– Κατερίνα πάρε τη Δήμητρα να παίξετε. Πηγαίνετε από το κυλικείο να πάρετε τη μεγάλη σοκολάτα με τις παραμυθένιες φιγούρες και μοιραστείτε τη.
ΨΝΑ, Δαφνί, κάπου το 1975-76. Η Δήμητρα ήταν παιδί με σύνδρομο down και μία από τις φίλες μου, όποτε επισκεπτόμουν τη μητέρα μου στη δουλειά της στο Δαφνί- ήταν προϊσταμένη εκεί.
Έμαθα τη διαφορετικότητα από παιδί, έμαθα την αναπηρία από παιδί, ως κάτι αυτονόητα ενσωματωμένο στη ζωή.
Η αναπηρία σωματική, συναισθηματική, ψυχική υπάρχει στον καθένα μας και στέκει εκεί εμπόδιο και τοίχος στην αλληλεπίδραση, στην επικοινωνία, στην εργασία, στην ίδια τη ζωή.
Στο περιθώριο ο ανάπηρος, ως επαίτης, ως ντροπή. Στο περιθώριο ο ανάπηρος ως πελατεία. Στο περιθώριο ο ανάπηρος από την εργασία, τη διασκέδαση, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό.
Ένα ολόκληρο σύστημα εξυπηρετεί και τελικά απλά αναπαράγει το ίδιο μοντέλο σε ένα σύστημα διακρίσεων και γραφειοκρατίας.
Τα αυτονόητα δεν ισχύουν. Από την ολική προσβασιμότητα, στους δρόμους και τις παραλίες ως τα βιβλία και τη μουσική. Από τα κτίρια και τις δημόσιες υπηρεσίες ως τα παιχνίδια και τα προγράμματα οι διακρίσεις υφίστανται διαρκώς.
Περνώντας από διάφορες βαθμίδες εκπαίδευσης, ως ειδικής αγωγής μαθηματικός, αξιολόγησα χωρίς τα απαραίτητα μέσα και κυρίως, χωρίς την ύπαρξη ενός συνολικού εκπαιδευτικού μοντέλου για όλους.
Περνώντας από τη θέση της διοίκησης, ως αντιπεριφερειάρχης κοινωνικής πολιτικής έπραξα τα ελάχιστα σκοντάφτοντας σε ένα συνολικά σαθρό σύστημα, που έχει μάθει τους πολίτες αναπήρους ή μη να συμβιβάζονται. Ελάχιστες ράμπες αναπηρίες στη θάλασσα και στα πεζοδρόμια, κάποιες προσβάσιμες παραστάσεις, προσπάθειες αξιολόγησης του προνοιακού συστήματος έγιναν ως μικρά αποσπάσματα σε ένα τεράστιο μεγαθήριο γραφειοκρατίας, πελατείας και συμβιβασμού, στην εφαρμογή τελικά μιας διαχείρισης και διαιώνισης του προβλήματος.
Η χειραφέτηση του αναπηρικού κινήματος προϋποθέτει αλλαγή του κοινωνικού μοντέλου, της εκπαίδευσης και της διοίκησης σε όλες τις βαθμίδες της. Η ενσωμάτωση της αναπηρίας και των δικαιωμάτων, ως αναπόσπαστο τμήμα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας είναι το ελάχιστο που πρέπει να ζητηθεί.
Η Δήμητρα δεν ζει πια, όμως κάθε φορά που τρώω σοκολάτα τη θυμάμαι και πράττω ανάλογα.
* Η Κατερίνα Θανοπούλου είναι μαθηματικός ειδικής αγωγής και ποιήτρια.
