Διακηρύσσοντας το «τέλος της ιστορίας» με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, ο Αμερικάνος διανοητής Φράνσις Φουκουγιάμα δηλώνει πως η παγκοσμιοποίηση είναι το όχημα εξάπλωσης του φιλελευθερισμού ανά την υφήλιο και το τελικό σημείο ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας.
Κάποια χρόνια αργότερα, το κίνημα «Νo Global» διαδηλώνει μαζικά στη σύνοδο της Γένοβας, ίσως την βιαιότερη σύνοδο G8 την ιστορία. Μετά τη συγκρότηση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ και παρουσία πληθώρας οργανώσεων της μαχόμενης, ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, συνδικάτων, διαφόρων άλλων οργανώσεων, συλλογικοτήτων από τον αναρχικό και αυτόνομο χώρο και αγωνιστών, μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις στην πόλη στέλνουν ηχηρό μήνυμα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τα δεινά της λιτότητας, της φτώχειας και του πολέμου που φέρνει μαζί της. Η ελληνική αποστολή που οργανώθηκε από 4 πρωτοβουλίες – Πρωτοβουλία Γένοβα 2001 Παγκοσμιοποιήστε την Αντίσταση, Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Διαδήλωση της Γένοβας, ΠΑΜΕ (Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο –
ΚΚΕ) και η Αντικαπιταλιστική Αντιιμπεριαλιστική Επιτροπή – θα δώσει επίσης δυναμικά το παρόν με τη συμμετοχή εκατοντάδων διαδηλωτών.
Σε μια Ιταλία που η κυβέρνηση είχε μόλις περάσει στα χέρια του Μπερλουσκόνι και με την παρουσία χιλιάδων αστυνομικών, το σήμα της «μηδενικής ανοχής» είχε δοθεί. Μετά από ώρες συγκρούσεων και σκληρής αστυνομικής βίας με εκατοντάδες τραυματισμούς και συλλήψεις, στην πλατεία Γκαετάνο Αλιμόντα ο 23χρονος αναρχικός, αγωνιστής των Κοινωνικών Κέντρων, Κάρλο Τζουλιάνι, δολοφονείται από την ιταλική αστυνομία που αφού τον πυροβολεί στο κεφάλι περνάει 2 φορές με το όχημά της πάνω από το αιμόφυρτο σώμα του.
Η τεράστια καταστολή και οι αποκρουστικές εικόνες βίας ενάντια στις διαδηλώσεις που κλιμακώθηκαν με τη δολοφονία του Τζουλιάνι, ξεσήκωσε πλήθος αντιδράσεων παγκοσμίως. Την επόμενη μέρα, στις 21 Ιουλίου 2001 και με σύνθημα «Όλοι στους δρόμους, όλοι στη Γένοβα» καλείται διαδήλωση η οποία και συγκεντρώνει 300.000 διαδηλωτές, σε μια πρωτοφανή κινητοποίηση.
Το σύνθημα «δολοφόνοι» τραντάζει την πόλη, ωστόσο το πλήθος κόσμου δεν εμποδίζει τα βίαια κατασταλτικά σχέδια. Κατά μέτωπο αστυνομικές επιθέσεις στους διαδηλωτές, τόνοι χημικών ακόμη και από ελικόπτερα, συλλήψεις και βασανισμοί συλληφθέντων ήταν ο απολογισμός και αυτής της διαδήλωσης. Ενδεικτικές μάλιστα της καταστολής ήταν και οι επιχειρήσεις της αστυνομίας στο σχολείο Αρμάντο Ντίαζ της Γένοβα, όπου στεγάζονταν το προσωρινό κέντρο δράσεων του Κοινωνικού Φόρουμ της Γένοβα αλλά και στα διπλανά κτίρια όπου στεγαζόταν το Indymedia, το κέντρο αντιπληροφόρησης και δικηγόροι που συγκέντρωναν υλικό από τα γεγονότα. Η αστυνομική βία ήταν τόσο μεγάλη που αρκετά χρόνια αργότερα πολλά στελέχη της ιταλικής αστυνομίας θα καταδικαστούν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) για παραβίαση των ευρωπαϊκών κανονισμών ενάντια στα βασανιστήρια. Ωστόσο, το ίδιο ΕΔΑΔ θα απαλλάξει πλήρως την Ιταλία από τις ευθύνες σχετικά με το θάνατο του 23χρονου Τζουλιάνι.
Η σύνοδος G8 στη Γένοβα και οι κινητοποιήσεις στις 20 και 21 Ιουλίου 2001 έγιναν τελικά ιστορικές, ακόμη και για εμάς που δεν τις ζήσαμε. Δεν ήταν μόνο οι μνημειώδεις διαδηλώσεις ή η απίστευτη καταστολή που οδήγησε στην ωμή δολοφονία του διαδηλωτή. Ήταν οι πρώτες ρωγμές στη βιτρίνα ισχυρών βεβαιοτήτων ότι οι κοινωνικές ανισότητες θα συνέχιζαν να μεγαλώνουν χωρίς αντιδράσεις κάτω από την απρόσκοπτη πορεία ενός νεοφιλελεύθερου παγκιοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Ήταν οι ρωγμές στις διηγήσεις ότι «η Ιστορία τελείωσε», σημάδια της επακόλουθης κρίσης και των συνταρακτικών γεγονότων που έρχονταν.
Μικρές ρωγμές απ’ το μέλλον μιας άλλης εποχής.
