Ένα λαϊκό ερώτημα: τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτή την εκλογική, πολιτική αναμέτρηση, μιας και δεν αναδεικνύει κυβέρνηση, αλλά κάποιους κομματικούς βουλευτές, σ’ ένα Ευρωκοινοβούλιο, με περιορισμένες ή και συμβουλευτικές αρμοδιότητες;
Σ’ αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε, έτσι κι αλλιώς, στους εργαζόμενους, στη νεολαία, σ’ όλους οι οποίοι σήμερα υποφέρουν και δοκιμάζονται από την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Στο ερώτημα απαντάει πρωτίστως καθημερινά και η πολύμορφη κυβερνητική προπαγάνδα, περί «ισχυρής Ελλάδας», περί «δίκαιης ρεαλιστικής πολιτικής των επιδομάτων», περί ισχυρής Ευρώπης και με άλλα πολλά.
Απαντούν, καθένα με τον τρόπο του, και τα κόμματα της πολύχρωμης αντιπολίτευσης.
Αυτά σε μια εποχή όπου η λαϊκή αγανάκτηση, η θλίψη και η απελπισία μεγαλώνουν, για την ακρίβεια, τους καθηλωμένους μισθούς και συντάξεις, την φιλο-επιχειρηματική πολιτική, τη ρέουσα διαφθορά, την υπονόμευση της υγείας και της παιδείας, την αύξηση της καταστολής και της επιτήρησης, την ανασφάλεια της λαϊκής καθημερινότητας, την ευρω-ατλαντική πορεία που εν Ελλάδα σε πολεμικούς κινδύνους.
Ζούμε στην Ελλάδα του 2024, όπου όποια πέτρα και να σηκώσουμε, θα βρούμε την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, πέρα από τον κακάσχημο-διαχειριστή Μητσοτάκη, κάτι το οποίο δεν έχει συνειδητοποιηθεί επαρκώς ακόμη από πολύ εργατολαϊκό κόσμο και νεολαία, εξ αιτίας, κυρίως, των αυταπατών που καλλιεργεί συστηματικά, εδώ και χρόνια η πολύχρωμη αντιπολίτευση!
Είναι όμως σήμερα επιτακτικά αναγκαίο, να σταλούν κάποια πολιτικά μηνύματα, μέσω της ευρωκάλπης.
Το πρώτο μήνυμα προς την ίδια της κυβέρνηση, με μια σημαντική πτώση των
ποσοστών της, που θα σημαίνει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ την πολιτική της. Η λαϊκή αγανάκτηση μπορεί να αποκτήσει εκρηκτικές κοινωνικές διαστάσεις, βάζοντας σε κίνδυνο τα συμφέροντα τα οποία με πάθος εξυπηρετεί.
Το δεύτερο μήνυμα, προς την πολύχρωμη αντιπολίτευση, η οποία διαχειρίστηκε κυβερνητικές εξουσίες, μνημονιακές πολιτικές, αποδεχόμενη ουσιαστικά τη στρατηγική ευρω-ατλαντική πολιτική της ΝΔ, και έχοντας ψηφίσει στη Βουλή τα μισά και πλέον νομοθετήματα της, τα τελευταία χρόνια, και περιορίζοντας τις διαφορές με την κυβέρνηση σε δευτερεύοντα ζητήματα, τακτικής ή ηθικής και δημοκρατικής εντιμότητας – διανθισμένες συχνά με αντιπολιτευτικές κραυγές και αναθέματα!
Το τρίτο μήνυμα, προς την φωνασκούσα ακροδεξιά και τους ακολούθους νεοφασίστες, διότι οι κραυγές τους ενάντια στο Μητσοτάκη είναι κενές πολιτικού περιεχομένου και λόγου, όσο φιλολαϊκή, αντισυστιμική και πατριωτική να το παίζει. Τα ίδια συμφέροντα στηρίζουν. Οι ομογάλακτοι εθνικιστές στην Ευρώπη, Μελόνι, Όρμπαν κ.α., όπου πήραν κυβερνητικές καρέκλες, συνέχισαν και ενέτειναν την αντιλαϊκή, φιλοπόλεμη πολιτική και φυσικά τον ευρω-ατλαντισμό, πέρα από μικροδιαφοροποιήσεις και φιλολαϊκή και εθνικιστική επικάλυψη.
Άλλωστε το μουχλιασμένο και διάτρητο αφήγημα, Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια., το έχει αποδομήσει ο ίδιος ο σύγχρονος ολοκληρωτικός καπιταλισμός (η Αριστερά οφείλει να αντιπαραθέσει το Ψωμί- Παιδεία-Υγεία-Ελευθερία-Εθνική και λαϊκή κυριαρχία).
Το τέταρτο μήνυμα, προς την ελληνική ολιγαρχία και τους κοινωνικούς συμμάχους της. Καμιά ειρήνευση μαζί τους. Το εργατολαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα όλα τα τελευταία χρόνια έδωσε μάχες στους χώρους εργασίας, στους δρόμους, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στα σπίτια, στα βουνά για τις ανεμογεννήτριες, πάλεψε για μεγάλα και μικρότερα ζητήματα, είχε μικρές νίκες αλλά και ήττες, όμως έδωσε και πήρε ζωή. Το κίνημα στην Ελλάδα δεν υποτάχθηκε, έχει πολιτική αντίληψη, αντιτίθεται στα συμφέροντα τους και, εν μέρει, αποκαθήλωσε το σημερινό διαχειριστή τους Μητσοτάκη και την πολιτική του.
Το πέμπτο μήνυμα, προς τους ευρω-ατλαντικούς συνέταιρους. Εδώ στη μικρή χώρα με το μεγάλο ιστορικό βάρος και βάθος, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Η άρχουσα τάξη είναι δεμένη μαζί τους με χίλια νήματα συμφερόντων. Ο εργατολαϊκός κόσμος όμως δεν έχει κανέναν δεσμό μαζί τους, κανένα κοινό συμφέρον, γι’ αυτό και παλεύει και προσπαθεί να σχεδιάζει διαφορετικά το μέλλον του, έξω από τα εκμεταλλευτικά και φιλοπόλεμα πλαίσιά τους.
Είναι επίσης και μήνυμα προς τους λαούς της ΕΕ, ότι μπορούμε να προχωρήσουμε, με σχέσεις, αλληλεγγύης και φιλίας, μακριά από εθνικισμούς, οι οποίοι μόνο σε πολέμους οδηγούν.
Μήνυμα ακόμη ότι η «Αριστερά» των συνεχόμενων εκπτώσεων, έχει πλέον ιστορικά τελειώσει, έχοντας χάσει την επαφή της με τα λαϊκά συμφέροντα και την σκληρή πραγματικότητα. Ότι μόνο η Αριστερά των λαϊκών στόχων και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, μπορεί να παλέψει για τον μέλλον.
Το έκτο μήνυμα, προς την ίδια την Αριστερά και τους εργαζόμενους. Τίποτα θετικό για το λαό δεν μπορεί να γίνει χωρίς αγώνες και συγκρούσεις με τους ολιγάρχες και του ευρω-ατλαντικούς συνεταίρους και τα συμφέροντά τους. Από τα μικρά καθημερινά έως τα μεγάλα ζητήματα.
Αυτά αποδείχτηκε περίτρανα κατά την προηγούμενη δεκαετία, όπου η Αριστερά των συμβιβασμών, των εκπτώσεων και της παραίτησης το μόνο το οποίο ουσιαστικά κατάφερε ήταν να ανοίξει το δρόμο στο μητσοτακισμό και την ακροδεξιά, για τα χειρότερα.
Σήμερα, φαίνεται καθαρά, ότι δεν αρκούν οι κομματικές εκλογικές καταγραφές. Όσο θετικά κι αν αποτιμηθούν και θεωρηθούν δεν μπορούν να επιδράσουν και να βοηθήσουν από μόνες τους το εργατικό-λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, δηλαδή το αυτό ακριβώς το ιστορικό υποκείμενο των εξελίξεων το οποίο μπορεί να προχωρήσει με μια κοινωνικοπολιτική μετωπική ενιαία πολιτική.
Σήμερα δεν αρκούν οι πολιτικοί οραματισμοί και σχεδιασμοί για το απώτερο μέλλον. Επείγουν σχέδια και αγώνες για τα προβλήματα του παρόντος: άμεσες κρατικοποιήσεις των τομέων διαχείρισης ζωτικών αγαθών, διαγραφή του συνεχώς μεγεθυνόμενου δημόσιου χρέους των 420 δις., πληρωμή των πάνω από 80 δις. ευρώ που χρωστάνε οι ολιγάρχες και οι φίλοι τους, ουσιαστική στήριξη των πολύπαθων εργαζομένων και ανέργων, της παιδείας και της υγείας, μείωση των ΝΑΤΟικών στρατιωτικών δαπανών, επαναχάραξη του διεθνούς γεωπολιτικού προσανατολισμού της χώρας, σε ανεξάρτητη βάση και σε ευθεία σύγκρουση με Ε.Ε., το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.
Στις 9 Ιουνίου 2024, πάμε και ψηφίζουμε χωρίς αυταπάτες. Η αύξηση της εκλογικής αποχής, εκφράζοντας τη λαϊκή αδιαφορία, απογοήτευση και απελπισία, αντικειμενικά όχι μόνο δε μειώνει αλλά αντίθετα ενισχύει την κυρίαρχη πολιτική, τη συνέχιση και ένταση της.
Πάμε και ψηφίζουμε Αριστερά, ριζοσπαστικά, αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά, με κάθε ένταση την οποία μπορούμε να έχουμε.
