«Η κατεύθυνση που έχω δώσει στους συνεργάτες μου είναι να πάμε τις καλές ευρωπαϊκές πρακτικές, με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Ακούω γελώντας αυτά τα οποία λένε ότι θα καταργηθεί το οκτάωρο. Δεν αμφιβάλω ότι κι όταν και όταν παρουσιαστεί το νομοσχέδιο θα υπάρχουν μερικοί κολλημένοι που θα λένε «το καταργείτε» κτλ, γιατί έχουν βγάλει το αποτέλεσμα εκ των προτέρων». Κ. Χατζηδάκης
Όταν αντικαταστάθηκε ο «αποτυχημένος» και «διστακτικός» Βρούτσης με τον Κ. Χατζηδάκη ένας αναστεναγμός ανακούφισης ακούστηκε από τα γραφεία του ΣΕΒ.
Επιτέλους ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Είναι ο άνθρωπος τους, αυτός που δεν υπολογίζει πολιτικό κόστος, ο άνθρωπος για τις βρώμικες δουλειές.
Στις αποσκευές του το ξεπούλημα της Ολυμπιακής , η αποκρατικοποίηση και το ξεπούλημα περιφερειακών αεροδρομίων , η «εξυγίανση» του ΟΣΕ, η κατάργηση της δόμησης στις εκτός σχεδίου πόλης περιοχές για τους φτωχούς με γη κάτω των 4 στρεμμάτων και πολλά αλλά (ΣΔΙΤ κλπ). Ελπίζουν πως όσα δεν μπόρεσε να πετύχει το ΔΝΤ και οι «θεσμοί» στην οκταετία των μνημονίων ο νέος υπουργός έρχεται με όρτσα τα πανιά να τα εφαρμόσει.
Όλα αυτά τα σχέδια (ρυθμίσεις χρόνου εργασίας, ευελιξία, κ.λπ.) που η κυβέρνηση θα φέρει με νομοσχέδιο σύντομα στην βουλή υπήρχαν από το 2011 ακόμα, αλλά η εφαρμογή τους έμενε στα χαρτιά λόγο διαφορετικών πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών, των αντιδράσεων των συνδικάτων και του τεράστιου πολιτικού κόστους που θα είχε η εφαρμογή τους.
Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου εν μέσω πανδημίας, με την κοινωνία φοβισμένη, με τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα να μην μπορούν να αντιδράσουν και η κυβέρνηση με τρόπο ύπουλο και με επικοινωνιακά περιτυλίγματα του είδους «σύγχρονα μέσα κοινωνικής προστασίας» ή «ρυθμίσεις σύμφωνα με τις ανάγκες του καθενός», προσπαθεί να αποκρύψει την πραγματική ουσία των μέτρων. Στόχος είναι η κατάργηση του οκταώρου με την θέσπιση της δεκάωρης εργασίας χωρίς πρόσθετες αμοιβές, η παραπέρα διευκόλυνση των απολύσεων, η απαγόρευση στην πραγματικότητα της απεργίας, η μεγαλύτερη ακόμα υποβάθμιση του θεσμού των εργατικών διαφορών που σήμερα πια αφορά κατά κύριο λόγο την απληρωσιά από τους εργοδότες. Με λίγα λόγια ο εργασιακός μεσαίωνας είναι προ των πυλών!
Αιχμή του δόρατος των παραπάνω αλλαγών είναι η κατάργηση του οκταώρου , που όσο και να μας διαβεβαιώνει γελώντας ο Κ. Χατζηδάκης ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, τα στοιχεία και οι κατά καιρούς απαιτήσεις των βιομηχάνων μέσω της επιτροπής Πισαρίδη δείχνουν εντελώς το αντίθετο.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, η Κυβέρνηση- ΣΕΒ θέλουν την κατάργηση του οκταώρου γιατί , το ποσοστό εργαζομένων που δουλεύουν υπερωριακά φθάνει το 55%. Παράλληλα, σχεδόν ένας στους πέντε εργαζόμενους δουλεύει πάνω από 48 ώρες την εβδομάδα. Ενώ είναι ενδεικτικό ότι οι εργαζόμενοι που δούλευαν υπερωρίες προ πανδημίας έφθαναν το 73%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στον μεταποιητικό κλάδο ξεπερνούσε το 80%. Βασιζόμενη η κυβέρνηση σε αυτή τη γενική τάση, επιχειρεί την κατάργηση του οκταώρου μέσα από την ακόμα μεγαλύτερη ελαστικοποίηση ωραρίου. Δείτε εδώ: Τα βασικά σημεία της ετήσιας έκθεσης του ΙΝΕ ΓΣΕΕ για την ελληνική οικονομία
Δεν πρόκειται για «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» αλλά για κατάργηση του οκταώρου
Όπως αναφέραμε παραπάνω, από το 2011 υπάρχει η πρόβλεψη ότι ο εργαζόμενος επιτρέπεται για μία χρονική περίοδο που θα υπάρχει περισσότερη δουλειά να εργάζεται ημερησίως έως και 10 ώρες και σε άλλη χρονική περίοδο μειωμένης απασχόλησης να εργάζεται λιγότερες ώρες αντίστοιχα ή να χορηγείται στον εργαζόμενο ρεπό ή συνδυασμός μειωμένων ωρών εργασίας και ημερών ανάπαυσης. Η αμοιβή κατά τις δύο αυτές περιόδους θα παρέμενε η ίδια, ανεξάρτητα αν κατά την αυξημένη περίοδο εργάζεται περισσότερες ώρες ή κατά τη μειωμένη περίοδο αντίστοιχα εργάζεται λιγότερες ώρες, ενώ δεν καταβάλλονται προσαυξήσεις. Η ρύθμιση αυτή δεν λειτούργησε ουσιαστικά ποτέ, κυρίως διότι για να πραγματοποιηθεί θα έπρεπε να καταρτιστεί με συμφωνία εργοδότη και σωματείου ή συμβουλίου εργαζομένων.
Αυτό που τώρα προβλέπεται σύμφωνα με δημοσιεύματα που δεν διαψεύδονται Δείτε εδώ είναι ότι αυτή η διαδικασία θα περάσει στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας που λειτουργεί στο υπουργείο Εργασίας, στο οποίο θα προσφεύγει η επιχείρηση όπου θα εξετάζετε απλά, εάν είναι τεκμηριωμένες ή όχι οι προϋποθέσεις που θέτει κάθε φορά μια επιχείρηση. Πάει στο καλάθι των αχρήστων δηλαδή η συναίνεση των εργαζομένων και της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης , αφού την απόφαση θα την παίρνει το ΑΣΕ και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με την ρύθμιση του 2011.
Αφήνεται με λίγα λόγια η εφαρμογή της διάταξης στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, ένα όργανο το οποίο απαρτίζεται από έναν πάρεδρο της Νομικής Διεύθυνσης του υπουργείου Εργασίας, ως πρόεδρο, έναν ειδικό σύμβουλο ή ειδικό συνεργάτη του υπουργείου Εργασίας, έναν υπάλληλο του υπουργείου Εργασίας, έναν εκπρόσωπο των εργοδοτών, έναν εκπρόσωπο των εργαζομένων (ΓΣΕΕ), το οποίο θα γνωμοδοτεί αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις του ευέλικτου ωραρίου, χωρίς καμία πρόβλεψη αντιλόγου από εργαζόμενους της επιχείρησης ή του σωματείου τους
Έτσι οι εργαζόμενοι θα απασχολούνται για ένα χρονικό διάστημα έως και 10 ώρες ημερησίως και σε άλλη χρονική περίοδο την περίοδο μειωμένης απασχόλησης κατά την εργοδοσία θα εργάζονται λιγότερες ώρες αντίστοιχα, ή θα τους δίνεται ρεπό, ή συνδυασμός μειωμένων ωρών εργασίας και ημερών ανάπαυσης. Καθιερώνεται λοιπόν η δεκάωρη εργασία για μια συγκεκριμένη περίοδο χωρίς να υπάρχει καμιά προσαύξηση στο ωρομίσθιο που ισχύει -20% για την ένατη ώρα και 40% από τη δέκατη και μετά-, αφού αυτές οι δυο ώρες θα «συμψηφίζονται» με ημέρες ανάπαυσης σε επόμενο διάστημα.
Όμως υπάρχουν πολλά ακόμα ερωτήματα:
Άραγε με ποιο μηχανισμό το υπουργείο θα ελέγχει αν ο εργοδότης θα χορηγεί στον εργαζόμενο τις «χρωστούμενες ώρες»;
Προβλέπονται μήπως κάποια πρόστιμα η άλλες πειθαρχικές κυρώσεις για τους εργοδότες που θα παρανομούν;
Τίποτα απολύτως δεν προβλέπεται, όλα παραμένουν στο επίπεδο του ευχολογίου, ενώ είναι γνωστό ότι ΣΕΠΕ και ΟΜΕΔ οι μηχανισμοί δηλαδή προστασίας των εργαζομένων συνεχώς υποβαθμίζονται από την διαρκή υποστελέχωση και τα δεκάδες εμπόδια που δημιουργούν οι σκόπιμα ασαφείς νομοθετικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης.
Υπάρχει ακόμα και η πλευρά ότι για πρώτη φορά από την ύπαρξη εργατικού δικαίου καταργείται ο μισθός ως αντάλλαγμα για την παροχή εργασίας. Ο μισθός καταργείται αφού ο εργαζόμενος δεν θα λαμβάνει κανένα χρηματικό ποσό για τον παραπάνω χρόνο εργασίας, ενώ θα μεταβάλλονται δυσμενώς από τον εργοδότη οι όροι εργασίας, με επίδραση στην οικογενειακή του ζωή άλλα και στη σωματική και ψυχική υγεία του τόσο από την υπερένταση της εργασίας όσο και από την «ανάπαυση» σε άλλη χρονική περίοδο, την οποία αυτός ποτέ δεν ζήτησε.
Η ρύθμιση αυτή, για πρώτη φορά ίσως θα φέρει αντικειμενικά σοβαρό κτύπημα στους όρους της ατομικής σύμβασης εργασίας και μάλιστα σε δύο από τους θεμελιώδεις όρους, τον χρόνο εργασίας και τον μισθό ως αντάλλαγμα της παροχής της εργασίας.
