Οι αγωγοί μεταφοράς φυσικού αερίου και πετρελαίου είναι οι μοντέρνοι εμπορικοί δρόμοι των υπερδυνάμεων. Για τον λόγο αυτό, Αμερική, Ρωσία και Ε.Ε. αναζητούν συμμαχίες και τρόπους για τη διέλευση των αγωγών τους. Ένας εκ των οποίων είναι ο ΤAP, που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από το μακρινό Αζερμπαϊτζάν της Κασπίας στην Ευρώπη.
ΑΝΑΛΥΣΗ: LUPO DI MARE
Στις 17 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη ο Έλληνας πρωθυπουργός σε τελετή εγκαινίων σηματοδότησε την έναρξη κατασκευής επί ελληνικού εδάφους του αγωγού ΤΑΡ (Trans Adriatic Pipeline) που σημαίνει Αγωγός Φυσικού Αερίου Αδριατικής και είναι μέχρι στιγμής δυτικών συμφερόντων.
Ουσιαστικά πρόκειται για έναν σχετικά μικρού τμήματος αγωγό, που αποτελεί μέρος του σχεδιασθέντος γιγαντιαίου αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν (λεκάνη της Κασπίας) στην Ιταλία.
Ο αγωγός θα διέρχεται μέσω Γεωργίας – Τουρκίας (με μήκος που υπερβαίνει τα 4.000 χλμ.) και Ελλάδας (550 χλμ.), Αλβανίας (211 χλμ.) και από εκεί υποθαλάσσια μέσω της Αδριατικής Θάλασσας, θα φτάνει στην Ιταλία (8 χλμ.), προκειμένου να προωθηθεί και διανεμηθεί το φυσικό αέριο στη Δυτική Ευρώπη.
Η δυναμικότητα μεταφοράς του αγωγού είναι προγραμματισμένη αρχικά στα 10 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως (για την ετήσια εξυπηρέτηση περίπου 5 εκατ. νοικοκυριών), με σταδιακή αύξησης της δυναμικότητας στα 20 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα.
Για την κατασκευή του έργου έχει συσταθεί η κοινοπραξία Trans-Adriatic Pipeline AG. Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα της «TAP AG», η κατασκευή του αγωγού θα αρχίσει τον Ιούνιο 2016, με στόχο να λειτουργήσει στις αρχές 2020.
Η πρόθεση για την κατασκευή του αγωγού ΤΑΡ ανακοινώθηκε για πρώτη φορά το 2003 και παρά την αλματώδη τεχνολογική εξέλιξη που είναι στην υπηρεσία των υπερδυνάμεων και των εθνικών τους κατασκευαστικών εταιριών, το έργο μπορώ να πω, ότι είναι σχεδόν στάσιμο.
Γιατί όμως;
Υπενθυμίζω ότι οι αγωγοί μεταφοράς φυσικού αερίου και πετρελαίου είναι οι μοντέρνοι εμπορικοί δρόμοι των υπερδυνάμεων. Μέσω αυτών, ελέγχουν ενεργειακά τεράστιες γεωγραφικές περιοχές του πλανήτη, αποκτώντας τον απόλυτο πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο τους και αποκομίζοντας ταυτόχρονα τεράστια οικονομικά κέρδη.
Για τον λόγο αυτό, Αμερική, Ρωσία και Ε.Ε. αναζητούν συμμαχίες και τρόπους για τη διέλευση των αγωγών τους. Ένας εκ των οποίων είναι ο ΤAP, που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από το μακρινό Αζερμπαϊτζάν της Κασπίας στην Ευρώπη.
Υπό αυτό το πρίσμα, οι ΗΠΑ και Ρωσία θέλουν πάση θυσία να διατηρήσουν για δικό τους όφελος τον έλεγχο αυτού του διαδρόμου μεταφοράς φυσικού αερίου.
Η μεν Ρωσία για να διασφαλίσει την κατά 60% ενεργειακή τροφοδότηση από αυτήν της ΕΕ.
Οι δε ΗΠΑ για να εκτοπίσουν σταδιακά τον ρωσικό παράγοντα από την ευρωπαϊκή αγορά.
Εδώ θα πρέπει να θυμίσω στον αναγνώστη ότι τέσσερα πολιτικοστρατιωτικά γεγονότα επηρεάζουν την καθυστέρηση υλοποίησης του αγωγού και την ανάδειξη του τελικού διαχειριστή του αγωγού.
Αυτά είναι:
α) Τα γεγονότα της Ουκρανίας (του 2014)
β) Η μικρής διάρκειας στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία (από Οκτώβριο 2015 μέχρι Μάρτιο 2016)
γ) Η κατακόρυφη μείωση των τιμών πώλησης πετρελαίου και φυσικού αερίου το τελευταίο έτος
δ) Τα αιματηρά επεισόδια ανάμεσα σε ένοπλες δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν και του Ναγκόρνο Καραμπάχ, οι οποίες υποστηρίζονται από την Αρμενία, τον πιο πιστό σύμμαχο της Ρωσίας (Απρίλιος 2016).
Οι ΗΠΑ στην προσπάθειά τους να διευρύνουν την επιρροή τους χρησιμοποίησαν κατά της Ρωσίας δύο μοχλούς πίεσης. Σε πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο τις κρίσεις σε Ουκρανία και Σύρια και σε οικονομικό την ελεγχόμενη από αυτούς πτώση των τιμών πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Στο πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο στόχος τους ήταν να εκτοπιστεί η Ρωσία από την Ουκρανία και τη Συρία.
Με τον εκτοπισμό της από την Ουκρανία θα έχανε την τεράστιας στρατηγικής σημασίας άμυνα σε βάθος, κυρίως όμως τη γιγαντιαία αεροναυτική βάση στην Κριμαία, που είναι και έδρα του ισχυρού στόλου της, ο οποίος επιχειρεί στη Μαύρη Θάλασσα και στη Μεσόγειο.
Χάνοντας δε τις αεροναυτικές της βάσεις στη Συρία θα στερείτο της δυνατότητας να επιχειρεί στρατιωτικά και για μεγάλα χρονικά διαστήματα μακράν των φυσικών της συνόρων, με ταυτόχρονη απώλεια της ικανότητας της να επηρεάζει πολιτικά την Μέση Ανατολή.
Με λίγα λόγια οι ΗΠΑ ήθελαν να περιορίσουν τον ρόλο της Ρωσίας.
Η Ρωσία με τις γνωστές δυναμικές της ενέργειες σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο απέτρεψε τις επιχειρούμενες για αυτήν δυσμενείς ανατροπές σε Ευρώπη (Ουκρανία) και Μέση Ανατολή (Συρία).
Με αυτόν τον τρόπο, σε ευρωπαϊκό επιπεδο, εξέπεμψε το ξεκάθαρο μήνυμα, ότι οποιαδήποτε αλλαγή επιχειρηθεί εκ νέου στο υφιστάμενο status στην Ουκρανία θα έχει σαν συνέπεια νέες εδαφικές απώλειες για τους Ουκρανούς. Προσδιόρισε δε και τη γεωγραφική περιοχή ως αυτή της Ανατολικής Ουκρανίας, περιοχή εύφορη από γεωργική άποψη και βιομηχανικά ανεπτυγμένη.
Σε επίπεδο Μέσης Ανατολής εξέπεμψε ένα επίσης ξεκάθαρο μήνυμα, σχετικά με την επιχειρούμενη υλοποίηση δύο (2) ενεργειακών αγωγών δυτικών συμφερόντων:
α) Ότι ματαιώνεται η κατασκευή του αγωγού μεταφοράς πετρελαίου από την Αραβική χερσόνησο μέσω Συρίας – Τουρκίας προς τις ακτές της Μεσογείου.
β) Ότι ο αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν μέσω Γεωργίας – Τουρκίας – Ελλάδας – Αλβανίας και από εκεί Ιταλία (για τροφοδοσία της Ευρώπης) ευρισκόμενος στη φάση της έναρξης κατασκευής θα καθυστερήσει να λειτουργήσει ή …θα αλλάξει διαχειριστή!
Πολλοί αναγνώστες μπορεί να αναρωτηθούν με τι μέσα οι Ρώσοι είναι ικανοί να ματαιώσουν την κατασκευή των δύο παραπάνω αγωγών.
Η απάντηση είναι σχετικά απλή.
Η μελέτη από ειδικούς του τρόπου δόμησης της βρετανικής κυριαρχίας, έβγαλε το ξεκάθαρο συμπέρασμα ότι στηρίχθηκε στην εφαρμογή της διπλωματίας των κανονιοφόρων.
Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει, επιβάλλω τη πολιτική μου βούληση με την προβολή και χρήση των ναυτικών μου δυνάμεων.
Οι Ρώσοι σαν καλοί μαθητές εφάρμοσαν πιστά αυτό το δόγμα στα γεγονότα της Σύριας, εμπλουτίζοντάς το με ποσοστιαία χρήση και άλλων στρατιωτικών δυνάμεων.
Έτσι:
α) Μετέφεραν από τη Μαύρη θάλασσα και αποβίβασαν στη Συρία το 85-90% των στρατευμάτων και πολεμικών τους υλικών που ενεπλάκησαν στις επιχειρήσεις.
β) Συγκέντρωσαν ισχυρή αποτρεπτική ναυτική δύναμη αποκτώντας τον θετικό έλεγχο όλης της θαλάσσιας και εναέριας περιοχής της Συρίας.
γ) Με τα (ρωσικά) πολεμικά πλοία του Στόλου της Κασπίας (όχι της Μαύρης θάλασσας αλλά της Κασπίας!) εξαπέλυσαν μέσα από τα χωρικά ύδατα του Αζερμπαϊτζάν και από απόσταση περίπου 1.500 Κm συνολικά 26 πυραύλους κρουζ Kalibr εναντίον εγκαταστάσεων της τρομοκρατικής οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος» (ISIS), καταστρέφοντας με ακρίβεια χειρουργικού νυστεριού λέιζερ όλους τους στόχους!
Σε αυτό το τελευταίο στοιχείο περιέχεται και το μήνυμα που έστειλαν με στρατιωτικά μέσα σε πολλούς αποδέκτες!
Το μήνυμα λέει:
Έχω τη θέληση και την ικανότητα με τις μοναδικές δυνάμεις που διαθέτω στην Κασπία να στοχοποιώ και να καταστρέφω με ακρίβεια και από μεγάλες αποστάσεις ευπαθείς εγκαταστάσεις. Γράφε: πλατφόρμες εξόρυξης πετρελαίου – φυσικού αερίου, αγωγούς μεταφοράς φυσικού αερίου…
Το κερασάκι στην υπόθεση του υπό υλοποίηση αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου από το μακρινό Αζερμπαϊτζάν περιέχεται στην παρακάτω είδηση:
Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, οι οποίες και θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με μεγάλη προσοχή, ανώνυμες πηγές λένε ότι: «Η Ρωσία πρόκειται να καταγγείλει τη Συνθήκη του Καρς».
Πρόκειται για συνθήκη μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, η οποία υπεγράφη στις 16 Μαρτίου 1921 στη Μόσχα, μεταξύ της κυβέρνησης της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης και της κυβέρνησης των μπολσεβίκων.
Σύμφωνα τη συνθήκη, οι ρωσικές δυνάμεις αποσύρθηκαν από το Καρς, το όρος Αραράτ και το Αρνταχάν, παραχωρώντας τα στην Τουρκία.
Αυτή η συνθήκη πρέπει να ανανεώνεται κάθε 25 χρόνια, αλλιώς παύει να ισχύει.
Φέτος, το 2016, πρέπει να ανανεωθεί ξανά. Κάτι που η Ρωσία μπορεί να αρνηθεί νόμιμα. Η συμφωνία προβλέπει ότι αν η συμφωνία δεν ανανεωθεί τα εδάφη θα πρέπει να επιστραφούν στον διάδοχο της Σοβιετικής Ένωσης, τη Ρωσία. Αποτέλεσμα θα είναι η Τουρκία να χάσει μέχρι και το 30% των εδαφών της. Εδαφών από τα οποία διέρχεται ο σχεδιασμένος αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου προς την Ευρώπη από το Αζερμπαϊτζάν.
Αν δε συνυπολογίσουμε στα παραπάνω και την υποβόσκουσα εχθρότητα μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας (τον πιο πιστό σύμμαχο της Ρωσίας) μετά τα αιματηρά επεισόδια ανάμεσα στις ένοπλες δυνάμεις τους στο Ναγκόρνο Καραμπάχ (Απρίλιος 2016), τότε μιλάμε για ένα ηφαίστειο που είναι έτοιμο να εκραγεί.
Φίλε αναγνώστη, μετά απ’ ολ’ αυτά, πιστεύεις ακόμα ότι μια τελετή εγκαινίων όπως αυτή της 17ης Μαΐου στη Θεσσαλονίκη είναι ικανή να γεμίσει με φυσικό αέριο τον αγωγό ΤΑΡ;
Lupo di mare
