Η κραυγή του χειροδύναμου Σαμψών της Παλαιάς Διαθήκης, που δεμένος στις κολώνες του ναού τον γκρεμίζει παίρνοντας μαζί του στον θάνατο τους «αλλόφυλους» η οποία στις μέρες μας χρησιμοποιείται όταν κάποιος είναι έτοιμος να θυσιάσει και τον εαυτό του ακόμα προκειμένου να καταστρέψει τους εχθρούς του, ίσως θα μπορούσε να εκφράζει την κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα είναι ποιος από όλους τους πρωταγωνιστές είναι ο Σαμψών;
Θα είναι ο ίδιος ο Κασσελάκης, που αν δεν περάσουν τα σχέδια του (ένα πρώτο μήνυμα το πήρε στην κοινοβουλευτική ομάδα) θα μας χαιρετίσει επιστρέφοντας στην Αμερική και θα ασχοληθεί, όπως γράφεται, με την συγγραφή των απομνημονευμάτων του σε κάποια παραλία της Καλιφόρνιας; Ή θα ιδρύσει άλλον δικό του «ΣΥΡΙΖΑ» παίρνοντας μαζί του και μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του δίευρου;
Θα είναι οι «87» με τον Τσίπρα που παραμένει «άβουλος και μοιραίος» περιμένοντας το πολιτικό σύστημα και τους ολιγάρχες των ΜΜΕ να του κλείσουν το μάτι για κάποιον ρόλο στις μελλοντικές εξελίξεις στην λεγόμενη κεντροαριστερά;
Θα είναι ο Π. Πολάκης, ο οποίος διαθέτει ισχυρά ερείσματα στον λαϊκό κόσμο που ακόμα ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ και ελπίζει να κρατήσει ό,τι απομείνει, μετά την αποχώρηση από τον υπάρχοντα ΣΥΡΙΖΑ κασσελακικών και τσιπρικών;
Όποιο και από τα τρία σενάρια ισχύσει, είναι βέβαιο ότι η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς τον πολιτικό και οργανωτικό εκφυλισμό έως και την διάλυση του είναι μάλλον προδιαγεγραμμένη και μη αντιστρέψιμη.
Στα συντρίμμια του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ θα θαφτούν οι ελπίδες μεγάλων τμημάτων του φτωχοποιημένου λαού. Αριστερών που πίστεψαν ότι μπορούν να υπάρξει ελπίδα ανατροπής κεϋνσιανικού τύπου στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού. Κόσμος του αγώνα που πίστεψε ότι έστω κάποια από τα βασικά αιτήματα της τάξης για τους μισθούς τις συντάξεις κ.λπ. θα μπορούσαν να υλοποιηθούν από μια πιο «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία.
Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, που οδήγησε στη σημερινή του εξέλιξη, δεν ξεκίνησε με την κοινοβουλευτική ήττα το 2019 ή το 2023, ούτε με την εκλογή του Κασσελάκη στην ηγεσία του, αλλά πολύ νωρίτερα.
Ξεκίνησε από την προδοσία του δημοψηφίσματος. Εξαπατώντας έναν λαό που σε εκείνη την στιγμή της ταξικής πάλης ήταν έτοιμος να υπερασπίσει τις εναπομείνασες κατακτήσεις του στους μισθούς, τα κοινωνικά και πολιτικά του δικαιώματα. Όταν δηλαδή η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να βγάλει τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της ΕΕ και του κεφαλαίου, τσακίζοντας τα εργατικά-λαϊκά στρώματα, κηλιδώνοντας κάθε έννοια αριστεράς και ριζοσπαστισμού μέχρι του σημείου που οδήγησε με δόξα και τιμή στην θριαμβευτική επάνοδο της ΝΔ, και μάλιστα ως δικαιωμένης.
Ο σημερινός εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλετε μόνο στις φράξιες και τις ομαδοποιήσεις, τις προσωπικές πολιτικές υψηλόβαθμων στελεχών του, στην Νταλαούρα, τα κασσελακικά τρολ και άλλους πρωταγωνιστές της χυδαιότητας που ξεφτιλίζουν και τα τελευταία απομεινάρια στο περιεχόμενο της έννοιας Αριστερά. Το «κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία και τις σύγχρονες μεθόδους επικοινωνίας και άσκησης πολιτικής» είναι, όπως και τα άλλα κόμματα του συστήματος, το κόμμα των τρολ του διαδικτύου που κανιβαλίζουν και κάνουν προσωπικές, σεξιστικές και προσβλητικές επιθέσεις σε πρώην συντρόφους τους.
Ο πολιτικός και οργανωτικός εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι απότοκο της κάθε ψεύτικης υπόσχεσης που έδωσε, του κάθε αντεργατικού και αντιασφαλιστικού νόμου που ψήφισε, των νόμων που για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και την είσοδο των funds που σήμερα ξεκληρίζουν οικογένειες, των νόμων για το χρηματιστήριο ενέργειας κ.λπ.
Όλοι οι σημερινοί πρωταγωνιστές, αλλά και πολλοί από αυτούς που αποχώρησαν, υπηρέτησαν με όλες τους δυνάμεις τις λογικές του εφικτού και του μικρότερου κακού. Υπερασπίστηκαν την Νατοϊκή εξωτερική πολιτική συμμαχώντας με το σιωνιστικό κράτος δολοφόνο του Ισραήλ, ενώ με την συμφωνία των Πρεσπών διευκόλυναν του Αμερικανούς να δημιουργήσουν ένα ακόμα Νατοϊκο προτεκτοράτο στην σχεδιαζόμενη περικύκλωση της Ρωσίας.
Όλοι μαζί υπηρέτησαν την λογική του ΤΙΝΑ (There Is No Alterative – Δεν υπάρχει Εναλλακτική Λύση) σταλάζοντας το δηλητήριο της απογοήτευσης και του συμβιβασμού στα λαϊκά στρωματά – ο μόνος δρόμος είναι αυτός της υποταγής στην ΕΕ – και των μειωμένων απαιτήσεων, για «να μην επιστρέψει η ΝΔ». Η ΝΔ τελικά επέστρεψε συνεχίζοντας πάνω κάτω την ίδια πολιτική που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ προς το αυταρχικότερο. Αυτή η πορεία είναι που οδήγησε τις εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στην αποχή, στην αδράνεια και την απογοήτευση.
Αυτή η πορεία δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει στη σημερινή παρακμή. Ένα τέτοιο κόμμα δεν θα μπορούσε να πάρει άλλο δρόμο από το να βγάλει στην επιφάνεια είτε Κασσελάκηδες, είτε τους αντιπάλους του, οι οποίοι όμως έχουν λίγο-πολύ την ίδια πολιτική στα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας.
Καλλιεργήθηκε επιμελώς όλα τα προηγούμενα χρόνια η λογική της αναμονής ενός Μεσσία, που θα λύσει τα προβλήματα του λαού από τα πάνω και σε άμεση μιντιακή σχέση μαζί του, παραμένοντας φυσικά ο λαός στον καναπέ και στο πληκτρολόγιο ως θεατής. Αυτή η λογική οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ μακριά από τους αγώνες του λαού, να είναι ανύπαρκτος στα σωματεία, στους φοιτητικούς συλλόγους, στις γειτονιές.
Η αντιπαράθεση δεν γίνεται ούτε τώρα ούτε στις προηγούμενος διασπάσεις πάνω σε πολιτικές θέσεις και πλατφόρμες, αλλά πάνω στο «ποιος μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη». Με αυτό το κριτήριο πήρε μέρος στις εσωκομματικές εκλογές και η πλειοψηφία των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, παλιών και νέων, για το ποιος από τους υποψήφιους νέους αρχηγούς μπορεί να ανταποκριθεί καλύτερα στις προσδοκίες για επιστροφή στη διακυβέρνηση, με δεδομένη τη συμφωνία τους στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και στην παρακαταθήκη της διακυβέρνησής του.
Το «πολυσυλλεκτικό και πολυφωνικό δημοκρατικό κόμμα της Αριστεράς» έγινε το κόμμα της «αδιαμεσολάβητης σχέσης του αρχηγού με τα μέλη», λογική που συναντάται ιστορικά, αλλά και σήμερα, σε φασιστικά-ακροδεξιά μορφώματα και πολιτικούς σχηματισμούς. Όλη αυτή την πορεία της παρακμής και του εκφυλισμού την στήριξαν όλοι, και οι παραμένοντες στον ΣΥΡΙΖΑ και οι αποχωρήσαντες. Όμως τον δρόμο για την «αδιαμεσολάβητη σχέση» δεν τον εφηύρε ο Κασσελάκης αλλά ο Τσίπρας, ακολουθώντας το αστικό μοντέλο που είχε προηγουμένως εισαχθεί στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ένθερμοι υποστηρικτές σε αυτό ήταν και όσα στελέχη εμφανίζονται σήμερα να αντιπαλεύουν τις μεθοδεύσεις Κασσελάκη, (Γεροβασίλη κ.λπ.) ενώ παρόντα και μάλιστα από πρωταγωνιστικές θέσεις ήταν και ένα μέρος στελεχών που αποτελούν σήμερα τη «Νέα Αριστερά».
Το που θα καταλήξει η διαπάλη στον ΣΥΡΙΖΑ και πως σε αυτή παρεμβαίνει το πολιτικό σύστημα για να εξυπηρετήσει τα σενάρια για την κεντροαριστερά είναι ακόμα αδιευκρίνιστο. Σε αυτή την συνθήκη οι εναπομείναντες τίμιοι αγωνιστές, με αναφορές στο κίνημα και τις παραδόσεις του, που στήριζαν μέχρι τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν κάθε λόγο να προβληματίζονται και να νιώθουν απέχθεια από τις εξελίξεις. Όλοι αυτοί δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ ή όποια άλλη εκδοχή του. Ως αντικαπιταλιστική κομμουνιστική Αριστερά οφείλουμε να τους προσεγγίσουμε μέσα από σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, κινήσεις πόλεων κ.λπ. για να μην καταλήξει στην αποστράτευση και την απογοήτευση.
