Δεν είναι μόνο καπηλεία. Είναι κάτι βαθύτερο, ουσιαστικότερο και βραδυφλεγές. Η επιδίωξη ευτελισμού μέσω της οικειοποίησης αγωνιστικών συμβόλων.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, πήρε το σκάφος του Ε. Αποστολάκη και τον ίδιο (άλλος με τη βάρκα μας…) και πήγε στη Μακρόνησο όπου φωτογραφήθηκε (βιντεοσκοπήθηκε για την ακρίβεια) με φόντο το κτίσματα που φιλοξενούσαν τους ομήρους και μάρτυρες του δοσιλογικού κράτους της αμερικανοκρατίας.
Πολλαπλός συμβολισμός. Από τον άνθρωπο που δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά, εκείνον ο οποίος προωθεί την αμερικανοποίηση της πολιτικής ζωής και ο οποίος προέρχεται ακριβώς από την αμερικανοποίηση της πολιτικής, τον άνθρωπο του μυστηρίου, που κανείς δεν ξέρει από που ήρθε, τι πήρε, ποιος τον έστειλε, πώς αναδείχθηκε, πώς προβάλλεται κατά κόρον από τα γνωστά κέντρα-ιδρύματα-νονούς της πολιτικής ζωής – της γνωστής πρεσβείας προεξάρχουσας. (Παρεμπιπτόντως, θα ήθελα πολύ να μάθω πως μπορώ να πάρω ένα αμερικανικό δάνειο με προσωπική εγγύηση και να γίνω εφοπλιστή).
Ο εν λόγω Κασσελάκης λοιπόν είναι κατ’ αρχήν άνθρωπος της αγοράς. Κι όταν
αποφάσισε να εμπλακεί στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας φρόντισε να κάνει και τη σχετική έρευνα για να δει ποιες μετοχές, ποιού κόμματος μπορεί να αγοράσει. Στη ΝΔ οι μετοχές ήταν ακριβές και καπαρωμένες. Αλλά στο ΣΥΡΙΖΑ οι μετοχές ήταν φτηνές και υπήρχαν θέσεις ελεύθερες. Και ψώνισε για υποψήφιος αρχηγός.
Είναι αλήθεια πως δύσκολα θα μπορέσει να αποκτήσει το πλειοψηφικό πακέτο ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ στις εσωκομματικές εκλογές στις 17 Σεπτεμβρίου 2023 ή στις επαναληπτικές στις 24 Σεπτεμβρίου.
Όμως σίγουρα θα αποκτήσει ένα σοβαρό μειοψηφικό πακέτο μετοχών. Και ο νόμος περί Ανωνύμων Εταιρειώνδίνει πολλά δικαιώματα ακόμη και στα μειοψηφικά μετοχικά πακέτα.
Ακολουθώντας λοιπόν την τακτική της αγοράς δεν έχει κανένα πρόβλημα να πάει και να φωτογραφηθεί στη Μακρόνησο, σε μια προεκλογική εμφάνιση.
Δεν είναι απότιση φόρου τιμής. Δεν είναι εκδήλωση σεβασμού προς τους μάρτυρες. Είναι προεκλογικό τρικ. Εξ άλλου όταν ανήγγειλε την υποψηφιότητά του επέλεξε το άγαλμα του Ελ. Βενιζέλου ως φόντο, του δημιουργού του αντικομμουνιστικού ιδιώνυμου, με το οποίο εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν και εν τέλει παραδόθηκαν στους Γερμανούς για να εκτελεστούν εκατοντάδες κομμουνιστές. Το οποίο ιδιώνυμο εν συνεχεία έγινε η βάση της πιο σύγχρονης, αμερικανικής έμπνευσης και υπαγόρευσης, νομοθεσίας που έστειλε στη Μακρόνησο, στις εξορίες, στις φυλακές και στα εκτελεστικά αποσπάσματα, χιλιάδες αγωνιστές.
Από το Βενιζέλο στη Μακρόνησο, ένας σκάφος Αποστολάκη δρόμος.
Αυτή είναι η επίδειξη μια νέου τύπου ηθικής, όπου συλλέγουμε απ’ όλα, είμαστε με όλα και εν τέλει υπηρετούμε τους κυρίαρχους με χαμόγελο, κι όχι με τη βαναυσότητα ενός Μητσοτάκη ή ενός Άδωνη ή ενός Βορίδη.
Το πρωτοείδαμε αυτό από το ΣΥΡΙΖΑ τότε που ο Αλέξης Τσίπρας, στην πρώτη ενέργειά του ως πρωθυπουργός, πήγε να καταθέσει στεφάνι στην Καισιαριανή, στους εκτελεσμένους. Οι επόμενες ενέργειές του είναι γνωστές και οδυνηρές. Μπορεί τα κόκκαλα των εκτελεσμένων να μην έτριξαν, γιατί τα κόκκαλα δεν τρίζουν, αλλά βόγκηξε η Ελλάδα των εργαζομένων.
Τώρα το πράγμα χυδαιοποιείται. Η Μακρόνησης ως φόντο σε ένα διαφημιστικό σποτ για μια νέα οδοντόκρεμα, ή για ένα νέο γκατζετάκι της πολιτικής ή ένα νέο πρόσωπο ως γκατζετάκι.
Ο γνωστός από τη θητεία του στο Μαξίμου ως σύμβουλος και άνθρωπος του Αλέξη Τσίρα Ν. Καρανίκας που επιπλήττει ως δογματικούς και μας λέει πως ο «σύντροφος Κασσελάκης ανέδειξε τον πανλαϊκό χαρακτήρα της Μακρονήσου» (ο ορθογραφία δική του). Μας παραπέμπει σε κάτι αυτή η παρέμβαση;
Δεν διεκδικεί κανείς ιδιοκτησιακούς τίτλους για τη Μακρόνησο, για άλλους τόπους μαρτυρίου, για μνημεία και χρονολογίες. Αλλά αν δεν υπερασπιστούμε τη μνήμη από τη βεβήλωση, την απαξίωση και την «οικειοποίηση» εκ μέρους των εξουσιαστών, δεν θα μείνει τίποτα να συμβολίζει την αντίσταση του παρελθόντος και να οδηγεί την ανάταση του παρόντος.
Η οικειοποίηση των γεγονότων και των χώρων από τους εκάστοτε νικητές, επιδιώκοντας την προσβολή των νικημένων και την αποστέρησή τους από τα συμβολικά σημεία αναφοράς είναι παλιά υπόθεση. Ο Έντσο Τραβέρσο στο πρόσφατο βιβλίο του «Επανάσταση» (εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου) λέει: «Όταν το 1880, (σημ. δική μου: μετά τη συντριβή της Κομμούνας και την μαζική εκτέλεση των Κομμουνάρων) η Τρίτη Δημοκρατία καθιέρωσε σαν εθνική γιορτή την 14η Ιουλίου –σήμερα αφορμή για στρατιωτικές παρελάσεις- η ίδια η φύση του επαναστατικού γεγονότος που ενέπνευσε αυτόν τον εορτασμό είχε εντελώς επισκιαστεί. Παρόμοιες σκέψεις ισχύουν και για άλλες τοποθεσίες, τελετές ή σύμβολα που καθιέρωσε η Τρίτη Δημοκρατία – όπως το Πάνθεο ή η Μασσαλιώτιδα – και τα οποία μεταμόρφωσαν τη μνήμη της Επανάστασης σε εθνική κληρονομιά, σε τελική ανάλυση διόλου διαφορετική από το ανάκτορο των Βερσαλλιών. Έτσι εξημερωμένη, η επαναστατική κληρονομιά μπορούσε να συνυπάρχει με την αστική τάξη πραγμάτων και την αποικιακή αυτοκρατορία».
Το παιχνίδι είναι στημένο. Και ανεξάρτητα αν επιλεγεί ή όχι ο Κασσελάκης για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ήδη συντελεστεί ένα ακόμη βήμα ελέγχου της ελληνικής πολιτικής ζωής από τους Αμερικανούς. Η δουλειά έχει γίνει και συνεχίζεται σε βάθος.
Χιλιάδες άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων που θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς (και γιατί να μην είναι;), αποδέχονται και θα υποστηρίξουν έναν υποψήφιο φερτό, χωρίς πολιτικό χαρακτήρα, μόνο και μόνο για να νομίσουν πως έτσι θα νικηθεί ο Μητσοτάκης.
Και εν τω μεταξύ περί των όσων διακυβεύονται ουδείς λόγος. Για τα ελληνοτουρκικά, κρίσιμο ζήτημα της ελληνικής ζωής, καμία αναφορά.
Για την υπαγωγή της Ελλάδας στον πολεμικό άξονα των ΗΠΑ και την πολεμική της εμπλοκή στο Ρωσοουκρανικό πόλεμο, με ειδικές αποστολές στα Βαλκάνια, σιωπή.
Για τις βάσεις που επεκτείνουν οι Αμερικάνοι στην Ελλάδα, οι οποίοι διεκδικούν τώρα και τη Σκύρο, λέξη.
Και για τα εργασιακά, και για, και για…
Τα κρίσιμα προβλήματα της χώρας και του λαού αποκρύπτονται σε μια «εθνική» ομοφωνία, από τον θαυμαστή του Μητσοτάκη και του Μπάϊντεν.
Όμως η Αριστερά είναι η μαχόμενη δύναμη υπέρ των διεκδικήσεων των εργαζομένων, περιλαμβανομένης της εθνικής κυριαρχίας.
Δηλαδή, οι χιλιάδες αυτοί άνθρωποι αποδέχονται τις νεοφιλελεύθερες και αμερικανόπνευστες πολιτικές που προβάλλει ο Κασσελάκης;
Ενώ στη θέση της σοβαρής πολιτικής αντιπαράθεσης εμφανίζονται ποικίλα φαινόμενα εξαχρείωσης, σχόλια του φέισμπουκ που χυδαιοποιούν κάθε συζήτηση, προσωπικές προσβολές ανθρώπων, προσωπικές επιθέσεις στη βάση της ηλικίας (όπως με το Γιάννη Δραγασάκη) ή της σεξουαλικής προτίμησης…
Αν είναι έτσι όλα αυτά, όλα αυτά ξαναλέω, έχουμε να κάνουμε με μια σοβαρή νίκη της αμερικανικής πολιτικής στην Ελλάδα. Στη λογική πως αν δώσουμε στους Αμερικανούς όσα μας ζητούν θα εξασφαλίσουμε προστασία από όσους και όσα μας απειλούν (όπως άραγε η χούντα στην Κύπρο;). Να λοιπόν ένας λόγος για να επιδιώξουν οι εξουσιαστές και οι εταιρικοί αντιπρόσωποί τους τον εξανδραποδισμό της μνήμης.
