Ξαφνικά όλα άλλαξαν, όλα ανατράπηκαν…
Ενώ η τηλεοπτική συνέντευξη του Β. Πούτιν στον Αμερικανό δημοσιογράφο και πολιτικό σχολιαστή Τάκερ Κάρλσον – η πρώτη σε δυτικό δημοσιογράφο μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία – τις πρώτες μόλις τρεις ημέρες, είχε 14 εκατομμύρια προβολές στο YouTube και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές πάνω από στα 200 εκατομμύρια προβολές στο Twitter, ο αιφνίδιος θάνατος του Ναβάλνι στη διορθωτική αποικία FKU IK-3 στο χωριό Χαρπ στη Ρώσικη Αρκτική, αλλάζει δραστικά αυτή τη δυναμική.
Πλέον αυτό που είναι πρώτο, αυτό που κυριαρχεί στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης απ’ άκρου σε άκρο του πλανήτη, προς ώρας φυσικά, δεν είναι τα εγκλήματα στην Παλαιστίνη, δεν είναι ο μακρόσυρτος, φονικός και επικίνδυνος για την παγκόσμια Ειρήνη πόλεμος στην Ουκρανία, είναι οι δηλώσεις πολιτικών ηγετών και αρχηγών κρατών καταδίκης του Πούτιν ως αποκλειστικού υπεύθυνου για το θάνατο του Ναβάλνι.
Ο ίδιος ο αμερικανός σχολιαστής Τάκερ Κάρλσον, δήλωσε στην Daily Mail και στους New York Times: «Είναι φρικτό αυτό που συνέβη στον Ναβάλνι. Το όλο πράγμα είναι βάρβαρο και απαίσιο».
Ο Bono των U2, που υποστήριξε τον πόλεμο στο Ιράκ, φωνάζει το όνομα του Navalny στις συναυλίες του συγκροτήματός του δηλώνοντας «Απόψε, οι άνθρωποι που πιστεύουν στην ελευθερία πρέπει να πουν το όνομά του. Όχι απλώς να το θυμούνται, αλλά να το λένε».
Μια έκθεση αφιερωμένη στη μνήμη του Ναβάλνι και άλλων Ρώσων αντιφρονούντων άνοιξε στην Κεντρική Βιβλιοθήκη του Ελσίνκι Oodi στις 17 Φεβρουαρίου.
Συγκεντρώσεις (περιορισμένης μαζικότητας) προς τιμήν του Ναβάλνι έχουν πραγματοποιηθεί προς ώρας σε περισσότερες από 25 χώρες.
Δεν υπήρξε πολιτικός λόγος ή λογύδριο μέχρι αυτή τη στιγμή, που να μην έκανε αναφορά στο «μεγάλο υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Αλλά ποιος είναι συγκεκριμένα ο Ναβάλνι;
Πολιτικά ο Αλεξέι Ναβάλνι είναι ένας ακροδεξιός ιδεολόγος, συμπαθών του τσαρισμού στη Ρωσία, με δίπλωμα δικηγόρου και πληρωμένες σπουδές στο Πανεπιστήμιο Γέιλ των ΗΠΑ.
Κοινωνικά είναι η μέση εικόνα της εκφυλισμένης νομενκλατούρας που αναδύθηκε από το εσωτερικό της διαλυμένης ΕΣΣΔ.
Ο Ναβάλνι, έχει καταδικαστεί δύο φορές με αναστολή, μία φορά τον Ιούλιο του 2013 και άλλη μια φορά τον Δεκέμβριο του 2014. Οι διάρκειες των ποινών ήταν 5 και 3,5 χρόνια, αντίστοιχα.
Τον Δεκέμβριο του 2014 ειδικά, καταδικάστηκε στη Μόσχα σε τρεισήμισι χρόνια φυλάκιση για παραβίαση των όρων της ποινής με αναστολή που του είχε επιβληθεί για υπεξαίρεση 26 εκατομμυρίων ρουβλίων, μια απάτη που διαπράχθηκε κατά της ρωσικής θυγατρικής της γαλλικής εταιρείας Yves Rocher.
Ο αδερφός του Ναβάλνι, Όλεγκ, καταδικάστηκε επίσης και φυλακίστηκε κατηγορούμενος για ξέπλυμα χρήματος και απάτη.
Το 2000 εντάχθηκε στο εθνικιστικό και ακροδεξιό κόμμα «Ρωσικό Ηνωμένο Δημοκρατικό Κόμμα Γιάμπλοκο» ή αλλιώς Γιάμπλοκο.
Το κόμμα αυτό σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που έχει πάρει μέρος έχει καθηλωθεί ανάμεσα στο 3,5% και 5%.
Με αποτέλεσμα από το 2000 και μετά να έχει αποκλειστεί από τη βουλή αφού ο Πούτιν ήδη από το 2000 ανέβασε το …δημοκρατικό όριο εισόδου στη Βουλή στο 7%!
Τον Ιούλιο του 2007, ο Ναβάλνι συνίδρυσε το Εθνικό Ρωσικό Απελευθερωτικό Κίνημα, γνωστό ως “Ο Λαός”, το οποίο συμμάχησε με δύο εθνικιστικές ομάδες, το Κίνημα κατά της Παράνομης Μετανάστευσης και τη Μεγάλη Ρωσία.
Τον Σεπτέμβριο του 2013 συμμετείχε στις δημαρχιακές εκλογές της Μόσχας με την υποστήριξη του Κόμματος Λαϊκής Ελευθερίας. Στις εκλογές κέρδισε το 27% των ψήφων και βγήκε δεύτερος μετά τον τρέχοντα δήμαρχο Σεργκέι Σομπιάνιν.
Από το 2013 και μετά εμφανίζει μια πτωτική πορεία.
Η πολύχρονη πολιτική του διαδρομή είχε στην ουσία οδηγήσει σε μια κατάσταση μη πολιτικής απειλής για το κυβερνών κόμμα και τον Πούτιν, σε μια πορεία πολιτικού τέλους.
Η διατήρηση του «τοτέμ» του, κυρίως για χρήση στα δυτικά ΜΜΕ, γινόταν μέχρι να βρεθεί ένας στοιχειωδώς ικανός αντικαταστάτης του ως δημόσια εικόνα.
Προς ώρας φαίνεται πως αναλαμβάνει η γυναίκα του, η Γιούλια Ναβάλναγια.
«Θα συνεχίσω το έργο του Aleksei Navalny και θα συνεχίσω να παλεύω για τη χώρα μας», είπε η Navalnaya στο κανάλι του συζύγου της στο YouTube, προσθέτοντας: «Σας ζητώ να μοιραστείτε την οργή μου — να μοιραστώ την οργή, τον θυμό και το μίσος μου για εκείνους που τόλμησαν να σκοτώσουν το μέλλον μας. «ενάντια στην αυταρχική διακυβέρνηση του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν».
Οι εξελίξεις αναδεικνύουν το ερώτημα «ποιον ωφελεί ο θάνατος του».
Και η απάντηση έρχεται από την πράξη, αυτό τον τελικό και ανελέητο κριτή όλων.
Από την Τσεχία ως την Ταϋλάνδη, το Λονδίνο ή την Αθήνα, το Βέλγιο ή την Αυστραλία, όλες οι κυβερνήσεις επιρρίπτουν ευθύνες στον Πούτιν και την κυβέρνηση του.
Ο πρωθυπουργός του Βελγίου Α. ντε Κρου – και όχι μόνο – είναι πιο ωμός. Το πάει μακρύτερα: είπε ότι ο θάνατος του Ναβάλνι «υπογραμμίζει και πάλι γιατί συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε την Ουκρανία» ενάντια στη ρωσική εισβολή».
Ο δε Έλληνας Πρωθυπουργός δήλωσε πως: «Ο Ναβάλνι πολέμησε σκληρά για τη δημοκρατία και αντιστάθηκε σε ένα βάναυσο, αυταρχικό καθεστώς. Ένα καθεστώς που φρόντισε ο Ναβάλνι να πληρώσει για τη γενναιότητά του πρώτα με την ελευθερία του και τώρα με τη ζωή του. Οι σκέψεις μας είναι με την οικογένειά του».
Είναι φανερό πως ο θάνατος του Ναβάλνι χρησιμεύει ως αναπάντεχο προπαγανδιστικό εργαλείο στήριξης της συνολικής πολιτικής των δυνάμεων εκείνων που αιματοκυλούν λαούς και κράτη και πρώτα απ’ όλα των ΗΠΑ.
Προκαλεί εντύπωση πως δεν υπάρχει ούτε ένας αναστοχασμός έστω μήπως είναι οι Αμερικάνοι άμεσα αναμεμειγμένοι στην υπόθεση.
Φυσικά κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα να πει ποιος είναι ή όχι ο φυσικός αυτουργός, για το ποιος ευθύνεται για το θάνατο του Ναβάλνι.
Ας περιμένουμε λοιπόν. Οι εξελίξεις μπορεί να ’ναι απρόσμενες.
Ήδη η γερμανική Bild σημειώνει με έντονα στοιχεία: «Συγκλονιστικά νέα από τη Γερμανία: Ο Πούτιν ετοίμαζε την απελευθέρωση του Ναβάλνι, αλλά δεν ταίριαζε σε κάποιον»
Σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα, η Μόσχα βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο για την ανταλλαγή του Αλεξέι Ναβάλνι.
Ποιος είναι ο κάποιος στον οποίο δεν ταίριαζε αυτή η εξέλιξη; Σιωπή, τίποτα το συγκεκριμένο.
Ψύχραιμες λοιπόν και τεκμηριωμένες εκτιμήσεις και κυρίως αποτελεσματικές δράσεις.
Κόντρα στην υποκρισία
Να σημειωθεί πως ο ίδιος ο αντιπρόεδρος του σλοβακικού κοινοβουλίου Λούμπος Μπλάχα εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση στη «Δύση» για τον θάνατο του Ναβάλνι.
Όπως είπε:
«Είναι λυπηρό, φυσικά, που πέθανε ο άνθρωπος, αλλά είναι περίεργο που ολόκληρη η Δύση προωθεί τώρα με χαρά τις θεωρίες συνωμοσίας εδώ, και ο θάνατός του δεν έχει καν ερευνηθεί.
Ο Πούτιν σίγουρα δεν χρειαζόταν τον θάνατό του, ο Ναβάλνι θα έπρεπε να περάσει τις επόμενες δεκαετίες στη φυλακή και δεν απείλησε κανέναν πολιτικά.
Σύμφωνα με αξιωματούχους, η αιτία του θανάτου του ήταν ένας θρόμβος αίματος. Δεν ξέρουμε τίποτα άλλο, η υπόθεση ερευνάται, όλα τα άλλα είναι εικασίες.
Δεν θα προσποιούμαι ότι θα κλαίω όλο το βράδυ εξαιτίας του Ναβάλνι τώρα – χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν στη Γάζα και όλα τα ΜΜΕ τα φτύνουν πάνω τους, τώρα θα μιλάνε στον αέρα για μια εβδομάδα μόνο για αυτόν τον έναν Αμερικανό πράκτορα.Καλύτερα να δουν τι κάνουν οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί στον Τζούλιαν Ασάνζ, ο οποίος βρίσκεται υπό κράτηση στα πρόθυρα του θανάτου σε αυτήν την ένδοξη Δύση, η οποία υπερηφανεύεται για την ελευθερία του λόγου και την προστασία των δημοσιογράφων.
Ας θυμηθούν πώς έμειναν σιωπηλοί όταν ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γκονζάλο Λίρα, ο οποίος επέκρινε τον Ζελένσκι, πέθανε πρόσφατα υπό κράτηση στην Ουκρανία.Δεν το θυμόντουσαν καν. Και σήμερα θα ηθικολογήσουν για τον θάνατο του Ναβάλνι.
Και πάλι, είναι πάντα λυπηρό όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, αλλά αυτό είναι σκέτη υποκρισία.»
Κόντρα στην υποκρισία λοιπόν.
Και πάνω απ’ όλα, αποφασιστικός, γνήσιος, ο συλλογικός πολιτικός αγώνας για την αντιστροφή της φοράς των εξελίξεων υπέρ της εργατικής πολιτικής και των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Αυτό εξάλλου ακριβώς είναι που αμφισβητείται στην εποχή μας, αλλά κι αυτό που αναζητείται περισσότερο από καθετί.
Ποτέ άλλοτε κυβερνήσεις και κυρίαρχες πολιτικές δεν φθείρονται τόσο γρήγορα σε συνθήκες μάλιστα άνευρης παρουσίας της εργατικής πολιτικής ακόμη και της αστικής αντιπολίτευσης,.
Αλλά αυτή ακριβώς η άνευρη κίνηση – που βρίσκεται στην αρχή της- μπορεί να αποκτήσει νεύρο, να συνδέσει προοπτικά σ’ έναν νικηφόρο δρόμο τις καταποντισμένες όσο και συνεχώς αναδυόμενες τάσεις των αιώνιων «αριστερών» φαύλων κύκλων με τα αποσπασματικά, αυθόρμητα και πρωτόλεια ριζοσπαστικά ρεύματα που γεννούν οι επαναστατικές δυνατότητες της εποχής μας.
Αυτή η σύνδεση σφραγίζεται από την εσωτερική παλινδρομική κίνηση της εργατικής τάξης ανάμεσα στην υποταγή και την εξέγερση, ανάμεσα στην άμυνα και την επίθεση, ανάμεσα στη στοιχειώδη εξασφάλιση ενός υποβαθμιζόμενου παλιού πλαισίου αναγκών και τη διεκδίκηση του πλούτου και των ελευθεριών της εποχής μας, ανάμεσα στο σταθερό μέτωπο ενάντια στην αμερικανοκρατία και με άλλο τρόπο ενάντια στις ολιγαρχίες που αναδύθηκαν στα χαλάσματα του υπαρκτού και στην αναγκαία αυτοτελή εργατολαίκή πολιτική παρουσία στους δρόμους, στην επιστήμη και στην τέχνη.
Αυτή η παλινδρομική κίνηση στη συνείδηση και την πρακτική των εργαζομένων αποτελεί τη βάση που τροφοδοτεί το παλιό, μαζί και το νέο, που καθορίζει τελικά και τους συσχετισμούς και την πηγή μιας χωρίς προηγούμενο ρευστότητας και παράλληλα μιας απρόβλεπτης δυναμικής συνεχών, απότομων και ριζικών ανακατατάξεων σε όλους τους κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς.
