Με σφιγμένη καρδιά η ανθρωπότητα παρακολουθεί την τραγωδία στο λιμάνι της Βηρυτού, όπου οι εκρήξεις των 2.750 τόνων νιτρικού αμμωνίου, έχουν προκαλέσει μέχρι στιγμής τον θάνατο σε 100 ανθρώπους, ενώ έχουν τραυματίσει πάνω από 4.000. Τα εκρηκτικά, σύμφωνα με πληροφορίες, τα είχαν κατασχέσει οι αρχές του Λιβάνου καθώς φέρονταν να προορίζονται σε τρομοκρατικές οργανώσεις της Συρίας το 2014, αποθηκεύοντάς τα στο λιμάνι της πρωτεύουσας.
Στο πλευρό του λιβανέζικου λαού, έχουν σταλεί ήδη 3 αεροσκάφη από το Ιράν στη Βηρυτό, ιδρύοντας ένα υπαίθριο νοσοκομείο, 3 από το Ιράκ, και άλλα 5 από τη Ρωσία. Ο Πρόεδρος της Συρίας Άσαντ έδωσε εντολή, ώστε όλα τα σύνορα και τα λιμάνια της χώρας να είναι ανοικτά στον Λίβανο, ενώ έστειλε ασθενοφόρα να κατευθυνθούν στη Βηρυτό και εγκαινίασε αεροπορική γέφυρα ιατρικών ειδών και τροφίμων μεταξύ των δύο χωρών. Στον αντίποδα, ενώ τα θύματα ακόμα ξεθάβονται από τα συντρίμμια και η αιτία που προκάλεσε τις φονικές εκρήξεις δεν έχει διαλευκανθεί, οι δυνάμεις που εδώ και χρόνια δρουν μεθοδευμένα για να βυθίσουν την περιοχή στο χάος, δεν άργησαν να πολιτικοποιήσουν το δράμα του Λιβάνου, εντάσσοντάς το στην ιμπεριαλιστική τους ατζέντα, σε συνθήκες που επιδεινώνονται συνεχώς για τον λιβανέζικο λαό.
Οικονομική-κοινωνική κρίση στον Λίβανο και ιμπεριαλιστικός δάκτυλος
Στην περίπτωση της Βηρυτού, η χώρα χάνει έναν κόμβο που πραγματοποιεί το75 % των εισαγωγών και εξαγωγών του από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος στη Συρία το 2012, τα αποθέματα σιταριού της, αλλά και όλα τα φαρμακευτικά του αποθεματικά που φιλοξενούσε στο σημείο. Τα παραπάνω λαμβάνουν χώρα σε μια πολύ ευαίσθητη περίοδο για τον Λίβανο, η οποία αντιμετωπίζει την κατάρρευση του νομίσματός της, που δέχεται επίθεση, καθώς η Ουάσινγκτον εμποδίζει το ξένο νόμισμα να εισέλθει στο Λίβανο και πιέζει την κεντρική τράπεζά της να μην εισφέρει νέα ποσά στην οικονομία. Θέτοντας σε ισχύ τον «Νόμο του Καίσαρα», η αμερικάνικη διοίκηση βάζει στο στόχαστρο τους οργανισμούς, που υποστηρίζουν την κυβέρνηση Άσαντ στην Συρία. Η τρομερή οικονομική κατάσταση και η απότομη υποτίμηση του τοπικού νομίσματος που οδήγησαν στις τιμές των τροφίμων να ανεβαίνουν στα ύψη.
Οι προσπάθειες περιορισμού του Ιράν παραμένουν το κυρίαρχο περιφερειακό επίκεντρο των γερακιών του Λευκού Οίκου, που πιστεύουν ότι η πολιτική τους για «μέγιστη πίεση» υπονομεύει θανάσιμα την Τεχεράνη και τους συμμάχους της, κυρίως τη Χεζμπολάχ που έχει αυξήσει την επιρροή της στο σημερινό πολιτικό σύστημα του Λιβάνου. Παράλληλα, οι ΗΠΑ έχουν κατορθώσει σε μεγάλο βαθμό να εργαλειοποιήσουν τις διαμαρτυρίες του λαού του Λιβάνου, στρέφοντας τες ενάντια στο σύνολο του πολιτικού συστήματος και κυρίως κατά της Λιβανέζικης Αντίστασης, της Χεζμπολάχ, προσπαθώντας να καλλιεργήσουν ακόμα μια «πορτοκαλί επανάσταση».
Οικονομικός εκβιασμός με το στόχαστρο στην Χεζμπολάχ
Έκθεση που δημοσιεύθηκε από το αμερικάνικο Ίδρυμα για την Υπεράσπιση των Δημοκρατιών(FDD) αναφέρει ότι η οικονομική κρίση του Λιβάνου είναι τόσο βαθιά που θα χρειαστεί περίπου 93 δισ.δολάρια για να μετριαστεί. Αυτό φέρνει σε ακόμα πιο δύσκολη θέση την κυβέρνηση του Λιβάνου, που εδώ και μήνες αναζητά διεθνή χρηματοδότηση. Η κυβέρνηση του Λιβάνου, που εδώ και μήνες βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για υπογραφή μνημονίου με το ΔΝΤ, γίνεται περισσότερο ευάλωτη στους ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς των ΗΠΑ, οι οποίες απαιτούν «εκσυγχρονισμό» του πολιτικού συστήματος του Λιβάνου, στο οποίο η Χεζμπολάχ έχει αυξήσει την επιρροή της μετά τον εκλογικό της θρίαμβο στις εκλογές του 2018. Ο αφοπλισμός και πρακτικά η διάλυση της οργάνωσης είναι ένας στόχος, που για τις ΗΠΑ πηγαίνει μαζί με την χρηματοδότηση του Λιβάνου, όσο και οι συνταγές λιτότητας και η νεοφιλελεύθερη ατζέντα του ΔΝΤ. Η πρόταση του ηγέτη της Χεζμπολάχ στην κυβέρνηση του Λιβάνου να «στραφεί Ανατολικά» είχε πυροδοτήσει «κόκκινο συναγερμό» στην Ουάσινγκτον, που απροκάλυπτα παραδέχεται πως η Κίνα αποτελεί τον στρατηγικό αντίπαλο του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η πρεσβευτής των ΗΠΑ στον Λίβανο Ντόροθι Σέα επέκρινε πρόσφατα την προσέγγιση του Λιβάνου με Κίνα.
Το τραγικό συμβάν έλαβε χώρα εν μέσω αυξημένης έντασης στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ μετά από πρόσφατη αεροπορική επίθεση που αποδόθηκε στον Ισραηλινό στρατό, ο οποίος σκότωσε μαχητή της Χεζμπολάχ στη Συρία, καθώς όλοι ανέμεναν πως η οργάνωση ης Λιβανέζικης Αντίστασης θα απαντούσε. Ο Πρόεδρος Τραμπ έσπευσε να χαρακτηρίσει την έκρηξη της Τρίτης στη Βηρυτό ως «επίθεση» και «κάποιου είδους βόμβα», αναφέροντας πληροφορίες από «κάποιους από τους μεγάλους στρατηγούς» των ΗΠΑ. Το αμερικάνικο δίκτυ Fox News ήδη στοχοποιεί την Χεζμπολάχ, κάνοντας λόγω για εγκατάσταση που βρισκόταν υπό τον «ανεπίσημο έλεγχο» της και συνδέεται με «οργανωμένο έγκλημα» και «τρομοκρατία». Η αντίδραση της Χεζμπολάχ μέχρι τώρα κρίνεται ως ψύχραιμη, εκφράζοντας τα συλλυπητήρια της στις οικογένειες των θυμάτων και δεσμευόμενη να παράσχει οποιαδήποτε βοήθεια χρειαστεί στους πληγέντες. Ο Γενικός Γραμματέας Σαγίντ Χασάν Νασράλα ανέβαλε την ομιλία του, η οποία είχε προγραμματιστεί το βράδυ της Τετάρτης για την επέτειο από την νίκη της Αντίστασης κατά τον πόλεμο του Λιβάνου.
Μνήμες από το Μαρί της Κύπρου
Το σκηνικό στο οποίο διαδραματίζεται το λιβανέζικο δράμα, οδηγεί αυθόρμητα την σκέψη μας στην πολύκροτη υπόθεση της έκρηξης στο Μαρί της Κύπρου, με το ωστικό κύμα τριών χιλιομέτρων να προκαλεί 13 νεκρούς, 62 τραυματίες και οικονομικό κόστος της τάξης των 300-400 εκατομμυρίων ευρώ στην ηλεκτροπαραγωγική μονάδα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το πολιτικό κόστος για το κυβερνών αριστερό κόμμα (ΑΚΕΛ) ήταν τεράστιο, με τον πρώην πρόεδρο της Κύπρου να κάνει λόγο σε συνέντευξή του, 5 χρόνια μετά την έκρηξη, για δάκτυλο του ιμπεριαλιστικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, έχοντας ως κίνητρο: «Ένας κομμουνιστής να φύγει από την εξουσία».
Σύμφωνα με σχετική έκθεση:
«Η κρίση έφτασε στην Κύπρο το 2009 με τη μορφή ελαφριάς ύφεσης που αντιμετωπίστηκε από την κυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια με αυξημένες δαπάνες με σκοπό την ενίσχυση της ζήτησης στους τομείς των κατασκευών, του τουρισμού και των τραπεζών. Πράγματι, μια μέτρια ανάπτυξη επέστρεψε το 2010 αλλά η εξάπλωση της ευρωπαϊκής κρίσης επηρέασε αρνητικά τον τομέα των κατασκευών οδηγώντας σε μείωση των πωλήσεων ενώ η ανεργία άρχισε να αυξάνεται. Η κυβέρνηση επιχείρησε να επιβάλει ελαφριά αύξηση στη φορολογία επί των κερδών και την ακίνητη περιουσία αλλά δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ταυτόχρονα, η προφανής επέκταση των κυπριακών τραπεζών από τη μία και η διασύνδεση τους με το υπό κατάρρευση ελληνικό τραπεζικό σύστημα από την άλλη, προκάλεσαν αυξανόμενες πιέσεις στα οικονομικά του κράτους που μετριάστηκαν προσωρινά από ένα ρώσικο δάνειο με σκοπό την αναχρηματοδότηση του εθνικού χρέους
Το κράτος δεν ήταν σε θέση να σώσει τις δύο συστημικές κυπριακές τράπεζες, οι οποίες θεωρούνταν «πολύ μεγάλες για να αποτύχουν», και όταν αυτό ήταν πλέον σαφές, η κυπριακή οικονομία υπέστη μια σειρά υποβαθμίσεων από τους οργανισμούς αξιολόγησης με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό του κράτους από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές μέχρι τα μέσα του 2011. Στη συνέχεια, οι πιέσεις προς την κυβέρνηση να προχωρήσει στη λήψη μέτρων φορολογικής πειθαρχίας και την περικοπή μισθών στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα άρχισαν να γίνονται αφόρητες (Pegasiou, 2013). Το ατύχημα στη ναυτική βάση στο Μαρί, που προκάλεσε τον θάνατο 13 ανθρώπων, απομόνωσε περισσότερο το ΑΚΕΛ ως το κύριο κυβερνών κόμμα, η δημοτικότητα του Προέδρου μειώθηκε σημαντικά και αυτό ενδεχομένως να οδήγησε την κυβέρνηση στην υιοθέτηση της πρώτης σειράς μέτρων λιτότητας υπό την πίεση της αυξανόμενης κριτικής για την οικονομία».
Ένα κύμα αντικομμουνισμού, που συνέδεε την «ανικανότητα» της κυβέρνησης Χριστόφια με την αριστερή ιδεολογία και πολιτική του, κυριάρχησε στα ΜΜΕ, αφήνοντας στο απυρόβλητο την στρατιωτική ηγεσία για τις ευθύνες της στην έκρηξη του Μαρί και τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας για τις ευθύνες του σε ότι αφορά την τραπεζική κρίση. Το ΔΝΤ εισέβαλε στην Κύπρο, αριστερή κυβέρνηση χρεώθηκε το πολιτικό κόστος στις επερχόμενες εκλογές, με αποτέλεσμα την άνοδο της απόλυτα ευθυγραμμισμένης στον ιμπεριαλισμό και τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα της κυβέρνησης Αναστασιάδη.
Η σκέψη μας στον λιβανέζικο λαό
Θα ήταν τουλάχιστον υποκριτικό να προσποιηθούμε ότι θα πέφταμε από τα σύννεφα, αν οι περιπτώσεις του Μαρί και της Βηρυτού, αποτελούσαν μέρος των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Ακόμα και αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει ή δεν αποδειχτεί ποτέ, δύο πράγματα είναι δεδομένα: Ένα, πως η στρατιωτικοποιήση της Μ. Ανατολής και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος έχει υπεύθυνο και δεν είναι άλλος από το αμερικάνικο Πεντάγωνο και τους συμμάχους του. Δύο, πως οι πραγματικοί τρομοκράτες του πλανήτη δεν πρόκειται να χάσουν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν το συμβάν προς όφελος τους. Ήδη το κάνουν.
Εν αναμονή των ερευνών και τοποθετήσεων που λείπουν ώστε να προστεθούν ψηφίδες στο παραπάνω πάζλ του θανάτου, η σκέψη μας είναι σταθερά στον λαό του Λιβάνου και τις δυνάμεις που έδωσαν κυριολεκτικά το αίμα τους κόντρα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
