Μια μικρή θύελλα προέκυψε στο Euro 2020, που γίνεται το 2021, όταν η UEFA δεν επέτρεψε να φωταγωγηθεί το Allianz Arena του Μονάχου με τα χρώματα του ουράνιου τόξου, συμβόλου της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, όπως ζήτησε η Γερμανική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου προκειμένου να εκφράσει τη διαμαρτυρία για τις ρατσιστικές και ομοφοβικές νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης της Ουγγαρίας.
Ο λόγος της άρνησης της UEFA; Για να μη δώσει πολιτική διάσταση στο ποδόσφαιρο.
Μετά τις αντιδράσεις η ευρωπαϊκή ομοσπονδία του ποδοσφαίρου αποφάσισε να χρωματίσει όλα τα γήπεδα με το ουράνιο τόξο.
Ας μην σχολιάσουμε το νόημα που δίνει στην πολιτική και ας μείνουμε στο όλο ζήτημα του κινήματος των ΛΟΑΤΚΙ.
Μπορεί να αποβεί θετικό που κοτζάμ UEFA υιοθέτησε το κίνημα. Το βγάζει από ένα κοινωνικό περιθώριο και το βάζει εκεί όπου συγκεντρώνονται μεγάλες μάζες ανθρώπων. Συνεπώς το κάνει αποδεκτό. Αυτό μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του διαφορετικού με έναν καλύτερο τρόπο. Μπορεί!
Φυσικά δεν μπορεί να αλλάξει επιβιώσεις αιώνων, αντιλήψεις τόσο βαθειά ριζωμένες στην ανθρώπινη συνείδηση που κοντεύουν σε κάποιους, δυστυχώς πολλούς, να θεωρούνται «φύση» τους. Όπως δεν μπόρεσαν τα συνθήματα κατά του ρατσισμού να αποτρέψουν την έξαρση της ρατσιστικής βίας σε πολλές χώρες του κόσμου.
Ασφαλώς, εδώ συμβαίνει ό,τι και με τις λοιπές διεκδικήσεις και τους αγώνες των κινημάτων. Όσο αναπτύσσονται και πολλαπλασιάζονται οι συμπορευόμενοι τόσο πιο ισχυρά γίνονται και τόσο πιο ικανά να επιβάλλουν λύσεις. Και όταν το σύστημα εξουσίας δεν μπορεί να αδιαφορήσει χωρίς κόστος, επιλέγει μερικές λύσεις οι οποίες καταφέρνουν αφ’ ενός να δημιουργήσουν μια ανακούφιση και αφ’ ετέρου να οδηγήσουν το κίνημα σε εφησυχασμό, ταλαντεύσεις, διχασμό και εν τέλει διάσπαση.
Κάποιοι, καλοί άνθρωποι και καλοί αγωνιστές φοβούνται τόσο πολύ τη διαβρωτική επίδραση των κατακτήσεων που προτιμούν να μη διεκδικούν, ή θα τα πάρουμε όλα ή τίποτα. Δεν διεκδικούν μην τυχόν και ικανοποιηθούν τα αιτήματα, και μετά τι;, σου λένε.
Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε ασφαλώς με μια κατάκτηση. Δείγμα αξίας: ο Τζορτζίνιο Βαϊνάλντουμ, αρχηγός της ομάδας της Ολλανδίας, η οποία την Κυριακή παίζει στο γήπεδο της Βουδαπέστης παρουσία, πιθανόν, του Βίκτορ Όρμπαν, θα φοράει περιβραχιόνιο με το ουράνιο τόξο.
Συνεπώς δεν μπορούμε να κρίνουμε με ένα κριτήριο ή όλα ή τίποτα. Καθώς το κάτι που κατακτάται είναι πολύ μεγάλο για τους καταπιεσμένους ανθρώπους. Αλλά…, αλλά προσοχή στο τυράκι που κρύβει τη φάκα.
Γιατί η ουσία ενός συστήματος που αναπαράγει σε κάθε στιγμή του, με αποτελεσματικό και διεισδυτικό τρόπο την καθημερινή συνείδηση των διακρίσεων και της αποστροφής στον άλλον, τον ξένο, τον διαφορετικό, τον πιο αδύναμο δεν αλλάζει με αποφάσεις της UEFA. Θα έλεγα μάλιστα πως ακόμα και οι επαναστάσεις που άλλαξαν τον κόσμο, ή τουλάχιστον αποπειράθηκαν, αυτό το θέμα το άφησαν… τελευταίο!
Αλλά και η σταγόνα ίσως να μπορεί να γίνει μια συνεισφορά. Παραβλέποντας τα τεράστια πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια που κάνει η UEFA και άλλοι παρόμοιοι οργανισμοί για χάρη μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και δυνάμεων, και συνεπώς για την αναπαραγωγή ενός κόσμου που τροφοδοτεί τις διακρίσεις.
Αλλά μπορούμε πράγματι να παραβλέψουμε; Είναι σαν τις εκστρατείες του Σκάι για τη ρύπανση των δρόμων ενώ ταυτόχρονα κινητοποιείται ώστε να μην γίνει δεκτή (και δεν έγινε) η πρόταση για υποχρεωτική κυκλοφορία μόνο διπύθμενων πετρελαιοφόρων στις θάλασσες. Τουτέστιν, καθαρίζουμε τους δρόμους από τα σκουπίδια, τα οποία έχουν αμυδρό περιβαλλοντικό αποτύπωμα, αλλά αφήνουμε το πετρέλαιο να απειλεί τη θάλασσα (είναι πολλά τα λεφτά Άρη, και αυτά είναι από εκείνα που δεν ανταλλάσσονται με τα ρεπό του Χατζηδάκη).
Εκείνο όμως που με έκανε ακόμη πιο ανήσυχο περί των προθέσεων, είναι ένα μεγάλο πανό με τα χρώματα του ουράνιου τόξου που έχει αναρτηθεί στην πρόσοψη της εδώ αμερικανικής πρεσβείας, στην πλατεία Μαβίλη.
Και η πρεσβεία μαζί μας!
Είναι πια προφανές, υπάρχει δράκος στο παραμύθι.
Όπως τόσα χρόνια γίνεται με τις γυναίκες και με τους μαύρους, πρώτα απ’ όλα στη μεγάλη χώρα, και εν συνεχεία σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο.
Ωστόσο, καθώς η βαθύτερη ουσία της αντιπαράθεσης παραμένει ενεργή και παρούσα, όπως και η διεκδίκηση της ουσιαστικής ισοτιμίας και χειραφέτησης, τα κινήματα μπορούν να παραμείνουν ζωντανά όσο κάνουν πιο ριζοσπαστικό και ουσιαστικά πολιτικό το περιεχόμενο της δράσης τους. Και όσο το εργατικό κίνημα, ως εξ ορισμού ανατρεπτικό, καθώς και οι ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις, συγκροτούν ένα τείχος αλληλεγγύης και, κατά κάποιον τρόπο προστασίας, όχι μόνο συμπαραστεκόμενοι αλλά κάνοντας τα αιτήματα των κινημάτων δικά τους και συγκροτώντας έτσι έναν μεγάλο ταξικό συνασπισμό αμφισβήτησης, διεκδίκησης και ανατροπής. Όσο ευρύτερο, σταθερότερο και διαρκές γίνεται ένα τέτοιο κίνημα τόσο πιο πολλές θα είναι οι κατακτήσεις που θα αποσπά και τόσο δυσκολότερα τα προβλήματα που θα καλείται να επιλύσει, αλλά και τόσο μεγαλύτερες οι δυνατότητες κάποιας μεγάλης ώρας, που όλα αυτά θα έχουν προσχωρήσει στην προϊστορία της ανθρωπότητας.
Ένα ουράνιο τόξο μπορεί, εν τέλει, να σημαίνει πολύ περισσότερα από το τέλος μιας καταιγίδας. Μια προσδοκία για αλλαγή του καιρού, ας πούμε;
