστηριζόμενη από τους Άραβες παλαιστινιακή δύναμη συνεργατών, έχει καταρρεύσει.
Η απόσπαση της προσοχής από τη συνεχιζόμενη αποτυχία του εξαντλημένου Ισραήλ στη Γάζα, είναι ίσως ένας από τους παράγοντες που ωθούν το Ισραήλ να επιδιώξει θεαματική «επιτυχία» στο Λίβανο.
Σημείο καμπής
Αυτή η απογοητευτική στιγμή αποτελεί σημείο καμπής στον μακρύ περιφερειακό πόλεμο για την απελευθέρωση από τον ρατσιστικό, υποστηριζόμενο από τη Δύση, αποικιοκρατικό σιωνισμό -εποίκους. Αλλά μετά από έναν αιώνα λεηλασιών και φρικαλεοτήτων του Σιωνισμού, ούτε ο λαός του Λιβάνου ούτε της Παλαιστίνης έχουν παραδοθεί, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι θα το κάνουν τώρα.
Αντιθέτως, μετά το αρχικό σοκ, η αποφασιστικότητα της αντίστασης θα αυξηθεί και ο κύκλος της θα διευρυνθεί, όπως συνέβη σε κάθε φάση του απελευθερωτικού αγώνα.
Ούτε η δολοφονία του Νασράλα, με αμερικανικές βόμβες και αμερικανικά πολεμικά αεροπλάνα, και ίσως και με άλλη βοήθεια από την Ουάσιγκτον, αλλάζει την τροχιά της καθοδικής πτώσης της παγκόσμιας ισχύος των ΗΠΑ – της ισχύος στην οποία στηρίζεται το Ισραήλ για την επιβίωσή του.
Ας θυμηθούμε επίσης ότι οι Σιωνιστές χρησιμοποιούσαν πάντα τις δολοφονίες ως πρωταρχική τακτική. Ωστόσο, ο πόλεμός τους δεν στρέφεται εναντίον μεμονωμένων ηγετών, αλλά εναντίον ολόκληρων λαών, των οποίων η αποφασιστικότητα δεν μπορεί να σβήσει τόσο εύκολα.
Ο ίδιος ο Nasrallah ανέλαβε την ηγεσία της Hizballah αφού το Ισραήλ δολοφόνησε τον προκάτοχό του Αμπάς αλ- Μουσαβί το 1992. Ο Νασράλα ανέπτυξε την οργάνωση σε πρωτοφανή δύναμη.
Αυτή η δύναμη δεν βασίζεται στη θέληση ενός ατόμου, αλλά σε μια βάση υποστήριξης βαθιά αφοσιωμένη στον σκοπό και πρόθυμη – όπως ο ίδιος ο Νασράλα δεν παρέλειψε ποτέ να επισημαίνει – να κάνει τεράστιες θυσίες στο δρόμο προς την απελευθέρωση.
Αν ο ισραηλινός στρατός έχει παραδεχτεί ότι η Χαμάς δεν μπορεί να καταστραφεί επειδή «η Χαμάς είναι μια ιδέα, η Χαμάς είναι ένα κόμμα», τότε τι γίνεται με τη Χεζμπολάχ;
Το πιο απογοητευτικό είναι ότι ο πόλεμος για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και της περιοχής από τον Σιωνισμό δεν θα είναι λιγότερο βάναυσος για τους λαούς της περιοχής από τους πολέμους για την απελευθέρωση της Αλγερίας, του Βιετνάμ, της Νότιας Αφρικής και τόσων άλλων τόπων που έχουν μπει στο στόχαστρο της ευρωαμερικανικής αυτοκρατορίας.
Εξάλλου, οι κατακτητές και οι αποικιοκράτες είναι οι ίδιες χώρες, το δε γενοκτονικό μίσος που τρέφουν οι άρχουσες τάξεις τους προς τους λαούς ,των οποίων τη γη και τα δικαιώματα προσπαθούν να σφετεριστούν, δεν έχει εξασθενίσει ποτέ.
Όπως και άλλοι πριν από αυτόν, ο Nasrallah έδωσε τη ζωή του στο δρόμο για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, και αυτός ο αγώνας δεν τελείωσε σήμερα.
