Η κυβέρνηση όταν φέρνει ένα ακόμα αντεργατικό νομοσχέδιο πρώτα απ’ όλα φροντίζει την επικοινωνιακή του διαχείριση, διαστρέφοντας τελείως τους σκοπούς και το περιεχόμενο του νομοσχεδίου. Το παρουσιάζει σαν μια ακόμη τομή και στην προκειμένη περίπτωση το ονομάζει «δίχτυ ασφαλείας για τον κατώτατο μισθό».
Στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν πρόκειται για δίχτυ ασφαλείας αλλά για έναν ακόμα πέλεκυ που προστίθεται στους ήδη υπάρχοντες των μνημονιακών νόμων. Στόχος του είναι η καθήλωση του βασικού μισθού σύμφωνα με τις επιταγές των βιομηχάνων.
Όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ–ΣΥΡΙΖΑ, κάθε τόσο εξήγγειλαν μια «προστασία του κατώτατου μισθού» που συνήθως πήγαιναν όλες στον …κουβά! Γιατί η πραγματικότητα μας δείχνει πως παρά τα «δίχτυα» και τις «προστασίες» ο κατώτατος μισθός να είναι λίγο πάνω από τα επίπεδα του 2012 και ο πραγματικός μέσος μισθός είναι μειωμένος κατά 14,81% σε σχέση με το 2011. Την στιγμή που το κόστος ζωής έχει σπάσει ρεκόρ τα χρόνια της διακυβέρνησης της ΝΔ.
Η Κεραμέως έχει βαλθεί να ξεπεράσει όλους τους προηγούμενους υπουργούς Εργασίας σε «καινοτομία», υποστηρίζοντας πως ένας μαθηματικός τύπος προερχόμενος από την «Εσπερία» συγκεκριμένα από την Γαλλία, θα δώσει την δυνατότητα στους εργαζόμενους να κάνουν τον «προγραμματισμό» τους για τα επόμενα χρόνια! «Αυτό που πετυχαίνουμε με το μαθηματικό αυτό τύπο, είναι, πάνω απ’ όλα, η προβλεψιμότητα. Προβλεψιμότητα για τους εργαζόμενους, να μπορούν να κάνουν τον οικογενειακό τους προγραμματισμό, προβλεψιμότητα για τις επιχειρήσεις, να μπορούν να κάνουν τον επιχειρησιακό τους σχεδιασμό. Άρα, είναι ένα απλό, σαφές, αντικειμενικό, διαφανές σύστημα καθορισμού του κατώτατου μισθού, χωρίς εκπλήξεις». Βέβαια τον μόνο προγραμματισμό που θα μπορούν να κάνουν οι εργαζόμενοι ακόμη και με τις αυξήσεις που υποτίθεται προβλέπονται θα είναι προγραμματισμός μιζέριας αφού η ακρίβεια θα εξανεμίζει από την αρχή ακόμη του χρόνου την όποια αύξηση
Στη Γαλλία, όπου εφαρμόζεται αυτό το σύστημα υπολογισμού των κατώτατων μισθών, όχι μόνο δεν υπάρχουν αυξήσεις μισθών. Αλλά, έγινε ακόμα μεγαλύτερος ο αριθμός των εργαζομένων που δουλεύουν με τον κατώτατο, από 12% το 2021 στο 17,3% το 2023.
Τώρα τι εννοεί η υπουργός λέγοντας «χωρίς εκπλήξεις» είναι προς διερεύνηση αφού δεν τις αναζητά στην περίπτωση για παράδειγμα κάποιας οικονομικής κρίσης. Αυτή η αναπάντητη λεπτομέρεια αποκαλύπτει ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις Κυβέρνησης – ΣΕΒ που έσπευσε πολύ γρήγορα να δηλώσει πως αυτός ο μηχανισμός είναι θετικός για όλους τους «κοινωνικούς εταίρους».
Ο μηχανισμός για τον κατώτατο μισθό είναι ένας ακόμα μόνιμος «κόφτης», που αναβαθμίζει περισσότερο τους προηγούμενους «κόφτες» των Βρούτση – Αχτσιόγλου οι οποίοι στόχευαν να κρατηθεί ο κατώτατος μισθός στα ελάχιστα και να συμπιεστούν όλοι οι μισθοί προς τα κάτω.
Βασική επιδίωξη και αυτού του νομοσχεδίου είναι να μην επανέλθουν οι ΣΣΕ και ο βασικός μισθός να συνεχίσει να καθορίζεται από την κυβέρνηση και τους επιχειρηματίες. Με αυτόν τον τρόπο προστατεύεται η κερδοφορία των επιχειρήσεων για να μην μπαίνει καν στο τραπέζι των όποιων διαπραγματεύσεων (στην περίπτωση που υπήρχαν συλλογικές διαπραγματεύσεις) τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων. Για παράδειγμα της ΔΕΗ έφτασαν που 1,35 δισ. ευρώ μέσα σε 9 μήνες, 492% πάνω σε σχέση με δύο χρόνια πριν, των τραπεζικών ομίλων στα 3,5 δισ. μέσα σε 9 μήνες, της Μότορ Όιλ, των φαρμακευτικών κ.λπ.
Αυτό έξαλλου το παραδέχτηκε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο, Σταύρος Παπασωτηρίου. Είπε ότι «η κυβέρνηση έχει μια σημαντική στόχευση, να εξασφαλίσει γενικότερα την προβλεψιμότητα στο κόστος παραγωγής, μία παράμετρο κεφαλαιώδους σημασίας για τη μακροπρόθεσμη αύξηση των επενδύσεων και τη βελτίωση του οικονομικού κλίματος. Πρόκειται για ένα πολύ βασικό παράγοντα, τον οποίο φυσικά επηρεάζει και η προβλεψιμότητα του κατώτατου μισθού μιας χώρας».
Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τι σοφίστηκαν Κυβέρνηση- ΣΕΒ
Αυτό που προβλέπει το νομοσχέδιο είναι ότι από το 2028 ο καθορισμός του κατώτατου μισθού θα γίνεται κάθε χρόνο μέσω ενός μαθηματικού τύπου, που η δομή του είναι τέτοια ώστε αυτοί που θα αποφασίζουν θα είναι η κυβέρνηση οι Μεγαλοεπιχειρηματίες και διάφοροι άλλοι διορισμένοι «ειδικοί». Όπως δηλαδή γινόταν και με την υπάρχουσα Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου από τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ το 2012 που μονιμοποιήθηκε με τον νόμο Βρούτση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) το 2013 και εφαρμόστηκε πρώτη φορά από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2018.
Ο μαθηματικός τύπος είναι ο εξής: Ποσοστό μεταβολής του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή για τα νοικοκυριά στο χαμηλότερο 20% της εισοδηματικής κατανομής + (Ποσοστό μεταβολής της αγοραστικής δύναμης του Γενικού Δείκτη Μισθών)/2. Μάλιστα και οι δύο δείκτες θα καθορίζονται από την ΕΛΣΤΑΤ, με το γνωστό αμαρτωλό παρελθόν και με τις γνωστές εκτιμήσεις για την «ευημερία» των εργαζομένων, προσδίδοντας δήθεν «αντικειμενικό χαρακτήρα».
Με λίγα λόγια, για να γίνει η οποιαδήποτε αύξηση θα λαμβάνεται υπόψη η αύξηση της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας. Αν δηλαδή θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα που αυτή προκύπτει ως γνωστόν από το απόλυτο ξεζούμισα του εργαζόμενου. Αυτό το καταφέρνουν με την μη εφαρμογή ακόμα και αυτών των ελάχιστων ΣΣΕ, αρνούμενοι την επέκταση τους, τα ατελείωτα ωράρια, την πλήρη ελαστικοποποίηση όπως συμβαίνει για παράδειγμα στον κλάδο του τουρισμού ή στους κλάδους των τροφίμων. Εκεί ενώ τα κέρδη σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, οι εργοδότες αρνούνται να υπογράψουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Όμως τι θα συμβεί αν κάποια εταιρία επικαλεστεί ότι δεν είχε τα απαιτούμενα κέρδη για να μπορέσει να δώσει τις αυξήσεις που προβλέπονται; Ε τότε λοιπόν τον λόγο θα τον έχουν οι «Επιστημονικές επιτροπές» , που θα μπορούν να προτείνουν να μη γίνεται αύξηση του κατώτατου μισθού για το επόμενο έτος «αν συντρέχουν λόγοι»! Μπορούμε να φανταστούμε πόσους λόγους μπορεί να επικαλεστεί η εργοδοσία για να μην δώσει ακόμα και αυτά τα ψίχουλα που θα προβλέπει αυτός ο μηχανισμός…
Ακόμα τι θα συμβεί αν η οικονομία έχει ύφεση; «Αν η οικονομία βρίσκεται σε σημαντική ύφεση, ή αν υπάρχει σημαντική απόκλιση του εθνικού πληθωρισμού από τον στόχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ή αν υπάρχει σημαντική ανισορροπία στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, ή αν υπάρχει σημαντική αύξηση του ποσοστού της ανεργίας, ή αν η αναπροσαρμογή δεν δικαιολογείται από τα επίπεδα και τις μακροπρόθεσμες εξελίξεις (…) και υπάρχει απόκλιση του κατώτατου μισθού από το εξήντα τοις εκατό (60%) του ακαθάριστου διάμεσου μισθού, ή αν υπερβαίνει τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας, ή αν δεν δικαιολογείται από έκτακτες περιστάσεις».
Εδώ αποκαλύπτεται πλήρως η απάτη της Κεραμέως αφού επικαιροποιεί και μονιμοποιεί ακόμη μια φορά την μείωση του κατώτατου μισθού όπως έκαναν την εποχή των μνημονίων…
Αν λοιπόν έχουμε μια οικονομική κρίση όπως αυτή του 2010-2015 τότε η εκάστοτε κυβέρνηση κατά βούληση θα μπορεί να μειώσει τον κατώτατο μισθό έως 60% του διάμεσου, δηλαδή με τα σημερινά δεδομένα να πάει τον ονομαστικό μεικτό κατώτατο μισθό περίπου από 600 ευρώ. Είναι ακόμα ύποπτη η διατύπωση για «εξίσωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα». Ανοίγει άραγε Ο δρόμος για να καταργηθούν ο 13ος και ο 14ος μισθός και στον ιδιωτικό τομέα;
Σε δηλώσεις της η Κεραμέως υποστήριξε πως «πρόθεσή της είναι να ενισχύσει τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας». Εδώ μιλάμε για την απόλυτη επικοινωνιακή διαστροφή και κοροϊδία. Αυτό φαίνεται από τα στοιχεία που δίνουν τα συνδικάτα που είναι αποκαλυπτικά. Την τριετία 2021 – 2023 υπογράφτηκαν μόλις 74 εθνικές κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές Συμβάσεις, από τις οποίες η κυβέρνηση αρνήθηκε να κάνει υποχρεωτικές τις 49, ενώ την ίδια περίοδο υπεγράφησαν μόλις 133 επιχειρησιακές Συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς σε έναν όγκο 5.277 επιχειρήσεων (άνω των 50 εργαζομένων) που απασχολούν πάνω από 1.100.000 εργαζόμενους. Το 2024 αποτελεί χρονιά αρνητικού ρεκόρ, αφού μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη είχαν υπογραφεί μόλις 8 εθνικές κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές Συμβάσεις, εκ των οποίων υποχρεωτικές έχουν γίνει μόλις 2! Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την επέκταση των ελαστικών σχέσεων απασχόλησης, έχουν πετάξει έξω από τις Συλλογικές Συμβάσεις πάνω από 1.500.000 εργαζόμενους τα τελευταία 15 χρόνια.
Θέλει υποτίθεται να επαναφέρει τις ΣΣΕ, την στιγμή που αρνούνται να επαναφέρουν τις στοιχειώδεις προβλέψεις που απαιτούν τα σωματεία για να αποκτήσουν υπόσταση οι ΣΣΕ (επεκτασιμότητα, υποχρεωτικότητα, μετενέργεια, δυνατότητα μονομερούς προσφυγής στον ΟΜΕΔ κ.λπ.) επικαλούμενη κάποια «σχέδια» για επαναφορά το 2030!
Με αυτό τον τρόπο η Κεραμέως διαβεβαιώνει την μεγαλοεργοδοσία ότι αποδέχεται τη στρατηγική τους να μην υπογράψουν καμία κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας έως το 2030. Ότι δεν θα υπάρχουν «εκπλήξεις» αφού καμία ΣΣΕ ακόμα και από αυτές τις ελάχιστες που έχουν υπογραφεί δεν είναι υποχρεωτική, όπως και η επέκταση τους ,αφού το υπουργείο Εργασίας έχει την δυνατότατα να αρνείται να τις υπογράψει.
Αν σκεφτούμε ότι οι περικοπές των μισθών την περίοδο του 2010-2012, δεν έγιναν με κανένα νόμο αλλά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου , τότε μπορεί κάνεις να υποθέσει το τι περιμένει τους εργαζόμενους όταν θεσμοθετείτε πια και με νόμο η καθήλωση του κατώτατου μισθού. Ο συγκεκριμένος νόμος αποτελεί στην κυριολεξία ταφόπλακα τόσο για τους μισθούς όσο και για τις ΣΣΕ.
Η κυβέρνηση με αυτό το νομοσχέδια πετάει το γάντι στους εργαζόμενους και τα συνδικάτα. Μετά την επιτυχημένοι απεργία στις 20 /11 , είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει άμεση κλιμάκωση με αφορμή το νομοσχέδιο της Κεραμέως. Σε αυτό τα ταξικά συνδικάτα θα πρέπει άμεσα να ανταποκριθούν…
