Μεγάλη η αναταραχή.
Εντός της Αριστεράς, εντός των πολυάριθμων οργανώσεων και πολιτικών κινήσεων μας οι αντιπαραθέσεις είναι στα ύψη.
Φυσικά οι καιροί ήταν δύσκολοι, είναι δύσκολοι.
Καθώς μάλιστα οι εξελίξεις είναι κατακλυσμιαίες, οι αντιθέσεις παροξύνονται, οι απαντήσεις αντικειμενικά γίνονται άλλο τόσο δύσκολες, οι καιροί δυσκολότεροι.
Oι απαντήσεις αντικειμενικά γίνονται άλλο τόσο δύσκολες, οι καιροί δυσκολότεροι μας αφορά όλους.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που δεν λείπουν οι πολλές πολιτικές, δεν λείπουν οι πολλές οργανώσεις, που λείπει, όπως θάλεγε ο Μπρεχτ, η μια, η σωστή πολιτική και η ανάλογη οργάνωση – ηγεμόνας, είναι καθοριστικά αναγκαίο να «μάθουμε» να συζητάμε, να ακούμε, να συνυπάρχουμε παρά τις σημαντικές διαφορετικές προσεγγίσεις στη βάση του κοινού στρατηγικού σκοπού..
Τέτοιες καταστάσεις το κομμουνιστικό κίνημα έχει διαβεί πάμπολλες.
Από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις ήταν για παράδειγμα η περίοδος της συμφωνίας Μπρεστ – Λιτόφσκ, εκεί τέλος του 1917 αρχές του ’18, στην εξέλιξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Ήταν και τότε πόλεμος, όπως και τώρα, και μάλιστα ο επονομαζόμενος «Μεγάλος Πόλεμος» (Grande Guerre) και η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία, είχε να αντιμετωπίσει τη διαχείριση του. Η τότε συνασπισμένη επαναστατική κυβέρνηση μεταξύ των μπολσεβίκων και των Αριστερών Σοσιαλεπαναστατών (Εσέρων), υποχρεώθηκε να απαντήσει σε μια εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη κατάσταση, την περίοδο της συμφωνίας του Μπρεστ-Λιτόβσκ στην καρδιά του Πολέμου.
Η Οκτωβριανή επανάσταση έχει νικήσει, η Ρωσία όμως, χάνοντας στα μέτωπα του πολέμου, κατέρρεε και αποσυντεθόταν. Στη Γερμανία ξεσπούσαν οι πρώτες απεργίες των εργατών (Ιανουάριος του ’18), το απεργιακό κίνημα ειδικά στο Βερολίνο απλώθηκε στα μεγαλύτερα εργοστάσια και υποστηρίχθηκε από εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες.
Η προτεινόμενη από τις «Κεντρικές Δυνάμεις» (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βασίλειο της Βουλγαρίας) συνθηκολόγηση, η συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ (Brzesc Litewski), ήταν ιδιαίτερα επώδυνη για την ήδη επαναστατημένη Ρωσία: Αφαιρούσε περίπου το ένα τέταρτο των εδαφών μαζί με τους πληθυσμούς τους (Λιθουανία, Πολωνία), επέβαλε την εκκένωση υπό των ρωσικών στρατευμάτων της Λετονίας, της Εσθονίας, της Φινλανδίας, των νήσων Ώλαντ και της Ουκρανίας, την παράδοση της Υπερκαυκασίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, την κατάπαυση κάθε μπολσεβίκικης προπαγάνδας εντός των παραπάνω εδαφών. Έχανε το ένα τρίτο των καλλιεργειών της, τις 9.000 από τις 16.000 βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων και το 75% των ανθρακωρυχείων
Να την υπογράψει και μάλιστα «άνευ όρων» η κυβέρνηση των μπολσεβίκων επειδή το σημαντικό ήταν η διατήρηση της κυριαρχίας του πρωτοπόρου κόμματος σε μια περιοχή έστω και με μεγάλο κόστος, όπως πρότεινε ο Λένιν;
«Να κωλυσιεργεί ελπίζοντας» και τελικά να μην την συνυπογράψει, όπως πολιτευόταν ο Τρότσκι;
Να συνεχίσει τον πόλεμο και να τον μετατρέψει σε γενικευμένη πανευρωπαϊκή, τουλάχιστον, εργατολαϊκή επανάσταση όπως υποστήριζε ο Μπουχάριν και συμφωνούσαν μαζί του οι αριστεροί και δεξιοί Εσέροι, οι αναρχικοί του πρίγκιπα Κροπότκιν, οι μενσεβίκοι.;
Να υπογραφεί ειρήνη ανάμεσα σε όλες ανεξαίρετα τις εμπλεκόμενες δυνάμεις, «πλήρη και ολοκληρωτική ειρήνευση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ποτέ μερική, ποτέ χωριστή ειρήνη της Ρωσίας» που πρέσβευε η Λούξεμπουργκ;
Χώρισαν στα πέντε.
Οι διαφορετικές προσεγγίσεις ήταν υψηλού επιπέδου, ήταν ισχυρότατες.
Αλλά τότε οι επαναστάτες λειτουργούσαν ακόμα με μια δημοκρατία που δεν τη γνωρίσαμε
Τη δημοκρατία «πριν την παροδική – που αποδείχθηκε μόνιμη – στρατιωτικοποίηση του κόμματος» λόγω του ρώσικου εμφυλίου..
Μια εργατική δημοκρατία που δεν έφτασε ποτέ ως τις μέρες μας, αλλά που θα μπορούσε να γίνει ο πυρήνας μιας σύγχρονης δημοκρατικής λειτουργίας μας.
Έτσι, στην κρίσιμη συνεδρίαση της ρώσικης αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις, από τους 15 παρόντες, οι 7 ψήφισαν υπέρ της υπογραφής της συνθήκης, 4 έκαναν αποχή, ενώ 4 ψήφισαν κατά. Η ομάδα του Τρότσκι, οι τέσσερεις, με την αποχή έδωσε τη νίκη στον Λένιν. Και τελικά η υπό τον Τρότσκι ρώσικη αντιπροσωπεία πήρε την εντολή να υπογράψει την προτεινόμενη συνθήκη ειρήνης και την υπέγραψε.
«Δεν είμαι βέβαιος πως έχει δίκιο (σ.σ. ο Λένιν), αλλά δεν θέλω να κάνω κάτι που θα μπορούσε να βλάψει την ενότητα του κόμματος», δήλωνε ο Τρότσκι.
Με την υπογραφή ο Τρότσκι παραιτήθηκε από κομισάριος των Εξωτερικών Υποθέσεων και ταυτόχρονα ανέλαβε υπουργός Άμυνας, θέση υψηλής ευθύνης.
«Η ειρήνη που υπογράφεται, δε στηρίζεται στην ελεύθερη συγκατάθεση των λαών, αλλά υπαγορεύεται στη Σοβιετική Ρωσία από τον πάνοπλο γερμανικό ιμπεριαλισμό που εκμεταλλεύεται την προσωρινή αδυναμία της νεαρής Σοβιετικής Δημοκρατίας, γι’ αυτό και η συζήτηση της συνθήκης είναι ανώφελη» διακήρυξε η ρώσικη αντιπροσωπεία.
«Αν δεν υπογράφαμε την ειρήνη του Μπρεστ, υπογραμμίζει ο Λένιν, πρώτο, θα είχαμε παραδώσει μεμιάς την εξουσία στη ρωσική αστική τάξη και έτσι θα είχαμε βλάψει πάρα πολύ τη σοσιαλιστική επανάσταση…».
Υψηλού επιπέδου διλήμματα, υψηλότατου επιπέδου πολιτικές θέσεις με προσεκτικούς, όχι γενικευμένους χαρακτηρισμούς ή αφορισμούς που ακινητοποιούν τον «άλλο», τον εξοντώνουν, δημοκρατική και αποτελεσματική λειτουργία επαναστατών.
Εννέα μήνες αργότερα, με τη νίκη της Αντάντ (Entente Cordiale – “Εγκάρδια Συνεννόηση”) επί των Κεντρικών Δυνάμεων, το άρθρο 116 της Συνθήκης των Βερσαλλιών, που ρύθμιζε τις μεταπολεμικές διακρατικές σχέσεις, ακύρωσε την επαχθή για τους λαούς Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ.
Από τότε πέρασαν εκατό τόσα χρόνια.
Οι εποχές άλλαξαν, οι συνθήκες δεν είναι συγκρίσιμες.
Αλλά ο πόλεμος που είναι σε εξέλιξη ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, χώρες που είναι στα όπλα, θέτει τη μαχόμενη αριστερά, σε όλες της τις εκδοχές, ενώπιον ανάλογου ύψους και επιπέδου διλήμματα.
Λοιπόν;
Νέα εποχή, αλλιώτικοι πόλεμοι
Ο πόλεμος που είναι σε εξέλιξη στην Ουκρανία είναι πόλεμος του σύγχρονου ιμπεριαλισμού.
Στη νέα εποχή, στη «εποχή του νέου ιμπεριαλισμού» που λέει και ο Κώστας Λαπαβίτσας, τα πάντα – εδώ και καιρό – αλλάζουν.
Το κράτος, ο βαθμός συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, η γεωμετρία ανάμεσα στην αποσπώμενη απόλυτη και τη σχετική υπεραξία, η κοινωνική σύνθεση των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών – στις ΗΠΑ το ποσοστό επί του συνολικού πληθυσμού των αμερικάνων που ασχολούνται με την επιστημονική έρευνα είναι περισσότερο από τους αγρότες – οι όροι και κυρίως οι ρυθμοί εξαγωγής κεφαλαίου, το ίδιο το χρήμα (αυτή η υλική έκφραση του κεφαλαίου), οι δρόμοι εμπορίου (δες σύγχρονος «κινέζικος δρόμος του μεταξιού»), όλα τούτα τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του καπιταλισμού μεταβάλλονται, αλλάζουν.
Αλλάζει και ο πόλεμος.
«Στη νέα εποχή ο πόλεμος, αναφέρει το Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο, από ακραία μορφή εκμετάλλευσης μετατρέπεται σε βασική τάση του συστήματος, σε μοχλό ανάκαμψης από την οικονομική κρίση (πολεμική βιομηχανία), σε κύριο μέσο ενίσχυσης της πολιτικής κυριαρχίας του κεφαλαίου απέναντι στους εργαζόμενους («αντιτρομοκρατική» πολιτική, διπλωματία της κυριαρχίας), σε μέθοδο «επίλυσης» των ανταγωνισμών και επέκτασης της «δημοκρατίας της αγοράς» (Ιράκ). Οι σύγχρονοι στρατοί γίνονται πιο ταξικοί από ποτέ (μισθοφορικοί, δυνάμεις ταχείας αντίδρασης) και τα νέα όπλα καταστροφής, μαζικής ή επιλεγμένης δημιουργούν νέους όρους διεξαγωγής των πολέμων.
Γι’ αυτούς τους λόγους το σύνθημα ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ δεν είναι ένα πασιφιστικό, γενικά και αόριστα σύνθημα, αποκτά βαθύτερα και σύγχρονα ταξικά χαρακτηριστικά».
(Η Αριστερά της κοινωνικής απελευθέρωσης πάντα ήταν ενάντια στον πόλεμο επί της ουσίας και εξαιτίας της ουσίας του πολέμου)
Αν οι πόλεμοι του περασμένου αιώνα έγιναν για την παγκόσμια κυριαρχία, το ξαναμοίρασμα αγορών, δρόμων εμπορίου, για τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο – με όλα τα δράματα που έζησαν οι λαοί της Μέσης Ανατολής- οι πόλεμοι του σύγχρονου ιμπεριαλισμού διεξάγονται ξανά για την παγκόσμια κυριαρχία αλλά με σύγχρονους «παίχτες» και όρους:
τον έλεγχο του «πετρελαίου του 21ου αιώνα», των σπάνιων γαιών (ορυκτά που είναι απαραίτητα στα σύγχρονα κινητά, τις νέες τηλεοράσεις, τα πιο προηγμένα όπλα, τις δορυφορικές επικοινωνίες), το ξαναμοίρασμα περιοχών και δρόμων εμπορίου, τον έλεγχο ξανά της παραγωγής και διακίνησης του πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Γι’ αυτό και το κέντρο βάρους των γεωπολιτικών ενδιαφερόντων μετατοπίζεται προς την Άπω Ανατολή.
Γιατί εκεί ακριβώς βρίσκεται το 75% των διαπιστωμένων αποθεμάτων σπάνιων γαιών, στην Βορειοανατολική Κίνα και στα νησιά της Κίτρινης θάλασσας..
Γι’ αυτό και στο αναθεωρημένο «αμυντικό» τους δόγμα, οι ΗΠΑ, ήδη από την εποχή Ομπάμα, διακηρύσσουν πως σε όλο τον κόσμο θα επιχειρούν συμμαχικά, συνοδεία οικονομικών κυρώσεων, ως απαραίτητο εξάρτημα των σύγχρονων ιμπεριαλιστικών πολέμων, εκτός της Άπω Ανατολής όπου διατηρούν το δικαίωμα να διεξάγουν επιχειρήσεις ακόμη και μόνες τους. Εξ ου και η μακράς διάρκειας, οργιώδης εισβολή των αμερικάνων στην Ουκρανία την οποία επιχειρούν να μετατρέψουν σε κέντρο βιολογικού πολέμου, πυρηνικά εξοπλισμένης με τα πυρηνικά εργοστάσια της τέως ΕΣΣΔ, με τα λαό στην ψάθα, τα κομμουνιστικά ρεύματα στην παρανομία, τους νεοναζί στα κέντρα διεύθυνσης της χώρας.
Ο πόλεμος λοιπόν αυτός γίνεται πρωτίστως για την παγκόσμια κυριαρχία, για τις νέες και παλιές πλουτοπαραγωγικές πηγές, την αναδιανομή δρόμων εμπορίου και χωρών.
Εξ ου και τα δυο υπό διαμόρφωση μπλοκ, η σε εξέλιξη συγκρότηση και αναδιάταξη συμμαχιών.
Από τη μια η σύγχρονη «Εγκάρδια Συνεννόηση – ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Καναδάς, Αυστραλία, Ιαπωνία, Νότια Κορέα και Ευρωπαϊκή Ένωση και από την άλλη το άλλο υπό διαμόρφωση μπλοκ, το μπλοκ Κίνας, Ρωσίας, Ιράν πιθανόν και Ινδίας Βραζιλίας, και μάλλον Σαουδικής Αραβίας και Πακιστάν. (ενδεχόμενες μετακινήσεις και σχετική ρευστότητα χαρακτηρίζουν τα ιμπεριαλιστικά κράτη. Να θυμηθούμε: Η Ιταλία στον πρώτοι παγκόσμιο το πρώτο μισό ήταν με τους από δω και το άλλο μισό με τους από κει!) Με τις πολιτικές αυτές για την παγκόσμια κυριαρχία εμείς δεν είχαμε, δεν έχουμε και δεν μπορούμε να έχουμε πολιτικά νιτερέσα.
Ανάμεσα σε κάθε χώρα των δυο μπλοκ, τόσο με την Κίνα, τη Ρωσία κ.α. αλλά και δίχως να παραιτούνται από την προσπάθεια σύναψης διακρατικών σχέσεων και με ΗΠΑ κλπ χώρες με φιλολαϊκές γενικά κυβερνήσεις όπως Νικαράγουα, Βενεζουέλα, Κούβα κ.α., επιδιώκουν διαφορετικές και εξαιρετικά προσεκτικές σχέσεις στη βάση του αμοιβαίου διακρατικού οφέλους.
Ειδικά το ΚΚ Κούβας συμμετέχει με το ΚΚ Κίνας, το ΚΚΕ και άλλα κόμματα σε κοινά ιδεολογικά φόρα.
Αυτό είναι άλλο και διαφορετικό από το να ψάχνει κάποιος στέρεα πολιτικά και ιδεολογικά συνολικά στηρίγματα βαθύτερης συμφωνίας ανάμεσα στα δυο μπλοκ, εν προκειμένω στο Ρωσο – κινέζικο άξονα, και μάλιστα στην αντικειμενικά αναγκαία προσπάθεια αναγέννησης του εργατικού κινήματος, ανάπτυξης του μαρξισμού, προγραμματικής και οργανωτικής επαναθεμελίωσης της χειραφετημένης και χειραφετητικής (κομμουνιστικής) αριστεράς.
Η Ρώσικη κυβέρνηση μπορούσε να αποτρέψει τον πόλεμο.
Αν η υπό τον Πούτιν κυβέρνηση απευθυνόταν στους λαούς, στα κράτη, στους ανθρώπους της Ειρήνης και της προόδου ανά τον κόσμο και τους καλούσε ανοιχτά να καταδικάσουν την περικύκλωση της, το σχεδιαζόμενο πυρηνικό και βιολογικό εξοπλισμό της πιο διεφθαρμένης – κατά την ίδια την ΕΕ – χώρας, της Ουκρανίας οι εξελίξεις θα είχαν αντίθετη φορά.
Δεν το έκανε.
Και δεν το έκανε γιατί εκφράζει πολιτικά, οργανωτικά και θεωρητικά – αξιακά τη ρώσικη μεγαλοαστική τάξη.
Αντίθετα περιορίστηκε στα όρια αυτού που είναι, στα όρια της ενδοαστικής, μυστικής εν πολλοίς, διπλωματίας, όπου προσπάθησε εξαντλητικά να θέσει τους όρους μιας σύγχρονης διεθνούς αρχιτεκτονικής στη βάση των ενδοκαπιταλιστικών συσχετισμών και της δυναμικής τους.
Επειδή όμως οι αντιθέσεις όχι μόνο ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική αλλά και ανάμεσα σε αστικές μερίδες είναι λυσσώδεις, γι αυτό και έφτασε εκεί που έφτασε. Στον αναγκαστικό πόλεμο στριμωγμένη από την εξέλιξη του αιώνιου νόμου του καπιταλισμού, τον ανταγωνισμό..
Πήρε τα όπλα και αφαιρεί ζωές.
Πήρε τα όπλα απειλώντας ευθέως ακόμη και για τη χρήση πυρηνικών!
Αλλά ο πόλεμος δεν λύνει προβλήματα, ποτέ δεν έλυσε. Τα απώθησε στο μέλλον, δημιούργησε νέα, και σε κάθε περίπτωση ο λαός – και των νικητών και των ηττημένων- πλήρωσε τα νύφη.
Είμαστε ενάντια στον πόλεμο.
Στρεφόμαστε πρωτίστως ενάντια στους δολοφόνους των λαών, ενάντια στο αιματοβαμμένο ΝΑΤΟ.
Δεν συμπορευόμαστε πολιτικά και ιδεολογικά με τη ρώσικη κυβέρνηση, καταδικάζουμε την καταφυγή στον πόλεμο..
Αλλά γι αυτήν την εξέλιξη, στην οποία έσπρωχναν οι αμερικανονατοϊκοί για να – ανάμεσα στα άλλα – ξεπλύνουν τις πομπές τους , η ρώσικη κυβέρνηση είναι αντικειμενικά ένοχη απέναντι στους λαούς. Και είναι υπόλογη και γιατί έδωσε οξυγόνο σερ αυτό το ακέφαλο σώμα – δολοφονική μηχανή, ή «εγκεφαλικά νεκρό», ΝΑΤΟ, δολοφονώντας η ίδια, και γιατί τάισε την υπέρ των ΗΠΑ επιδιωκόμενη πολιτική ηγεμονία, και γιατί καλλιεργεί και «νομιμοποιεί» τη διπλωματία των όπλων, την εξαγωγή της δημοκρατίας (δήθεν), το καλόπιασμα της απανταχού ακροδεξιάς και των σκοταδιστικών εκκλησιαστικών μηχανισμών.
Να ηττηθούν οι Αμερικάνοι όχι όπως – όπως και με κάθε μέσο
Ωστόσο ακόμη και στον εν εξελίξει πόλεμο οι αμερικανονατοϊκοί πρέπει να χάσουν.
Να ηττηθούν, όχι φυσικά όπως – όπως και όχι με οποιοδήποτε μέσο.
Να χάσουν σημαίνει να παραμείνει ουδέτερη η Ουκρανία, δίχως πυρηνικά και αμερικανονατοϊκές βάσεις, μακριά από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ – που στρατιωτικοποιείται ως συμπληρωματική νατοϊκή δύναμη-, δίχως ρώσικο στρατό στα εδάφη της. Σημαίνει πλήρη πολιτιστικά δικαιώματα (γλώσσα, θρησκεία κ.α.) των εθνικών μειονοτήτων της. Σημαίνει κυρίαρχη χώρα δίχως ρώσους και αμερικάνους πάτρωνες.
Αν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν χάσουν έτσι, τότε το επόμενο βήμα, η σταθερή στρατηγική επιδίωξη τους, η επιχείρηση εναντίον της Κίνας, θα βρίσκεται πιο κοντά, και από ευνοϊκότερες θέσεις, στην ημερήσια διάταξη. Ήδη οι αμερικάνοι επιχειρούν τον διαμελισμό της εκμεταλλευόμενοι υπαρκτά μειονοτικά ζητήματα. Αλλά αν η ανθρωπότητα περιπέσει σε μια τέτοια αναμέτρηση ΗΠΑ, ΝΑΤΟ – Κίνας, τότε η Ουράνια κόλαση, όπως την περιγράφουν οι «κλασικοί» του χριστιανισμού, θα είναι παράδεισος σε σχέση με την γήινη, τότε, πραγματικότητα.
Γι’ αυτό το λόγο οι ΗΠΑ πρέπει να χάσουν και να χάσουν συγκεκριμένα.
Με περιεχόμενο μια φιλολαϊκή εξωτερική πολιτική και με μέσο την παγκόσμια κινητοποίηση λαών και κρατών ενάντια στα αμερικανονατοϊκά σχέδια και ενάντια στον πόλεμο.
Αν ήμασταν ειδικά στο Ντομπάς, είμαι βέβαιος, θα επιχειρούσαμε στρατιωτικά ενάντια στους νεοναζί στο πλευρό των πολιτοφυλάκων, που επιχειρούν με το ρώσικο στρατό, με τον ανάλογο τρόπο και βελτιωμένη την πολιτική με την οποία οι κομμουνιστές το 40 πολεμούσαν στο πλευρό του στρατού του τότε φασιστικού καθεστώτος της τετάρτης Αυγούστου ενάντια στο Γ! Ράιχ. Με μια πολιτική πλουτισμένη φυσικά με τις ιδέες του Άρη. Και συνολικά θα είμαστε με τα σπαργανώδη πολιτικά εγχειρήματα και στο Ντομπάς για την προγραμματική αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος.
Γι’ αυτούς τους λόγους, στον πόλεμο που είναι σε εξέλιξη, δεν κρατούμε ίσες αποστάσεις!
Αλλά ως εδώ.
Εμείς με την πολιτική της ρώσικης μεγαλοαστικής τάξης, τα συμφέροντα της οποίας εκπροσωπεί η κυβέρνηση Πούτιν, έχουμε τόση ιδεολογική και πολιτική συγγένεια όση είχαν οι μπολσεβίκοι με τους γερμανούς κυβερνήτες της δημοκρατίας της Βαϊμάρης του 1919-33 με τους οποίους είχαν διακρατικές σχέσεις, ή οι Κουβανοί επαναστάτες με την Ισπανία, το Μεξικό ή τον Καναδά, χώρες με τις οποίες σχεδόν ποτέ δεν διέκοψαν σχέσεις.
Τα «παράδοξα» της Ιστορίας
23 χρόνια μετά η συμφωνία του Μπρεστ Λιτόφσκ, στις 20 Ιούλη του 1941, στην ίδια πόλη οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο τμήμα του οχυρού της. Ωστόσο, μέσα στο φρούριο, συνέχισαν να υπάρχουν μεμονωμένα σημεία αντίστασης τουλάχιστον έως τις 24 Ιουλίου. Σε κάποιον από εκείνους τους γενναίους υπερασπιστές ανήκει κι η επιγραφή σε έναν από τους τοίχους του κτιρίου:
«Εγώ πεθαίνω, αλλά δεν παραδίνομαι! Αντίο πατρίδα! 20 Ιουλίου 1941».
Η θρυλική επιγραφή «Πεθαίνω, αλλά δεν παραδίνομαι» στο φρούριο του Μπρεστ-Λιτόφσκ, υπάρχει σήμερα στο Μουσείο Ενόπλων Δυνάμεων στη Μόσχα
Η Γερμανική Αυτοκρατορία σηματοδότησε τότε, το 27 Νοέμβρη του 1917 τη συμφωνία με διαπραγματεύσεις ανακωχής. Οι άλλες «Κεντρικές Δυνάμεις», η Αυστροουγγαρία, η Βουλγαρία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία απλώς συμφώνησαν.
Η ιμπεριαλιστική Γερμανία λοιπόν είναι που πρότεινε τη συνθήκη στους μπολσεβίκους και όχι οι μπολσεβίκοι στη Γερμανία.
Αλλά αυτή ακριβώς η συνθήκη από τη σκοπιά των μπολσεβίκων δικαιώθηκε στους κύριους στόχους της, δηλαδή την επικράτηση της οκτωβριανής επανάστασης έναντι των εσωτερικών κι εξωτερικών αντιπάλων της.
Έτσι είναι η πραγματική Ιστορία, συνταρακτική, με τις αντιφάσεις και την περιπλοκότητα της.
Που ξέρεις; Ίσως αυτή, η επιδιωκόμενη ήττα στο μέτωπο της Ουκρανίας, η άλλη μια ήττα των αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστών στη διαπάλη για την παγκόσμια κυριαρχία με τους Ρώσους και το αντίστοιχο μπλοκ, μπορεί να πυροδοτήσει ξανά ελπιδοφόρες κινήσεις στο εσωτερικό της σύγχρονης εργατικής τάξης και της αγωνιζόμενης Αριστεράς.
Μπορεί.
Αν φυσικά ακουμπήσουμε στην αντικειμενικά αναγκαία ιστορική προσπάθεια αναγέννησης του εργατικού κινήματος, συγκρότησης του σύγχρονου κόμματος ηγεμόνα και του πολιτικού μετώπου που εξασφαλίζει την λαϊκή, την πλειοψηφική, τη δημοκρατική νομιμότητα στις προλεταριακές επαναστάσεις και στην επανάσταση της καθημερινότητας, στον αγώνα για να ζούμε και όχι απλά να επιβιώνουμε.
Με λίγα λόγια μπορεί αν οι λαοί, εμείς, γίνουμε οι δημιουργοί της ελπίδας.
Στις προσπάθειες που βρίσκονται στα σπάργανα στη Ρωσία, στην Κίνα,, στις ΗΠΑ στην Ελλάδα και αλλού εκεί να στρέψουμε την προσοχή μας.
Βιβλιογραφία:
Τζουλιάνο Προκάτσι: το κομμουνιστικό κόμμα στη σοβιετική ένωση, Οδυσσέας,1975
Robert Gerwarth: Οι ηττημένοι, γιατί δεν τελείωσε ο Ά παγκόσμιος πόλεμος, Αλεξάνδρεια,2018
Τετράδια Μαρξισμού: Α. Αναγνωστάκη Ανιχνεύοντας την πρώτη δεκαετία της Οκτωβριανής Επανάστασης
