Νέα νίκη του «ρεύματος Brexit» και θρίαμβος των Συντηρητικών του Μπόρις Τζόνσον, στη Βρετανία. Το δεύτερο έγινε, διότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να συντελεστεί το πρώτο. Ο Τζόνσον χρωστά ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους Εργατικούς του Τζέρεμι Κόρμπιν, που φαντάζει πλέον ως πρωταγωνιστής σε μια πολιτική τραγωδία, αναδυόμενη μέσα από – συγγενή μεταξύ τους- οξύμωρα…
Οξύμωρο πρώτο: Ο Κόρμπιν, ιστορική φυσιογνωμία της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών, η οποία στα 70ς αντιτασσόταν στην ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, έγινε σταδιακά (από το δημοψήφισμα – νίκη του Brexit κι εντεύθεν) άτυπος εκφραστής του «Remain». Της παραμονής σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση, απείρως απεχθέστερη στα μάτια των ευρωπαϊκών κοινωνιών, από την ΕΟΚ του 1975.
Οξύμωρο δεύτερο: Έπειτα από το δημοψήφισμα του 2016, οι «ευρωπαϊστές» όλου του βρετανικού φάσματος κατηγόρησαν τον Κόρμπιν ότι τάχθηκε «πολύ ανόρεκτα» εναντίον του Brexit, αδυνατώντας να τιθασεύσει πλήρως τις μύχιες διαθέσεις του. Ε, στην πορεία…τις τιθάσευσε, τασσόμενος μάλιστα και υπέρ διεξαγωγής νέου δημοψηφίσματος, που θα ακύρωνε την – εκπεφρασμένη στο πρώτο- λαϊκή βούληση. Δηλαδή αυτό ακριβώς που επιβάλλει εδώ και τρεις δεκαετίες το διευθυντήριο της ΕΕ (Δανία, Ιρλανδία, κλπ), όταν – βεβαίως- δεν φροντίζει, ώστε να ματαιώνονται τέτοιες… ενοχλητικές διαδικασίες. Όπως ακριβώς συνέβη το 2005 με μια σειρά δημοψηφισμάτων ανά την Ευρώπη, που τα «έφαγε η μαρμάγκα», για να μη… φάει άλλο «φούμο» το Ευρωσύνταγμα, που αποδοκιμάστηκε σε Γαλλία – Ολλανδία. Για να μη θυμηθούμε και τα της Ελλάδας…
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα του «ευρω- ρεαλισμού», τον οποίον επέδειξε ο Κόρμπιν; Να δωρίσει, αφενός μια σαρωτική νίκη στους Συντηρητικούς και αφετέρου την ευκαιρία στη δεξιά πτέρυγα του δικού του κόμματος, να τον «ξεφορτωθεί». Οι ακραιφνείς «ευρωπαϊστές» – μπλερικοί και άλλοι- των Εργατικών, έχουν περίπου ισόποση υποχρέωση, με αυτή του Μπόρις, να ευχαριστήσουν τον Τζέρεμι.
Οξύμωρο τρίτο: Ο Κόρμπιν περίμενε να «τελειώσει» το… κακό όνειρο της εκκρεμότητας του Brexit, ώστε να βρεθούν στο επίκεντρο της «πολιτικής ατζέντας» τα ζητήματα που έθετε και τα οποία εκτόξευσαν προ ολίγων ετών τη δημοτικότητά του. Εθνικοποιήσεις, ανασύσταση κοινωνικού κράτους, απαλλαγή από τη βαριά «κληρονομιά» του θατσερισμού και του σοσιαλφιλελεύθερου Μπλερ, κλπ. Τα… μισά από όσα διεκήρυττε είναι ασύμβατα προς το «θεσμικό» status του μονεταριστικού «ιερατείου» της ΕΕ. Το ήξερε, αλλά ένιωθε υποχρεωμένος να διολισθήσει στο ρόλο του ανεπίσημου εκφραστή του Remain. Τον «ανέβασε» μια γραμμή ασύμβατη προς τα οικονομικά θέσφατα των Βρυξελλών, τον «γκρεμίζει» η επιλογή να γίνει ο νηφάλιος, κατά συνθήκη «ευρωπαϊστής»…
Ο Κόρμπιν προσδοκούσε αμήχανα να κλείσει το κυρίαρχο θέμα «έθνους – ταυτότητας», για να ανατείλουν τα ζητήματα «κοινωνίας – οικονομίας». Μόνο που αυτοί οι διαχωρισμοί, στην πραγματικότητα, σπανίως είναι απόλυτοι. Η κοινωνική δυσφορία – για πολλά- ασφαλώς «γιγάντωσε» το ρεύμα του Brexit, στο οποίο ήταν απολύτως φυσιολογικό να ηγεμονεύσουν δεξιές και ακροδεξιές αντιλήψεις, αφ’ ης στιγμής ουδείς άλλος επιθυμούσε ή τολμούσε να αντιτάξει διαφορετική προοπτική, διαφορετική ιδεολογική πλατφόρμα. Το… διαβολικό, «τρισκατάρατο» πεδίο του «ευρωσκεπτικισμού» έμεινε προνομιακό «γήπεδο» για τους Φάραντζ και τους Τζόνσον, η δε «πολιτικώς ορθή»… κεντροαριστερούλα θεώρηση, που αναγορεύει σχεδόν σε «φάρο» δημοκρατίας και ασπίδα κατά του ρατσισμού την… ΕΕ, φλερτάρει επικίνδυνα με το στοιχείο του πολιτικού «γκροτέσκου»…
Διαβάζουμε, πάλι, όσα μας είχαν κατακλύσει και στον απόηχο του δημοψηφίσματος του 2016. «Αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι οι Άγγλοι είναι κολλημένοι στο αποικιοκρατικό παρελθόν τους». Μα εάν αυτή ήταν η εξήγηση (παντός καιρού και για τα πάντα!), τότε δεν θα είχαν ταχθεί – και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία- οι Βρετανοί υπέρ της ένταξης στην ΕΟΚ, στο δημοψήφισμα του 1975. Δηλαδή σε καιρούς πολύ νωπών αναμνήσεων για τη βρετανική αποικιοκρατία.
«Σε ποσοστό 99%, οι οπαδοί του Brexit είναι ρατσιστές, ξενοφοβικοί». Δεν αμφισβητούμε (το γράψαμε άλλωστε παραπάνω) την – ελλείψει αντιπάλου- κυριαρχία των δεξιών αντιλήψεων σ’ αυτό το ρεύμα, αλλά μήπως είναι καλό να πάψουν οι τερατώδεις υπερβολές; Δεν θα ήταν από καιρού πολλαπλάσια τα ποσοστά του Φάραντζ, εάν ίσχυε αυτό; Δηλαδή, το Brexit το θέλουν μόνον οι ακροδεξιοί και όσοι φοβούνται ότι θα τους πάρει τη δουλειά ένας Πολωνός υδραυλικός; Δεν υπάρχει κανείς που συντάσσεται, λχ, με τον ηθοποιό Μάικλ Κέιν, ο οποίος έχει πει πως τον ενοχλούν αφάνταστα η αλαζόνες γραφειοκράτες των Βρυξελλών και όχι οι μετανάστες;
Δεν σκέφτονται καν οι λάτρεις των εύκολων αφορισμών, ότι χάρη στη στάση των πολιτικών του αντιπάλων ο Τζόνσον είχε την ευχέρεια να «μοστράρει» τον εαυτό του ως μοναδικό υπερασπιστή της λαϊκής βούλησης, αλλά και της αξιοπρέπειας, απέναντι σε κάτι ανεκδιήγητους τύπους σαν τον Ντόναλντ Τουσκ, που με ύφος ιεροεξεταστή γνωμάτευε πως «η κόλαση περιμένει τους οπαδούς του Brexit»;
Όλοι αυτοί που πανηγύριζαν για τις αλλεπάλληλες «κοινοβουλευτικές ήττες» του Τζόνσον, δεν αντιλαμβάνονταν πόσο συμβατό προς την κοινή λογική ήταν το επιχείρημά του, πως ναρκοθετούσαν τη διαπραγματευτική ισχύ του όσοι θεσμοθέτησαν το «αποκλείεται άτακτο Brexit»; Ούτε καν αυτό μπορούσαν να καταλάβουν ή, έστω, να υποψιαστούν; Προφανώς, ελάχιστα αντιλαμβάνονται…
