Λαβρόφ: Αδύνατη ακόμη και η στοιχειώδης διπλωματική δραστηριότητα Ρωσίας – ΝΑΤΟ!
19 Οκτώβρη 2021. Ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας, υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας Λαβρόφ, προβαίνει σε μια κρίσιμη δήλωση:
«Συνεπεία σκόπιμων κινήσεων από πλευράς ΝΑΤΟ, πρακτικά δεν διαθέτουμε δυνατότητες για στοιχειώδη διπλωματική δραστηριότητα. Ως απάντηση στις ενέργειες του ΝΑΤΟ, συνεχίζει ο Λαβρόφ, διακόπτουμε τη λειτουργία της μόνιμης αντιπροσωπείας μας, συμπεριλαμβανομένης της δραστηριότητας του κεντρικού στρατιωτικού απεσταλμένου μας».
Διακοπές των διπλωματικών σχέσεων συμβαίνουν στα πρόθυρα πολεμικής σύρραξης. Φυσικά δεν είμαστε (σε αυτή τη φάση) στα πρόθυρα πολέμου.
Ωστόσο η ξεχωριστή ανακοίνωση του ρώσικου υπουργείου εξωτερικών προσδιορίζει με σαφήνεια την κίνηση των εξελίξεων, κυρίως τον προσανατολισμό της: «Οι πρόσφατες ενέργειες του ΝΑΤΟ», τονίζεται στην ανακοίνωση «επιβεβαιώνουν ότι η γραμμή της Συμμαχίας έναντι της χώρας μας γίνεται ολοένα και πιο επιθετική. Η υποτιθέμενη ρωσική απειλή διογκώνεται για να ενισχυθεί η εσωτερική συνοχή του ΝΑΤΟ και να δημιουργηθεί μια επίφαση χρησιμότητας στις σύγχρονες γεωπολιτικές συνθήκες».
Η απόφαση της ρώσικης κυβέρνησής ήρθε ως απάντηση στην πρόσφατη άρση της διαπίστευσης οκτώ Ρώσων διπλωματών της μόνιμης αντιπροσωπείας της Ρωσίας στην Ατλαντική Συμμαχία. Στις 6 Οκτωβρίου, το ΝΑΤΟ ήρε τις διαπιστεύσεις οκτώ(!) Ρώσων διπλωματών με την κατηγορία ότι επιδίδονταν σε κατασκοπεία. Ταυτόχρονα, η διοίκηση της Συμμαχίας μείωσε στο μισό (από 20 σε 10) τον αριθμό της μόνιμης ρωσικής αντιπροσωπείας στις Βρυξέλλες.
Ήδη, εδώ κι εφτά χρόνια, οι συνεδριάσεις του κοινού Συμβουλίου ΝΑΤΟ – Ρωσίας είναι σπάνιες και άνευ ουσιαστικού περιεχομένου εξαιτίας των γεγονότων της Κριμαίας και της ουκρανικής κρίσης λόγω της εκ νέου ένωσησ της Κριμαίας με τη Ρωσία (που για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ είναι μια παράνομη προσάρτηση).
Οι απροκάλυπτες δηλώσεις Στόλτενμπεργκ και η διαμόρφωση των αντίπαλων στρατοπέδων
Στις εξαιρετικά αυτές κρίσιμες εξελίξεις προστίθενται οι απροκάλυπτες δηλώσεις του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ σε συνέντευξη που παραχώρησε στους Financial Times στις 20 Οκτώβρη 2021.
«Είμαστε αντιμέτωποι με αλλαγές στις ισορροπίες δυνάμεων παγκόσμια, με μια πιο επιθετική Ρωσία και μια ανερχόμενη Κίνα. Όσο η Βόρεια Αμερική και η Ευρώπη είναι ενωμένες, μπορούμε να υπερβούμε όλες τις προκλήσεις», δήλωσε μεταξύ των άλλων ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ. Η ΕΕ, μόνη της δεν μπορεί να υπερασπιστεί την Ευρώπη», πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο Στόλτενμπεργκ, υπενθυμίζοντας ότι «μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης του ΝΑΤΟ προέρχεται «εκτός Ευρώπης».
Ο Νορβηγός γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ προχώρησε παραπέρα. Όπως τόνισε, μπορεί η αναχαίτιση της Κίνας να κατέχει σημαντική θέση στο νέο στρατηγικό δόγμα της Συμμαχίας, εντούτοις, «η Ρωσία και η Κίνα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ξεχωριστές απειλές. Πρώτα απ ‘ όλα η Κίνα και η Ρωσία συνεργάζονται στενά», είπε. «Δεύτερον, όταν επενδύουμε περισσότερο στην τεχνολογία, αυτό αφορά και τις δύο», συνέχισε.
Αν και το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ για την επόμενη δεκαετία θα εγκριθεί κατά τη σύνοδο κορυφής του επόμενου καλοκαιριού, ο Στόλτενμπεργκ έσπευσε εφτά και πάνω μήνες πριν να προαγγείλει την ουσία του περιεχομένου του. Έτσι, για να μη ξεχνάμε ποιος είναι ο ηγεμόνας, η προαναγγελία γίνεται με όλη την αμερικάνικη …δημοκρατική ευαισθησία μήνες πριν οι εταίροι πάρουν μέρος στη συνδιαμόρφωση του.
Από τη μια λοιπόν οι ΗΠΑ και η «Ευρώπη» (όπως την ορίζουν οι ΗΠΑ) και από την άλλη η Κίνα και η Ρωσία, τα στρατόπεδα διαμορφώνονται.
Οι τρεις εποχές του ΝΑΤΟ
Το ΝΑΤΟ, κατά την ίδια την ιδρυτική του διακήρυξη (1949), είναι μια συμμαχία της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης. Σχεδιάστηκε με βάση την τότε εκτίμηση ότι ένα από τα βασικά πεδία αντιπαράθεσης με τη Σοβιετική Ένωση θα ήταν το έδαφος της Ευρώπης.
Το ΝΑΤΟ δεκαετίες ολόκληρες, από την ίδρυση του ως το 1990, εστίαζε στην αντιμετώπιση της ΕΣΣΔ και του «κομμουνιστικού κινδύνου», κάθε χώρας, λαού ή κινήματος με διαφορετικές επιδιώξεις από αυτές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Η περίοδος αυτή, η πρώτη εποχή του ΝΑΤΟ, χαρακτηρίζεται από απροκάλυπτες επεμβάσεις – ένοπλες ή μη – σε βάρος κρατών, κυβερνήσεων και κινημάτων. Επεμβάσεις είτε άμεσα από τη λυκοσυμμαχία, είτε των ΗΠΑ και των βασικών εταίρων (Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας) με τη συνδρομή των παρατρεχάμενων χωρών κατώτερου επιπέδου (Ελλάδας, Βελγίου κ.α.) πάντα υπό την κάλυψη της «συμμαχίας».
Από την Κορέα (1950) ως το Ιράν (1953), το Ιράκ (Γενάρης 1991) και την Αίγυπτο (1951), ως το βομβαρδισμό και διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας (1991), από την ανατροπή και τη δολοφονία του εθνικού λαϊκού ηγέτη του Κονγκό Πατρίς Λουμούμπα (1960), ως το Βιετνάμ (1964), τη Χιλή (1973) και το αμερικανονατοϊκό πραξικόπημα στην Κύπρο (Ιούλης 1974), στην πρώτη αυτή αιματοβαμμένη περίοδο του ΝΑΤΟ, έλαβαν χώρα άλλες 23 τουλάχιστον επεμβάσεις σε είκοσι (!) επιπλέον κράτη ανά την υφήλιο, είτε των αμερικάνων, είτε των άγγλων και γάλλων ιμπεριαλιστών με την κάλυψη πάντα του ΝΑΤΟ (Πηγή: 70 αιματοβαμμένα χρόνια ΝΑΤΟ – ΕΔΟΝ).
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των ανατολικών χωρών ακολούθησε μια δεκαετής περίπου περίοδος επαναπροσανατολισμού του ρόλου του ΝΑΤΟ. Για να καταλήξουν στο νέο ρόλο του ΝΑΤΟ, αυτού της αντιμετώπισης της «τρομοκρατίας». Η δεύτερη εποχή του ΝΑΤΟ, κράτησε είκοσι ολόκληρα χρόνια, από το 2001 ως το αμερικανονατοϊκό φιάσκο στο Αφγανιστάν.
Στην περίοδο αυτή οι ΗΠΑ και Νατοϊκοί της σύμμαχοι, με κατηγορίες που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν και με πρόσχημα την τρομοκρατία, επεμβαίνουν σε πάνω από 15 χώρες: Από τη Σομαλία (1992-94) ως την Αϊτή (1994), τη Βοσνία και την Κροατία (1995), το Αφγανιστάν (2001) ως τη Λιβύη (2011, με αφορμή τον εμφύλιο το ΝΑΤΟ αναλαμβάνει την διοίκηση των επιχειρήσεων και εισβάλει στη χώρα, τη Συρία (2011) ως το Μάλι ( 2013).
Το νέο της Νατοϊκής περιόδου δεν είναι η δολοφονία αμάχων, οι βομβαρδισμοί πόλεων. Αυτά γινόντουσαν, γίνονται και θα γίνονται. Το καινούργιο είναι πως αυτή την περίοδο το ΝΑΤΟ μεταφέρει τους βομβαρδισμούς και το αιματοκύλισμα, για πρώτη φορά μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στο ευρωπαϊκό έδαφος, στο χώρο για την ασφάλεια του οποίου υποτίθεται πως συγκροτήθηκε.
«Το ΝΑΤΟ είναι μια συμμαχία της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης. Αλλά αυτή η περιοχή αντιμετωπίζει παγκόσμιες προκλήσεις: την τρομοκρατία, τον κυβερνοχώρο αλλά και την άνοδο της Κίνας. Έτσι, όταν πρόκειται για την ενίσχυση της συλλογικής μας άμυνας, αυτό αφορά επίσης τον τρόπο αντιμετώπισης της ανόδου της Κίνας » υπογραμμίζει στους F.T. ο Στόλτενμπεργκ.
Η ενιαία αυτή επιθετική εστίαση στην Κίνα και τη Ρωσία, με κέντρο βάρους την Κίνα, εγκαινιάζει την τρίτη εποχή του ΝΑΤΟ. Τρίτη εποχή που έρχεται εν μέσω της δυναμικής αλλαγής τόσο των γεωπολιτικών όσο και των οικονομικών συσχετισμών όπου τα παλιά πολεμικά δόγματα δεν λειτουργούν ενώ οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί βρίσκονται σε παροξυσμό.
Στις ανακατατάξεις που είναι σε εξέλιξη ήδη εμφανίζεται ένας σύγχρονος πολυπολικός κόσμος από τον οποίο οι λαοί δεν έχουν να περιμένουν τίποτα πέρα από την οξυνόμενη κοινωνική ανισότητα, τη φτώχεια και τους πολέμους.
Εγκλωβισμένοι στις αντιφάσεις τους
Αλλά στην περίπτωση της Κίνας υπάρχει μια πραγματική δυσκολία να οριστεί ως κάτι που αποτελεί άμεση απειλή για τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ καθώς η ίδια η Κίνα δεν έχει προβεί σε ιδιαίτερα επιθετικές ενέργειες εκτός των συνόρων της, ούτε συγκρούεται άμεσα με κάποια ευρωπαϊκή χώρα.
Προς τι λοιπόν ο σε εξέλιξη στρατιωτικοπολιτικός παροξυσμός;
«Η Κίνα έρχεται πιο κοντά μας. Τους βλέπουμε στην Αρκτική. Τους βλέπουμε στον κυβερνοχώρο. Τους βλέπουμε να επενδύουν σημαντικά σε υποδομές ζωτικής σημασίας στις χώρες μας.. Και φυσικά έχουν όλο και περισσότερα όπλα μεγάλης εμβέλειας που μπορούν να φτάσουν σε όλες τις συμμαχικές χώρες του ΝΑΤΟ. Φτιάχνουν πολλά, πολλά σιλό για διηπειρωτικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς», είπε ο Νορβηγός γραμματέας του ΝΑΤΟ.
Ο βασιλιάς αποκαλύπτεται ως είναι, άλλοθι δεν προκύπτουν, ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να καμουφλαριστεί. Γι’ αυτό λοιπόν!
Γιατί η Κίνα, η Ρωσία και μια σειρά κρατικοκαπιταλιστικές χώρες, οι χώρες του «κακού» (Κίνα, Ρωσία, Κούβα, Βιετνάμ, Β. Κορέα, Ιράν, Βολιβία, Βενεζουέλα, Νικαράγουα), με όλες τις ουσιαστικές ή δευτερεύουσες αναμεταξύ τους διαφορές και το διαφορετικό ιστορικό φορτίο που φέρουν στη συγκρότηση τους και τις διαφορές στην πολιτική συμπεριφορά τους απέναντι σε κράτη και λαούς, επειδή «φτιάχνουν πολλά», επειδή «επενδύουν σημαντικά σε υποδομές ζωτικής σημασίας», επειδή επιχειρούν ένα επιτυχημένο γενικά δρόμο εξέλιξης, διαφορετικό από τον αμερικάνικο, γι’ αυτό πρέπει να τιμωρηθούν. Επειδή, δηλαδή, επιχειρούν την ιδιοεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών και δη των σπάνιων γαιών, (αυτού του μυθικού «πετρελαίου» του 21ου αιώνα για τις νέες τεχνολογίες), του άπλετου φυσικού τους αερίου και των εξαιρετικά πλούσιων κοιταγμάτων πετρελαίου, γι’ αυτό πρέπει να απειληθούν, να βομβαρδιστούν, οι λαοί να αιματοκυλιστούν, πάση θυσία να παραδοθούν.
Αλλά τι ακριβώς επιδιώκουν το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι τελικά και στρατηγικά;
Να καταλάβουν την Κίνα και τη Ρωσία; Να καταλάβουν βασικές πλουτοπαραγωγικές πηγές τους; Να προκαλέσουν σεισμικές πολιτικές αλλαγές τοποθετώντας κυβερνήσεις ανδρείκελα;
Επιπλέον, μπορούν να σηκώσουν τα κόστη μιας πολεμικής αναμέτρησης γιγάντιων διαστάσεων με αυτή την οικονομική κατάσταση που έχουν περιπέσει και κυρίως τη δυναμική της;
Μπορούν να περιορίσουν εντός ελεγχόμενων και προκαθορισμένων ορίων μια ενδεχόμενη πυρηνική αναμέτρηση μέσω των λεγόμενων πυρηνικών τσέπης όπως διατυμπάνιζε το αμερικάνικο κατεστημένο, μέσω του ανεκδιήγητου Τραμπ;
Δύσκολα μπορεί να βρει κανείς απαντήσεις σε «σιλό αστικής σκέψης και πολιτικών αναλύσεων» σε αυτά τα συγκεκριμένα ερωτήματα.
Το ΝΑΤΟ και οι περί αυτών περιδινούνται στη δίνη των αντιφάσεων τους. Αλλά, παρόλα αυτά, ο πόλεμος είναι υπαρκτός κίνδυνος.
Αν οι δυο πρώτες εποχές οδήγησαν σε τόσες και τέτοιες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τότε τι μας επιφυλάσσει η τρίτη εποχή αυτής της πολεμικής μηχανής;
Οι πόλεμοι, επιπρόσθετα, δεν προσχεδιάζονται πάντα. Είναι, από ένα σημείο και μετά, η αναπόφευκτη κατάληξη μιας πολιτικής πορείας απελευθέρωσης τυφλών φιλοπόλεμων δυνάμεων με τεράστια κόστη σε ανθρώπινες ζωές, υποδομές και καταστροφές της φύσης.
Έτσι κι αλλιώς επομένως ένα φιλειρηνικό κίνημα αποτροπής του πολέμου και καταγγελίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, με έδρα κάθε χώρα και με διεθνείς διαστάσεις είναι, με σύγχρονους όρους, αδήριτη ανάγκη, είναι πηγή ελπίδας και ζωής.
