Αυτή, η χθεσινή 8 Φλεβάρη 2024, ήταν μια πραγματικά πολύ μεγάλη πορεία που δικαίωσε την απειλή των φοιτητών πως «θα βουλιάξει η Αθήνα». Ήμουν παρών σε όλες σχεδόν τις Πέμπτες των φοιτητικών κινητοποιήσεων του 2006 που απέτρεψαν την τότε απόπειρα για ιδιωτικά πανεπιστήμια. Σκέφτηκα πολλές φορές πως η χθεσινή ήταν ίσως μεγαλύτερη από εκείνες. Με μια διαφορά, οι συγκεντρωμένοι στα πεζοδρόμια που παρακολουθούσαν την πορεία ήταν πολύ λιγότεροι από τότε. Σ’ αυτούς, ως φαίνεται, συντηρείται η γεύση μιας ήττας (και ενδεχομένως ματαιότητας)!
Μερικές σκέψεις, από αυτό το ανοιξιάτικο χαμόγελο του φετεινού Φλεβάρη.
Τα πρόσωπα: είναι δεκαοχτώ-είκοσι χρονών, κάτι πάνω κάτι κάτω. Χιλιάδες όμοια και διαφορετικά πρόσωπα. Χαμογελούν αδιάκοπα όχι στο φακό αλλά στη ζωή τους.
Παρότι προέρχονται από μια παιδική ηλικία που τους την έκλεψαν τα φροντιστήρια, τα εξαντλητικά διαβάσματα και οι αγωνιώδεις εξετάσεις, δηλαδή που δεν έπαιξαν και δεν ονειρεύτηκαν όσο τους αναλογεί και χρειάζεται, δείχνουν να παίζουν (όπως είναι στ’ αλήθεια το παιχνίδι ανόητοι δημοσιογραφίσκοι, δημιουργικό και έξυπνο).
Απέναντι, στο στενό της Πεσματζόγλου είναι θωρακισμένοι άντρες και παρακολουθούν άγρυπνα. Άλλο βλέμμα. Σκληρό και απλανές. Μισθοφορικό. Κάτω από κράνη και μάσκες διαφανείς, δεν απευθύνεται σε ανθρώπους. Είναι σχεδόν μηχανικό. Δεν υπάρχει χαραμάδα ονείρου (ό,τι όνειρο κι αν έχουν είναι για όταν βγάλουν τη στολή – αλλά οι στολές πάντα βαραίνουν τα όνειρα, ακόμα κι όταν τις βγάλεις).
Η συνείδηση: όπως πάντα δεν είναι πρωτόπλαστοι. Είναι παιδιά μας ή παιδιά των παιδιών μας (πως έγινε αυτό, το καταλάβαμε;). Και άρα έχουν εχθρότητες και σοβαρεύουν το ύφος τους όταν είναι να κάνουν το δικό τους. Κυρίως, αν είναι της πλευράς που υποστηρίζουν ή της παράταξής τους. Δεν είναι επιεικείς ούτε στους άλλους, ούτε στον εαυτό τους. Έχουν εντάσεις που δεν τις κάνουν ευγένεια και πολύ εύκολα τις κάνουν συμπλοκή.
Και δεν είναι ενιαίοι, όπως πάντα. Και ασφαλώς έχουν ευθύνες για όσα πράττουν και όσα παραλείπουν, αν και τις μεγάλες ευθύνες τις έχουν οι εκάστοτε «καθοδηγητές», που θεωρούν πως θα λύσουν άλλα ζητήματα μέσω τραμπουκισμών (και εννοείτε τι εννοώ).
Η υπόσχεση: δεν έχουν φορτωθεί ήττες, δικές τους κυρίως ή μεταφερόμενες από τους προηγούμενους. Όταν λένε πως δεν θα υποκύψουν το εννοούν. Κι όταν λένε πως η γενιά τους θα νικήσει επίσης. Δεν ζυγίζουν ακόμη δεδομένα. Ούτε μελαγχολίες προσπαθειών και προσπαθούντων που δεν πέτυχαν. Πατάνε σε έδαφος γεμάτο σκόρπιες νάρκες. Και λένε πως θα το περάσουν. Το πιστεύουν και τους πιστεύω.
Η συνέχεια: είναι το νήμα, το ό,τι έγινε, το «τίποτα δεν πάει χαμένο». Επικαλούνται το Λαμπράκη, τον Τεμπονέρα, τον Πέτρουλα, το Πολυτεχνείο. Είναι άλλο από αυτά και είναι όλα αυτά. Μπορεί να γίνουν όλα αυτά. Αλλά μπορεί (και πρέπει) να γίνουν καλύτεροι. Αυτό θέλουν και το πιστεύουν.
Ο στόχος: Είναι προσανατολισμένοι στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την παραβίαση του συντάγματος και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αλλά τα θέλουν όλα. Θέλουν πτυχία και σπουδές ουσιαστικές. Θέλουν δουλειές μετά το πτυχίο. Θέλουν δίκαιη ζωή για όλους. Οι εργάτες που παλεύουν είναι οι δικοί τους. Τους θέλουν μαζί τους. Η ζωή που ζουν όλοι είναι ξένη και μισητή.
Το σύνθημα: Συμπυκνώνει τα πάντα, «δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις, ενάντια σ’ έναν κόσμο οργανωμένης σήψης».
