Με το τέλος Αυγούστου, τουλάχιστον… εθιμικά, το φετινό καλοκαίρι ολοκληρώνει τον κύκλο του. Για εμάς, για την Κεφαλονιά, το δυστύχημα είναι ότι με μεγάλη πιθανότητα και βάση μιας ακόμη τραγικής εμμονής της κυβέρνηση, θα είναι η τελευταία χρονιά που ζήσαμε την παραλία του Μύρτου όπως την ξέραμε. Δηλαδή ανοικτή, δημόσια παραλία, με την ευθύνη της διαχείρισης στην τοπική Κοινότητα μας και στον δήμο Σάμης. Με τα πολλά προβλήματα και ζητήματα, δεν λέω, αλλά τουλάχιστον χωρίς τα χέρια ενός μεγάλου επιχειρηματία να αιχμαλωτίζουν τον φυσικό, περιβαλλοντικό και προφανώς τουριστικό Παρθενώνα του νησιού μας και ειδικά της βόρειας Κεφαλονιάς.
Αυτό όμως που αγγίζει τα όρια της αγανάκτησης, ίσως και του γελοίου, είναι η περιφερόμενη… έκπληξη και η επικοινωνιακή «οργή» μέρους του πολιτικού συστήματος και ειδικά στην αρχή του καλοκαιριού, για την εξέλιξη αυτή.
Η υπόθεση «Μύρτος» δεν είναι φετινή, ούτε καν περσινή. Αποτελεί διαχρονικό στόχο των συμφερόντων εκείνων που στην κυβέρνηση Μητσοτάκη βρήκαν απλά έναν χρήσιμο υπηρέτη.
Το 2016 στα Κεφαλλονίτικα Νέα, γράψαμε ένα άρθρο, με τίτλο «Ο Μύρτος σε Μνημόνιο». Στο άρθρο αυτό επιχειρήσαμε να εξηγήσουμε πως ο Μύρτος οδεύει σε μια λυσσαλέα μορφή ανάπτυξης. Αυτή που δεν έγινε τότε, αλλά που ουσιαστικά αποτελούσε ένα γραμμάτιο προς εξόφληση στα συμφέροντα εκείνα που το αγανακτισμένο σήμερα μέρος του πολιτικού συστήματος κουβαλούσε τις τσάντες των κερδoσκοπικών deals. Και που τα ίδια στελέχη του που θεωρούσαν την εξέδρα στο Μύρτο «μη αναστρέψιμη εξέλιξη», δεν διερωτήθηκαν καν δύο χρόνια τώρα γιατί δεν μπήκε η εξέδρα αυτή και για ποιους λόγους.
Ακολουθεί το άρθρο για τον Μύρτο.
Ο Μύρτος σε Μνημόνιο
Το διαχρονικό αίτημα της κοινωνίας για το δημόσιο χαρακτήρα και την ελεύθερη πρόσβαση στον φυσικό πλούτο της χώρας, πέρασε αρκετές δοκιμασίες. Στις περισσότερες από αυτές, ορισμοί και παρεμβάσεις περιβαλλοντικής ευαισθησίας συνδυάστηκαν και αντιμετωπίστηκαν ως γραφικά κατάλοιπα οικολογικών απωθημένων. Με την πολυσυζητημένη πλέον κυβερνητική αλλαγή της 25ης του Γενάρη, τέτοια αιτήματα άρρηκτα συνδεμένα με τη καταγωγή και τον ιδεολογικό και κοινωνικό προσανατολισμό της ριζοσπαστικής αριστεράς, απέκτησαν γιγαντιαίες διαστάσεις. Έμενε, το στοίχημα μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και προάσπισης του δημόσιου χαρακτήρα, να χαθεί ή να κερδηθεί.
Η σημερινή Κυβέρνηση μέσα σε έναν κυκεώνα μέτρων, υπογραφών, νομοσχεδίων κορυφαίας σημασίας όπως το φορολογικό και το ασφαλιστικό και με το προσφυγικό ζήτημα σε πλήρη ανάπτυξη, αποφασίζει μόλις πριν λίγες ημέρες να στρέψει την προσοχή της στο συνήθως ξεχασμένο νησί της Κεφαλονιάς με την περίφημη και πολλά υποσχόμενη παραλία του Μύρτου. Έτσι, ενεργοποιεί μια παλαιά και ανενεργή ΚΥΑ, επιδιώκει αρχικά να απομακρύνει την στάθμευση των αυτοκινήτων και την δημοτική επιχείρηση – καντίνα που λειτουργεί στην γνωστή παραλία, διατυμπανίζει το δημόσιο χαρακτήρα της και επιστρατεύει τον εαυτό της και τα περιβαλλοντικά ένστικτά της για την προστασία ενός σπάνιου είδους νυχτερίδας, στοχεύοντας ακόμη και στο οριστικό κλείσιμο της διάσημης παραλίας. Όλα αυτά μέχρι εδώ φαίνονται καλά, δηλαδή συνετά και κυρίως…αριστερά. Είναι όμως έτσι;
Ο Μύρτος, η πιο όμορφη και διάσημη παραλία του Ιονίου και μια από τις ιδιαίτερες σε ολόκληρη τη χώρα, είναι κατά κοινή ομολογία ο ορισμός ενός παραδείγματος φυσικού πλούτου που αξίζει και προϋποθέτει δημόσιο χαρακτήρα, ελεύθερη πρόσβαση και χρήση, σεβασμό στο μοναδικό περιβάλλον του για περισσότερους λόγους από μια νυχτερίδα. Η παγκόσμια φήμη του είναι το χάρισμά του, παράλληλα όμως αποτελεί και κατάρα. Σε μια χώρα που έχει αποθηκεύσει κάθε δημόσιο αγαθό στις απαιτήσεις των δανειστών, που παραχώρησε τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της σε τιμές διεθνούς εξευτελισμού κι ετοιμάζεται ουσιαστικά για το επόμενο μνημόνιο και το μεθεπόμενο Ταμείο Εθνικού Πλούτου, φαίνεται περίεργο το πως ανεκτίμητοι θησαυροί, όπως ο Μύρτος, παραμένουν ακόμη στα χέρια του ελληνικού Δημοσίου. Κι επειδή ένα τέτοιο μνημείο ομορφιάς αποτελεί παράλληλα αναγνωρισμένο σύμβολο ομορφιάς για την χώρα, έπρεπε να επινοηθεί ένας πιο πρόσφορος τρόπος από το απευθείας ξεπούλημα ή την εκχώρηση στο ΤΑΙΠΕΔ, όπως σε άλλες λιγότερες γνωστές περιπτώσεις, ακόμη και εδώ στην Κεφαλονιά (Τραπεζάκι). Γιατί σε κάθε περίπτωση αν σου πάρουν τον Μύρτο είναι σαν να πωλείται ο Παρθενώνας, ενώ σε μια πιο απλή περίπτωση αρκεί ο συνήθης δρόμος του απευθείας ξεπουλήματος με συνοπτικές και άμεσες διαδικασίες.
Αναμφισβήτητα σε κάποιες περιοχές τεράστιου τουριστικού ενδιαφέροντος, τόσο οι ιδιωτικές επενδύσεις, εξ ορισμού χαριστικές και καταχρηστικές, όσο και οι δημοτικές επιχειρήσεις που αναπτύχθηκαν για πολλά χρόνια, συνδυάστηκαν με φανταστικά σενάρια ή κυριολεκτικά παραδείγματα πλασματικών αποδόσεων, κατασκευασμένων ελλειμμάτων, περίεργων αναθέσεων και προσλήψεων, υπερτιμολογήσεων και ψεύτικων προϋπολογισμών. Ομοίως, σε πολλές περιπτώσεις, εκτάσεις ολόκληρες και οικοσυστήματα λεηλατήθηκαν από τουριστικές εκμεταλλεύσεις, ιδιαίτερα τοπία αλλοιώθηκαν και το φυσικό περιβάλλον βιάστηκε. Άλλοτε πάλι, όταν μια φυσική καταστροφή έπληττε μια τέτοια περιοχή, μεγαλοεργολάβοι της οδού Κηφισίας με την τακτική των απευθείας αναθέσεων και χωρίς απολύτως καμία περιβαλλοντική μελέτη, έσπευδαν να αποκαταστήσουν τις ζημιές, δημιουργώντας για το φυσικό περιβάλλον πολύ μεγαλύτερες.
Σε όλα αυτά κανείς, μάλλον, δεν μπορεί να φέρει αντίρρηση. Κανείς επίσης δεν μπορεί να ισχυριστεί πως η αιφνιδιαστική αυτή κίνηση της Κυβέρνησης εντάσσεται σε ένα γενικότερο σχέδιο οικονομικού ελέγχου σε συνδυασμό με την εφαρμογή ενός στρατηγικού σχεδίου με περιβαλλοντικό πρόσημο. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν για τον Μύρτο δεν υπάρχει κάποια τέτοια – έστω- συγκεκριμένη κουβέντα πόσο μάλλον μια απόδειξη κι όταν η συγκεκριμένη οικολογική ευαισθησία αφορά μια συμπαθητική κατά τα άλλα νυχτερίδα. Άλλωστε, αν πράγματι συνέβαινε κάτι παρόμοιο, υπάρχουν αρμόδιες Αρχές και θεσμοθετημένες διαδικασίες που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και για κανέναν λόγο το κλείσιμο, ουσιαστικά, μιας παραλίας μοναδικού κάλους και παγκόσμιας φήμης, δεν θα ήταν η λύση του προβλήματος. Προφανώς λοιπόν η εξήγηση κρύβεται κάπου αλλού.
Με κινήσεις περιέργως αιφνιδιαστικές, με μανδύα δήθεν οικολογικό και με την επίκληση του τίτλου της δημόσιας γης, επιχειρείται αρχικά ο εξοστρακισμός του τοπικού στοιχείου και της τοπικής αυτοδιοίκησης, για να ακολουθήσει η συστηματική απαξίωσή του και να ολοκληρωθεί το σχέδιο αυτό με την μεταβίβαση της εκμετάλλευσής του στα χέρια ξένων συμφερόντων, δηλαδή σε επενδυτές συμφερόντων των δανειστών μας. Πρόκειται δηλαδή ουσιαστικά για την κατάρτιση ενός «έξυπνου» Μνημονίου, όπου χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και αντιδράσεις εγχώριες και μη και με το τοπικό αυτοδιαχειριστικό στοιχείο εκτός μάχης, πολλά στολίδια-σύμβολα της χώρας θα ξεπουληθούν με συνοπτικές και … ήρεμες διαδικασίες. Έτσι οι δανειστές, μετά την «κατάληψη» των εισόδων της χώρας, θα έχουν βάλει στο χέρι και την ίδια τη γη, τη θάλασσα και τα ποτάμια, εκείνα δηλαδή με την μεγαλύτερη ζήτηση, θα έχουν καταφέρει δηλαδή να κάνουν δικό τους τον πιο σημαντικό τομέα της ελληνικής οικονομίας, τον ίδιο τον τουρισμό. Ποτέ τους άλλωστε δεν μπόρεσαν να κρύψουν πως ο εθνικός πλούτος της χώρας αποτελεί τον διακαή πόθο τους.
Οι κινήσεις αυτές της Κυβέρνησης δεν μπορεί να μείνουν αναπάντητες. Η τοπική κοινωνία της Πυλάρου και ευρύτερα της Κεφαλονιάς παλαιότερα ήδη έχουν δώσει τον δικό τους αγώνα για την προστασία του Μύρτου από αυθαιρεσίες και περίεργες παρεμβάσεις. Αυτή η μάχη όμως είναι η σημαντικότερη. Το διακριτικό ξεπούλημα του Μύρτου δεν μπορεί να περάσει. Γιατί εάν κάτι τέτοιο πραγματικά συμβεί, τότε δεν θα έχει καμία τύχη τίποτα και κανείς σε αυτόν τον τόπο, ούτε καν η ίδια η μοιραία νυχτερίδα.
