-Στη γλώσσα της Γεωπολιτικής ο όρος ” Στρατηγική σταθερότητα” νοείται σαν η απουσία κινήτρων από μια πυρηνική δύναμη να εξαπολύσει ένα μαζικό πρώτο πυρηνικό πλήγμα στον αντίπαλο της.
-Αυτή η κατάσταση προέκυψε στα μέσα του περασμένου αιώνα, όταν η ΕΣΣΔ είχε επιτύχει την στρατιωτική και στρατηγική ισοτιμία με τις ΗΠΑ και ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ τους είχε εισέλθει σε μια “ώριμη” φάση περιορισμένης αντιπαράθεσης και κάποιας προβλεπτικότητας…
-Η λύση στο πρόβλημα της “στρατηγικής σταθερότητας” αναζητήθηκε τότε μέσα από μια στενή και συνεχή διατήρηση επαφών μεταξύ της πολιτικής ηγεσίας των δύο υπερδυνάμεων. Κάτι που οδήγησε αργότερα στον έλεγχο των εξοπλισμών και στη διαφανή διευθέτηση των αντίστοιχων πυρηνικών τους οπλοστασίων.
-Ωστόσο, στο πρώτο τέταρτο του παρόντος 21ου αιώνα αυτή η “στρατηγική σταθερότητας” ανατρέπεται σε συνθήκες πολύ διαφορετικές από τη σχετική διεθνή πολιτική σταθερότητα της δεκαετίας του 1970.
Η παγκόσμια ηγεμονία της Ουάσιγκτον και της συλλογικής Δύσης που εγκαθιδρύθηκε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου αμφισβητείται σοβαρά και τα θεμέλια της κλονίζονται εμφανώς.
-Ταυτόχρονα η οικονομική, στρατιωτική, επιστημονική, τεχνολογική ισχύς και η πολιτική σημασία χωρών όπως της Κίνας και της Ινδίας αυξάνονται με ιλιγγιώδη ρυθμό.
Αυτό οδηγεί σε επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ των ΗΠΑ και αυτών των νέων κέντρων εξουσίας…
-Έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο σήμερα οι μεγαλύτερες πυρηνικές δυνάμεις, Ρωσία και ΗΠΑ, να βρίσκονται σε κατάσταση έμμεσης ένοπλης σύγκρουσης.
Αυτή η αντιπαράθεση θεωρείται και έχει χαρακτηριστεί επίσημα από τη Ρωσία σαν υπαρξιακή απειλή.
-Αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας του αποτρεπτικού μηχανισμού της “στρατηγικής σταθερότητας” σε περιοχή όπου υπάρχουν ζωτικά συμφέροντα για την Ρωσία.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η κύρια αιτία της σύγκρουσης είναι η συνειδητή αγνόηση -εδώ και τρεις δεκαετίες- από την Ουάσιγκτον των σαφώς και ρητά εκφρασμένων συμφερόντων ασφαλείας της Μόσχας ιδίως στην Ευρώπη και δευτερευόντως στην Μ. Ανατολή.
-Επιπροσθέτως δε, στην ουκρανική σύγκρουση, η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ όχι μόνο διατύπωσε, αλλά και εξέφρασε δημοσίως την πρόθεση της να χρησιμοποιήσει τον πληρεξούσιο αντιπρόσωπό της, την Ουκρανία, για να καταφέρει στη Ρωσία στρατιωτική και στρατηγική ήττα, παρά την σαφή ποιοτική υπεροχή του Ρωσικού πυρηνικού δυναμικού.
-Αυτό είναι ένα σύνθετο εγχείρημα στο οποίο η συλλογική ικανότητα της Δύσης ενσωματώνεται και εμπλέκεται όλο και πιο φανερά στις ικανότητες δράσης των Ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων κατά του ρωσικού στρατού.
Με απλά λόγια, οι ΗΠΑ προσπαθούν να νικήσουν τη Ρωσία όχι μόνο χωρίς τη χρήση πυρηνικών όπλων, αλλά ακόμη και χωρίς να εμπλακούν επίσημα οι ίδιες σε εχθροπραξίες.
-Έτσι γινόμαστε θεατές ενός πολέμου μεταξύ των πυρηνικών δυνάμεων που διεξάγεται δι’ αντιπροσώπου. Όπου, κατά τη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης, αίρονται όλο και περισσότεροι περιορισμοί, που αφορούν τόσο τα χρησιμοποιούμενα οπλικά συστήματα και τη συμμετοχή δυτικών στρατευμάτων, όσο και τα γεωγραφικά όρια του θεάτρου των πολεμικών επιχειρήσεων.
-Είναι δυνατόν μέσα σε αυτό το συνεχώς μεταβαλλόμενο σκηνικό να υποστηρίξει κάποιος ότι διατηρείται η “στρατηγική σταθερότητας”;
Η απάντηση είναι κάθετα ΟΧΙ .
-Αυτό, διότι οι ΗΠΑ, έχουν θέσει σαν αντικειμενικό τους στόχο, να επιφέρουν στρατηγική ήττα στον εχθρό τους μέσω της Ουκρανίας και της εμπλοκής στρατιωτικών δυνάμεων κρατών μελών του ΝΑΤΟ, με την εκτίμηση ότι η Ρωσία δεν θα τολμήσει να χρησιμοποιήσει αυτήν της πυρηνική της υπεροχή.
-Αυτό το εγχείρημα τους οι ΗΠΑ με τι εργαλεία σκοπεύουν να το υλοποιήσουν;
Η απάντηση διατυπώθηκε, δια στόματος Zelensky.
«Συμφωνήσαμε να επιταχύνουμε τις εργασίες για “διμερείς συμφωνίες ασφάλειας” που βασίζεται στη Δήλωση Vlinius της G7», ανακοίνωσε περιχαρής, φέρνοντας στο προσκήνιο υπόγειες διπλωματικές διεργασίες.
-Η υπογραφή “διμερών συμφωνιών ασφάλειας” προωθείται από τους Αμερικανούς σαν “υποκατάστατο” της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ώστε τα κράτη/μέλη του ΝΑΤΟ να μπορούν να εμπλακούν στο όνομα των “διμερών συμφωνιών” σε πολεμικές περιπέτειες που θέλει να μπλέξει την Ευρώπη και τον πλανήτη η διαχειρίστρια συμμορία.
Και φτάνουμε σε κορύφωση της κλιμάκωσης μέσα από την τρομοκρατική επίθεση της Παρασκευής 22-03-2024 στην Μόσχα.
Αν πράγματι διαπιστωθεί η συνενοχή της Ουκρανίας στην τρομοκρατική επίθεση, αυτό θα υποδηλώνει, τουλάχιστον, τη γνώση και την de facto έγκρισή της από τις ΗΠΑ.
-Έτσι, οι προειδοποιήσεις της ίδιας της Ρωσίας για πλήγματα σε αεροδρόμια χωρών του ΝΑΤΟ, αν χρησιμοποιηθούν από την ουκρανική πολεμική αεροπορία, και για τον αφανισμό γαλλικών (ή οποιωνδήποτε άλλων νατοϊκών) τμημάτων στρατού, αν σταλούν στην Ουκρανία, αποκτούν μεγαλύτερη αξιοπιστία.
-Αυτή η κλιμάκωση της σύγκρουσης, η οποία μέχρι σήμερα καθοδηγείται κυρίως από τις ενέργειες της συλλογικής Δύσης, η οποία κάθε φορά ανεβάζει το διακύβευμα ένα σκαλί παραπάνω, ενώ η Ρωσία “ασκεί αυτοσυγκράτηση”, θα οδηγήσει δυνητικά σε μετωπική σύγκρουση.
-Υπάρχει μια τρομακτικά άσχημη πιθανότητα σαν εξήγηση εδώ.
Οι ΗΠΑ και η Ουκρανία να είναι πίσω από την τρομοκρατική επίθεση, σε μια προσπάθεια να εξαναγκάσουν τον Πούτιν να κλιμακώσει τον πόλεμο ώστε να σύρουν το ΝΑΤΟ σε μια σύγκρουση πλήρους κλίμακας, πρακτικά σ’ έναν 3ο παγκόσμιο πόλεμο!
Η επιλογή αυτή φαίνεται σαν η πιο εύλογη, επειδή οι ΗΠΑ είναι η μόνη που θα μπορούσε ενδεχομένως να επωφεληθεί από αυτήν την κατάσταση.
Ο Πούτιν έχει ήδη όλη την υποστήριξη που χρειάζεται για να κάνει ότι θέλει. Δεν χρειάζεται να σκοτώσει τους πολίτες του για να δικαιολογήσει έναν πόλεμο στον οποίο βρίσκεται ήδη, μετά από εκλογές και όπου έλαβε το 87,34% των ψήφων.
Οι διαχειριστές του Βαθέως Κράτους των ΗΠΑ είναι εκείνοι που θέλουν απεγνωσμένα να ξεκινήσουν έναν 3o παγκόσμιο πόλεμο, διότι λύνει τα προβλήματά τους.
Μπορούν να ακυρώσουν εκλογές στις ΗΠΑ, να επεκτείνουν περαιτέρω την εξουσία τους , στην πολεμική της βιομηχανία να γίνονται νέες επενδύσεις, να βγάζει κέρδη και τέλος να ελέγξουν ενεργειακά τα κράτη μέλη της ΕΕ.
Θα ρίσκαραν να ξεκινούσαν έναν 3ο παγκόσμιο πόλεμο για να καταφέρουν κάτι τέτοιο;
Απολύτως!
Εκτός, βέβαια και αν (λέω αν ) η Ουάσινγκτον αποφασίσει κάποια στιγμή ότι “φτάνει πια”, ότι αυτό που συμβαίνει είναι πολύ επικίνδυνο και ότι, σε αντίθεση με τη Ρωσία, η μάχη στην Ουκρανία δεν είναι υπαρξιακή για τις ίδιες τις ΗΠΑ – ή ακόμη και για την κυρίαρχη θέση τους στην Ευρώπη.
Αν…
