Συνειδητοποιείς μερικές φορές πόσο ρηχοί είναι, μέσα στην ψυχρότητά τους, οι τυπικοί προσδιορισμοί. Διαβάζεις ότι έφυγε από τη ζωή, στις 28 Δεκεμβρίου 2024, ο «ραδιοφωνικός παραγωγός και δημοσιογράφος» ή «ο μουσικοκριτικός και βιβλιοκριτικός» Αντώνης Φράγκος. Τυπικά, σωστά όλα. Αλλά τις ανθρώπινες προσωπικότητες δεν τις ακτινογραφούν, έτσι «νέτες – σκέτες», οι επαγγελματικές ιδιότητες. Διότι ο Αντώνης δεν είχε μια απλή, συνεπή ενασχόληση με τα βιβλία και τη μουσική. Λάτρευε το διάβασμα και τη μουσική. Ειδικά ως προς τη δεύτερη, η ιδιότητα του αφάνταστα «ψαγμένου» (από τη τζαζ ως το απέραντο μωσαϊκό του ροκ) ήταν έκδηλη, ποτέ όμως δεν έπλασε έναν Αντώνη «ξερόλα».
Όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από κοντά, τον ίδιο Αντώνη ζήσαμε- όλοι μας. Έναν ακούραστο μερακλή του διαβάσματος, του ακούσματος και του γραψίματος, αλλά και έναν ζεστό, ευαίσθητο, ευθύ, ευρυμαθή, ανήσυχο, καθαρό άνθρωπο που χαιρόσουν να συζητάς μαζί του – για όλα. Κι εκείνος χαιρόταν να μοιράζεται σκέψεις, ιδέες και απόψεις. Για τη λογοτεχνία, για την ιστορία, φυσικά για τη μουσική και την πολιτική, για το ποδόσφαιρο και τον αγαπημένο του Ολυμπιακό.
Αμέτρητους σταθμούς είχε η διαδρομή του Αντώνη. Τον 902, το «Ποπ και Ροκ», το «Ήχος και Μουσική», την «Αυγή», την «Εποχή», τον διαδικτυακό «Αναγνώστη». Και φυσικά τον «105.5 Στο Κόκκινο», καθώς ήταν εκ των βασικών συντελεστών του σταθμού, από τη γέννησή του, αρχές 2006.
«Εμείς οι αριστεροί βιώνουμε διαρκώς το μαρτύριο του Σίσυφου, αλλά πού θα πάει, κάποια στιγμή θα καταφέρουμε να ρίξουμε τον βράχο εκεί που πρέπει κι όχι στα πόδια μας – αυτά τα έχουμε τσακίσει…». Το έλεγε κάποτε ο Αντώνης, σε «ιδιωτική» συζήτηση. Παλιός ΚΝίτης που κατόπιν εναπόθεσε ελπίδες στον ΣΥΡΙΖΑ, αρεσκόταν σε ήρεμο χιούμορ, δεμένο με μια χαμογελαστή στωικότητα… Μια κατοπινή ατάκα του Αντώνη, για τον ξεθωριασμένο ριζοσπαστισμό του ΣΥΡΙΖΑ, δανείστηκε κάτι από τον Καβάφη και κάτι από τη μουσική: «Είναι σαν να βλέπεις μια μπάντα που φαλτσάρει, γιατί προσπαθεί να προσαρμόσει τις νότες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, χωρίς να ξέρει καν τι θα είχαν διάθεση ν’ ακούσουν όσοι ακόμη συμπαθούν το συγκρότημα. Έτσι, δεν γίνεται δουλειά…».
Κάπως, κάποτε, θα την βρουν την άκρη, Αντώνη, όσοι ονειρεύονται και μάχονται για έναν ανθρώπινο κόσμο.
Καλό σου ταξίδι.
