Πριν λίγες ημέρες, πρώτες του Ιουνίου στο οδυνηρό έτος 2025, δημοσιεύθηκε μια ενθαρρυντική είδηση. Πως πειραματικό χάπι επιβραδύνει την εξέλιξη του καρκίνου του μαστού.
Η είδηση, όπως την μετέδωσαν τα πρακτορεία και μεταφέρθηκε ατόφια, όσο μπορώ να καταλάβω, στο σάιτ της Lifo έχει ως εξής (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου):
«Το πειραματικό χάπι της AstraZeneca Plc για τον καρκίνο του μαστού καθυστέρησε την εξέλιξη της νόσου κατά περισσότερους από έξι μήνες, σύμφωνα με δεδομένα νέας μελέτης που αναμένεται να τραβήξει το ενδιαφέρον των επενδυτών.
Το φάρμακο Camizestrant, σε συνδυασμό με άλλα αντικαρκινικά σκευάσματα, βοήθησε ασθενείς με έναν συγκεκριμένο τύπο καρκίνου του μαστού να ζήσουν κατά μέσο όρο 16 μήνες χωρίς εξέλιξη της νόσου, σε σύγκριση με 9,2 μήνες για εκείνους που έλαβαν την τρέχουσα τυπική θεραπεία.
Η AstraZeneca ελπίζει ότι τα δεδομένα της μελέτης, τα οποία παρουσιάστηκαν στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Ογκολογίας (ASCO) στο Σικάγο, θα συμβάλουν στην καθιέρωση μιας νέας στρατηγικής θεραπείας για ορισμένους ασθενείς με καρκίνο του μαστού.
Το camizestrant λειτουργεί ως ορμονική θεραπεία, εμποδίζοντας τα οιστρογόνα να προσκολληθούν στα καρκινικά κύτταρα και να ευνοήσουν την ανάπτυξή τους.
Λαμβάνοντας υπόψη και άλλες πιθανές χρήσεις του camizestrant, η AstraZeneca πιστεύει ότι το φάρμακο θα μπορούσε να αποφέρει ετήσιες πωλήσεις άνω των 5 δισ. δολαρίων. Ωστόσο, οι αναλυτές εμφανίζονται πιο επιφυλακτικοί, καθώς παρόμοια φάρμακα έχουν αποτύχει στο παρελθόν — η Barclays εκτιμά ότι η μέγιστη ετήσια απόδοση του camizestrant μπορεί να φτάσει τα 3,6 δισ. δολάρια.
Η AstraZeneca έχει καθιερωθεί ως ηγέτης στον τομέα των αντικαρκινικών φαρμάκων υπό τη διεύθυνση του CEO Πασκάλ Σοριό, με σκευάσματα όπως τα Tagrisso και Imfinzi να ενισχύουν τη συνεχή ανάπτυξη της εταιρείας».
Ακολουθούν μερικές πληροφορίες σχετικά με τη φύση του φαρμάκου. Όταν πάντως γράφει πως «παρόμοια φάρμακα έχουν αποτύχει στο παρελθόν», εννοεί, προφανέστατα, από άποψη πωλήσεων, όσο για την απόδοση των φαρμάκων δεν υπολογίζεται πόσο αποτελεσματικά είναι στην αντιμετώπιση της νόσου, αλλά πόσα δολάρια φέρνουν στην εταιρεία.
Αυτή η είδηση θα μπορούσε να γραφτεί απλώς έτσι: Το πειραματικό χάπι της AstraZeneca Plc για τον καρκίνο του μαστού καθυστέρησε την εξέλιξη της νόσου κατά περισσότερους από έξι μήνες, σύμφωνα με δεδομένα νέας μελέτης, που αναμένεται να δώσει νέες ελπίδες σε εκατοντάδες χιλιάδες ασθενείς.
Αλλά η είδηση του πρακτορείου δε μιλάει για αρρώστους αλλά για εταιρείες. Πως αν η εταιρεία δεν βγάλει τα απαιτούμενα κέρδη φάρμακο δεν βγαίνει στην αγορά, ακόμα κι αν πρόκειται να ευεργετηθούν ή και να σωθούν χιλιάδες άνθρωποι. Και οι δημοσιογράφοι, όπως εν προκειμένω, που αναπαράγουν τα τηλεγραφήματα δεν έχουν την ευαισθησία, τη γνώση ή και τη θέληση (πιθανόν να μην έχουν ούτε χρόνο, αν αναζητήσουμε κάποιο ελαφρυντικό, λόγω της εντατικοποίησης) να αναπαράγουν την είδηση από διαφορετική σκοπιά.
Στο ακόμη και πρόσφατο παρελθόν μια τέτοια είδηση δεν θα γραφόταν έτσι. Όχι επειδή οι καπιταλιστές ήταν πιο ανθρώπινοι, αλλά επειδή οι άνθρωποι ήταν ακόμη ανθρώπινοι, και θεωρούσαν αυτονόητο πως η ανθρώπινη υπόσταση προηγείται κάθε πράξης, σχεδίου και κέρδους. Οπότε μια τέτοια είδηση θα προξενούσε γενική κατακραυγή.
Ακριβώς όμως, αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του τότε και του τώρα. Η απόλυτη εξατομίκευση μας μαθαίνει και μας συνηθίζει στη λογική πως πριν από όλους και όλα υπάρχεις εσύ, σε ανταγωνιστική σχέση με το σύμπαν και τους άλλους, και η επιτυχία ορίζεται με βάση τα κριτήρια της νέας πραγματικότητας. Πετυχαίνεις εσύ, κόντρα στους άλλους, πετυχαίνεις αν κάνεις λεφτά, να γίνεις… ο εαυτός σου!
Συνεπώς γιατί οι επενδύσεις των εταιρειών να μην προηγούνται της ζωής των ασθενών και οι τράπεζες να μην προηγούνται στις απαιτήσεις τους, έναντι των εργαζομένων, όταν πτωχεύει μια εταιρεία ή οι αεροπορικές εταιρείες να μη ζητούν (και να αποκτούν) ευνοϊκότερες ρυθμίσεις έναντι των επιβατών (όπως λέει μια σημερινή είδηση). Και άλλα πολλά τέτοια!
Αυτός είναι ο «καπιταλιστικός ρεαλισμός», όπως τον ονομάζει ο Μαρκ Φίσερ:
«Ο καπιταλιστικός ρεαλισμός, αν θέλαμε να τον συνοψίσουμε με δυο λόγια, μπορεί να ιδωθεί τόσο ως πεποίθηση όσο και ως στάση. Είναι η πεποίθηση ότι ο καπιταλισμός είναι το μόνο βιώσιμο πολιτικοοικονομικό σύστημα, αλλά και η απλή αναδιατύπωση του παλιού θατσερικού αξιώματος ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική”…
»Η ρεαλιστική στάση που επιτάσσει ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι βαθύτατα καταθλιπτική… Πρώτα απ’ όλα, συνηθίζουμε να έχουμε πολύ χαμηλές προσδοκίες: τίποτα δεν θα ξανασυμβεί ποτέ. Στη συνέχεια, σκεφτόμαστε ότι ίσως τα πράγματα που συνέβησαν κάποτε στο παρελθόν να μην ήταν στην πραγματικότητα και τόσο σπουδαία. Τέλος αποδεχόμαστε ότι τίποτα δεν έχει συμβεί ποτέ, ούτε και θα μπορούσε να συμβεί. Όσο περισσότερο κανονικοποιείται η κατάθλιψη, τόσο πιο δύσκολο γίνεται ακόμα και να την αναγνωρίσουμε. Οι ριζικά μειωμένες προσδοκίες γίνονται συνήθεια. Ο χρόνος ισοπεδώνεται…»
(Μαρκ Φίσερ, Η ακύρωση του μέλλοντος, εκδ. Αντίποδες, επιλογή-μετάφραση Αλέξανδρος Παπαγεωργίου).
Ο οποίος Φίσερ επισημαίνει επίσης ότι «πολλά κομμάτια της Αριστεράς έχουν υποκύψει σε μια μορφή συλλογικής κατάθλιψης, με συμπτώματα απόσυρσης, μειωμένα κίνητρα και αδυναμία δράσης». Και πως «αυτή κατάθλιψη δεν βιώθηκε συλλογικά: αντιθέτως, πήρε ακριβώς τη μορφή της αποσύνθεσης της συλλογικότητας μέσα σε νέους τρόπους εξατομίκευσης»
Η υπόθεση της συλλογικής πράξης, αναγορεύεται πλέον στην πιο στοιχειώδη προϋπόθεση της ύπαρξής μας.
