ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
– ΕΝΩΤΙΚΟΙ, ΜΑΖΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
-Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΕΕ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΗΤΤΗΘΕΊ
– ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΧΟΜΕΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
– ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
Α. Οι κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις
Οι εξελίξεις στο διεθνή χώρο τρέφουν και τρέφονται από την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων. Δεσπόζουν η ήττα και η αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν και η Συμφωνία AUKUS μεταξύ ΗΠΑ – Μ. Βρετανίας – Αυστραλίας. Η Συμφωνία αυτή έχει στόχο την Κίνα, με τη μετατόπιση του κέντρου βάρους των ιμπεριαλιστικών δράσεων των ΗΠΑ στον Ειρηνικό. Αναταράσσει το ΝΑΤΟ με νέες αντιθέσεις, ειδικά από τη «ριγμένη» Γαλλία. Στην τελευταία, ως «κατευνασμός», δόθηκε η έγκριση της Συμφωνίας με την Ελλάδα ώστε να παίξει έναν αναβαθμισμένο ιμπεριαλιστικό ρόλο στην Μεσόγειο και της στις χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής.
Σπουδαίο ζήτημα είναι η για πρώτη φορά δημόσια δήλωση του γραμματέα του ΝΑΤΟ πως αντίπαλοι του είναι πλέον από κοινού Ρωσία – Κίνα. Δήλωση που συνοδεύτηκε από τη δημοσιοποίηση των σχεδίων του ΝΑΤΟ για ενδεχόμενη σύγκρουση με τη Ρωσία, από τη Βαλτική μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, τα οποία συμπεριλαμβάνουν ακόμα και χρήση πυρηνικών, για που για πρώτη φορά, γίνεται δημόσια αναφορά από την υπουργό Άμυνας της Γερμανίας. Οι εξελίξεις αυτές οδήγησαν στην προδιαγεγραμμένη από καιρό διάλυση της Κοινής επιτροπής διαβούλευσης ΝΑΤΟ – Ρωσίας. Ωστόσο, οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να δεχτούν τη συμφωνία Ρωσίας – Γερμανίας για την ολοκλήρωση και έναρξη του αγωγού Nord Stream.
Στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, παρά τη νίκη, στην ουσία, της κυβέρνησης Άσαντ, διατηρείται μια έρπουσα διαπάλη ανάμεσα σε όλες τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές δυνάμεις, κυρίως λόγω της ενεργειακής αξίας της περιοχής και του γεωπολιτικού της βάρους. Στα πλαίσια αυτά διατηρείται η ένταση ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.
Συνιστώσα σοβαρή των πολιτικών εξελίξεων είναι η 5ετής συμφωνία της κυβέρνησης για τη διατήρηση και επέκταση των Βάσεων των ΗΠΑ και η σύναψη συμφωνιών με Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και ΗΠΑ καθώς και οι διμερείς συμφωνίες με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία. Οι συμφωνίες αυτές εντάσσονται στα πλαίσια της εξωτερικής πολιτικής που εγκαινίασε το ΠΑΣΟΚ επί Γ. Παπανδρέου και αναβάθμισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Γνώμονα έχουν όχι την πολιτική καλής γειτονίας με την Τουρκία, αλλά την πολιτική οικονομικού και γεωπολιτικού περιορισμού της στην περιοχή, πολιτική – είδωλο σε μικρομεσαία έκδοση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και συμμαχεί με τα πλέον αυταρχικά και φιλοαμερικάνικα καθεστώτα ελπίζοντας σε οφέλη.
Οι εξελίξεις στη Βόρεια Μακεδονία δείχνουν ότι η Συμφωνία των Πρεσπών δεν φέρνει ηρεμία και ασφάλεια, όπως υποστηριζόταν, αλλά αστάθεια και εντάσεις. Διότι, όπως είχαμε επισημάνει, είναι μια ιμπεριαλιστική Συμφωνία «με το πιστόλι στο κρόταφο» των λαών, ειδικά της γειτονικής χώρας, ενταγμένη στην προσπάθεια των ΗΠΑ – ΕΕ να περικυκλώσουν τη Ρωσία, τη Σερβία, να παρέμβουν στις εξελίξεις στα Βαλκανια και να φρενάρουν την κινεζική διείσδυση. Αυτή τη Συμφωνία του ΣΥΡΙΖΑ υπηρετεί κανονικά και η ΝΔ.
Απαιτείται η αναβάθμιση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού και φιλειρηνικού κινήματος. Κανείς δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος από τις μικρές αντιδράσεις ενάντια στις αντιδραστικές Συμφωνίες της κυβέρνησης με τη Γαλλία και για την πενταετή παραμονή των αμερικανικών βάσεων. Για αυτό είναι αναγκαία η ανασυγκρότηση του ΠΑΚΣ σε νέα βάση με τη συμβολή του Συντονισμού Κομμουνιστικών Δυνάμεων (ΣΚΔ) και όλης της Αριστερής Πρωτοβουλίας (ΑΠ), καθώς και η κοινή δράση της μαχόμενης Αριστεράς και των αντίστοιχων αντιπολεμικών αντιιμπεριαλιστικών κινήσεων.
Στον εσωτερικό χώρο, οι πολιτικές εξελίξεις κινούνται στη δίνη της διπλής – υγειονομικής και οικονομικής κρίσης που πυροδοτεί την κρίση φτώχειας, κοινωνικής πόλωσης και οικολογικών κρισιακών φαινομένων, την περαιτέρω αυταρχικοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής, της εντεινόμενης δυσκολίας των αστικών επιτελείων, σε ό,τι αφορά το ορατό μέλλον, τόσο μιας σταθερής διακυβέρνησης της χώρας όσο και ενός σταθερού πολιτικού συστήματος (η κουτσουρεμένη απλή αναλογική δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες στις επόμενες εκλογές). Επιδιώκεται μια αυτοδύναμη δεξιά κυβέρνηση, αλλά είναι αναγκασμένοι να παίρνουν υπόψη την αναπτυσσόμενη πολύμορφη δυσαρέσκεια και το απρόβλεπτο της περιόδου και να ελέγξουν τα ενδεχόμενα σχηματισμού συμμαχικών κυβερνήσεων.
Στα πλαίσια αυτής της προοπτικής εντάσσεται η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου και η δημιουργία ενός «ενδιάμεσου» κόμματος που θα συνεργάζεται με τα δυο κόμματα σε συναινετικές κυβερνήσεις για να αποφεύγονται, κατά το δυνατόν, απώλειες είτε προς την Ακροδεξιά, είτε προς τα Αριστερά.
Έκφραση της περαιτέρω αντιδραστικής μετάλλαξης της αστικής δημοκρατίας είναι η δολοφονία του Ρομά, Νίκου Σαμπάνη, η πλήρης κάλυψή της από τον υπουργό ΠΡΟΠΟ Θεοδωρικάκο, ο προπηλακισμός βουλευτών από άνδρες των ΜΑΤ. Καθοριστικό για τα εργατικά και λαϊκά δημοκρατικά δικαιώματα είναι η προσπάθεια υλοποίησης του νόμου Χατζηδάκη με την κήρυξη της απεργίας των εκπαιδευτικών και των εργατών στην COSCO ως παράνομων.
Σοβαρό στοιχείο των πολιτικών εξελίξεων είναι η εξάπλωση ακροδεξιών αλλά και ανορθολογικών απόψεων, ειδικά μέσω του αντιεμβολιαστικού κινήματος. Η υπουργοποίηση Πλεύρη – Γεωργιάδη – Βορίδη αποτελεί περαιτέρω στροφή της ΝΔ προς συντηρητικότερες επιλογές και προς άγρα ακροδεξιών ψήφων. Η Ακροδεξιά αλλά και ο νεοφασισμός δεν αποτελούν, για την ώρα, κεντρική κυβερνητική επιλογή των κυρίαρχων τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου. Τους έχουν για να σπέρνουν το ιδεολογικό δηλητήριο, να καλλιεργούν το ρατσισμό, τη θρησκοληψία και τον εθνικισμό που τους εξυπηρετεί. Τους έχουν ως μοχλό πίεσης για τη διατίμηση -και όχι, προς ώρας, για τη φυσική εξόντωση- της εργατικής τάξης. Αλλά ακριβώς αυτό απελευθερώνει δολοφονικές πρακτικές (βλ. ΕΠΑΛ Θεσσαλονίκης, ανησυχητικές εξελίξεις σε Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία). Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι για το λαϊκό κίνημα και την Αριστερά.
Με βάση τα παραπάνω, χρειάζεται να στηριχθεί το Δίκτυο Δημοκρατικών Ελευθεριών (ΔΙΔΕ) και να συμβάλουμε ώστε να ενισχυθεί κυρίως η λαϊκή δράση του. Επίσης να αγωνιστούμε ώστε να αντιστραφεί ο κατακερματισμός των κινήσεων στο κρίσιμο αυτό πεδίο. Θετικές είναι οι εξελίξεις συντονισμού των δημοκρατικών κινήσεων.
Β. Η εξέλιξη της πανδημίας
Στην εξέλιξη της πανδημίας δεσπόζουν δυο φαινόμενα: Η εισβολή του τέταρτου κύματος και το ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό εμβολιασμών (σήμερα στο 61%), το οποίο σε ορισμένες περιφερειακές ενότητες βρίσκεται κάτω από το 50%. Το χαμηλό ποσοστό εμβολιασμού όχι μόνον δεν αποκλείει αλλά ίσως οδηγήσει και πάλι σε επανάληψη των λοκντάουν (πιθανόν πιο στοχευμένων, μερικών, περιοδικών, αλλά και καθολικού). Στην ουσία, πρόκειται για γενική αποτυχία του κυβερνητικού – κρατικού σχεδίου και ειδικά του εμβολιαστικού. Είναι πολύ δύσκολο να πλησιάσουμε το αναγκαίο ποσοστό του 80 – 90% εμβολιασμένων – άνοσων πολιτών. Την κύρια ευθύνη φέρουν η κυβέρνηση, η «Επιτροπή Ειδικών» με τις ανακολουθίες της, οι πολυεθνικές και η ΕΕ, τα κυρίαρχα μίντια. Αυτή τη στιγμή ακολουθούν ανομολόγητα μια κατεύθυνση «ανοσίας αγέλης» και στην αντίστοιχη επικοινωνιακή διαχείριση, οδηγώντας σε εκατοντάδες νεκρούς, χιλιάδες ανάπηρους, ειδικά ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, καθώς και σε εξουθένωση του νοσηλευτικού προσωπικού.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση προχωρά κυνικά στο ξήλωμα του πυρήνα του ΕΣΥ, με την πολιτική των ΣΔΙΤ. Αφήνει το ΕΣΥ να καταρρέει, τους υγειονομικούς να εξουθενώνονται, το δημόσιο να μετατρέπεται σε μονο-covid σύστημα ώστε να ωθείται ο λαός στα ιδιωτικά νοσοκομεία και εξεταστικά κέντρα.
Το ζήτημα της υγείας (μαζί με τη φτώχεια και την ακρίβεια) αποτελούν ζήτημα άμεσης προτεραιότητας για το εργατικό λαϊκό κίνημα και την Αριστερά.
Όπως έχουν ήδη προειδοποιήσει οι ανεξάρτητοι επιστήμονες και η σκεπτόμενη Αριστερά, το εμβόλιο είναι βασικό μέτρο, που περιλαμβάνει και την τρίτη, «αναμνηστική» δόση, δεν είναι όμως πανάκεια. Για να αποφευχθούν τα καθολικά λοκντάουν, απαιτείται η προώθηση ενός συνόλου έκτακτων, αλλά και μόνιμων μέτρων: α) άμεσα, κρατική επίταξη του ιδιωτικού τομέα και ειδικά των κλινικών για όσο διάστημα διαρκεί η πανδημία, β) μαζικές μόνιμες προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών/τριων, γ) πραγματική επιδημιολογική επιτήρηση, δωρεάν τεστ για όλους/ες, ουσιαστική ιχνηλάτηση, απομόνωση συγκεκριμένων κρουσμάτων, ειδικά στους μαζικούς χώρους εργασίας, σπουδών, στις δομές γερόντων, προσφύγων – μεταναστών, φυλακών κ.λπ., δ) μείωση αριθμού μαθητών στους 15 ανά τάξη, επίταξη, αγορά λεωφορείων για πυκνά δρομολόγια.
Η αρνητική εξέλιξη στο μέτωπο του εμβολιασμού αποτελεί όχι μόνον κυβερνητική αποτυχία αλλά και ηχηρό καμπανάκι και για την Αριστερά. Από άλλη βεβαίως σκοπιά, έχουμε και τις δικές μας ευθύνες. Σημαντικά κομμάτια των μη εμβολιασμένων είναι τμήματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Έχει μεγάλη κοινωνική και ιδίως πολιτική σημασία να κάνουμε μια διάκριση εντός του πληθυσμού που δεν εμβολιάζεται, ανάμεσα στο ρεύμα της εμβολιοφοβίας και στο ρεύμα των αντιεμβολιαστών. Στο πρώτο, που είναι και μαζικότερο, βρίσκονται και σημαντικά τμήματα της εργατικής και λαϊκής Αριστεράς. Στο δεύτερο βρίσκεται ο πολιτικός πυρήνας, τον οποίο κινεί και ταυτόχρονα αξιοποιεί η Ακροδεξιά. Δυστυχώς, βρίσκεται και ένα μικρό τμήμα που στο όνομα του «αντικαπιταλισμού» και του «ατομικού δικαιώματος» δεν κατανοεί ότι συμπλέει και ενισχύει ασυνείδητα την Ακροδεξιά.
Υπήρξε και υπάρχει εμφανής υποτίμηση από τμήματα της Αριστεράς, του κοινωνικού, πολιτικού και ιδεολογικού «πολέμου των εμβολίων». Υπήρξε και υπάρχει ακόμη και «κολακεία» των εμβολιοφοβικών και αντιεμβολιαστών αλλά και προσχώρηση αριστερών και κινηματικών ρευμάτων στο αντιμεβολιαστικό ρεύμα. Σημαντικά συνδικάτα στην Υγεία, ακόμα και μαχητικά σωματεία νοσοκομείων, αντιμετώπισαν με λάθος τρόπο την αναγκαία αντίσταση στην τιμωρητική λογική της κυβέρνησης με την αναστολή εργασίας, υποχωρώντας στο μέτωπο υπεράσπισης του εμβολιασμού και αντιπαράθεσης με τις ακροδεξιές απόψεις, με κίνδυνο να ριζώσει η Ακροδεξιά στο νοσηλευτικό μαζικό κίνημα.
Από τα πιο πάνω συνεπάγεται η ανάγκη ανάληψης πανελλαδικής επιστημονικής – κινηματικής – αριστερής καμπάνιας υπέρ του μαζικού εμβολιασμού, ενάντια στην κυβερνητική γραμμή εμπορευματοποίησης – ατομισμού – αυταρχισμού και στο ακροδεξιό ανορθολογικό αντιεμβολιαστικό κίνημα.
Η μαχόμενη Αριστερά και τα σύγχρονα κομμουνιστικά ρεύματα οφείλουμε να τασσόμαστε υπέρ του συνειδητού, εθελοντικού, μαζικού εμβολιασμού ως κοινωνική, επιστημονική, επαγγελματική και ατομική υποχρέωση, ειδικά των γιατρών και των υγειονομικών. Η Αριστερά και τα συνδικάτα οφείλουμε να αναλάβουμε και να αναπτύξουμε ένα ενωτικό κίνημα αυτοπεποίθησης, πειθούς και άρσης του φόβου, καθώς και σύγκρουσης με τις αντιεμβολιαστικές ακροδεξιές απόψεις. Η κυβέρνηση, οι συστημικοί επιστήμονες και μιντιάρχες είναι αναξιόπιστοι, δεν μπορούν να φέρουν εις πέρας ένα τέτοιο έργο.
Ενώ απαιτούνται κυρώσεις, ειδικά σε αρνητές – αντιεμβολιαστές γιατρούς και νοσηλευτές/τριες που κατέχουν διευθυντικές θέσεις (κατά κανόνα, άνθρωποι φραξιών της Εκκλησίας), με την άμεση καθαίρεσή τους, χρειάζεται να αντιταχθούμε στο κυβερνητικό μέτρο της οριζόντιας αναστολής εργασίας διότι α) αποτελεί απαράδεκτο εκβιασμό των εμβολιοφοβικών με την πείνα των ίδιων και των οικογενειών τους, β) ηρωοποιεί τους ακροδεξιούς αντιεμβολιαστές, γ) υποβαθμίζει περαιτέρω το ΕΣΥ και αποτελεί εργαλείο ιδιωτικοποίησης, δ) ανοίγει το δρόμο απολύσεων για ό,τι η κάθε κυβέρνηση, η εργοδοσία και το σύστημα κρίνουν ως «ορθό».
Ταυτόχρονα, απαιτείται η παρέμβαση στο μέτωπο της προάσπισης και διεύρυνσης του δημόσιου τομέα υγείας με κέντρο βάρους την έκτακτη συγκρότηση πρωτοβάθμιων κέντρων υγείας αλλά και την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού με την ανάλογη χρηματοδότηση.
Η καμπάνια αυτή χρειάζεται να οργανωθεί και στηριχτεί από όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς, από το Συντονισμό Κομμουνιστικών Δυνάμεων και την Αριστερή Πρωτοβουλία Διαλόγου και Δράσης. Να στηριχθεί αποφασιστικά η Πρωτοβουλία για τη Δημόσια Υγεία ως Λαϊκό Δικαίωμα και Κοινωνικό Αγαθό, η οποία μπορεί να προωθήσει μια τέτοια δράση με ευρύτερες συμμαχίες επιστημόνων και πολιτικών ρευμάτων.
Γ. Φτώχεια, κοινωνική ανισότητα, ακρίβεια, περιβαλλοντική κρίση
Βέβαιο είναι ότι η πρόσφατη κρίση του 2010 – 17, αλλά και η πανδημία, λόγω της ασκούμενης πολιτικής, έπληξαν σημαντικά τα επίπεδα της ανεργίας και της ανάπτυξης σε όλο τον ελλαδικό χώρο, ενίσχυσε τη φτώχεια και την κοινωνική ανισότητα. Ειδική και δραματική πλευρά είναι η ενεργειακή φτώχεια που εμφανίζεται με δύο μορφές: Αδυναμία πρόσβασης στις υπηρεσίες ενέργειας και δυσανάλογα μεγάλο κόστος παροχής υπηρεσιών ενέργειας για τους πολίτες.
Η ακρίβεια δεν θα είναι παροδική. Ο πληθωρισμός δεν οφείλεται στην αύξηση των μισθών και στις επιδοτήσεις των λαϊκών στρωμάτων, όπως ισχυρίζονται οι νεοφιλελεύθεροι και συστημικοί οικονομολόγοι, αλλά: α) στην κοπή χρήματος για πακτωλούς επιδοτήσεων στο μεγάλο κεφάλαιο που δεν προσανατολίζονται στην παραγωγή, β) στη χρηματιστικοποίηση των αγορών, ειδικά της ενέργειας, γ) στο μπλοκάρισμα εφοδιαστικών αλυσίδων λόγω κορωνοϊού, δ) στην εμφανή και ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία.
Απαιτείται ειδική μελέτη της πορείας του δείκτη ανισότητας στην Ελλάδα, της σχετικής και απόλυτης φτώχειας και της ενεργειακής φτώχειας. Το κύριο είναι να διεκδικηθούν αυξήσεις στους μισθούς πάνω από τον πληθωρισμό (βλ. απεργιακό κύμα στις ΗΠΑ), να μη δεχτεί το εργατικό κίνημα τον πληθωρισμό ως «φυσικό φαινόμενο και να προβληθεί ο κοινωνικός έλεγχος στην «τυφλή αγορά», σε αντίθεση με τη γραμμή του Υπ. Ανάπτυξης για «κρατική παρέμβαση αλλά χωρίς στρέβλωση της αγοράς» (Αδ. Γεωργιάδης).
Το ζήτημα αυτό συνδέεται άμεσα με τη συνδικαλιστική πάλη για: Συλλογικές συμβάσεις και αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Έκτακτο Κοινωνικό Επίδομα σε ελευθεροεπαγγελματίες, φτωχούς, άνεργους και πληττόμενους/ες από την πανδημία. Μείωση της φορολογίας στα φτωχά στρώματα και αύξηση σε επιχειρήσεις, μετοχές, μεγάλο πλούτο.Αλλαγή της σχέσης έμμεσων – άμεσων φόρων και αύξηση των φορολογικών κλιμακίων.
Ειδικά για την καταπολέμηση της ενεργειακής φτώχειας: Κατάργηση όλων των φόρων και επιδοτήσεων στους λογαριασμούς ενέργειας. Δωρεάν ρεύμα σε άνεργους και φτωχούς. Επαναλειτουργία λιγνιτικών μονάδων με μέτρα για το περιβάλλον. Ισόρροπες πολυδιάστατες εισαγωγές αερίου – πετρελαίου (όχι στο ακριβό και περιβαλλοντοκτόνο αμερικανικό σχιστολιθικό αέριο). Σταμάτημα της καταστροφικής και ανεξέλεγκτης εγκατάστασης των μεταβλητών ΑΠΕ, ήπια αξιοποίησή τους. Έξω η ενέργεια από τα χρηματιστήρια και την αγορά. Δημόσιος ενιαίος φορέας στην ενέργεια, όχι στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.
Η επιτάχυνση της κλιματικής αλλαγής ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής βιομηχανικής δραστηριότητας έχει ήδη αρχίσει να δείχνει έντονα τα σημάδια της. Από τους πρωτοφανείς καύσωνες σε ΗΠΑ, Ευρώπη και Σιβηρία μέχρι τις θανατηφόρες πλημμύρες στο κέντρο της Νέας Υόρκης και τις τεράστιες πυρκαγιές στον Καναδά, οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής εκδηλώνονται με βαθιά ταξικό και καταστροφικό τρόπο. Σε αυτό το πλαίσιο, διάφορα τμήματα του κεφαλαίου από τη μία βρίσκουν ευκαιρία για προχώρημα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και δημιουργία νέων πεδίων κερδοφορίας και επενδύσεων με την «πράσινη πολιτική», ενώ από την άλλη, τμήματά του την αρνούνται. Χαρακτηριστική είναι η διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Κλίμα, που παρά τις δεσμεύσεις για μέτρα ενάντια στην κλιματική αλλαγή, οι φτωχότερες χώρες μένουν για ακόμη μία φορά εκτεθειμένες, με το ενεργειακό να παραμένει στον πυρήνα του ζητήματος.
Απέναντι σε αυτό, οι δυνάμεις της μισθωτής εργασίας χρειάζεται να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγή υπό το πρίσμα της συστηματικής λεηλασίας της φύσης από το κεφάλαιο, ιεραρχώντας ψηλά το ζήτημα και παίρνοντας πρωτοβουλίες, με παρακολούθηση των κινημάτων και συμβολή στον αγώνα για την προστασία της φύσης από την καπιταλιστική-ανθρωπογενή καταστροφή της.
Δ. Εξελίξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα
Η νικηφόρα απεργία στην e-food μαζί με την απεργία στην COSCO, αποτελούν το σπουδαιότερα κοινωνικά – εργατικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων. Αποτελούν σημάδια αντιστροφής των εργατικών διαθέσεων, ειδικά στους νεότατους τομείς της «οικονομίας των πλατφορμών» και των εφοδιαστικών αλυσίδων – λοτζίστικ. Δείχνουν τη δύναμη της σύγχρονης εργατικής τάξης.
Οι αγώνες αυτοί δείχνουν ότι: α) όπου υπάρχει μαχητικός, ανεξάρτητος, ενωτικός συνδικαλισμός στα χέρια εργαζόμενων, η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί, β) απαιτούνται συγκεκριμένα αιτήματα για επιβολή κατακτήσεων και όχι «σεντόνια» για ζύμωση, γ) μόνο ένα ενωτικό, πολύμορφο -και όχι «μονοκομματικό»- κίνημα μπορεί να νικήσει, δ) απαιτούνται μακροχρόνια προετοιμασία, σωστές και κλιμακούμενες μορφές πάλης, ε) ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες (όπως με το #cancele-food), ζ) οι πολυεθνικοί γίγαντες μπορούν «να σπάσουν» και να επιβληθούν νίκες, έστω και μικρές.
Στα εκπαιδευτικά, επιδίωξη της κυβέρνησης και του κεφαλαίου είναι η υλοποίηση με καταιγιστικό και βίαιο τρόπο των αντιδραστικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων με στόχο τη συρρίκνωση και υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου. Η ηγεσία του Υπ. Παιδείας είχε μια νίκη με την αξιολόγηση, όμως αυτή ήταν πύρρειος. Επιβλήθηκε με τη βία, ο κλάδος δεν έχει πεισθεί, ούτε σημαντικά τμήματα του λαού. Ωστόσο, υπάρχουν σημαντικές αδυναμίες στο σ.κ. των εκπαιδευτικών. Σημαντική ευθύνη φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ. Στο συνδικαλιστικό κίνημα της εκπαίδευσης προωθούμε αγωνιστικές αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων των πρωτοβάθμιων σωματείων και πανελλαδικό ή τοπικό συντονισμό τους. Ήδη ο συντονισμός 36 ΕΛΜΕ υποχρέωσε την ΟΛΜΕ να προκηρύξει Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ της χώρας και Γ.Σ. της ΟΛΜΕ στις 27 Νοέμβρη.
Στη ΔΕΘ οι διαδηλώσεις ήταν καλύτερες από άλλες χρονιές, αλλά πολύ κάτω των απαιτήσεων. Ξεχωρίζουμε την ελπιδοφόρα παρέμβαση συνδικαλιστικών δυνάμεων, λαϊκών, περιβαλλοντικών και γυναικείων φορέων, με ένα σχετικά μαζικό –για τα δεδομένα- και μαχητικό μπλοκ.
Στις 5 Οκτώβρη 2021, στο Σπόρτινγκ πραγματοποιήθηκε πλατιά σύσκεψη αγωνιστικών σωματείων με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ. Ήταν η πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια που συνέβη κάτι τέτοιο. Στις σημερινές συνθήκες της κομματικής περιχαράκωσης του συνδικαλιστικού κινήματος (σ.κ.) αποτελεί ένα μικρό αλλά πολύτιμο βήμα. Η σύσκεψη αυτή κινήθηκε στα όρια της σημερινή αντιφατικής πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, έδειξε και τα όρια για ενωτική δράση και των άλλων ρευμάτων, αλλά ανοίγει ελπίδες. Δυστυχώς, δεν οδηγήθηκε συνειδητά σε έναν ουσιαστικό συντονισμό των σωματείων αλλά σε μια σύσκεψη-πολιτικό άνοιγμα όπου ανακοινώθηκαν αποφασισμένες κινητοποιήσεις και πλαίσιο πάλης. Δεν υπήρξε καμία πρόταση, ούτε από το ΠΑΜΕ ούτε από τα άλλα ρεύματα που τοποθετήθηκαν, για να υπάρξει μια οργανωτική επιτροπή των σωματείων που συμφωνούν, μια δέσμευση για κοινές συγκεντρώσεις και εξορμήσεις στου χώρους δουλειάς.
Η πρωτοβουλία αυτή αποτελεί ένα άνοιγμα που προσπαθεί να κάνει το ΚΚΕ κάτω από τις δυσκολίες της συνδικαλιστικής δράσης και από την πίεση που υπάρχει από τους ίδιους του εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς για να υπάρξει μια ενωτική και αποτελεσματική πάλη. Η κίνηση αυτή δεν αποτελεί συνολική πολιτική στροφή του ΚΚΕ αλλά πρόκειται για μια στάση που πρέπει και μπορεί να αξιοποιηθεί για να υπάρξει μια αποτελεσματική ενωτική κοινή δράση αρχών.
Στο συνδικαλιστικό κίνημα απαιτούνται άμεσα πρωτοβουλίες για να υπάρξει ένας ενωτικός συντονισμός αγωνιστικών σωματείων με τα δικά του όργανα. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να προσπαθήσουμε να ενοποιηθούν και οι δυνάμεις της Αριστερής Πρωτοβουλίας και οι δυνάμεις του Κομμουνιστικού Συντονισμού.
Το επόμενο διάστημα είναι σημαντικό να συμβάλλουμε ώστε να συμμετάσχουν στην ΠΑΤΕΚ αγωνιστές από κρίσιμους κλάδους, κυρίως νέοι, στη δημιουργία νέων μετωπικών σχημάτων σε χώρους δουλειάς και κλάδους. Κρίσιμο ζήτημα είναι να συμβάλουμε σε πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη του διαλόγου και της κοινής δράσης με άλλες δυνάμεις, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την δημιουργία μιας νέας, πλατιάς και ενωτικής, ανεξάρτητης και ταξικής εργατικής κίνησης.
Ε. Η πολιτική συγκέντρωσης επαναστατικών και μάχιμων δυνάμεων
Πυρήνας της πολιτικής μας είναι η προώθηση της πολιτικής συγκέντρωσης δυνάμεων ώστε να γίνουν ουσιαστικά βήματα προς τη συγκρότηση νέου χειραφετητικού και χειραφετημένου σύγχρονου κομουνιστικού πολιτικού φορέα, να προωθηθεί η ουσία της μετωπικής πολιτικής, να επιδράσουμε θετικά στην αναγέννηση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Εκφράσεις της προσπάθειας μας είναι η συνεισφορά μας:
Στη δημιουργία μιας μεταβατικής κομμουνιστικής οργάνωσης ως σταθμού για τη συγκρότηση ενός κομμουνιστικού προγράμματος και κόμματος της εποχής μας. Διαμορφώνονται ορισμένες ελπιδοφόρες δυνατότητες μέσα από τις δυσκολίες της περιόδου, στις οποίες το Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο και ο Συντονισμός Κομμουνιστικών Δυνάμεων (ΣΚΔ) με διαφορετικό τρόπο, μπορούν να έχουν ιδιαίτερη συμβολή.
Σ’ αυτή την αναγκαία προσπάθεια χρειάζεται να υπερβούμε αδυναμίες, να αναγνωρίσουμε τις διαφορετικές ταχύτητες και προσεγγίσεις των δυνάμεων του Κομμουνιστικού Συντονισμού, να προωθήσουμε το διάλογο με τις δυνάμεις που ανταποκρίνονται θετικά στην υπόθεση της μεταβατικής κομμουνιστικής οργάνωσης και ταυτόχρονα το μετασχηματισμό του σε μια πολιτική Συμμαχία Κομμουνιστικών Δυνάμεων με κοινή δράση σε μέτωπα και χώρους, όπως στην Αριστερή Πρωτοβουλία, στην Υγεία, το δημοκρατικό, το συνδικαλιστικό, σε πόλεις κ.λπ., με κοινές πολιτικές θέσεις και συντονισμένα.
Η Αριστερή Πρωτοβουλία Διαλόγου και Δράσης, στη συγκρότηση της οποίας πρωτοστατήσαμε, κάνει τώρα τα πιο κρίσιμα και αποφασιστικά βήματά της. Μετά τις δυο επιτυχημένες εκδηλώσεις (σε Αθήνα, τον Ιούλιο, σε Θεσσαλονίκη, το Σεπτέμβρη) ετοιμάζεται για την παναττική της συνέλευση, που θα πραγματοποιηθεί στις 27 Νοέμβρη. Εργαζόμαστε για την επιτυχία της, για μαζική συμμετοχή των μελών του Σύγχρονου Κομμουνιστικού Σχεδίου και όλων των οργανωμένων συλλογικοτήτων, κυρίως όμως, των ανένταχτων αγωνιστών και αγωνιστριών. Για μια ανοιχτή και δημοκρατική, συντροφική πολιτική συζήτηση και συναινετικές αποφάσεις, που θα δώσουν πνοή, ελπίδα και κουράγιο για τους δύσκολους αγώνες και τις κρίσιμες εξελίξεις που βρίσκονται μπροστά μας .
Εκείνο που κυρίως κρίνεται -και η πρώτη περίοδος θα είναι αποφασιστικής σημασίας- είναι ο χαρακτήρας που θα πάρει η Πρωτοβουλία. Δηλαδή, να γίνει μια πραγματική συνένωση των ανθρώπων της ανήσυχης και ασυμβίβαστης Αριστεράς, ένας ανοιχτός και ουσιαστικός χώρος διαλόγου, που θα προσφέρει δυνατότητες κοινής δράσης σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα. Και όχι μια εκλογική συγκόλληση ή ακόμα μια μετωπική συνάντηση οργανώσεων «από τα πάνω». Χωρίς να παραγνωρίζεται η μεγάλη σημασία της συμβολής των οργανωμένων δυνάμεων, η οποία δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποβαθμίζεται ή να προσπερνιέται. Η Αριστερή Πρωτοβουλία χρειάζεται να εξελιχθεί σε ένα ενιαίο μέτωπο, είναι υπόθεση που επιδιώκουμε, αλλά γνωρίζουμε ότι θα χρειαστεί χρόνος και προσπάθεια για να επιτευχθεί. Προφανώς θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τη νοοτροπία αλλά και το «εύκολο» της «συνεννόησης» των οργανώσεων, με μια κουλτούρα όπου δεν περιέχεται η ισότιμη συνομιλία με τους ανένταχτους αγωνιστές. Επί πλέον δεν υπάρχει εμπειρία αντίστοιχου εγχειρήματος, παρά τις παρακαταθήκες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ.
Μετά τη συνέλευση της Αθήνας, η πρόταση της Αριστερής Πρωτοβουλίας είναι να γίνουν συνελεύσεις σε διάφορες πόλεις της χώρας, ώστε να διαμορφωθούν τοπικές κινήσεις, με προοπτική, εντός του 2022, να πραγματοποιηθεί μια πανελλαδικού τύπου διαδικασία.
Παράλληλα προωθούνται θεματικές ομάδες εργασίας (οικονομία, εργασιακά, περιβάλλον-ενέργεια, νεολαία, εκπαίδευση κ.λπ.) ώστε να διαμορφώνονται κοινές θέσεις και να αναπτύσσεται ένας πραγματικός και σε βάθος διάλογος. Η στήριξή τους είναι καθοριστική.
Το καλοκαίρι πραγματοποιήθηκε το πολιτικό – πολιτιστικό διήμερο των Νέων του Σύγχρονου Κομμουνιστικού Σχεδίου. Ήταν μια καλή πρωτοβουλία που είχε απήχηση και επιτυχία, δείχνοντας πως υπάρχουν δυνατότητες ανάπτυξης μιας πολύπλευρης δράσης στους νέους ανθρώπους. Ήταν θετική η εμπειρία συνδιοργάνωσης εκδηλώσεων με τον Τομέα Νεολαίας της ΑΡΑΝ. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να ανοιχτούν δρόμοι συμβολής για μια ενωτική παρέμβαση στο φοιτητικό κίνημα, αλλά και στο μαθητικό και στους εργαζόμενους νέους και νέες.
Αθήνα 7 Νοέμβρη 2021
