Στην ταινία του Ντείβιντ Λιν, Ο Λώρενς της Αραβίας, υπάρχει μια καταπληκτική σκηνή: οι Άραβες φύλαρχοι και επαναστάτες που έχουν απελευθερώσει τη Συρία από τους Τούρκους, έχουν συγκεντρωθεί στην ελεύθερη πια Δαμασκό και συζητούν πως θα κυβερνήσουν τη χώρα. Οι Άγγλοι παρακολουθούν υπομονετικά από απόσταση. Ύστερα από κάποιες ημέρες χάους και ακυβερνησίας, οι μαχητές ζητούν από τους Άγγλους να αναλάβουν αυτοί τη διακυβέρνηση.
Η εικόνα μπορεί να μην επαναλαμβάνεται σήμερα με τους ίδιους πρωταγωνιστές, αλλά περιέχει πολλά από τα στοιχεία της ιστορίας. Και κυρίως την αβεβαιότητα της νέας εποχής στη Συρία και στη διακυβέρνησή της.
Προς το παρόν η μεγάλη διαφορά βρίσκεται πως οι προστάτες δεν παρατηρούν από απόσταση. Είναι παρόντες με τη δράση των βομβαρδιστικών τους.
Το πρωτοφανές όμως είναι η δράση του γνωστού δολοφόνου-τρομοκράτη της περιοχής. Του Ισραήλ. Το οποίο μέχρι σήμερα (11 Δεκέμβρη του …σωτήριου έτους 2024) έχει πραγματοποιήσει 480 αεροπορικές επιδρομές με ισάριθμους βομβαρδισμούς σε αεροδρόμια, εγκαταστάσεις παραγωγής όπλων, αντιαεροπορικά συστήματα, καταστρέφοντας πλοία και πολεμικά αεροπλάνα και αχρηστεύοντας ουσιαστικά την αμυντική ικανότητα της χώρας.
Μαζί με την προέλαση στο έδαφος προς τη Δαμασκό του ισραηλινού στρατού, προκειμένου να δημιουργήσει (όπως λένε οι ίδιοι) μια «ζώνη ασφαλείας» για τη χώρα.
Το γεγονός είναι πρωτοφανές στη διεθνή σκηνή. Αλλά κι αν δεν είναι ακριβώς έτσι, πρωτοφανής είναι η σιωπή ολόκληρης της Δύσης απέναντι του. Μια χώρα επιτίθεται σε μια άλλη, χωρίς να κηρύσσει πόλεμο, καταστρέφει δυναμικό αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, καταλαμβάνει έδαφος και αυτό θεωρείται
κανονικό. Διότι η Συρία είναι ακόμη μια ενιαία ανεξάρτητη χώρα, «απελευθερωμένη» και σε σύγχυση, αλλά μέλος του ΟΗΕ με όλα τα δικαιώματα που της παρέχει το διεθνές δίκαιο.
Το οποίο ποιος υπερασπίζεται;
Κι έτσι το Ισραήλ με την προστασία των ΗΠΑ καταλαμβάνει εδάφη, με κάθε δοθείσα ευκαιρία, σαν την άγρια αμερικάνικη δύση, εκδιώκοντας «ιθαγενείς» και εγκαθιστώντας στρατό και εποίκους, δημιουργώντας «ζώνες ασφαλείας» και επιβάλλοντας το νόμο του. Και εκπληρώνοντας τη βιβλική προσταγή περί του περιούσιου λαού της Βίβλου, οποίος δεν χορταίνει με ό,τι παίρνει, τα θέλει όλα, γιατί όλα, λέει, του ανήκουν!
Χλευάζοντας τη διεθνή «νομιμότητα».
Βέβαια, οι βομβαρδισμοί, υπογραμμίζουν και μια πλευρά, ακόμη αδιόρατη στα μάτια μας, αλλά ως φαίνεται υπαρκτή. Οι «νικητές» αυτής της φάσης δεν νοιώθουν και τόσο ασφαλείς για την επόμενη. Κι έτσι κάνουν εκείνο που ξέρουν καλά, καταστρέφουν για να μη τα βρουν μπροστά τους. Αυτοί ξέρουν καλά τι μπορεί να τους περιμένει στην επόμενη στροφή των γεγονότων.
