στην εξέδρα του σύριζα για τα επινίκια χτες, τον Καμμένο συνόδευε ως πρώτη ορντινάντσα ο Νίκος Νικολόπουλος. περνιέται για γραφικός χριστιανοταλιμπάν, αλλά το όνομά του συναντάται στην υπόθεση της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα το Γενάρη του '91.
Ποτέ δεν έλειψε το καλοκαίρι από τη σκέψη μας. Όχι ξωκλήσια και νησιά, βράχοι της τρικυμίας και Παναγίες του πόντου, μπλε και γαλάζιο και άσπρο και μωβ του δειλινού. Όχι τουριστικοί οδηγοί και καρτ ποστάλ, σε ιδανικές εκτελέσεις. Άνθρωποι μόνο.
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, πάνω από πενήντα άνθρωποι πέθαναν δηλητηριασμένοι στη σιβηριανή πόλη Ιρκούτσκ επειδή ήπιαν το «μπογιαρισνίκ», ένα καλλυντικό, μια λοσιόν σώματος, που περιέχει μεθανόλη, ένα φτηνό υποκατάστατο του οινοπνεύματος. Και αυτό συμβαίνει συστηματικά καθώς το βαρύ κρύο δεν αντέχεται.
τα βάζουμε με τις εξοργιστικές δηλώσεις και πρωτοβουλιές των αυστριακών υπουργών, της κυβέρνησης της Ουγγαρίας ή εκείνης της ΠΓΔΜ. Καλά κάνουμε. Είναι εξοργιστικές όντως, είναι απάνθρωπες. Ο πραγματικός ένοχος όμως αυτής της ριζικής, της αβάσταχτης απανθρωπιάς είναι κατά κύριο λόγο η πολιτική της Γερμανίας και της Κομισιόν:
Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας, λέει στην απολογία του ο Μακχήθ, ο ήρωας στο διάσημο θεατρικό έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ η Όπερα της Πεντάρας. Σήμερα, θα μπορούσε να γράψει κανείς «Τι είναι ένας γκάνγκστερ μπροστά σε έναν βιομήχανο»; Τι είναι ένας Αλ Καπόνε μπροστά σε έναν Βίντερκορν, μπροστά στον απελθόντα πρόεδρος της Φολκσβάγκεν;
Αν ένας προβεβλημενος επιχειρηματίας δεν διστάζει να κάνει τέτοια παρέμβαση στον αέρα, που συνιστά ευθεία προσβολή της προσωπικότητας εργαζομένων του σταθμού του, φανταστείτε τι συμβαίνει εκτός αέρα.
Η μεγάλη οικονομική κρίση που έπληξε και την Ελλάδα και η επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων ανέτρεψαν τις ισορροπίες που ίσχυαν στην πολιτική ζωή.
Ο Φιντέλ Κάστρο και η Black Friday. Δύο κόσμοι την ίδια μέρα, στον ίδιο κόσμο. Μια σκέψη του Κωστή Ζουλιάτη
Εδώ και μια εβδομάδα το κέντρο της πόλης στη Νέα Φιλαδέλφεια βρίσκεται σε κατάσταση ομηρίας.
Το ΟΧΙ σαν ένα μοναδικό συμβάν όπου κυριαρχεί το απρόβλεπτο, οι τάσεις υποταγής παραμερίζονται και δίνεται η ευκαιρία, για μια στιγμή, να φανεί ένας άλλος δρόμος έστω και αχαρτογράφητος
Το προσφυγικό μέσα από τα μάτια πέντε ανθρώπων που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του κινήματος αλληλεγγύης.
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.