Μια ανατριχίλα την ένοιωσα ακούγοντας χθες (Δευτέρα 20 Ιανουαρίου του επικίνδυνου έτους 2025) τον Ντόναλντ Τραμπ να αναγγέλλει το νέο αμερικανικό δόγμα. Δεν είναι μόνο όσα είπε, αλλά όσα εννόησε και κυρίως όσα ενσταλάζει στο βαθύ σώμα και τον ψυχισμό της Αμερικής.
Το MAGA (Να κάνουμε την Αμερική πάλι μεγάλη), το «δεν υπάρχει έθνος σαν το δικό μας», το «κερδίσαμε δυο παγκόσμιους πολέμους εις βάρος του κομμουνισμού και του φασισμού», το «θα διεκδικήσουμε τα νόμιμα συμφέροντά μας και στο διάστημα, θα βάλουμε τη σημαία μας στον Άρη», και τα άλλα παρόμοια, μεταφέρουν τον ήχο και το αίσθημα μιας άλλης ιστορικής εποχής την οποία βίωσε με δραματικό τρόπο όλος ο πλανήτης. Τότε άκουσε πρώτα: «η Γερμανία υπεράνω όλων», να κάνουμε τη Γερμανία πάλι σεβαστή στον κόσμο, κι ύστερα άκουσε ακόμη πιο ζοφερούς ήχους. Αντηχήσεις από ένα παρελθόν που δεν έπαψε ποτέ να στοιχειώνει τη συλλογική μνήμη, έρχονται ξανά στο προσκήνιο ως νέα πραγματικότητα.
«Η χρυσή εποχή της Αμερικής ξεκινάει εδώ και τώρα», «Η κυριαρχία μας θα επανακτηθεί», «Από αυτή τη στιγμή η πτώση, η φθορά της Αμερικής σταματά», «Σώθηκα από το Θεό για να κάνω την Αμερική μεγάλη», «Τα τελευταία χρόνια το έθνος μας υπέφερε πολύ. Η Αμερική θα τυγχάνει πάλι σεβασμού», «Δεν θα αποτύχουμε. Η Αμερική θα γίνει ξανά κυρίαρχο, ελεύθερο και ανεξάρτητο έθνος. Τίποτα δεν θα σταθεί εμπόδιο».
«Θα είμαστε ένα έθνος χωρίς όμοιό του, με συμπόνια, θάρρος και εξαιρετισμό. Η δύναμή μας θα σταματήσει όλους τους πολέμους και θα φέρει ένα νέο πνεύμα ενότητας σε έναν κόσμο που ήταν οργισμένος, βίαιος και εντελώς απρόβλεπτος. Η Αμερική θα γίνει ξανά σεβαστή και θαυμαστή».
«Θα οικοδομήσουμε και πάλι τον ισχυρότερο στρατό που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Θα μετράμε τις επιτυχίες μας όχι μόνο με τις μάχες που κερδίζουμε αλλά επίσης με τους πολέμους που τερματίζουμε και, ίσως το σημαντικότερο, με τους πολέμους στους οποίους ποτέ δεν εμπλακήκαμε».
Αυτές είναι οι χαρακτηριστικές εκφράσεις της ομιλίας Τραμπ, οι οποίες συμπλήρωσαν, ή καλύτερα έδωσαν το πλαίσιο μέσα στο οποίο διατυπώθηκαν οι πιο σαφείς πολιτικές εφαρμογές: η κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης στα νότια σύνορα της χώρας – πόλεμος στους μετανάστες με πραγματικό στρατό, η κήρυξη εκστρατείας εξορύξεων – «φουλ εξορύξεις», το περιβάλλον δεν μας ενδιαφέρει, η επιβολή δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα – αν και δεν όρισε ακόμη από ποιες χώρες, η κήρυξη της απονομιμοποίησης των ομόφυλων ζευγαριών και των δικαιωμάτων – «υπάρχουν μόνο δύο φύλα», το σχέδιο επιβολής στον Παναμά –«θα πάρουμε πίσω τη διώρυγα».
Με ένα μεγάλο φάσμα διεκδικήσεων άνοιξε τη νέα εποχή ο 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Προφανώς ανάμεσα στη ρητορεία και την πολιτική εφαρμογή υπάρχει πάντα μια μεγάλη απόσταση. Πόσο μεγάλη όμως; Αυτό απομένει να δούμε το επόμενο διάστημα. Ωστόσο, τίποτα πλέον δεν είναι όπως πριν. Και γιατί οι εξαγγελίες έγιναν και μένουν στο τραπέζι ως επιθυμία της βαθιάς (και αρκετά πλατιάς πλέον) Αμερικής και γιατί υπογράφτηκαν τα πρώτα συμβολικά διατάγματα και γιατί οι συνεργάτες που έχει επιλέξει ο νέος πλανητάρχης πλειοδοτούν σε ανάλογες διακηρύξεις.
Όσο για τη μικρή (και ωραία) χώρα όπου ζούμε με τα χιλιάδες άλυτα προβλήματα, οι καλοί μας δημοσιογράφοι, οι γνωστοί, έβγαλαν ήδη τα λιβανιστήρια και ψάχνουν ήδη μια καλή γνώμη της νέας πρεσβείας. Είναι ήδη σημάδι του νέου καιρού η επάνοδος(άραγε έλειψε ποτέ;) στην πολιτική της εθελουδουλείας. Η Ελλάδα βρίσκεται σε καλύτερη θέση γιατί είναι προβλέψιμη («με την καλή έννοια», είπε ο εξ Αμερικής δημοσιογράφος –ποια είναι η καλή έννοια, εκείνη που οδήγησε στη μικρασιατική εκστρατεία ή εκείνη που οδήγησε στην καταστροφή; εκείνη που έκανε το πραξικόπημα στην Κύπρο ή εκείνη που επέτρεψε την τουρκική εισβολή;), είναι σύμμαχος εδώ και δεκαπέντε χρόνια με το Ισραήλ άρα πλεονεκτεί έναντι της Τουρκίας, η Ελλάδα είναι πιο αναγκαία στις ΗΠΑ και πιο σταθερή σύμμαχος.
Τέτοια και άλλα εξ ίσου …χαριτωμένα εκστομίστηκαν στα τηλεοπτικά μας κανάλια, χθες βράδυ, ενώ ο ήχος της ομιλίας Τραμπ και των επευφημιών δεν είχε ακόμη σωπάσει.
Πως έλεγε ο ποιητής: «Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον έχει πολλή ξηρασία» (Μιχ. Κατσαρός Κατά Σαδδουκαίων).
Κι ωστόσο είναι (το μέλλον) εξαιρετικά ενδιαφέρον. Και μας ετοιμάζει πολλά. Όχι μόνο δυσάρεστα.
