«Ο φασισμός, σ’ όλες του τις εκφάνσεις, είναι η τιμωρία της Αριστεράς για την ανικανότητά της να αναλάβει την εξουσία», Κλάρα Τσέτκιν
Το βράδυ των εκλογών της 21ης Μαΐου και με την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων Επικρατείας που έδειχναν την πλήρη νίκη της ΝΔ και την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρ. Υπουργός Μάκης Βορίδης δε μάσησε τα λόγια του. Είπε συγκεκριμένα:
«Αυτά τα αποτελέσματα κάτι μας δείχνουν για τα Πανεπιστήμια, κάτι μας δείχνουν για τη Μεταναστευτική πολιτική, κάτι μας δείχνουν για την αντιεγκληματική πολιτική, κάτι μας δείχνουν για τους φόρους κλπ. κλπ.»
Την ίδια σχεδόν ώρα ο Άδωνις Γεωργιάδης ζητούσε από τους πολίτες όχι μόνο να υπερψηφίσουν τη ΝΔ στις δεύτερες εκλογές στις 25/6 ώστε να κυβερνήσει αυτοδύναμη, αλλά να την προικίσουν με 180 βουλευτές ώστε να προχωρήσει μόνη της σε Αναθεώρηση του Συντάγματος!!!
Τί είναι αυτό που κάνει τους ακροδεξιούς «λαγούς» της ΝΔ να μην κρύβουν τη χαρά τους και τα δόντια τους;
Αρκεί το 40,79% που έλαβε η ΝΔ (από 39,85 στις εκλογές του 2019) για να θεωρούν ότι έχουν την πλήρη πολιτική ηγεμονία ώστε να ξεθεμελιώσουν πλήρως τα όποια απομεινάρια κοινωνικού κράτους και συλλογικών δικαιωμάτων που διασφαλίζει έστω κουτσουρεμένα το ισχύον Σύνταγμα;
Ήρθε η ώρα να συναγματοποιηθεί η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και να καταργηθεί το «καταραμένο» γι’ αυτούς άρθρο 16;
Ας δούμε κατ’ αρχάς την συνολική εικόνα όπως προκύπτει:
• Η ΝΔ αύξησε τα ποσοστά της κατά 152.300 ψήφους (πάντα σε σχέση με τις εκλογές του 2019)
• ΤΟ ΚΚΕ αύξησε τα ποσοστά του κατά 126.174 ψήφους
• ΤΟ ΠΑΣΟΚ αύξησε τα ποσοστά του κατά 217.763 ψήφους
• Η Ελληνική Λύση αύξησε τα ποσοστά της κατά 53.045 ψήφους
• Η Πλεύση Ελευθερίας αύξησε τα ποσοστά της κατά 87.261 ψήφους
• Το ακροδεξιό – παραεκκλησιαστικό κόμμα Νίκη (με υποψήφια την ανιψιά του Αγίου Παΐσιου) έλαβε 172.000 ψήφους και ποσοστό 2,92%
• Το ΜΕΡΑ25 μείωσε τα ποσοστά του κατά 40.000 ψήφους
• Ο ΣΥΡΙΖΑ μείωσε τα ποσοστά του κατά 598.503 ψήφους
Σ’ αυτές τις εκλογές ψήφισαν 300.000 περισσότεροι από το 2019, (η συμμετοχή έφτασε το 60,92%) ενώ οι εγγεγραμμένοι μειώθηκαν ελαφρώς. Η αποχή μειώθηκε κατά 3%.
Ένα πρώτο λοιπόν συμπέρασμα που προκύπτει και μόνο από τη σύγκριση των αποτελεσμάτων μεταξύ του 2019 και του 2023 είναι ότι το δεξιό και ακροδεξιό μπλοκ (ως ενιαίος χώρος) αύξησε την επιρροή του στην ελληνική κοινωνία, ξεπερνώντας το 52%, ενώ το 2019 έφτανε στο 47,3%.
Τα δε νεοφιλελεύθερα προτάγματα έχουν διεισδύσει και στους λεγόμενους προοδευτικούς και όχι μόνο «κεντρώους» πολίτες ή τον περίφημο «μεσαίο χώρο».
Η ενίσχυση λοιπόν της ΝΔ πατάει σε οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές που συνέβησαν από το 2015 έως και σήμερα και ειδικότερα στη σταθεροποίηση του συστήματος, μετά τους κλυδωνισμούς του 2010-2015.
Συγκεκριμένα πάτησε αφενός μεν στην ανυποληψία του Σύριζα, αφετέρου δε στη «δουλειά» για λογαριασμό του συστήματος που αυτός έφερε εις πέρας την τετραετία της διακυβέρνησής του.
Το περίφημο «μαξιλάρι» των 38 δισ. που παρέδωσε στον Μητσοτάκη το 2019, δεν προέκυψε από τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου αλλά από την αφαίμαξη των λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων.
Είναι αυτά τα στρώματα που ακούγοντας τον Γ. Κατρούγκαλο παραμονές των εκλογών να επαναφέρει τη λογική του ασφαλιστικού του νόμου, εγκατέλειψαν άρον – άρον (ακόμα και οι εναπομείναντες) την προοπτική ψήφισης του Σύριζα.
Όσα σημεία (11 ή 101) με προεκλογικές παροχές εν είδει προγράμματος κι αν έταζε ο αρχηγός του, η αξιοπιστία του που είχε ήδη τρωθεί από την δική του διακυβέρνηση με την υπογραφή του Γ’ Μνημονίου, έπεσε στα τάρταρα.
Έτσι ο Μητσοτάκης έχτισε σταδιακά μέσα στην τετραετία τη δική του συμμαχία όχι μόνο με το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά μοιράζοντας περίπου 50 δις και σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις και σε αυταπασχολούμενους και σε αγρότες και κατοστάρικα με κουπόνια στα πληβειακά στρώματα, και τελικά περνούσε σαν αέρας ανάμεσα στα αποκαΐδια της Εύβοιας και των σκοτωμένων παιδιών των Τεμπών.
Έτσι όσο κι αν αγριευτήκαμε όταν είδαμε τα αποτελέσματα του νομού Σερρών που έφερε πρώτο σε σταυρούς τον Κώστα Καραμανλή το νεώτερο, ή το νομό Ευβοίας, θα πρέπει πριν όλα αυτά μας φανούν αξιοπερίεργα να δούμε πόσα χρήματα μοιράστηκαν σ’ αυτές τις περιοχές. Κι αν αυτά που πήραν οι ρετσινάδες της Εύβοιας άξιζαν τον κόπο.
Ο Μητσοτάκης άσκησε επιστημονική πολιτική αυτά τα τέσσερα χρόνια και απ’ ό,τι αποδείχτηκε τους άκουγε τους αμερικανούς συμβούλους του. Δεν τον ενδιέφεραν τα δικαιώματα των νέων, ούτε των μεταναστών, ούτε των Ρομά, ούτε των φοιτητών, ούτε των αριστερών Πανεπιστημιακών δασκάλων, ούτε καν των συνταγματολόγων. Και κυρίως δεν ενδιαφερόταν να φανεί σ’ αυτούς αρεστός.
Το δικό του Target group ήθελε να τσιμεντάρει, να ικανοποιήσει, να ελέγχει.
Ναι, πράγματι, όσο και αν μας είναι δύσκολο να το δεχτούμε υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, πάνω από το 1/3, που ενδιαφέρεται να επιβιώσει ατομικά, πάνω στις στάχτες της υπόλοιπης κοινωνίας, που κλείνει τα μάτια στις αυθαιρεσίες της αστυνομίας και τα εγκλήματα των επαναπροωθήσεων, επιθυμεί τους φράχτες, δεν αισθάνεται καμία αλληλεγγύη έναντι του φτωχού και του απόκληρου, επιθυμεί την ιδιωτικοποίηση των πάντων και περιμένει να δει τους ουρανοξύστες στο Ελληνικό. Δεν τον ενδιαφέρει εάν ο Μητσοτάκης εγκατέστηκε δικό του σύστημα ΜΜΕ δημοσία δαπάνη, ούτε εάν έχει πέσει η χώρα στην 107η θέση ελευθεροτυπίας παγκοσμίως, ούτε καν ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός παρακολουθούσε το υπουργικό του συμβούλιο και την ηγεσία του στρατεύματος!
Τον ενδιαφέρει ότι «άνοιξε η αγορά»!!!
Και επειδή κανένα ΜΜΕ δεν του λέει ότι το χρέος της χώρας έφτασε τα 400 δισ., δεν ασχολείται…
Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες τις επισημάνσεις του Γιάννη Αλμπάνη που σε συνεργασία με τον καθηγητή Πέτρο Ιωαννίδη διεξήγαν διάφορες έρευνες για λογαριασμό της ΜΚΟ Eteron.
Γράφει μεταξύ άλλων:
«Η Νέα Δημοκρατία έδειξε πώς ένα κόμμα μπορεί να εκμεταλλευτεί με πολύ αποδοτικό τρόπο τις ποσοτικές και ποιοτικές έρευνες. Στην προεκλογική καμπάνια της πρόβαλε δύο σημεία της κεντροαριστερής ατζέντας (αυξήσεις στους μισθούς και αναβάθμιση του ΕΣΥ), ένα διακομματικής αποδοχής (εκσυγχρονισμός κράτους) κι ένα της σκληρής δεξιάς ατζέντας (σύνορα, μετανάστευση). Η δημοτικότητα αυτών των σημείων προκύπτει αυτομάτως από οποιαδήποτε έρευνα. Με αυτόν τον τρόπο η ΝΔ πέτυχε την αμφίπλευρη διεύρυνσή της. Το οξύμωρο είναι ότι ένα δεξιό κόμμα θριάμβευσε στις εκλογές προβάλλοντας δύο βασικά στοιχεία της (κεντρο)αριστερής ατζέντας, την ίδια ώρα που η ίδια η (κεντρο)αριστερά τα πρόβαλε παρεμπιπτόντως.
Και επίσης ότι:
«Από την άλλη μεριά, ο ΣΥΡΙΖΑ περιφρόνησε τις δημοσκοπήσεις, μένοντας προσκολλημένος στην αστοχία τους στο δημοψήφισμα. Αν τις είχε αξιοποιήσει, θα αντιλαμβανόταν ότι το αφετηριακό πρόβλημά του ήταν η έλλειψη αξιοπιστίας -πρόβλημα του οποίου οι αιτίες ανάγονται στο 2015. Ένα κόμμα που δεν έχει αξιοπιστία, δεν μπορεί να εφαρμόσει με επιτυχία καμία γραμμή. Πόσο μάλλον που και η ίδια η γραμμή ήταν αντιφατική αφού επιχειρούσε μια μετατόπιση προς το Κέντρο, διατηρώντας όμως το οξύ ύφος της περιόδου του αντιμνημονίου. Με αυτόν τον τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ αποξενωνόταν από τα αριστερά ακροατήρια χωρίς να κερδίζει τίποτα από τα κεντρώα».
Έτσι για πρώτη φορά μετά το 1974, κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης χάνει σε εκλογές το 21% των δυνάμεών του έναντι του κυβερνώντος κόμματος!
Όταν κάποιοι από εμάς που συμπορευτήκαμε μαζί του το πρώτο εξάμηνο του 2015, τονίζαμε ότι αφού κάνει τη «βρώμικη δουλειά» το σύστημα θα το πετάξει σα στυμμένη λεμονόκουπα, αντιμετωπίσαμε ύβρεις και λοιδορίες.
Τώρα όμως η ζημιά έχει γίνει και έχει γίνει για την προοπτική όλης της αριστεράς.
Νομίζω ότι έτσι αρχίζουμε να προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα.
Ούτε η άνοδος του ΚΚΕ (ευπρόσδεκτη ούτως ή άλλως), ούτε τα μικροοφέλη των μικρών αντικαπιταλιστικών κινήσεων, μπορούν να μας χαρίσουν την αισιοδοξία, πέραν αυτής της κατά Γκράμσι «αισιοδοξίας της βούλησης».
Εκτός όμως από τις παραπάνω γενικές παρατηρήσεις, εκείνο που μπορούμε να εκτιμήσουμε εμείς που ανήκουμε στο χώρο της αντισυστημικής αριστεράς με κομμουνιστική αναφορά, είναι ότι ένα σημαντικό μέρος του λαού και κυρίως της νεολαίας, που βρεθήκαμε μαζί του όλα τα περασμένα χρόνια στους δρόμους, έχει μείνει χωρίς πολιτική αναφορά και στέγη. Ένα ζωντανό κομμάτι των λαϊκών δυνάμεων δεν αναγνωρίζει τον εαυτόν του σε καμία οργανωμένη και συγκροτημένη πολιτική δύναμη.
Αυτό είναι ένα τεράστιο ζήτημα για συζήτηση και ανάληψη πρωτοβουλιών.
Για να μπορέσουμε οργανωμένα και συστηματικά να φθείρουμε τη δεξιά ηγεμονία πρέπει να βρεθούμε πολιτικά, συγκροτημένα και ουσιαστικά, με τα παραπάνω λαϊκά τμήματα.
Γνωρίζοντας ότι αυτή η δεξιά ηγεμονία ξεκίνησε πολύ παλιότερα, με την μεταστροφή του Πασοκ του 90 προς το νεοφιλελευθερισμό και αργότερα με την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ που πανηγύριζαν κιόλας, αναγνωρίζουμε ότι το κίνημα όσο μπόρεσε, καθυστέρησε αυτήν την νεοφιλελεύθερη κατίσχυση.
Τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο τοπίο.
Μας αφήνουν αδιάφορες οι αλλαγές και οι μετατοπίσεις στο αστικό μπλοκ;
Μας είναι αδιάφορη η υπεροπλία της ΝΔ;
Μας είναι αδιάφορο το αστικό κοινοβούλιο και οι συσχετισμοί εντός του;
Ελπίζω πως όχι.
Γιατί από αυτήν την απάντηση εξαρτάται και η τακτική που ένας πολιτικός σχηματισμός διαμορφώνει και παλεύει να γίνει δεκτή από την κοινωνία.
ΥΓ: Υπό το φως των ανωτέρω και για να γίνει πιο κατανοητό το τί παίζεται στις επόμενες εκλογές σημειώνω:
Για τη ΝΔ είναι κρίσιμο πόσα κόμματα θα μπουν τελικά στη Βουλή στις εκλογές της 25ης Ιουνίου. Στις εκλογές της 21ης Μαΐου το ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων άγγιξε το 16% και τρία εξ αυτών (ΜεΡΑ25, Πλεύση Ελευθερίας, Νίκη) έφτασαν πολύ κοντά στην κοινοβουλευτική πηγή.
Εάν διαμορφωθεί αντίστοιχο σκηνικό και με ενισχυμένη αναλογική, δηλαδή πεντακομματική Βουλή με 15% ποσοστό εκτός Βουλής κομμάτων, ο πήχης της αυτοδυναμίας πέφτει περίπου στο 37,5% και άρα καθίσταται και εφικτός ο στόχος των 180 εδρών. Υπενθυμίζεται ότι εάν στις εκλογές της 21ης Μαΐου δεν ίσχυε η απλή αναλογική, η ΝΔ θα είχε εκλέξει 171 βουλευτές.
