Από Συλλογικότητες, Σχήματα, Ομάδες ενάντια στην κοινωνική και πολιτική απονέκρωση του Κάτω Πολυτεχνείου
Πηγή: Indymedia
Και ενώ ξυπνάμε μία μέρα, όπου προς τιμήν της εξέγερσης του ’73, με απόφαση των πρυτανικών αρχών και την ομόφωνη σύμφωνη γνώμη της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχ άνοιξαν “μόνιμα” οι πλευρικές θύρες της κεντρικής εισόδου της οδού Πατησίων, και ενώ οι πρυτανικές αρχές βγάζουν χαρούμενες φωτογραφίες μπροστά από την πύλη, εμείς βρισκόμαστε ακόμα μία φορά σε μία συνθήκη παράνοιας μεταξύ συμβολισμού και πράξης.
Η φλυαρία του κ. Χατζηγεωργίου περί ανοικτού Πολυτεχνείου στην κοινωνία έρχεται σε πλήρη αντίφαση με την συνθήκη που αντιμετωπίζουμε ως χρήστες του χώρου. Καθημερινά βιώνουμε την επιθετική προσπάθεια αποστείρωσης του Πολυτεχνείου από κάθε πολιτική και κοινωνική διεργασία, ήδη από την εποχή της πανδημίας, φτάνοντας στον σημερινό αυταρχικό παροξυσμό.
- Προσπάθεια απαγόρευσης οποιασδήποτε πολιτιστικής πολιτικής δραστηριότητας που δεν συνεισφέρει στις business ή το branding του ιδρύματος
- Λοκ αουτ του συγκροτήματος τα τελευταία σαββατοκύριακα
- Έλεγχος της εισόδου με face-control και απαγόρευση εισόδου με κλείδωμα όλων των κτηρίων μετά τις 9, καθόλη τη διάρκεια της εβδομάδας,
- Αποτυπώσεις χώρων και σχέδια για την επανάχρηση και ριζική ανάπλαση του συγκροτήματος χωρίς να έχουν λόγο οι φοιτητές
Οι παραπάνω πρακτικές αποτελούν συστατικά στοιχεία ενός καλά προσεγμένου σχεδίου ερήμωσης της Σχολής, που περιλαμβάνει αποκλεισμό και αποσιώπηση κάθε διαδικασίας αμφισβήτησης, όσο και την ταυτόχρονη μετατροπή του σε έναν ακόμη τουριστικό πόλο του amusement park Αθήνα. Η πρυτανεία από τη μια αναφέρεται σε ανοιχτό Πολυτεχνείο στην κοινωνία (που στην πραγματικότητα απευθύνεται στη διεθνή ελίτ και τους τουρίστες) ενώ συγχρόνως εκτοπίζει την κοινωνική βάση και ελέγχει οποιαδήποτε φοιτητική η μη δραστηριότητα δεν συνάδει με τα πλάνα της. Το πιο χαρακτηριστικό ίσως σημείο της τουριστικοποίησης είναι το φαραωνικό πλάνο για την μετατροπή του κτιρίου Γκίνη σε μουσείο, συνεδριακό κέντρο με roof garden, εστιατόριο και καφετέρια. Η μουσειοποίηση αποκόβει τις ιστορικές πρακτικές αμφισβήτησης με τις εν εξελίξει πρακτικές. Δημιουργεί απόσταση από το ενεργό τώρα, υιοθετώντας μια νοσταλγική αντιμετώπιση της πολιτικής ιστορίας. Το άνοιγμα της πύλης Πατησίων, αλλά και η πρόθεση διαμόρφωσης του χώρου έμπροσθεν του κτιρίου Αβέρωφ, ως πλατεία μνήμης, συνθέτουν το τραγελαφικό σκηνικό, όπου η Πρυτανεία από την μία λέει ότι τιμά την ιστορική μνήμη του κάτω Πολυτεχνείου και την εξέγερσή του τότε, ενώ απαγορεύει τις πολιτικές εκδηλώσεις του σήμερα…
Τη στιγμή λοιπόν, που ξεκινούν έργα βιτρίνας με την μεταφορά της πρυτανείας στο κάτω Πολυτεχνείο ως καινούργιο γραφείο του πρύτανη και αναζητούνται πόροι για τον προϋπολογισμό 25 εκ. της ανακαίνισης του Γκινη, το ίδρυμα συνεχίζει να υποστελεχώνεται, η υλικοτεχνική υποδομή των προπτυχιακών να καταρρέει, ενώ πολλές ερευνήτριες και υποψήφιοι διδάκτορες παραμένουν απλήρωτες ή το πολύ να λαμβάνουν την υποτροφία-χαρτζιλίκι των 625 ευρώ από τον ΕΛΚΕ του ΕΜΠ.
Οι πρακτικές της διοίκησης Χατζηγεωργίου ακολουθούν τις ευρύτερες κυβερνητικές μεθοδεύσεις για αποστείρωση των πανεπιστημίων από κάθε πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα που δεν εντάσσεται στην εκπαιδευτική/ερευνητική διαδικασία ή που δεν αποφέρει οικονομικό ή επικοινωνιακό όφελος για επενδυτές και πρυτάνεις. Μετά τις προσπάθειες για εκκενώσεις πολιτικών χώρων σε ΑΠΘ, ΕΜΠ και ΦΕΠΑ, ακολούθησαν οι πειθαρχικές διώξεις φοιτητών στο πανεπιστήμιο Πατρών και οι απειλές για αντίστοιχες διώξεις στο ΕΜΠ, ενώ πλέον παρεμποδίζονται ακόμα και συνελεύσεις σωματείων (όπως των ερευνητών στο ΑΠΘ) και απαγορεύονται πολιτικά φεστιβάλ σε ΕΚΠΑ και Γεωπονικό. Ειδικότερα στην περίπτωση του κάτω Πολυτεχνείου, τα σχέδια της Πρυτανείας μοιάζει να πηγαίνουν χέρι-χέρι με το σχέδιο “ανάπλασης” του κέντρου της Αθήνας. Ένα σχέδιο που προβλέπει την ολοκλήρωση του “Μεγάλου Περιπάτου” με παρεμβάσεις στην οδό Πατησίων, από την Ομόνοια έως την πλατεία Αιγύπτου (Πεδίον Άρεως), τον εξευγενισμό και εμπορευματοποίηση της γειτονιάς των Εξαρχείων. Τις συνέπειες των παραπάνω τις βιώνουμε ήδη, με τα απλησίαστα ενοίκια στην γειτονιά, τα πανάκριβα μαγαζιά, την αστυνομοκρατία και απονέκρωση του κάτω Πολυτεχνείου. Σε αυτό το πλαίσιο, όλα όσα είμαστε χρήστες του χώρου και κατοικούμε ή συχνάζουμε στα Εξάρχεια, ειδικά μετά την καταστροφή της πλατείας από το εργοτάξιο της Αττικό Μετρό, οφείλουμε να προστατέψουμε με κάθε μέσο έναν από τους τελευταίους ζωντανούς χώρους στη γειτονιά που γεννούν την αμφισβήτηση και το χώρο για το “άλλο”, το “απείθαρχο” και το “ανεπιθύμητο”.
Για εμάς, οι χώροι, οι αίθουσες, τα αμφιθέατρα, τα σκαλάκια και τα μάρμαρα αποκτούν σημασία όταν χρησιμοποιούνται καλύπτοντας τις πολύμορφες ανάγκες και επιθυμίες μας · διαφορετικά υποβαθμίζονται μόνο και μόνο για να νομιμοποιηθεί και να προετοιμαστεί το “θέρισμα του κεφαλαίου”. Παρά την ενορχηστρωμένη προσπάθεια κυβέρνησης, πρυτανείας και εταιρειών, οι απαγορεύσεις, τα λοκ-αουτ, οι εκφοβισμοί και η προσπάθεια μουσειοποίησης και εξευγενισμού ακυρώνονται καθημερινά από μικρότερες ή μεγαλύτερες αρνήσεις και αντιστάσεις. Εμείς από πλευράς μας επιμένουμε να ξαναζωντανεύουμε το Πολυτεχνείο και τους χώρους μας, και να στεγάζει τους αγώνες μας. Να υπερασπιστούμε έμπρακτα το άσυλο στους πανεπιστημιακούς χώρους, να δώσουμε ζωή στα άψυχα ντουβάρια, να οικειοποιηθούμε τους χώρους που καλύπτουν τις ανάγκες, να υπάρχουμε ενεργά στον ιστορικό τόπο του κάτω Πολυτεχνείου, να ταράξουμε την ηρεμία και την τάξη
Ανοιχτές πύλες όλες τις μέρες και ώρες
Χώρος ανοιχτός δημόσιος και ελεύθερος στη γειτονιά και τους φοιτητές
Ελεύθερη χρήση αιθουσών και αμφιθεάτρων για εκδηλώσεις και συνελεύσεις
Συλλογικότητες, Σχήματα, Ομάδες
ενάντια στην κοινωνική και πολιτική απονέκρωση του Κάτω Πολυτεχνείου
