Στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις στο μάθημα της Γλώσσας είχε τεθεί προς εξέταση ένα κείμενο γνωστού συγγραφέα, που προερχόταν από άρθρο του δημοσιευμένο τον περασμένο Φεβρουάριο σε κυριακάτικη εφημερίδα. Το επίμαχο απόσπασμα του άρθρου είναι σχεδόν πανομοιότυπο με άρθρο της Thu-Huong Ha που δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στο περιοδικό qz.com. Οπότε να το πάλι το θέμα της λογοκλοπής. Αντρειεύει και θεριεύει.
Οι εκδόσεις Άπαρσις, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου Τα διηγήματα του εγκλεισμού, σας προσκαλούν σε μια βραδιά με μουσική και ποτό στον πεζόδρομο της Κιάφας.
Και μια που πήραμε το λόγο περί δημοκρατίας, ας ακούσουμε προσεκτικά τους αγωνιούντες και τους προτείνοντες.
Καθένας δεν έχει το δικαίωμα; Το οφείλει, μάλιστα.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 το ανερχόμενο στη Δύση ρεύμα του πανκ θα προκαλέσει το ενδιαφέρον και των εφημερίδων στην Ανατολική Γερμανία, για τις οποίες βέβαια το συγκεκριμένο είδος μουσικής δεν ήταν παρά ένα ακόμα όπλο στο οπλοστάσιο των αστικών ιδεολογιών για την χειραγώγηση των λαϊκών μαζών. Πολύ γρήγορα όμως και η ίδια η Λαοκρατική Δημοκρατία θα βρεθεί αντιμέτωπη με αυτό το φαινόμενο καθώς πολλοί Ανατολικογερμανοί νεολαίοι βλέπουν ότι μέσω αυτού του μουσικού ρεύματος μπορούν να εκφράσουν την δυσαρέσκεια τους με το σύστημα.
Τη Δευτέρα 29 Ιουνίου στις 8.00 στο El Bario (πλατεία Σημηριώτη) στη Νέα Ιωνία το «Ρε(ύ)μα κριτικής των καιρών και δράσης» Ποδονίφτης διοργανώνει εκδήλωση – συζήτηση για τη δίκη της Χρυσής Αυγής με αφορμή το βιβλίο του Κώστα Παπαδάκη «Το “άλλο άκρο” στο εδώλιο: δικαιοσύνη ή ατιμωρησία ξανά;».
Όταν διαβάζεις έκκληση υπέρ της απειλούμενης δημοκρατίας στον πλανήτη, την οποία υπογράφουν, η Μαντλίν Ολμπράιτ (θυμάστε, την υπουργό Εξωτερικών της προεδρίας Κλίντον, εκείνην με την γλυκειά προσφώνηση “Αλέξη”, στον δικό της συμπατριώτη μας), ή ο Λεχ Βαλέσα, καταλαβαίνεις ότι ή τα πράγματα είναι πολύ άσχημα ή ότι έχει χαθεί η ντροπή, που μπορεί να είναι ακόμη χειρότερο.
Με αφορμή το νέο μυθιστόρημα του Άρη Μαραγκόπουλου, Φλλσστ, φλλσστ, φλλλσσστ (εκδ. Τόπος) την Τετάρτη 24 Ιουνίου στον καφέ του Νομισματικού Μουσείου (Πανεπιστημίου 12) συζητούν με τον συγγραφέα:
Το μεγάλο κύμα που ξέσπασε στην Αμερική και στον κόσμο υποχωρεί. Το νερό αποσύρεται στα συνήθη όρια του. Όχι ακριβώς. Η δύναμη του κάποια μέτρα γη τα έχει διαβρώσει. Όταν αποτραβιέται φεύγει με την υπόσχεση της επιστροφής. Και εν τω μεταξύ αφήνει τα σημάδια, ή σήματά του, κοχύλια, σπασμένες πέτρες, γυαλιά, ψάρια που δεν πρόλαβαν να ξαναφύγουν προς τα μέσα και θρυμματισμένα ξύλα από σκαριά που δεν επέπλευσαν, και ανθρώπινα μέλη από σχέδια που δεν ευοδώθηκαν. Έτσι είναι με τις φουσκονεριές. Ενθουσιάζουν όταν εξεγείρονται και απογοητεύουν στην απόσυρση. Αιώνες τώρα αυτό τα συνεχές παιχνίδι.
Κι ωστόσο η κάθε φορά είναι η υπόσχεση της καλύτερης επόμενης.
Το θέλει πολύ, του αρέσει το γράψιμο σαν τρόπος επικοινωνίας . Αλλά και σαν τόπος ανταλλαγής, ιδεολογικής αναμέτρησης και πολεμικής που πολλές φορές γίνεται. Τον συναρπάζει η λόγια γραφή, η αισθητική της σελίδας όπως και η μαχητική δημοσιογραφία εκείνη που ξέρει να διεκδικεί και να ξεσηκώνει. Πάντα στο παρελθόν διάβαζε και μουτζούρωνε σελίδες, σκάρωνε αυτοσχέδιες αφίσες και πλακάτ καθώς και αποφθεγματικά συνθήματα που ακόμα ηχούν στ' αφτιά του. Όμως τώρα μια νωθρότητα, μια παραίτηση, μια πνευματική και δημιουργική αμηχανία τον κατέχει.
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.